فکر می‌کنم تو باید درد رو دوست داشته باشی، چون مدام آدما رو تحریک می‌کنی تا این‌که اونا بهت صدمه می‌زنن.

مثل شهری بودم که هر لحظه انتظار هجوم دشمن را داشت. یا کشتی‌ای در حال غرق شدن. یا شادی‌ای قبل از آن‌که غمی شود. درست نمی‌فهمیدم. اما چیزی درونم در حال تغییر بود.

به تمام زندگی کوتاهش نگاه می‌کند و از خودش می‌پرسد چه معنایی داشته است. تنها همان احساسی را داشت که همیشه داشت، که انگار دنبال چیزی بود، چیزی که حتی اسمش را نمی‌دانست.

واقعا میان این هزاران نفر که این سو و آن سو می‌روند حتی یک نفر هم پیدا نمی‌شود که به حرف های یوآن گوش بدهد؟