اعتراف می‌کنم که با دیدن اسم نویسنده، از خیر تورق گذشتم و چشم بسته کتاب را خریدم و مثل اکثر خریدهای بی مبالات، درس عبرت شد برایم!
باید طرفدار ژانر سورئال باشید تا از کتاب بهره ببرید وگرنه چیزی که در مقابل شما قرار دارد، مجموعه ای داستان است که حاصل تخیل نویسنده از موقعیت های مختلف سوار شدن به تاکسی و همسفری با افراد مختلف در مسیرهایی کوتاه است. انتزاعی بودن داستان ها گاهی چنان شدید است که آدم فکر میکند افسانه ای که درباره شاعران سبک هندی بر سر زبان هاست در مورد نویسنده هم میتواند صدق کند (یعنی داستانها در حال مکاشفه و در حالی بین خواب و بیداری به نویسنده الهام شده!) .
اما فارغ از ژانر و سبک، آنچه موجب آزار مخاطب است تکرار های پی در پی است که در داستان ها اتفاق می افتاد . مثلا در چندین داستان، راننده یا مسافر کناری، همکلاسی یا معلم مدرسه راوی است. در واقع انگار کتاب حاصل تمرین های نویسندگی سروش صحت است و نسخه های نهایی شده برای سریال هایش را جمع کرده و کتاب کرده است. چرا این ادعا را میکنم؟ چون علاوه بر تکرار موقعیت ها و سوژه ها و حتی اتفاقات و مکالمات، برخی از داستانک ها را در سریال های مختلف او دیده ایم ( البته نسخه اعلا و برترش را) بیش از همه در سریال لیسانسه ها.
        

          در این کتاب ما به همراه راوی در یک تاکسی نشسته‌ایم و هر روز مسیری کمابیش ثابت را طی می‌کنیم طی این مسیر اما هر بار مسافران جدید، رانندگان جدید و اتفاقات جدیدی منتظر ما هستند و راوی نکته پرداز طناز کتاب ما را از وقایع آن روز آگاه می‌کند از دعوای زن و شوهری راننده تاکسی تا زلزله‌ای که آن روز آمده، از موضوع مرگ مارادونا تا مهاجرت اجباری جوانان، از خبر قتل یا خودکشی صفحه حوادث روزنامه تا غم‌های کوچک و بزرگ و حتی عشق‌های نوجوانی و جوانی.

این کتاب زبانی روان و ساده داره و اتفاقاتی که درش رخ میده بسیار حس واقعی بودن رو به آدم منتقل میکنه حسی که انگار خودت بعنوان شخصی در اون تاکسی حضور داری و من با خیلی از متن های این کتاب واقعا خندم گرفت  یا ترسیدم و اضطراب رو حس کردم.
سروش صحت همیشه عالیه👍
        

          کتابی که همه ی داستان هایش توی پنجشنبه هاست و در هر داستان شمارو به فکر فرو میبرد.
        

          مجموعه ای از داستان های کوتاه در آن گفتگو آدم های مختلف در تاکسی می پردازه
کتاب دوست نداشتنی بود برام داستانهای شبیه به هم کم نداشت،فقط یکم قسمت کرونا دوست داشتم 
با اینکه بنظرم خیلی داستانهای قشنگتر با مفاهیم عمیقتر نسبت به موضوع کتاب میتونستن بنویسن
        

          تکرار ‌و تکرار و تکرار. وقتی سروش صحت به‌جای متن‌ها و ایده‌های خلاقانه از ساختار و‌ حرف‌های تکراری استفاده می‌کند، یعنی این متن‌ها را برای تمرین نویسندگی نوشته بوده و حالا با خود گفته که بد نیست چاپ هم بشود. 
خلاصه‌ی داستان‌ها این است که یا همه را مثل خودش می‌بیند، یا با خود می‌گوید «عه باورم نمی‌شود این فلانی است». آخر بیشتر داستان‌ها هم همه‌ی سرنشینان در سکوتی عمیق فرو‌ می‌روند تا خواننده پند و اندرز آن را بگیرد.
کل کتاب را می‌توانید دوسه‌ساعته بخوانید؛ بااین‌حال، تمام‌کردنش برای من سخت بود.
        

          نسخه صوتی کتاب را از رادیو گوشه با صدای آقای  صحت گوش کردم. البته من اصلا طرفدار داستان کوتاه یا به عبارتی خیلی کوتاه نیستم ولی خوب .... انتظارم بیشتر بود. از حدود نیمه کتاب قالب داستان ها تا حدی تکراری می شد.  شاید بهتر بود نسخه کاغذی را می خواندم چون بعضی از روایت ها واقعا نیاز به تأمل داشت.
        

          من دوست داشتم داستانارو وادارم میکرد فکر کنم به تک یا تک تک معنای ی که می تونست داشته باشه
        

          ۱۲۴ داستانکی بدون سر، وسط و ته! در بدترین حالت انتظاری که از نوشته میشه داشت اینه که یه نکته، درسی، سخن ارزشمندی یا محتوای جالبی برات داشته باشه! یا حداقلللل یه چیزی بهت یاد بده! که آخر کتاب تو نگاه آینه کنی و به خودت بگی «الان که اینو خوندم چی به من اضافه شد؟» «با اجازه بزرگ‌ترا، هیچی!» 
آخه من موندم چطور به ذهن‌شون (نویسنده و نشر) رسیده که این رو بیان کتاب کنن و به چاپ برسونن! آخه من نمی‌دونم بعد چرا به چاپ سیزدهم هم برسه!
در مرحله اول از دوست خوبم بابت همچین ارمغانی تشکر می‌کنم [که جدا از محتوای کتاب اینکه به یادم بود یک دنیا ارزشمنده برام و در مرحله بعد از خودم تشکر می‌کنم که تونستم کم و بیش دو ساعت از عمرم رو پای این کتاب بگذارم و تمومش کنم! 
بالاخره آدم باید کتاب بد بخونه تا قدر کتاب خوب رو بدونه!
———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          متاسفانه بدترین چیزی بود که تا به حال خوندم.
کاش میشد چشمها و ذهنمو بشورم از این خزعبلات :/
        

          در نوع خودش کتاب جالبیه.
        

          اوایل و اواسط کتاب معمولی بود و تقریباً دو سه تا داستان یکی، یه داستان جذاب داشت. اما هرچی به اواخر کتاب نزدیک شدم و سال ها جلوتر رفت و سختی ها بیشتر شد، داستان های تاکسی هم بهتر شد.
به هرحال سروش صحته دیگه!
هم لیسانسه ها داره و هم مگه تموم عمر چند تا بهاره؟
خوب و بد داره.
ولی در این شکی نیست که سروش صحت علاوه بر اینکه زندگی کرده، زندگی رو دیده و اون رو حس کرده.
اگر به داستان های خیلی کوتاه و کتابی که زود پیش بره علاقه دارید، تاکسی سواری پیشنهاد خوبیه.
        

          این کتاب پر از داستان های کوتاهی هست که از زبان آقای صحت در تاکسی روایت میشود،بعضی از داستانک ها شبیه هستند اما مسیر متفاوتی پیدا می کنند ولی داستانک های جذابی هم درون کتاب گنجانده شده بود.
به هر حال قلم آقای صحت خواندنی ست و این کتاب را توصیه می کنم.
        

          اولین کتاب ۱۴۰۳
شاید باید نسخه صوتی رو می‌خریدم.
شاید صدای سروش صحت جذابیت بیشتری به داستان ها اضافه میکرد!
برای من یکم ناامید کننده بود.
        

          مجموعه ای از داسـتان های خیلی کوتاه که هر کدوم زندگـی روزمره رو از زاویه خاصـی توضیح میداد . به طور کلی هر داستان نکـته ای داشت ک بر حسب اتـفاق یا تاکید نویسنده ، نکته ی چنـد داستان مشترک و طرح داستان ها تکراری بود. حقیقـتن فقط از داستان هایی ک اسم هاشون‌رو در ادامه مینویسم خوشم اومد و باقی برای من جذابیتی نداشت .
داستان های :
ما کدام طرفیم ؟ - عاشقانه - رنده کردن پیاز -دندان شکسته - برتولت برشت در تاکسی -زمستان امسال - آن طرف - یک داستان ساده - اول مهر - اخر خط -پنج دقیقه - شباهت - قصه - پاییز -مرد جلو تاکسی - خواب و بیداری
        

          بعضی داستانک ها خوب و عمیق و بعضی ها هم سطحی. یه مجموعه داستان متوسط که شاید نتونم به کسی هم توصیه کنم بخونه. داستانک ها خیلی کوتاهه و تو یکی دو دقیقه میشه هر کدوم رو خوند.
        

          شخصا  تفکر و نوع نگاه سروش صحت رو خیلی دوست دارم و همیشه حس میکنم تصوراتم  و نگاهم به موضوعات نزدیکه به ایشون و این کتاب رو هم برای همین انتخاب کردم ولی حدود ۲۰ درصد داستان هارو خیلی دوست داشتم و حتی لحظه ای منو به فکر میبرد و بقیه کتاب چیز خاصی برای ترائه نداشت یا تکرار یه موضوعی بود یا بی معنی بود واین دو ستاره هم برای همین ارادت شخصی و اون ۲۰ درصد بود
        

          توقعی که از این کتاب داشتم بیشتر از این ها بود اما جالب بود هر کدوم از این داستان های کوتاه یه مدتی ادم رو توی فکر میبرد.....
        

          مجموعه‌ای از داستان‌های معروف سروش صحت که همگی در داخل یک تاکسی رخ می‌دهند و هرکدام حرفی برای گفتن دارند. تنهایی آدم‌ها، کرونا، گذر عمر، دوستان قدیمی و... یکی از نقدهای وارد به این کتاب تکراری بودن مضامین و وقایع داستان‌هاست، امّا می‌توان این ایراد را به گونه‌ای توجیه کرد. در واقع بعضی داستان‌ها از یک نقطه مشترک شروع میشوند امّا در ادامه به نقطه متفاوتی ختم می‌شوند که انتظارش را نداشتیم. در کل اگر نگاه سخت‌گیرانه‌ای نداشته باشیم، بعضی از تکه‌های این مجموعه دلنشین و خواندنی است.
        

          کتاب از یه جایی  به بعد تکراری میشه 
        

          ۳/۵
قسمتی از کتاب:
جلو نشسته بودم و بیرون را نگاه می کردم. وانت نیسان آبی رنگی از کنارمان رد شد که بالای سپرش نوشته بود: «خرید ضایعات بهانه است کوچه کوچه ی شهر را می‌گردم بلکه تو را پیدا کنم.»
به راننده گفتم «خدا کنه گمشده ش رو پیدا کنه»
راننده گفت «اتفاقاً کاش پیداش نکنه.»
گفتم «چرا؟»
گفت «برای این که اگه پیداش کنه می‌بینه یه عمر الکی گشته. بهت قول میدم اگه همدیگه رو ببینند دو تا غریبه اند. نه اون دیگه اون آدم سابقه، نه این.»
سکوت کرد و لحظه ای بعد گفت «آدم‌ها نه باید خیلی به هم نزدیک بشن نه باید خیلی از هم دور بشن.»
گفتم «ولی شاید هم هیچ کدوم فرقی نکرده باشند.»
راننده گفت «زمان عین سوهانه تندی و تیزی رو می‌بره ولی شکل همه چی رو عوض می‌کنه.»
 

نمیدونم این نظر ناشی ذهنیت مثبتیه که نسبت به شخصیت نویسنده دارم یا واقعا نشات گرفته از محتوای خود کتابه اما برخلاف اغلب کامنت ها، من لذت بردم از حرفی که پسِ خیلی از داستانک ها بود... خیلی از داستانک ها ذهنم رو برای چند ساعت به خودش درگیر کرد و خیلی ها برام ملموس بود و این بنظرم دقیقا همون چیزیه که خواننده از یک داستان میخواد: درگیر شدن با محتوا.
اما طبیعتا قبول دارم که میشد خیلی عمیق‌تر، جدی‌تر و شاید بعضی جاها زیباتر به این مسائل و احساسات درونیِ نویسنده نسبت به محیطش پرداخت.