قلمی روان، داستانی نفس گیر،ماجرایی که نمیشد لحظه ای از آن گذشت..
داستان شهرکی نظامی و مردمانی محصور در آن و قتل هایی که شاید گریزی از آنها نیست...
حقیقتا بر ادبیات جنایی، روانشناختی ایران امیدوار شدم.
پیشنهاد میکنم.
هرچند نمی‌توان از میزان روایت تاریک و کثیف داستان به راحتی  گذشت و جدا از میزان عدم سانسور کمی شگفت زده شدم. 
      

        یاد کتاب ترجمه ی الغارات افتادم...
چه سال ها که بی خبر از این اهالی بودیم و واقعه ی کربلا را با دو. گروه حسینیون و یزیدیون درک میکردیم.. غافل از گروه سوم، اهالی تپه ی ندبه..
متن روان نوشته شده و جدا پیشنهاد میشود
      

        مجموعه ای  از  14 داستان کوتاه برگرفته از شیخ اشراق..
اولین داستان طولانی ترین و جذاب ترین بود... 
      

        امان از تسلط نویسنده بر کلمات.. فقط کافی است چند صفحه مطالعه شود تا مجذوب کلمه به کلمه ی کتاب شوید..
به شکل اعجاب انگیزی کلمات از پی هم می‌آیند و به راستی ریشه می‌زنند بر ذهن آدمی و سرو می‌شوند در آسمان خیال..
قلم متفاوت نویسنده و قصه ای که در مقابل می‌نشینیم به حدی زیبا و جذاب است که به راستی گمان نمی‌بری بر آسمان خیال نوشته شده...
کاش این قصه هیچوقت به اتمام نمی‌رسید و خوشحالم که لحظاتی در این رویا، لبخند زده و گاهی اشک ریخته ام.
زیباترین قصه ی این سال های عمرم بود که خوانده ام، کتاب خط داستانی پیوسته و شخصیت های در مسیر زمان و مکان عیان ندارد، داستان فصل بندی ندارد، فقط وارد میشوی، چشم می بندی و غرق میشوی..
به راستی نویسنده حق داشت برای 150 صفحه، 6 سال زمان بگذارد..
حیف است حتا در مورد داستان سخن بگویم..
اگر زمان برایتان مهم است، اگه قصه برایتان مهم است، با هر نگاهی که دارید، بخوانید و معنای لذت تمام و کتابی تمام عیار را تجربه کنید. 
      

        تقریبا 200 صفحه از کتاب را پشت سر هم خواندم... به گمانم گواه همه چیز باشد... آقای شاه آبادی عزیز! از شما ممنونم که شده با داستان سرایی و قصه های شیرین تان، نمی‌گذارید تاریخ این مرز و بوم فراموش شود. آخر چگونه ممکن است پیر و جوان و کودک را با قصه هایی با رنگ و بوی پریانی شیفته ی قلم خود کنید و تاریخ را.. تاریخ خودمان را.. دست هایمان را بگیرید و با هم پا به تاریخ خودمان بگذاریم؟!؟
تاریخ برای من با وجود نوشته های شما رنگ و بوی تازه ای گرفته است، تاریخی که مملکت و مردان من در آن زیسته اند..
داستان نوجوانی در تکاپوی سفر از تهران به تبریز در عصر اواخر قاجار و اوایل پهلوی و ماجراهای حین سفر.. هرچه از داستان بگویم به قلم نویسنده ظلم کرده ام، فقط می‌گویم بخوانید، به خاطر خودتان و لذتی که قرار است تجربه کنید، کتاب را حتما بخوانید.
      

        کتاب،از سری مجموعه سیره ی تربیتی پیامبران بود، نوشته ی آقای عابدینی از که مطالب بیان شده در  برنامه ی سمت خدا جمع آوری شده.
چقدر با سیره و زندگی پیامبران بیگانه ایم..
چه قلم شیوا و روانی داره..
قسمت هایی از کتاب کمی کند پیش می‌رود یا مطالب تکراری مطرح می‌شود که تا حدودی طبیعی است(به خاطر تدوین کتاب از برنامه ی تلویزیونی هفتگی)، که راحت می‌شود آنها را جا گذاشت..
اما به شدتتتتتت پیشنهاد میکنم. مطالب به حدی روان مطرح می‌شوند که حتی اگه برای کنجکاوی هم کتاب را بردارید، به راحتی آنرا زمین نمی‌گذارید :-) 
      

        " حتی یک دقیقه خوشبختی، برای عمری کافی نیست؟!؟ "
      

        کتاب جنجالی نجیب محفوظ نویسنده مصری دارنده نوبل ادبی 1988
خب..به خاطر این داستان تقریبا حکم ارتداد گرفت و یکبار هم ترور شد..
به وضوح شخصیت ها از ادیان ابراهیمی انتخاب شده اند، و به گمانم شخصیت عرفه هم دانش یا علم می‌تواند باشد..شخی که از هیچکدام از ادیان ابراهیمی نیست اما سرانجام جبلاوی را می‌کشد..
داستانی سمبلیک، به شدت ساده و روان.. بیشتر مانند پروژه ادبی برای رسیدن به اهدافی از پیش تعیین شده می‌ماند و روایت فدای نگاه نویسنده شد.
گاهی توهین ها عیان و گاهی خفی بودند.
      

        جادوی قلم و روایت..
همراهی.. ترحم... قله... جدایی..
عجب روایتی.. یاد کتاب عطر افتادم.. به همان میزان که آن کتاب دریچه‌ ای جدید از بویایی را به رویم گشود، این کتاب بینایی را.. چه بسا بیشتر.. خیلی بیشتر.
یاد حرف همسرم افتادم که از خشونت نهفته نابینایان و ناشنوایان میگفت.. از ظرافت هایش.. راست می‌گفت..
صفحاتی از کتاب اشک ریختم و چند خط بعد، خندیدم..
دیگر از یک روایت، چه انتظاری دارم؟!؟

      

        قلم سروش صحت را دوست دارم، نسخه با امضای نویسنده را داشتم و بیشتر لذت بردم :-)
داستانک های تاکسی سواری های نویسنده..
دنبال واقعیت نباش، همه ی ما سوار تاکسی می‌شویم..
بعضی از داستان ها عمیقا درد داشت و بعضی دیگر تامل. 
      

        برخورد تمدن ها یا نبرد حقیقت و واقعیت؟
هرآنچه می‌بینیم، هر آنچه که واقعا هست، است؟
با کلمات بازی نمیکنم..
واقعه ای پنهان، شاهد های عیان، برداشت ها شخصی..
واقعا چیزی که می‌بینیم، همونیه که واقعا هست؟؟؟
به شدت پیشنهاد میکنم
+ ماجرای قتل یک نفر در آسانسور ساختمانی مملو از آدم های مختلف...
باز هم میگم به شدت پیشنهاد میکنم. 
      

        کتابی ساده و خیلی خلاصه... همانطور که در ابتدای کتاب هم به آن اشاره شده بود، بیشتر به دفترچه یادداشت می ماند تا سفرنامه ای ب ای انتشار، منتهی به خاطر حجم کم کتاب پیشنهاد میشود. 
      

        خب، من خیلی تجربه مطالعه داستان های کوتاه را ندارم، اما خیلی به دلم ننشست.
خیلی فراز و فرود داشت(بیشتر فرود). مجموعا 13 داستان کوتاه که گمانم فقط 3 داستان خوب بود و بقیه خیلی متوسط و ضعیف.
چیزی که در تمام داستان ها عیان بود، قلم نویسنده بود و الگوهای نوشتاری اش.
متاسفانه خیلی پیشنهاد نمی‌دهم. 
      

        از خودم بابت خواندن این دو نوشتار زیبا ممنونم!
قلمی شیوا.. عجب موضوعاتی..
نویسنده به زیبایی روی دو مسأله دیت گذاشته است که شاید هر روز از جلوی چشممان میگذرند، اما حتی له خاطر نمی آوریم..
تا زمانی که شاید به آنها دچار شویم..
در نوشتار اول درباره ی بزرگترین نوازنده کلاسیک حال حاظر دنیا و اجرای زنده ای در متروی نیویورک به صورت ناشناس صحبت میشود و واکنش ها..
و در نوشتار دوم به موضوع مرگ(یا قتل) ناخواسته کودکان در خودرو بر اثر حواس‌پرتی والدین..
عجب موضوعاتی..
به جد پیشنهاد میکنم. 
      

        چه عنوان عجیبی..
قلم مترجم چرا اینقدر پر پیچش و سخت بود؟ گمان نکنم لازم بود این مدلی ترجمه شود. ماجرا جایی جالب می‌شود که کتاب دو مترجم داشته و از قضا ابتدای کتاب به سختی مطالعه شد، میانه کتاب به آسانی و صفحات آخر کتاب را صرفا ورق زدم.
+ نویسنده میخواهد بگوید هر کتابی که می‌خوانیم، بر خود و دیگر کتاب هایی نخوانده ایم ظلم کرده ایم. چون فرصت خوانش دیگر کتاب هارا نداشته ایم و از طرفی به واسطه کتاب خوانده شده به ذهن و اندیشه خود سمت داده ایم.
پیشنهاد نویسنده مطالعه کتاب هایی درباره ی کتاب هاست (مثلا خلاصه کتاب ها) ولی تا جایی پیش می‌رود که روش های سخن گفتن از کتاب هایی را آموزش می‌دهد که نخوانده ایم و این در ابندای قضیه، خیلی غیر اخلاقی است.
جایی از کتاب نویسنده سوالی با این مضمون مطرح میکند که کتاب هایی که خواندهذو فراموش کرده این، جزو کتاب های خوانوه شده محسوب میشوند؟
ولی از سویی تاثیرگذاری همان کتاب ها در همان وهله زمانی مطاله را ندید میگیرد.
از همین سو، کتاب صرفا از جنبه مطالعه یک نظریه جدید و تماما "ضد کتاب"  قابل مطالعه و بررسی است و به هیچ عنوان قابلیت مرجعیت ندارد.