دوستش داشتم. اما بنظرم بابا لنگ دراز یه چیز دیگه ای بود....
        

          خوشحالم که فهمیدم جروشا اَبوت یا همان جودی خودمان سرنوشتش با جرویس، همان بابالنگ دراز، به کجا کشیده شد. خداراشکر جودی و جرویس خوشبخت شده و در جهانگردی سیر می‌کردند.
چقدر نقشه‌ی جودی ابوت و جرویس، خوب بود که سالی مک براید را سرپرست نوانخانه‌ی جان گریر کرده بودند.
بعد از بازسازی جان گریر یتیم خانه‌ایی که جودی در آن بزرگ شده بود، نیازمند یک سرپرست مهربان و پرانرژی شبیه به سالی مک براید بود.

        

          این کتاب هم دقیقا مثل بابا لنگ دراز بود واسم،شاید اتفاق خاصی توش نمی افتاد، هیجان خاصی نداشت ،اما باز هم دوست داشتنی بود.
حس میکردم من هم توی یتیمخانه جان گری یر ،کنار بچه ها،سالی ،دکتر مک ری و بقیه زندگی میکنم و اتفاقاتش و جر‌و بحث های سالی و دکتر رو از نزدیک میبینم.
        

          بی نظیره بی نظیر!
        

          دبیرستانی بودم که این کتاب رو خوندم. یادمه خیلی دوسش نداشتم. اولین باری بود که کتابی به سبک نامه نگاری میخوندم. دلم هم میخواست جودی از خودش و ماجراهاش بیشتر بگه تا سالی ولی خب کتاب اینطوری نبود. اولش هم جذب اسم کتاب شدم ولی حس میکنم برای همچین ماجرایی، اسم زیادی سنگینیه شاید برای همین انتظارم ازش بیشتر بود😅
        

          دشمن عزیز را در سال های نوجوانی خوانده بودم. آن موقع به شدت برایم غم انگیز بود، در داستان بابا لنگ دراز، فقط با یک یتیم رو به رو هستیم، اما در دشمن عزیز چندین خورده داستان از یتیم ها وجود دارد. برای ذهن نوجوان من تحملش خیلی مشکل بود، اما الان گوش کردن به این داستان خیلی برایم راحت تر و لذت بخش تر بود. هرچند هر از گاهی باز هم گریه کردم به ویژه که گاهی یاد بچه های غزه هم می افتادم. در مجموع کتاب حال خوب کن است. پر از انرژی مثبت و بعضی قسمت ها به خاطر اتفاق های خوبی که برای شخصیت ها رخ می داد، از خوشحالی بی اختیار می خندیدم.
الان که فکر می کنم، به نظرم از بابا لنگ دراز بیشتر دوستش دارم.
        

          داستان تجربه اندوزی دختری جوان 
        

          بابالنگ دراز را در نوجوانی خوانده بودم و خبر نداشتم که دشمن عزیز ادامه‌اش است. البته بعد از آن که فهمیدم هم تا الان تعلل کردم بلکه آن یک دانه کوکی خوشمزه‌ای که توی جعبه‌ام مانده به این زودی تمام نشود.
ولی خب بالاخره سراغش رفتم و مزه مزه‌اش کردم.
حالا قصه‌ی رفیق جودی یعنی سالی مک براید را می‌خوانید که به طور موقت سرپرست نوانخانه‌ی جان گریر شده است. 
این کتاب هم در قالب نامه‌نگاریست و لحن طنز جین وبستر همیشه روی کار می‌نشیند.
به جودی ابوت دوستان پیشنهادش می‌کنم.

پ.ن: کتاب هایی که یادداشت‌شان را  روزانه می گذارم  در چند ماه اخیر خوانده‌ام.
        

          دشمن عزیز، دوست عزیز من است. کتابی که خیلی نرم و آرام روی آرزوهای نوجوانی‌ام اثر گذاشت و من همیشه مدیر یک پرورشگاه بود، مثل سالی مک براید. در خیالم همیشه کنار آتش بخاری پرورشگاه نشسته بودم و بچه‌ها، کوچک و بزرگ، اطرافم می‌دویدند و بازی می‌کردند. حتی نقشه‌ی پرورشگاه را هم در ذهنم کشیده بودم و توی کلاس حرفه و فن یک ماکت از آن را ساختم. رویایم آن قدر بزرگ شد که فراموش کردم نقطه آغازش خواندن این کتاب بوده.

دشمن عزیز، دنباله‌ی رمان بابالنگ‌دراز است و گرچه به اندازه آن معروف نیست ولی در نگاه من به شیوه‌ی شگفت‌انگیزی جذاب‌تر است. "سالی" که یک دختر تقریباً ثروتمند بوده و چیزی از نوانخانه نمی‌داند و قرار است نوانخانه‌ی دوران کودکی دوستش، جودی ابوت، را به جای بهتری تبدیل کند. خوش‌به‌حال بچه‌هایی که به جای خانم لیپت زیر دست سالی بزرگ می‌شوند

تماشای تلاش و شکست خوردن سالی، عصبانی شدن و کم آوردنش، دعوا و بحث کردنش با همه برای بهتر کردن اوضاع نوانخانه و رسیدن به نقطه‌ای که در ابتدای داستان حتی فکرش را هم نمی‌کرد، برایم جذاب بود، چه بار اول که خواندمش چه بعدها که دوباره سراغش رفتم. 

کتاب به شیوه نامه‌نگارانه نوشته شده و ما فقط نامه‌های سالی را می‌خوانیم و من نه تنها با این شیوه مشکلی نداشتم که از آن لذت هم می‌بردم.

هنوز هم به یک‌ روزی فکر می‌کنم که جهان را رها کنم و برای بار چندم دوباره دشمن عزیز بخوانم و خدا را چه دیدید شاید بالاخره مدیر یک پرورشگاه هم شدم.
        

          یادمه این کتابو دقیق تابستون پارسال وقتی رفته بودم ییلاق خونه ی مادربزرگه،تو طبیعت زیبا و بکرش بعد از تموم کردن بابالنگ دراز شروع کردم.اما بدلیل اینکه جذابیت بابا لنگ دراز رو نداشت و برام یکمی خسته کننده بود دراپش کردم.اما حالا بعد از گذشت تقریبا ۹ماه با خودم گفتم نسخه صوتی رو امتحان کنم شاید بتونم بهتر با کتاب ارتباط بگیرم ولی نشد.مطمئنم اگه دوباره فیزیکیشو میخوندم،دراپ‌میشد.تو جلد قبلی وراجی های جودی ابوت عزیزم جذاب و دلربا بودن ولی وراجی های سالی به دلم نمی نشستن و بنظرم گذاشتن اسم کتاب به عنوان "دشمن عزیز" یه نوع اسپویل بود
        

          شیرینش به اندازه کتاب بابا لنگ دراز بود 🥺🥰!  
نشر افق ترجمه ثمین نبی پور
        

          یه عاشقانه کلاسیک عالی که روند داستانی آرومی داره و بصورت نامه ای هست به عاشقان داستان های کلاسیک پیشنهاد میکنم
        

          اگر دلتون برای خوندن یه کتاب واقعا قشنگ تنگ شده تا یه کمی هم دلتنگی برای جودی و سالی و بابالنگ‌دراز رو برطرف کنه؛ دشمن عزیز یه انتخاب بی‌نظیره. :) 💛
 مجموعه نامه‌های سالی مک‌براید که اکثرا برای جودی نوشته شدن. سالی حالا مدیر نوانخانه جان گریر شده و داره سعی می‌کنم جهان قشنگ‌تری بسازه. :) خیلی دوستش داشتم. از طاهره و نوشین ممنونم که من رو تشویق به خوندنش کردن. و طاهره، که کتاب عزیزش رو بهم قرض داد.
گرچه دیروز در مرتب کردن کتابخونه‌ دیدم که خودم یه ترجمه دیگه کتاب رو داشته‌ام. 😂😂😂 خلاصه که حماقت از اون چیزاس که ته نداره.
        

          به اندازه بابالنگ دراز خوب نبود.
        

          خیلی خیلی قبل کتاب بابا لنگ دراز رو خوندم و با تمام وجود لذت بردم ،خیلی خیلی زیاد....
برای همین ، رفتم سراغ کتاب دیگری از خانم وبستر اما متاسفانه خیلی خورد تو ذوقم 😒
داستان کتاب ادامه‌ی همون بابا لنگ درازه . یعنی اگر بابا لنگ دراز رو نخونده باشی ، دشمن عزیز رو هم نمی تونی بخونی.
کل داستان نامه است ، از طرف سالی دوست صمیمی جودی.
سالی در یه پرورشگاه کار می‌کنه یعنی مدیره . در طی نامه هاش به جودی متوجه میشیم ، سالی از یه دکتر که گاهی به پرورشگاه سر میزنه خیلی خیلی بدش میاد و دشمن خودش می نامد.
کلا من از کتابهایی که اولش رو بخونی ، آخرش رو کاملا متوجه میشی خیلی خیلی متنفرم.
این کتاب هم همین شکلی بود . تا اینجای داستان رو که خوندم ، از رو اسمش حدس زدم «دشمن عزیز» ، حدس زدم سالی کم کم عاشق دکتر میشه و همینم شد و همون اواسط داستان بود که ولش کردم . 
واقعا در سطح بابا لنگ دراز نبود .

        

          سبک کتاب، همان سبک مکاتبه و نامه‌نگاری بود و داستان را باید از لا به لای نامه‌ها دنبال کنیم.
سالیِ داستان بابالنگ‌دراز، نویسنده‌ی نامه‌های این کتاب بود. 
من بابالنگ‌‌دراز را سال‌ها پیش خوانده بودم، برای همین نمی‌توانم سطح کتاب را با آن اثر نویسنده مقایسه کنم، 
اما در مجموع این کتاب را -که بعد از حدود شش سال در کتاب‌خانه به انتظار نشستن، خواندم- دوست داشتم؛ 
شیرین بود، شخصیت‌های جالبی داشت و میشد رگه‌های نگاه روانشناختیِ جاری در شخصیت‌های را حس کرد و همچین شخصیت شاد و سرزنده‌ی سالی که قصد احیای نوانخانه جان گریر را داشت، مجموعه‌ی شیرینی می‌ساخت.
اما به نظرم یک کتاب خاص یا شاهکار قابل توجهی در ادبیات کلاسیک نیامد، 
یک کتاب روان، که تاحدودی بعد تفریحی در خواندنش به نظرم غلبه دارد و خب مطالعه‌ی آن خالی از لطف نیست.
        

          کتاب خوبی بود.فقط توقع داشتم اخرش بهتر تموم میشد.
        

          این کتاب ادامه بابالنگ دراز وبا همان روش نویسندگی ولی با شخصیت دیگری است. رشد و بزرگ شدن سالی از ابتدا تا انتهای کتاب مشهود بود.
 درست است سبک کتاب مشابه بابالنگ دراز بود، ولی در آنجا یک طرفه بودن نامه‌ها به دلیل درخواست بابا لنگ دراز بود، بنظرم در این کتاب میشد نامه‌های دوطرف را ببینیم، نه اینکه از لحن و پاسخ‌های سالی محتوای نامه دریافتی‌ش را حدس بزنیم..
ایده کلی کتاب جالب بود، اینکه جودی به نوانخانه ادای دین داشته و کسی را آنجا مدیر کردند که آن را تبدیل به محیط زندگی بدای بچه‌های معصوم کند شیرین بود. واقعا بابا لنگ دراز به چنین تکلمه‌ای نیاز داشت.
+ البته که برای من از همان ابتدا، پایان کتاب مشخص شده بود، اما با هنر نویسنده چندین بار شک کردم، ولی در نهایت همان هم شد و حتی خود سالی نیاز به یک حادثه داشت تا متوجه شود :)
        

          سالی مک‌براید تا مدت‌ها برای من الگوی زندگیم بود. سالی برای چیزی تلاش می‌کرد که هدف من هم بود، چیزی رو داشت که دلم می‌خواست داشته باشم و چیزی بود که دوست داشتم بهش برسم؛ هر جمله‌ی کتاب رو زندگی کردم، ولی متاسفانه نتونستم مثل سالی بشم. 
بخاطر همین این کتاب برای من معنی خاصی داره. خیلی دوسش دارم و تا ابد هم دوستش خواهم داشت.
 یه داستان بانمک، انگیزه‌بخش و عاشقانه (نه لزوما رومانتیک)  که محوریت داستان با بچه‌های یتیم‌خونه و اتفاقات بامزه‌ی اونا با سرپرست جدیدشون سالی مک‌برایده.