به نام آنکه یادش آرام دلهاست.
کتاب، از نگاه یه مسلمون اگه بخوایم نگاه بکنیم، یه چیزی حول و حوش روانشناسی اسلامی بود.
یه سری گزاره های نه چندان اثبات شده و حقیقی، مثل قانون جذب و شکرگزاری و اینا رو بیان میکنه و سعی میکنه آیه های انجیل رو بهش بچسبونه.
البته توی روانشاسی اسلامی نمیدونم این مدلی رفتار میشه یا نه، ولی کلا، با آثاری که حقیقت رو (یا چیزی که فکر میکنن حقیقته) بیان میکنن بعد برای اقناع مخاطب چارتا حدیث و آیه میارن، کنار نمیام.
از این گذشته، نویسنده بسیار ماورایی و بدور از حقیقت راهکار میده.
یه عبارت که یادمه از کتاب، میگه که عیسی وقتی از یکی سیلی خورد، اون طرف صورتشم آورد که طرف مقابل، بهش سیلی دوم رو بزنه.
و از این مثلا مهربانی و ایثار و اینا رو برداشت کرده بود و گفته بود ماباید مثل عیسی باشیم
خب ببخشید، اگه این خانم بهش تج. ز میشد، خودش رو دوباره در معرضش قرار می‌داد؟
یا مثلا اگه یکی ازش دزدی میکرد، رمز کارتش رو هم براش میفرستاد؟
غیر منطقی، کلمه ایه که میتونم کل کتاب رو باهاش توصیف کنم.
به توصیه ی معلم دینیمون خوندمش، و خیلی تعجب کردم از اینکه چرا یه کسی باید چنین چیزی رو، بنویسه، پیشنهاد بده، بخونه و منتشر کنه. 
      

        وقتی که فکر میکنیم که در سر حد نهایت مسیر ایمان قرار داریم، خدا تلاش میکند که به ما دروغین بودن ایمانمان را ثابت کند. چگونه؟ با انواع و اقسام روش ها! البته، خدا میخواهد ایمانها، خالص شوند اما معمولا، به کفر می انجامند.
خدا برای مدعی ایمان، ممکن است شرایط فساد و ظلم فراهم کند، اورا به انواع بدبختی و فلاکت بکشاند،  « اورا از خانه کشیش به مزرعه ی برداشت جو ببرد، در کاه بخواباند، به گدایی وادارد، بی خانمان کند و... » و هزار اتفاق دیگر پیش بیاورد تا به او بفهماند که هنوز، آنقدر که برای خود حساب باز کرده قوی نیست و در این فهمیدن، بعضی ها از ایمان داشتن دست برمیدارند... 
      

        کتاب رو به تازگی تموم کردم.
با وجود توجیهات نویسنده در ابتدای بریده بریده (که کتاب منتشر شده به همین سبک، قبل از داستان فاطمه هست) درمورد محاوره ای نویسی، ولی نه تنها در برخی موارد، بلکه در تمام کتاب سبک نوشتار به شدت نامناسب بود. اصلا اصلا با کتاب ارتباط نگرفتم.
یکی از عیبهای بزرگ کتاب، دخالت های نویسنده در داستان بود، یعنی یکدفعه پابرهنه وارد داستان میشد، دوتا کلام میگفت و میرفت بیرون. جوری که نه میشد فهمید اون چی گفته، نه داستان چی بوده.
مشکل دیگه ای هم داشت، اینکه نظم رویداد ها رعایت نشده بود. یعنی مثلا داشت شهادت خانم رو میگفت، بعد شما 200 ص قبل ماجرای تابوت و حیا و عفت خانم رو خونده بودی.
بحث دیگه، درمورد نحوه ی چینش اتفاقات و فصل های داستان بود. که معلوم نبود بر چه اساسه. موضوعیه؟ سال شماریه؟ به ترتیبه؟! یا چی. اوایلش موضوعی پیش میره، وسطاش سال شماریه و اواخرش واقعا درهم!
تفسیر و تاویل های نویسنده هم به شدت دل‌زدگی ایجاد میکنه. مثلا حضرت فاطمه به تقلید از امام علی فلان کارو کرد. نمیدونم نویسنده اینکه حضرت فاطمه اینقدر مقلد بوده رو از کجا آورده (بحث این نیست که نباید بکنه و اینا، بحث اینه که انگار خود خانم، تو کتاب اصلا نمیدونن باید در موقعیت های مختلف چی کار کنن) یا مثلا دلایل الکی برای کارای ائمه جور کردن، که امام علی چرا خونه نبود؟ چون همش جنگ بود (درحالیکه جنگ فوقش 2 ماه طول بکشه، 1 سال طول بکشه، بقیش چی؟) و موارد دیگه....
همچنین سعی کرده بود حضرت زهرا رو یه خانم عادی زحمت کش نشون بده(صرفا)، حتی از قسمتهای وحی جبرائیل و خبرهای غیبی خانم، معنویت و مقام ولایت ایشون برداشت نمیشد.
خلاصه که، اگه میخواید بخونید، یا قرض بگیرید یا نخونید. خیلی پسندیده نیست. 
      

        اصلا توصیه نمی‌شود.
واقعا واقعا، وقت تلف کردن!
اگر میخواهید بدانید، در آمریکا جنگ شمال و جنوبی بوده، بر سر برده داری بوده، نقش زنان و سرنوشت جنوبیان چه شده و سنتهای آمریمایی های قدیم، سبک پوشش، فرهنگ و عقاید عامیانه شان چگونه بوده، رمان خیلی خوبی ست.
از نظر سیر روایت هم بسیار مثبت و حرفه ایست.
اما از آنجا که ما با رمان روبه رو هستیم و رمان انتقال دهنده ی محتواست و این محتوا علاوه بر جذابیت و سندیت، باید تا حد امکان، حقیقی باشد، نمیتوانیم این کتاب را حتی قابل قبول هم بخوانیم.
داستان، واقعا درباره ی یک دختر حسودددد! و بی ملاحظه و سنت‌شکن(حتی سنت های صحیح) است، لجباز! و کینه‌توز! که واقعا اگر مدت زیادی با رمان سر کنید، تبدیل به او می‌شوید.
سرتاسر رمان، توجیه احساسات و افکار اوست و بقیه ی شخصیت ها زیاد نمود و ظهور آنچنانی ندارند.
اگر بخواهیم در یک کلمه رمان را خلاصه کنیم، به بی منطقی میرسیم.
سرتاسر رمان، بی منطقی است.
میتوان گفت، چیزی شبیه دزیره، یا حتی بدتر از آن است.
ارزش خواندن... ندارد. 
      

        از بزرگترین مشکلات کتاب، این بود که عشق خالص را، با شهوت آمیخته با عشق اشتباه گرفته بود.
به نظرم عشق خالص زیاد وقوع و بروز خارجی در این دنیای ملموس محسوس ندارد، اما یافت میشود، هرچند اندک.
اما به وضوح، این مورد عشق نبود حتی مورد آخر کتاب هم عشق نبود.
و عشق، خیانت پذیر نیست! 
بگذریم. 
کتاب، به علاقه ی شدید بشری پرداخته بود نه عشق که خب مراحل جسمی و سمعی و بصری دارد که طبیعی است. 
نویسنده، مراحل عاشقی را به خوبی شرح داده بود. مخصوصا قسمت '' عاشق شدن معشوق '' که معمولا در افراد نفرت ایجاد میکند. 
خالی از موشکافی های '' اضطراب موقعیت '' بود و حتی انتظار میرفت، از خود این '' علاقه ی شدید بشری" و روند تکاملی آن در جوامع، صحبت کند، نه از روند تکاملی یک رابطه ی شخصی (که به سختی و با چشمان کور! میتوان عشقش نامید). 
برای خودآگاهی درمورد روابط ناسالم و ابتدای جریانِ علاقه پیدا کردن به افراد، مناسب و کاربردی است. 
برای ادامه دادن؟ 
نه. 

      

        سلام.
کتاب از لحاظ روایت و فرایند داستان نویسی، به شدت پخته و حرفه ای بود (کاملاااا بر خلاف کتاب غرور و تعصب) اما انگار، هرچی راوی و نویسنده در روایتگری موفق تر میشه، محتوای کتابش نازل تر میشه.
ما در غرور و تعصب، شاهد عشق های عمیق تر، معانی بیشتر و انتقاد بیشتری بودیم.
ما در غرور و تعصب، با یک دختر متمایز روبه رو بودیم که برخلاف بقیه، کتاب میخواند، باهوش و منطقی بود جوری که پدرش به او مباهات میکرد. طرف مقابل هم، ترکیبی از این موارد، به علاوه ی اشرافیت و غرور، پنهان کاری های متواضعانه و خود برتر بینی بورژوایی بود، که در انتهای داستان، با کنار گذاشتن این غرور، دو نفر پیش داوری هایشان را کنار گذاشتند و سو ظن ها برطرف شد.
اما در  اِما، ما با نمونه ای از خواهران بینگلی در غرور و تعصب مواجه هستیم.
حسود، فضول، بی ادب، زیبا و فریبنده و البته، خود بیش‌پندار!
و در مقابل که؟ همان شخصیت آقای دارسی، با سن و سال بیشتر و منطق بیشتر.
اینبار غرور از طرف چه کسی بیشتر بود؟ از طرف اِما. که باز با کنار گذاشتن این غرور، توانست حقیقت را ببیند.
اما این رمان، بر خلاف غرور و تعصب، فاقد معنا، تعالی و رشد بود.
در غرور و تعصب، الیزابت بزرگ تر میشود و متواضع تر میگردد و روحش گسترش میابد. از بچگی و قضاوت کورکورانه در می آید و به رشد میرسد تا بتواند حقیقت را ببیند و اشتباهات را بپذیرد.
اما در اینجا، روند رشدی دیده نمی‌شود. واقعا همه چیز درهم و برهم و اتفاقی است و به نظرم در آخر، اما چیزی را دریافت میکند که لایقش نیست.
زیاد خواندنی نیست.
اما به عنوان یک کتاب که فنون داستان نویسی و ترکیب وقایع را به نمایش بگذارد، بد نیست. 
      

        سلام.
کتاب نکات مثبت و منفی داشت.
نکات منفی : بریده بریده بودن، تکرار مطالب در غیر زمان خود، مخلوط بودن شخصیتها و اسامی و کارکرد آنها در داستان، تحلیل های دور از ذهن و گاه بیمورد و بی جهت، تکلف در تحلیل ها و به نوعی سعی برای قبولاندن عقاید خود به مخاطب، از شاخه ای به شاخه ی دیگر پریدن، نامربوط بودن فصلها به همدیگر، نا مربوط بودن داستان نویسنده با داستان طلبه و....
نکات مثبت : وجود تکه های سخنان مقام معظم، بعضی تشریح های به جا، معرفی شخصیتهای جدید، معرفی خط فکری رهبری، شناساندن ساواک و اوضاع قبل از انقلاب، چگونگی کار تشکیلاتی، چگونگی فعال کردن مساجد، مدیریت بحران، اهمیت خانواده، نزدکی کردن مخاطب به فکر و حس و روح رهبری و دادن یک حال خوب، از همراهی خیالی با شخص اول مملکت.
به نظرم نوشته های نویسنده، اغلب جاها، اضافه و بیمورد بود و شرح احساسات و حالاتش، برای مخاطب ضروری نبود، برعکس، تکه های سخنان مقام معظم رهبری، شیرینی کار را دوچندان و شوق و ذوق مخاطب را چندین برابر میکرد... برای یک بار خواندن، شاید برخی قسمت هارا دوباره خواندن و درس گرفتن خوب است، اما خون دلی که لعل شد، بیشتر پیشنهاد میشود. 
      

        سلام.
فرای توضیحات رسا و روان مقام معظم رهبری، موضوعی که مورد توجه من قرار گرفته، لغت نامه ی دقیق و مخصوص ایشان برای معنا کردن کلمات عربی قرآنی به فارسی است.
کلماتی از قبیل اطاعت، مغفرت، انفاق، ایمان، عمل صالح، توکل، فعال ما یشا بودن خداوند، شفاعت. گریه، سبیل الله، برگزیده بودن، فاسق، نورانیت، ولایت، ترس و خوف از خدا و.... 
ایشان کلمات را دقیق، کامل و جامع معنا میکنند. این باعث میشود به شخصه، از عبادات، دعا ها و قرائت قران، لذت بیشتر و آگاهی بیشتری بدست بیاورم.