آیا جهانی بدون مرگ همه را باهم غریبه می‌کند؟
....
دنیایی رو تصور کن که کسی به طور طبیعی نمی‌میره و کشته هم نمیشه، حتی اگر از یک آسمون خراش بپری پایین و جسمت متلاشی شه تو رو به مرکز احیا می‌برن و بعد چند روز دوباره زنده میشی مثل روز اول. دنیایی که میتونی به هر سنی که میخوای بری و چندبار تو چند خانواده زندگی کنی، شاید به نظر هیجان انگیز و جالب بیاد، اما با خوندن داس مرگ می‌فهمی فقط ایده این کار جالبه، واقعیت قراره خیلی ترسناک باشه. 
اما یک سری افراد هستن به اسم «داس ها» و وظیفشون اینه که به زندگی آدم ها پایان بدن برای اینکه تعادل جمعیت زمین به هم نخوره و فقط اون ها هستن که توانایی این کارو دارن و با شرایط خاصی هم به مقام داسی منصوب می‌شن.
دنیای داس مرگ توسط ابر تندر کنترل و مدیریت می‌شه. «ابر تندر» (Thunderhead) همون هوش مصنوعی خیلی پیشرفته‌ست که همه‌ی دنیا رو اداره می‌کنه. اون مثل یه مغز مرکزیه که روی همه‌چیز نظارت داره: از آب‌وهوا و اقتصاد گرفته تا نظم و آرامش مردم. هیچ خطایی نمی‌کنه و همیشه بهترین تصمیم‌ها رو برای انسان‌ها می‌گیره. تنها جایی که «ابر تندر» دخالت نمی‌کنه، کار داس‌هاست؛ چون مرگ و انتخاب اینکه چه کسی بمیره باید به دست انسان بمونه، نه ماشین. همین محدودیت باعث میشه تضاد و کشمکش اصلی داستان شکل بگیره. 
و حالا اصل داستان از جایی شروع می‌شه که داس فارادی تصمیم می‌گیره دو نوجوون رو به عنوان کار آموز های خودش انتخاب کنه، سیترا و روئن درحالی که هیچکدوم از اونها علاقه ای به داس شدن ندارن، اما اتفاقاتی در جریان داستان میفته که کاملاً در دو مسیر جداگانه در مقابل هم قرار می‌گیرن. 
.... 
داس مرگ شبیه یه سوال مداوم بود درباره‌ی مرگ، عدالت و معنای واقعی زندگی. شخصیت‌هاش باعث شدن به این فکر کنم که اگر انتخاب مرگ یا زندگی دست انسان باشه، دنیا چه شکلی میشه. چیزی که بیشتر از همه تو ذهنم موند، این بود که چطور مرگ، که همیشه ازش فرار می‌کنیم، خودش می‌تونه بخشی از معنای زندگی باشه. این کتاب هم ترسناک بود و هم امیدبخش. 
کتاب ایده جالبی داشت، اما برای من یکم کند پیش رفت و هرچقدر جلوتر می‌رفتم روند داستان سریع تر می‌شد، به نظرم قابلیت این رو داشت که با این ایده جذاب تر پیش بره و نوشته بشه و داستان هم جوری تموم شد که خواننده ترغیب بشه برای مطالعه جلد بعد. 
      

        حس رنگارنگ و دوست‌داشتنیِ این کتاب(:💘>>>>>>
      

        دسته چهارم تموم شد. و منم باهاش تموم شدم.
خدااااا بود. عاشقش شدم، به معنای واقعی کلمه.
از اون کتاباست که زندگیتو میذاری کنار فقط برای اینکه بخونی و تمومش کنی.
جذاب جذاب جذاب.
انگار نه انگار تقریبا ۷۰۰ صفحه‌ست.
واقعا تاحالا فانتزی‌ای به جذابیت این کتاب نخونده بودم((: سه روز یسره داشتم میخوندم و تموم شد، یعنی هیچ نقصی توش پیدا نکردم. کامل کامل بود، همه چیش به اندازه، هیجان‌انگیز و جذاب.
فقط لطفاً برای یادداشت ها و چیزایی که مینویسین اسپویلر بذارین، سر همین یادداشتا و ادیتای تیک‌تاک یه اتفاق مهم فصلای آخر داستان برام اسپویل شد:(
      

        این کتاب یجوری کامل کننده بود.
همه چی داشت پیشرفت می‌کرد و بهتر می‌شد.
رابطه گروه با هم و کلا شخصیت همه بالغ تر و کامل تر شد.
انتظار داشتم اندرسون یه مقدار مقاومت نشون بده و یه کاری کنه و چندتا دیالوگ اونجا داشته باشیم، جنگ خیلی کوتاه بود، خیلی سریع تموم شد. یه سری چیزاهم گنگ موند، اون پسر مو بور که قیافش برای جولیت خیلی آشنا بود چی‌میشه؟ کلا پایان این جلد و جلد قبل آدمو تو جریان داستان میذاشت و بعد تموم میکرد، احتیاج به یه فصل دیگه داشتم که این کتابو جمع و جور کنه. باید برم سراغ جلد بعد.
شخصیت مورد علاقم تا ابد کنجیه😭😭✨✨
      

        باحال بود.
این جلد کلا با جلد یک و دو روندش متفاوت بود و ایندفعه ماجرای پیپ بود که باید حل می‌شد.
بعد از ماجرای جلد دوم پیپ کابوس میدید و نمیتونست بخوابه و یجورایی افسردگی داشت و هنوز از اون حادثه بیرون نیومده بود که نشونه ها و تهدید هاییو میبینه، «اگه خودت ناپدید بشی کی دنبالت میگرده؟» این پیامیه که پیپ مدام دریافت می‌کرد. خودش ترجیح داد بره سراغ پرونده قاتل ن چ برای اینکه شاید چاره ای باشه واسه درمان بی‌خوابی و حال بدش، مظنون پرونده بیلی کاراس بود که پلیس اونو قاتل ن چ اعلام کرد و دستگیرش کرد اما خب، پیپ فکرمیکرد قاتل واقعی یکی دیگست.. تو همین حین میفهمه خودش سوژه بعدیه قاتل ن چ‌است (:
حالا تو شهر لیتل کیلتون کی میتونه قاتل باشه؟
این نیمه اول کتاب بود
نیمه دوم کلی پلات داره و پر اتفاقای عجیبه که باید بخونینش.
من نیمه اول داستانو بیشتر دوست داشتم.
تیم پیپ و راوی همیشه برندست🤝🏼.
      

        بوی پاییز، عشق، روح، شعر و یه فنجون قهوه.🌅🍂
«دم را غنیمت بشمار. خب چرا شاعر این سطرها رو نوشته؟»
«چون عجله داشته؟»
«نه،نه،نه! چون ما غذای کرم ها خواهیم شد، پسرها! چون فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم. با این که باور کردنش سخته اما یک روز هر کدوم از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!»
....
انجمن شاعران مرده ، مثل آتیش وسط سرمای زمستونه، وجودتون رو گرم نگه می‌داره تا حفظ بشید از جهان فیزیکی و انتظاراتش ، تا از محدوده روزمره و فکر های هر روزتون بیرون بیاید و لحظه ای دید متفاوتی داشته باشید.
....
کمتر کسی هست که با این کتاب و این انجمن و کلاس ادبیات دوست داشتنی آشنا نباشه.. آقای کیتینگ و شاگردانش... 
کاش پایان کتاب متفاوت بود، پس تکلیف اون والد خودخواه چی میشه؟ کی قراره به این نتیجه برسه که مقصر خودشه و بس؟
-داستان شیرین و پایان غم‌ناکِ تلخ..
      

        آیا نویسنده موقعی که می‌خواست پایان این کتابو بنویسه از خودش پرسید چرا؟ چرا دارم این کارو میکنم؟ چرا باید اینجوری بشه؟؟؟ (بله عصبیممممم🤡😂) 
آخه مرد حسابی ایده کتاب خیلی جالب بود تا نیمه واقعا به نظرم کتاب جذابی بود و داشتم باهاش حال می‌کردم چرا اینجوری داستانو ادامه دادی و تموم کردی آخه؟
فکر می‌کردم خیلی دوسش داشته باشم ولی نباید اینجوری پیش می‌رفت، حتی پایان شاد هم نمیخواستم فقط یه پایانی میخواستم که متوجهش بشم و منطقی باشه و به داستان بخوره نه کاملا بی ربط و عشقی🫤
      

        عاشقش شدم😭😭
چقدر هیجان انگیز و خوب بوددد🥲🥲🥲
و واقعا یجوری خوندمش و تموم شد انگار نه انگار نزدیک ۵۰۰ صفحه بود.
ترجمه کتاب هم خیلی خوب و حرفه‌ای بود و خداروشکر حذفیاتی نداشت.
تا الان بین کتابایی که تو این ژانر خوندم جز بهترین ها بوده و واقعااا دوسش داشتم🥹
      

        چه کتاب خوبی (: برای نوجوون هایی که دارن از دنیای کودکی خداحافظی میکنن ، برای اونایی که دارن با واقعیت مواجه میشن و این براشون دردناکه🤍.. ادامه بدید بچه‌ها و یادتون باشه از لحظه هم لذت ببرید (:
      

        این چی بود واقعااا🫣
به قول یکی از یادداشت هایی که خوندم منو یاد رمان های سَمیه سایت نود و هشتیا انداخت.
ما دو نوع عاشقانه داریم:
یه نوع منطقی و دلپذیره از اون قلب پروانه ای ها که احساساتشون رو لمس می‌کنی و ذوق میکنی و میمیری براشون.
یه مدل دیگه هم از اون غیر منطقی هاییه که اصلا با عقل جور در نمیاد و اون احساس رو بهت نمیده.
این کتاب از نوع دوم بود.
۸۰ درصد کلیشه رمانای قدیمی رو داشت و اون «جاذبه‌» نبود.
کتاب هم زمان میخواست عاشقانه و فانتزی و معمایی باشه ولی نشد. معمای داستان هم چندان جالب نبود.
بخش هایی از کتاب هم بود که دوسش داشتم مثل فضا سازی داستان که به نظرم به اندازه بود ، 
در حد همون ۲/۵ 
راستش ترجیح میدادم فانتزی های دیگه‌ای رو بخونم تا این کتاب👀
      

        آقا عجب چیزی بود این کتاب😶‍🌫️
ژانر کتاب معمایی بود و بیشتر به عقاید مسیحیت مرتبط بود.
داستان جایی شروع میشه که متصدی موزه لوور یعنی جکوز ساونیر به قتل میرسه! جکوز ساونیر یه شخصیتیه که نقش خیلی مهمی در تاریخ داشته و در روند داستان باهاش آشنا میشید. 
و این یه قتل عادی نبوده ، تا وقتی که ساونیر بمیره و جون بده چند دقیقه طول کشید و اون تو محل مرگش معمایی طراحی کرد که کل داستان رو ساخت...
مامور رمزگشایی پلیس فرانسه برای رمز گشایی وارد عمل شد و اون کسی نبود جز سوفی! سوفی نوه ساونیر بوده و اون رو حدودا چند سالی ترک کرده بوده. چرا؟ چون صحنه ای رو از پدربزرگش دیده که نتونسته فراموش کنه و به شدت براش غیر قابل تحمل بود.
و حالا ما یه شخصیت دیگه هم داریم: رابرت لنگدان آمریکایی
رابرت یه نماد شناس مذهبیه که تو حرفه خودش بسیار مشهوره.
رابرت دقیقا زمان قتل ساونیر قرار بود اون رو ملاقات کنه.
صبح یه روز یه ماموری میاد در هتل و بهش میگه ساونیر خودکشی کرده ، تو پاشو بیا ازت بازجویی کنیم و ببینیم چه خبره.
لنگدان میره و معما رو میبینه که ساونیر با خون خودش نوشته بود و بعد تعجب میکنه تا وقتی که سوفی میاد و بهش میگه: تو دردسری! اینا فکر میکنن تو قاتلی و خط آخر نوشته رو پاک کردن! ساونیر تو خط آخر معماش نوشته بود یه سَری هم به رابرت لنگدان بزنید. سوفی میدونست که کار رابرت نیست.
و بسم الله...
از خوندن این کتاب به هیچ وجه پشیمون نیستم و به نظرم خیلی جذاب بود!!!
علاوه بر اون یه نکته مثبت هم این بود که فصل ها کوتاه و در حد یک تا سه چهار صفحه بودن و این سرعت خوانش رو بیشتر و کتابو هیجان انگیز تر می‌کرد.🧩
      

        هری پاتر ؛ دنیای هاگوارتز هیچوقت قدیمی نمیشه و تنها مدرسه ایه که آدما برای ورود بهش نیاز به رده سنی خاصی ندارن (:🤎
-کاش آخر داستان دامبلدور کاری می‌کرد که گریفیندور و اسلیترین باهم اول بشن ، اونا هم گناه داشتن🥲
      

        منصور ضابطیان، واقعا بهت حسودیم میشه🥲🥲🥲
      

        فضای جدید و جالبی داشت؛ دوسش داشتم🫠
با اینکه بعضی چیز ها گنگ بود و واضح مشخص نشده بود که امیدوارم جلد های بعدی بهتر باشه؛ 
خوبیش هم این بود که شخصیت های زیاد و جزئی نداشت که اسماشونو هی یادمون بره؛ می‌تونست درباره فضای داستان بیشتر توضیح بده؛ جذبش شدم و به نظرم هیجان انگیز و باحال بود✋🏻
      

        باحال بود، سفرنامه مفصلی نبود و درباره چند کشور هر کدوم حدودا ۱۵،۲۰ صفحه توضیح داده شده بود و عکس ها هم متاسفانه سیاه سفید بودن🥲 ولی خب به عنوان یه سفر کتابی به اون کشور ها تجربه جالبی بود و نکات جالبی هم گفته شد✨