«چیزی که هست این است که طبیعت بسیار دقیق است. رنجِ هر چیزی دقیقا هم‌سنگِ ارزشِ آن است. این است که به گمان من انسان یک جورهایی به رنج رغبت دارد. اگر مهم نمی‌بود اهمیتی هم نمی‌داشت.» قسمتِ دوم جمله بود که بدجور توی ذوقم زد. به چشمم بی‌دلیل مازوخیستی آمد. اما حالا می‌دانم که حقیقتی در خود داشته است. اگر انسان، غیرمستقیم، از رنج لذت ببرد دیگر به نظرش رنج عبث نمی‌آید. رنج نشان می‌دهد که هنوز فراموش نکرده‌اید، رنج به خاطره طعم می‌دهد، رنج گواهیِ عشق است، اگر مهم نمی‌بود اهمیتی هم نمی‌داشت.
کتابی  برای کنار آمدن با سوگ
ماجرای کتاب، مواجهه نویسنده کتاب با مرگ نابهنگام همسرش است! بارنز تلاش برای شروع یک رابطه را با اولین‌ تلاش‌های بشر برای بالون‌سواری و رسیدن به اوج مقایسه می‌کند، و اندوه و از دست رفتن را با سقوط! از عمیق‌ترین لایه‌های اندوه حرف می‌زند. خواندن بخش اول و دوم کتاب نیاز به صبر و حوصله دارد، باید به نویسنده فرصت دهیم دردش را شرح بدهد، باید زمان دهیم تا تصویری از غمی‌ که تجربه‌ کرده برایمان رسم کند، اما فصل سوم!
به جلد کتاب که با دقت نگاه کنیم، اتاقی می‌بینیم به‌ظاهر سرد و تهی از حضور کسی، زاویۀ تابشی که معمولاً بیانگر دلگیری آن زمان است، دری باز، کاناپه‌ای خالی و کسی که باید باشد و نیست...
کتاب به اندازه عنوان و جلدش عجیب و غم‌انگیز است. جولین بارنز سی سال با همسرش عاشقانه زندگی کرد و به ناگاه در سی و هفت روز او را از دست داد. از تشخیص بیماری تا مرگِ همسر، سی و هفت روز بیشتر طول نکشید
و ناگهان زندگی بارنز خالی و تهی شد. بخش اعظم کتاب درباره فقدان، اندوه و سوگ عزیزی است که دیگر نیست.
نویسنده از مواجهه‌اش با آن لحظات سخت و چگونگی غلبۀ نسبی‌اش بر اندوه گفته است. زمانِ هجوم خاطرات، آغاز دلتنگی‌های عاشقانه، سپری‌شدن روزها بدون او، که دیگر نیست؛ همۀ این‌ها لحظات سختی را برای بارنز رقم می‌زدند
و او را مستأصل و درمانده می‌کردند.
نام کتاب به انگلیسی چیزی مثل «سه سطح زندگی» می‌شود اما مترجم این عنوان زیبا را برایش انتخاب کرده است.
اما ارتباط این چهار عنوان چیست؟
عشق مثل یک بالون به ما ارتفاع، وسعت دید و بزرگی می‌دهد و ما را از آدم‌های آن پایین جدا می‌کند. و عکاسی لحظه‌ای است که ما زمان را در آن جاودان می‌کنیم و به آن لحظه‌ای که ثبت شده و گذشته، حیات می‌دهیم.
و با هر عشق، اندوهی نیز به دنبال خواهد آمد. اما با وجودِ این عشق تجربه‌ای ناب خواهد بود که همه تجربه‌اش نخواهند کرد، و جرات ریسکش را پیدا نمی‌کنند. درست مثل بالون‌سواری... بارنز می‌گوید با وجود این اندوه، اما او باز حاضر به تجربه عشق است.
        

          نحوه‌ی روبه‌رو شدن آدم‌های دیگر با سوگ از دست دادن عزیزان‌شان، موضوع کنجکاوی‌برانگیزی برای من است؛ و آن‌قدر که می‌دانم برای خیلی‌های دیگر. جذابیت اصلی کتاب جولین بارنز همین است. هرچند جاهایی دور و دراز بودن شرح حالی که از خود می‌دهد برای من حوصله‌سربر بود (که شاید اتفاقا اقتضای آدمی در این شرایط است) اما پیچیدگی جالبی که بین سرگذشت عکاس، بالرین و بالون‌سوار داستانش ایجاد می‌کند و دست آخر نشانه‌های این پیچیدگی را در موضوع  اندوه  از دست دادن همسرش بازخوانی می‌کند، تاثیرگذار  و به یاد ماندنی است.
همچنین تجربه‌های شخصی نویسنده بعد از مرگ همسرش، کارها و روابط خیلی ساده و روزمره‌ای که دستخوش تغییرات عظیم می‌شوند، تکان‌دهنده‌اند. تجربه‌هایی که از دور به ظاهر پیش‌پاافتاده و کم‌اهمیت به نظر می‌رسند، اما احتمالا برای هر کسی که در این شرایط قرار می‌گیرد، زندگی را از این رو به آن رو می‌کنند.
        

          
 يكي از بهترين و هوشمندانه ترين رمانهايي كه خوندم ... كه مقدار زيادي از تاثيرگذاريش رو مديون #ترجمه جذابشه!
پيشنهاد و انتخاب خوبي بود خواندن از اين نويسنده... كه من هم پيشنهاد ميدهم🌿👌🏻
        

          ترجمه بسیار خوبی داشت بخصوص که مترجم اسم کتاب رو هم عوض کرد حرکت جالبی بود.
        

          چیز آزاردهنده‌ای درباره‌ی این کتاب برایم وجود دارد که هنوز دقیقاً نمی‌دانم ایرادش از خودم است یا از کتاب. دو فصل ابتدایی که شبیه به زندگی‌نامه‌نگاری بودند برایم جذابیت و کشش بیشتری داشت تا فصل انتهایی کتاب. با اینکه به طور کلی انسان دردمند و ترحم‌طلبی هستم اما حجم اندوه و غمی که در فصل آخر توصیف شده بود برایم حوصله‌سربر بود. صفحات ابتدایی در من احساس همدردی برمی‌انگیخت اما هرچه جلوتر می‌رفت کلافه‌تر می‌شدم و انگار می‌خواستم سر بارنز فریاد بکشم که بس است. تمامش کن.
اما با این اوصاف شاید بارنز آینه‌ای از من در برابر من قرار بود. من با تمام احساس اندوهی که همیشه با خودم این‌سو و ٱن‌سو می‌برم و دیگران را کلافه می‌کنم. منی که خودم را این‌جور می‌بینم که خیال می‌کنم هستم نه آن‌جور که او می‌بیند.
این است که می‌گویم نمی‌دانم مشکل از کتاب بود یا از خودم.
        

          مثل دستی بود که در اثنای سکوتی طولانی، از طرف دوستی، روی پای آدم اندوه‌زده‌ای نشسته باشه. یا: «من حزنت رو می‌بینم، متأسفم، کاری ازم برنمیاد. اما می‌بینم.»
        

          《ما روی زمینِ صاف زندگی میکنیم، روی سطح، اگرچه همچنان بلندپروازیم. ما قعرنشینان گاهی به بلندای خدایان می‌رسیم. بعضی با بالِ هنر پر می‌کشند، بعضی با مذهب عروج می‌کنند؛ ولی بیش‌تری ها را عشق پرواز می‌دهد. وقتی بالا می‌رویم، خُب ممکن است سقوط هم بکنیم. فرودهای راحت و بی‌دردسر انگشت شمارند.》
        

          به شکل دردناکی شرحه شرحه م کرد.
بی نهایت اشک ریختم باهاش:(((
        

          بیشتر لطف کتاب به ترجمه بسیار خوب آن است. فصل اول و دومش را بیشتر دوست داشتم. با این که فصل سوم جملات به یاد ماندنی خوبی دارد فقط آدم را آزار می دهد. معلق در تاریکی و گیجی نویسنده و همین. آخرسر هم راهی به روشنایی باز نمی کند. مقدمه هم فاضلانه و دقیق بود
        

          کتاب خیلی قشنگیه 

فصل اول و دوم به نظر خیلی‌ها معمولیه، و خود مترجم هم اولش گفته:
"با ورود به روایت داستانی فصل دوم است که خواننده مزد صبوری‌اش با آن نقل به ظاهر عینی اولیه را می‌گیرد و آرام‌آرام خط و ربط‌های پنهان متن پیش چشمش گشود می‌شود."

اما یهو فصل سوم اینجوری میشی که چقدر خوب شد خوندمش
چقدر یه انسان می‌تونه قشنگ راجع به این ماجراها حرف بزنه و فصل مشترک پیدا کنه بین همه چی 🥹🥹

فصل سوم نویسنده درباره فقدان همسرش می‌نویسه و این فصل که درباره سوگ و شرح این فراق و اندوهه، خیلی خیلی قشنگ بود.
 به فصل اول و دوم هم ارجاعات بسیار جالبی می‌زنه و واقعا کیف کردم از نبوغ نویسنده تو مثال زدنا و ارجاعاتش. 
        

          «یک وقت‌هایی به نظر می‌رسید آن که بیش از همه از دست داده، خود زندگی‌ست، داغدیده‌ی واقعی؛ چرا که دیگر آن اشتیاقِ پرشورِ او متوجه زندگی نیست.»
        

          . 
#کتاب_خواندم 
#عکاسی_بالون_سواری_عشق 
اسم کتاب آدم را یاد جمله سازی می اندازد.
گویی چند کلمه گفته اند واز شما می خواهند جمله بسازید.
از کل کتاب من مقدمه ماناروانبندرا دوست داشتم و فصل آخر را..
نام کتاب یک چیز دیگر بوده که مترجم صلاح دیده این نام را بگذارد.
تقریبا دو فصل اول را هیچ نفهمیدم.. 
ولی فصل آخر خوب بود.. کاش می شد کپی گرفت و به تمام کسانی که سوگ را تجربه می کنند داد.
جملات کتاب:
**هر داستان عاشقانه، داستان اندوه نیز هست.
*دنیا همین است دیگر، برای از دست دادن در شرایط مناسب.
*رنجی که از فقدان هر آدم می بریم. دقیقا معادل ارزشی است که او برایمان داشته. همین است که در غم نبودنش هم، زیباوخواستنی است. اگر مهم نبود، نبودنش هم اهمیتی نداشت.
*اگر سقوط سویه ی حقیقی بالون است،اندوه سویه ی حقیقی عشق است.
(جان می دهدبا این ها کپشن اینستای معدوم شده را بنویسی)
. 
        

          منبع من برای خرید و خوندن کتاب های جدید ، مدت هاست پادکست رادیو راه مجتبی شکوری عزیزه . این کتاب هم از اون پیشنهادهای عالی بود ، دوره سوگ سختی رو می گذروندم و خب خوندنش دید تازه ای بهم داد
        

          کاش همه‌ی ما «پت کاوانا»هایی باشیم که «جولین بارنز» هایی ما را دوست بدارند. :)
جولین بارنز تکرار نمی‌شود. (البته فهمیدن اندیشه‌های بارنز را مدیون  مترجم‌های خوبی مثل عماد مرتضوی و نشرهای بی‌نظیری مثل گمان هستیم.)
فصل اول و دوم، جالب است. ولی فقط جالب. کشش کافی را ندارند. داده‌ها زیاد اند و حجم انبوهی اطلاعات وارد ذهن‌تان می‌شود 
ولی امان از فصل سوم. به قول مترجم؛ مزد صبوری در فصل یک و دو را می‌گیرید.
فصل سوم بی‌نظیر است. هسته‌ی کتاب است‌ و دلنشین شدنش، وابسته به جملاتی است که از فصل یک و دو نقل می‌کند.
از طرفی توضیحات موخره توسطِ مترجم بی‌نظیر کتاب وجود دارد که حسن ختااااام است، یک خلص و تمتِ جان‌دار.
تجربه‌ی زیسته‌ی انسانی که فقدان و سوگ را تجربه کرده در این کتاب جای گرفته و در همین تجربه‌ها و خلأ‌ها، رگه‌های امید به زندگی را می‌توان یافت. باریکه‌راه‌هایی که تو را به آن سمت مرز فقدان، می‌کشاند.
پیشنهادش می‌دهم؟ بله 
        

          این جمله چندین بار در کتاب تکرار می‌شد که: «دو چیز را که تا حالا کنار هم قرار نگرفته‌اند کنار هم می‌گذارید» و من هم حین خوندنش احساسات مختلفی رو کنار هم تجربه می‌کردم. بخشی از تاریخ بالون‌سواری و عکاسی هوایی (فصل اول) برام هیجان‌انگیز و جذاب بود، داستان عاشقانه‌ی خیالی بین دو شخصیت واقعی (فصل دوم) آدم رو بین حقیقت و خیال معلق نگه می‌داشت، و در نهایت خوندن تجربه‌ی سوگ نویسنده (فصل سوم) غم‌انگیز بود. همه‌ی اینها در کنار استعاره‌های جالب و بازی‌های زبانی که می‌شه گفت تو ترجمه هم خوب دراومده بودن (و هر جا لازم بود مترجم توضیحاتی هم داده بود). هرچی کتاب جلوتر می‌رفت این قطعات بهتر و بهتر کنار هم قرار می‌گرفتن و خط و ربط‌شون و منظور نویسنده از بیان‌شون واضح‌تر می‌شد. در کل من از خوندن کتاب لذت بردم :)

+ توضیح عکس: از علاقمندی‌هام اینه که نقاشی اصلی روی طرح جلد کتاب‌ها رو پیدا کنم! طرح جلد نسخه فارسی این کتاب یه نقاشی از جیم هالنده. گفتم حالا که پیداش کردم اینجا هم بذارم :)
        

          فکر نمی‌کنم هدف این کتاب، یادآوری این مسئله بوده است که چقدر وجود خدا و نظام فکری توحیدی برای انسان لازم و امیدبخش است، اما همراه شدن مطالعه‌ی این اثر با دوره‌ی "چله‌ی عاشقانه با خدا" که محوریت امیدبخشی از راه دین را دارد، کاملا این دید را به من داد که زندگی بسیار زیباست وقتی امیدواریم به خدا.
        

          شانسی داشتم و این کتاب را قبل از آمدن به کتاب‌فروشی‌ها خواندم. از قلم متفاوت بارنز و ترجمهٔ خوب عماد مرتضوی بسیار تعریف شنیده بودم و اشتیاق زیادی داشتم که کتاب را بخوانم. فردای روزی که کتاب را گرفتم شروع کردم به خواندنش. انتظار زیادی داشتم که با کتابی غریب و عجیب مواجه شوم. ولی فکر کنم که سطح توقعاتم خیلی بالا رفته بود و انتظار بیش‌تری از کتاب داشتم. به خاطر همین کمی تو ذوقم خورد. فصل اول و دوم کتاب در واقع مقدمه‌چینی‌ای‌ست برای فصل سوم کتاب که قلم بارنز در باب اندوه به نگارش درمی‌آید و کمی اندوهگنان را تسکین می‌دهد.
        

          برای خوندن این کتاب باید صبور بود٫ بخش‌های ناداستان رو خوند و جلو رفت تا برسیم به نقطه‌ای که نویسنده این بخش رو با داستان خودش مرتبط میکنه! و واقعا به درستی و زیبایی اینکار رو میکنه. و خب روایت سوگ و مواجهه آدمها باهاش خیلی برای من جالب و دردآوره و خب من باهاش اشک هم ریختم!
        

          یکی از خلاقانه‌ترین کتاب‌هایی که می‌تونین بخونین.
        

          حقیقتا هیچی مثل یک اسم گذاری خوب آدم رو وسوسه نمی کنه که کتابی رو بخونه. سر همین اسم جذاب سرم کلاه رفت و در اقدامی بی سابقه کتابی که نخونده بودم رو برای دوستی هدیه فرستادم! و بعدا از همین دوست خوب قرض گرفتمش و خوندمش.اسم اصلی کتاب سطوح زندگیه اما عنوانی که مترجم به درستی براش انتخاب کرده عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوهه.
نویسنده این کتاب رو پس از مرگ همسر عزیزش و درباره سوگ همسرش و عشقش به همسرش نوشته.توی فصل های اول نویسنده یک سری عقاید روانشناسی اگزیستانسیال رو با مثال عکاسی و بالون سواری تشریح می کنه  و بعد می ره سر اصل مطلب یعنی فوت همسرش. 
خوندن کتابی که نویسنده واقعا آتئیست باشه و به معاد بی اعتقاد خیلی برام جالب بود. همه ما  احتمالا با آدمایی مواجه شدیم که میگن  اون دنیایی نیست و  ما به اون دنیا اعتقاد نداریم اما من فکر می کنم اعتقاد به معاد اونقدر توی فرهنگ ما ریشه دوونده که حتی اونی که میگه من اعتقاد به اون دنیا ندارم وقتی کسی از نزدیکانش از دنیا می ره احساس نمی کنه که عزیزش "نیست" شده. درحالی که نویسنده این کتاب به وضوح اعتقاد داشت همسرش، عشقش، نیست شده و رفته زیر خاک. حین خوندن کتاب نوع برخورد این آدم با مرگ همسرش رو  با نوع برخورد مادر بزرگم  با فوت بابابزرگ-که اون موقع هنوز یکسال از فوتش نگذشته بود-مقایسه می کردم و تفاوت دو تا نگاه رو توی دو جور ادامه زندگی پس از مرگ عزیزان می دیدم و خدا رو شکر می کردم که اعتقاد دارم اون دنیایی هست و آدمایی که عاشقشونیم و عاشقمونن هیچوقت نیست نمی شن.
جز این ها، اصل مطلب برام فایده ای نداشت. غم و غصه نویسنده در حیطه تفکر خودش معنادار بود اما من نمی تونستم هضمش کنم و فقط مات مونده بودم که این چه عقیده ایه تو رو خدا!