﷽
خانم عالمی در مدتی که در سوریه بودند تصمیم می‌گیرند بر نوشتن کتابی در رابطه با سوریه،اما به دلایلی موفق نمی‌شوند و راهی به نظرشان می‌رسد که خود زنان سوری کتاب را بنویسند.
در باغ های معلق،هفت خانم سوری اهل شهر نبل و الزهرا، روایت سال های محاصره بودن شهر را نوشته‌اند،زنانی با سن‌های مختلف در دوران محاصره که هر کدام یک موقعیت خاص دارند و آن دوران را روایت کرده‌اند،روایت دوران غم وگاهی شادی،به نظرم بهترین روش و‌نویسنده‌ها انتخاب شده‌اند،زنانی که از نزدیک همه چیز را دیده‌اند بهترین راویان هستند برای روایت.
        

          باغ‌های معلق، روایت هفت زن سوری ساکن شهرهای نبل و الزهرا از چهارسال محاصره این دو شهر است.  ارزش این کتاب به‌خاطر روایت‌های دسته‌اول از کسانی است که محاصره، بمباران، گرسنگی و ترس را چهارسال تجربه کرده‌اند. هیچ‌کدام از راویان، نویسنده‌ی حرفه‌ای نیستند اما به واسطه‌ی تجربه‌ی زیسته‌ای که دارند روایت‌هایی خواندنی خلق کرده‌اند.

 من خودم را در نبل و الزهرا تصور کردم، میان بمباران، دود و آتش. در حمام، زیرزمین و کوه پنهان شدم، برای زنده ماندن. به روز آزادی فکر کردم، به روز‌هایی که هیچ بچه‌ای گرسنه، زخمی و ترسان نباشد، به روزهایی که همسرم نگهبان شهر نباشد و پسرم در صف محافظین‌. آرزو کردم همه‌ی اعضای خانواده سر سفره افطار و سحر کنار هم نشسته باشیم. من همراه زنان این کتاب برای آزادی نبل و الزهرا اشک ریختم. 
‌
من با خواندن این کتاب فکر کردم به روزهایی که دیگر غزه در محاصره نباشد، فلسطین آزاد باشد، مثل سوریه. به روزی که روایت هفت زن از فلسطین را بخوانم‌ و شاد از آزادی فلسطین اشک بریزم. 



#حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا
#تنها_کتاب_نخون
#با_کتاب_قد_بکش
#کتاب_باغ‌های_معلق
‌
‌
        

          در معرکه ی جنگ فرقی نمیکند روایت کنندگان از کدام قوم و طبقه ی اجتماعی باشند و سطح تحصیلاتشان چقدر باشد، آنها همگی توقف یکباره ی زندگی عادی را تجربه کرده اند و در باغ های معلق روایت ها از چشمه ای به نام زن بودن و زندگی جوشیده است. 
        

          "این داستان «نبل» ما بود. ما باقی ماندۀ آن گذشتۀ تلخیم که باشکوه از دهان مرگ بیرون آمدیم و با غرور رو به دنیا، زخمی، اما سربلند ایستاده ایم" 

کتابهای باغ‌های معلق روایت ۷ زن سوری است که سعی کردند با قلم نوآموز خود، سختی‌های چهارسال محاصره‌ی شهرشان را با کلمات نشان دهند؛ ترس از موشکهایی که برایشان فرقی نمی‌کند کجا فرود آیند؛بیمارستان، مدرسه، مسجد و یا خانه‌‌ایی که چند زن و کودک ساکنش هستند؛ کمبود غذا، بحران دارو و کمک‌های پزشکی؛  از دست دادن عزیزانشان و هزار مشکلی که من درکی از آن ندارم. 

برخلاف تصورم کتاب به قلم خانم عالمی نیست و نقش ایشان آموزش نویسندگی و بعد جمع‌آوری روایتهای زنانی است که برای بیان خاطرات آن دوره‌ی سخت و سنگین، به نوشتن پناه برده‌اند. 

خواندن این کتاب در ایامی که غزه در محاصره‌ی  رژیم کودک کش است و چه بسا شرایط زنان غزه خیلی سختتر از نبل و الزهراست، توصیه می‌شود. 

می‌دانم تکراری است ولی  ما نیاز داریم  هرازگاهی داشتن امنیت و آرامش در خانه‌ و زندگی‌مان ، یادآوری شود تا قدر بدانیم. 

روح شهدای مقاومت و بخصوص سردار دلها شاد‌ 

#حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا
#تنها_کتاب_نخون
#با_کتاب_قد_بکش
#کتاب_باغ‌های_معلق


        

          نمیدانم نویسنده کتاب چقدر حق ورود به روایتها را داشته اما به نظرم هر کدام از روایتها قابلیت این را داشتند که یک "داستان بر اساس روایت" شسته و رفته بشوند. ولی متاسفانه مثل همیشه محتوای خوب با تکنیکهای بد حیف شده. البته این تکنیکها سیر صعودی داشت. 
این کتاب من را به یاد "اجاره نشین خیابان الامین" انداخت. کتابی که موضوع پر کشش و عالی داشت در مورد جنگ در سوریه اما اصلا تکنیک خوبی نداشت. 
        

          موضوع کتاب و هدفش بسیار قابل تحسین بود.
روایت ها باز هم به من یادآوری کرد که امنیت امروز و آرامشم را مرهون مردان و زنانی هستم که در نقطه ای از تاریخ ایستادگی کردند و نگذاشتند کرامتشان از بین برود.
در زمانی که هر کس به طریقی سعی داشت آزارشان دهد، یکی با زبانش و دیگری با تیر و تفنگ ، آن ها جنگیدند و نگذاشتند خون مظلومی پایمال شود. 
حال لازم است تا این خاطرات گفته شود و به قلم تحریر درآید تا از یاد نبریم جنایت ها و گستاخی های آنانی را که دشمن انسان و اسلام بودند.
اما درباره ی قالب کتاب باید بگویم که اصلا دوستش نداشتم.
حتی در قسمت هایی خارج از تصورم بود. به گونه ای که با خودم میگفتم چرا یک نویسنده ی خوب در همچین قالبی و با چنین فرمی کتاب را منتشر کرده است. تا جایی که چنین ایده ی نابی را درباره ی موضوع بسوزاند.
خلاصه باید گفت به نظر، قبل از انتشار باید زمان بیشتری برای چگونگی قالب و فرم کتاب میگذاشتند و بیشتر راجع به آن  می اندیشیدند.
        

          برای شروع...
        

          حیات در ویرانی

به سبزی‌های باغ نگاه می‌کنم. به ردیف‌های منظمی از بوته‌های چندپر‌ و سر سبز. باد برگ‌های‌شان را به بازی گرفته و رایحه‌ی خاکِ آب‌پاشی شده فضا را پر می‌کند.
باران دیشب تا توانست از خودش یادگاری به جا گذاشت. به قول حسینی زاد انگار دریا رفته بود آسمان و حالا دلتنگ برگشته بود رویِ زمین. رشته رشته. قطره قطره. 
قطره‌ها توی بوته‌ها قایم شده بودند و گنجشک‌ها چشم می‌گذاشتند تا پیدایشان کنند.
همیشه دوست داشتم یک باغ داشته باشم‌. یک باغچه‌ی کوچکی حتی. از خودم می‌پرسم چرا هیچ وقت یک باغچه برای خودم نساختم؟ یک باغچه صف به صف از تربچه و شاهی و ریحان؟
ناخودآگاه ذهنم می‌رود سمت باغچه‌ی کوچک "هاله" و قلبم فشرده می‌شود.
هاله یک زن سوری اهل "حلب" است. 
وقتی کتاب" باغ‌های معلق" را می‌خواندم با او آشنا شدم و تا مدت‌ها در ذهنم روایتش را مرور می‌کردم.
بعد از محدودیت‌های گسترده و قطع دسترسی مردم به زمین‌های کشاورزی اطراف "نبل" به دلیل نا‌امنی و در معرضِ خمپاره‌ها بودن؛ مردم شروع کردند به کِشت مایحتاج خودشان در زمین‌های کوچک داخلِ شهر. تا جایی که باغچه‌های خانه‌شان شده بود باغ‌های معلقی، برای رفع نیازِ گرسنگی.
هاله می‌گفت حیاط خانه‌‌شان خیلی کوچک بود با یک پاسیو بی استفاده و پر از سنگ ریزه‌. روزی روی زمین نشست و با حسرت سنگ ریزه‌های سخت و چسبیده روی زمین را کنار زد و در کمال ناباوری به خاک نرم کفِ خانه رسید.
 پس با خوشحالی پاسیو را به باغچه‌ی کوچکی تبدیل کرد و هر روز منتظر ماند تا جوانه بزنند. وقتی هر روز به قصد نابودی از آسمان سوریه بمب می‌بارید، در خانه‌ی هاله هر صبح نعناها برگ‌های جدید می‌زدند. زعترها قد بلند و بالا می‌شدند و تربچه‌ها بچه‌های صورتی  به دنیا می‌آوردند و معجزه وار حیات ادامه داشت...

وَمِنْ آيَاتِهِ أَنَّكَ تَرَى الْأَرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ ۚ إِنَّ الَّذِي أَحْيَاهَا لَمُحْيِي الْمَوْتَىٰ ۚ إِنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
و از آيات قدرت او آنكه تو زمين را خشك مى‌بينى. چون آب بر آن بفرستيم به جنبش آيد و گياه بروياند. آن كس كه آن را زنده مى‌كند؛ زنده‌كننده مردگان است،  و او بر هر چيزى تواناست*
*سی و نه| فصلت

زهرا سادات
        

          کتاب سوژه‌ی نابی دارد،خصوصا که روایت‌ها توسط خود راویان نوشته شده است. اما گذشته از محتوایش جا داشت که فرم هم با وسواس بیشتری در روایتها لحاظ میشد.یکی دو تا از روایتها اصلا کشش لازم را نداشتند اما در مجموع محتوا ارزش خواندن کتاب را دارد. ما تجربه‌ای از زنان محاصره شده در جنگ را می‌خوانیم که تصورش برای خود من خیلی سخت بود. ای کاش روایتها تصاویر بیشتر و جزئی تری نسبت به آنچه برای مردم خصوصا زنان شهر اتفاق افتاده بود را روی کاغذ می‌آوردند
        

          در این روزها که دنیا، در بهت محاصره غیرانسانی غزه است، سراغ کتاب باغ‌های معلق رفتم‌، کتابی از روایت زندگی در چهار سال محاصره شهر نبل و الزهرا در سوریه، در دوران حمله داعش است. 
باغهای معلق روایت شش زن سوری و شیعه اهل نبل از آن چهار سال سیاه است. سالهایی که نه غذایی برای خوردن داشتند و نه دارویی برای مداوا، در ترسی مداوم از حملهی وحشیانه‌ی دست پروردههای رژیم اشغالگر قدس. این روایتها ماحصل تلاش سمیه عالمی برای مکتوب کردن این بخشث از تاریخ است که در گوشهای از دنیا رخ داد و جهان کوشید آن را نادیده بگیرد. عالمی از فرصت کوتاهی که زندگی موقت در کشور سوریه نصیبش کرده بود استفاده کرد و تلاش کرد مواجههای زنانه از جنگ را با کمک زنان سوری ترسیم کند، کاری دشوار و در ابتدا ناشدنی: زنان دوست نداشتند زخمهای چرککرده و دردناکشان از جنگ را دستکاری کنند و باز با خون و چرک روبرو شوند. با این همه با همت خانم عالمی بخشی از زنان شهر نبل با او که راهی متفاوت برای مکتوب کردن روایت‌ها پیدا کرده بود همراه شدند: آموزش نوشتن به زن‌ها برای ثبت آنچه بر آنها گذشت. ماحصل این تلاش شش روایت است که در کتاب باغ‌های معلق با نام خود راویان ثبت شده است.
یکی از ارزشمندی این روایات تفاوت سنی نسبتا متفاوت راویان است که تا حدی دید گسترده‌ای از دغدغه‌های زنان و دختران شهر نبل در آن روزها می‌دهد. 
این روایات برای من که از جنس راویان بودم باعث درک بهتر هم می‌شد. مفهوم ناامنی، اسارت و تهدیدهای هتک حرمت و دست درازی که معارضین مانند افتخاری از  طریق بلندگوها بر سر زنان و کودکان این شهر می‌ریختند برای یک زن معنایی متفاوت از یک مرد دارد.
اکثر راویان در دوران محاصره مادر یا همسر بودند، این نکته وجهه دیگری از وظیفه‌ی زنان در آن شرایط سخت را برای ما به تصویر می‌کشاند : آرامش بخشی به کودکان و انتظار صبورانه و پر از بیم و امید در انتظار مردشان که برای محافظت از شهر یا نگهبانی رفته بود. فضای زنانه موجود در روایات نقطه این روایات بود. 
خوانش این کتاب در این روزها که اخبار محاصره غزه را می‌شنویم دردناک و در عین حال آگاهی دهنده از حال مردم مظلوم فلسطین است. اگر دغدغه‌ی چنین دارید، خواندن این کتاب را به شما توصیه می‌کنم.
این کتاب توسط نشر شهید کاظمی منتشر شده است.
        

          هفت زن، از روزهای سخت و تلخ جنگ گفته و نوشته اند. از زندگی در متن جنگ. از دلشوره های تمام نشدنی. از مواجهه با خون و خاک و خرابی. از وحشت و ترس، از توکل و امید. از وحدت و یکدلی. 
از صدای اذان پیروزی بر مأذنه ها
و از اشک شوق در چشمان مادران و همسران و دختران

این روایت‌ها، وجهی از زندگی است که ما تجربه‌اش را نداشته‌ایم.
        

          شاید مصاحبه‌هایی که از گرد آورنده‌ی کتاب خوانده بودم، توقعم را بالا برده بود، ولی به هر روی، برداشتم از کتاب این بود که راوی، موقعیت زدن یک گل طلایی را از دست داده و با وجود حضور در یک زمان و مکان منحصر به فرد، به روایتی در سطح مصاحبه‌های ژورنالیستی بسنده کرده است.
        

          داعش و سوریه مطالبی بودند که در عین آشنایی برای من غریبه بودند. موضوع کتاب را که دیدم، با اشتیاق شروع به خواندن کردم. روایت‌های زنانه، همیشه آن وجهه از جنگ‌هاست که کمتر می‌بینیم و می‌شنویم ولی انگار بیشتر ماجراها میان جمع‌های زنان است.
من با خواندن این کتاب، توانستم تصویر سوریه را در دوران جنگ برای خودم شکل دهم. بارها در حین خواندن کتاب اشک ریختم، وحشت کردم، خندیدم و پر از غرور شدم.
این کتاب روایت چند زن از دوران محاصره نبل و الزهراست. خانم عالمی در دوران حضورشان در سوریه و بعد از آن، به آن‌ها تکنیک‌های نویسندگی را می‌آموزند و این چند خانم، دست به قلم شدند و برایمان ناگفته‌هایی را نوشتند که من تشنه شنیدنشان بودم. خانم عالمی فقط در جمع‌آوری متن‌ها و نوشتن مقدمه در این کتاب نقش داشته‌اند.
از نظر تکنیکی خیلی به کتاب ایراد وارد است اما با توجه به نو نویسنده بودن راویان، قابل اغماض است.
        

          کتاب روایت ۷ زن سوری است از سالهایی که در محاصره معارضین سوری هستند.از جبهه النصره گرفته تا احرار الشام و داعش و ارتش آزاد و ...
نقدی که بر کتاب داشتم  در مورد کنار کشیدن نویسنده از دخل و تصرف در متون است.البته که ایشان حتما دلیلی داشتند ولی اگر کمی در روایت‌های ضعیف دست می بردند،کیفیت کلی اثر بالا می رفت.با این حال روایتها  چون از زبان زنانی که با وحشی ترین دشمن طرف بودند و در این اوضاع زندگی کردند و امید آفریدند،با ارزش و ناب است.
نویسنده از فرصت اقامت یک ساله‌ی خود در سوریه بهره گرفته و با این زنان ارتباط برقرار کرده است و با آموزش فشرده‌ی اصول روایت نویسی  از آنها خواسته واقعیاتی را ثبت و ضبط کنند که در کوران اتفاقات مهم جنگ ممکن بود دیده نشود.  و به کمک این نمونه ها، الگویی برای مقاومت ارائه کرده است.
نمونه ای از زنانی که گرما و سرما و گرسنگی را تحمل کردند و جوانشان را تقدیم کردند تا شهر سقوط نکند.
الگویی از توسل و توکل به خدا و اهل بیت که برای تمام مظلومان دنیا راه گشاست.الگویی که نشان می دهد در عمق تاریکی و سیاهی و نا امیدی باز هم راه فراری هست غیر از تسلیم شدن ، باج دادن و عقب نشستن. 
پایان کتاب یک نامه تقدیر و تشکر است.از طرف یک زن سوری میانسال از قهرمانی که به برکت وجودش شر این دشمنان ناپاک از سر منطقه خاورمیانه کم شد. 
نامه ای صادقانه از زنی زجر کشیده که سردار سلیمانی را از عکسی که با پسرش داشت شناخت.این نامه از عمق دل بر آمده و به عنوان پایانی دوست‌داشتنی اشک به چشمم نشاند  و حسرت نبودن و نداشتن سردار را برایم تازه کرد.
کتاب مناسب بزرگسال است و با وجود فرم ادبی معمولی و گاها ضعیف ،به دلیل ارزش محتوایی بالا،لایق امتیاز ۴ می باشد.

        

          
باغ‌های معلق روایت ساده‌ هفت زن سوری در شهر «نبل و الزهراء» است که چهار سال محاصره توسط مسلحین ( داعش)  را تجربه کرده‌اند. روایت‌هایی گرچه واقعی، تلخ و گزنده اما تجربه‌هایی را به‌همراه داره که باعث میشه قدر عمرمون رو بیشتر بدونیم
        

          سوژه خیلی ناب مصاحبت با چند زن سوری بود که با فرم ضعیف تقریبا هدر رفته بود. با ابن حال خوندنش خالی از لطف نیست و ما رو با گوشه‌‌ای از رنج‌های زنان نبل آشنا می‌کنه

یادداشتم در روزنامه ایران:
https://irannewspaper.ir/sp-308/11/79290
        

          هر جراحتی داستانی دارد 
زن‌ها خوب بلدند از جای زخم‌ها و ترمیم‌ها قصه بگویند.
باغ‌های معلق روایت هفت زن از زندگی است. شاید همان‌طور که روی جلد کتاب نوشته شده است شما هم ‌فکر کنید که این هفت زن سوری قرار است از نزدیک چهار سال محاصره نبل برایتان بگویند. اما نه، به نظر من این هفت زن می‌خواهند به بهانه محاصره شهرشان، از زندگی بنویسند.
تصادف بود یا تقدیر، در روزهایی که همه جهان در حال مبارزه با کرونا بود، خانم عالمی مدتی با خانواده ساکن سوریه می‌شوند. آن روزها هنوز خون تازه از زخم‌هایی که بر پیکره این کشور خورده بود می‌چکید. اگر خوب نگاه می‌کردی هر خانه و خرابه‌ای در سوریه داستانی برای روایت کردن داشت. تاکنون روایت‌های مردانه زیادی از خط اول جنگ گفته و نوشته شده بود اما در همه این روایت‌ها جای یک حقیقت بزرگ خالی است. حقیقتی که باید در پشت خط اول در لابه‌لای زندگی مردم عادی به دنبال آن می‌گشتی. 
اما به قول خانم عالمی حقیقت چیزی نیست که به‌راحتی بتوان به آن دسترسی پیدا کرد. آنچه خیلی زود و راحت به دست ما می‌رسد فقط چیزی است که دیگران خواسته‌اند ما به‌عنوان حقیقت بپذیریم. خانم عالمی برای رسیدن به یک روایت زنانه از جنگ سوریه تلاش‌های زیادی می‌کنند. اما به خاطر شرایط امنیتی و جنگی آنجا هیچ راهی برای مصاحبه و هم‌نشینی با مردم پیدا نمی‌کنند. در آخر یک ایده جذاب این گره کور را باز می‌کند. کلاس نویسندگی مجازی آن هم برای چند زن ساکن در شهر نبل. 
خواننده در این کتاب  مستقیم و بدون واسطه صدای قلب هفت زن باقیمانده از یک گذشته تلخ را می‌شنود. زنانی که باشکوه از دل مرگ بیرون آمده‌اند و با غرور رو به دنیا، زخمی اما سربلند ایستاده‌اند. 
شاید این روزها برای شما هم سؤال شده باشد که مردم غزه واقعا چه طور در آن شرایط زندگی می‌کنند؟ چه طور در آن شرایط وحشتناک به این ایمان فوق‌العاده و درک عجیب از خدا و زندگی رسیده‌اند؟ حال این روزهای زن‌ها و بچه‌های فلسطینی را بهتر از هرکسی هاله، یاسمین، هنا و... درک می‌کنند. کسانی که خودشان نزدیک چهار سال در محاصره زندگی کرده‌اند.
باغ‌های معلق داستان زندگی هفت زن مبارز است. رزمنده‌هایی که چهار سال با ترس، ناامیدی و مرگ جنگیده‌اند، خسته و شکسته اما پیروز و سربلند از این میدان ناعادلانه بیرون آمده‌اند.
من چاپ اول کتاب را خواندم و به نظرم نیاز به ویراستاری با دقت بیشتری داشت. 
        

          هر مواجه های راویان خاموش خودش را دارد. از مواجهه غدیر و سقیفه به بعد را خوب می دانم. فاطمه گردان تک نفره علی بود. ایستاد و روایت کرد. روایتش را به دستان کوچک حسن و حسین و زینبش سپرد و زینب شد راوی  کربلا. از آن به بعد بود که زنان مقاومت یاد گرفتند باید روایت کنند. باید شبها توی گوش بچه هایشان، به جای قصه سیندرلا و شنل قرمزی، از مبارزه و کم نیاوردن بگویند. از سرزمین بگویند و از ایمان. نمونه بارزش را حالا در فلسطین می بینیم. کودکانی که محله هایشان در فلسطین را ندیده اند اما وقتی ازشان می پرسند اهل کجائید اسم همان محل خاص را به زبان می آورند و این یعنی پیروزی گمنامان روایت. 
باغ های معلق هم روایت مادران و زنهایی است که راوی‌اند. 7 زنی که در بین صدها و هزاران زن انتخاب کرده اند که روایتِ روایتهایشان را برای دنیا بازگو کنند. یکی از آنها می گوید که ما مثل زنان ایرانی و لبنانی نبودیم که مقاومت بلد باشیم. آنها توی مقاومت و مبارزه بوده اند و بلدند چه کنند اما ما بلد نبودیم. و به یکباره یاد می گیرند که توی مساجدشان جمع شوند و درس بخوانند و پیشاهنگ شوند و به بچه هایشان درس مقاومت بدهند. 
جبهه مقاومت زن و مرد ندارد. که همه شان بعد از مدتی مثل هم می شوند. مادرهای ما پشت جبهه پتوهای خونی می شستند و بچه هایشان را مدرسه می فرستاند و پرستاری می کردند و مادری و همسری. حالا زنان لبنانی، سوری و فلسطینی هم اینگونه اند. با حماعت است که رنگها توحیدی می شود. یکرنگی هست اما از نوع خداگونه اش.
ترکیب راویان گمنام جبهه ها با خون مردان مجاهد است که سنگرها را مقاوم می‌کند و دستها را بیشتر از پیش در هم گره می‌اندازد. 
#باغ‌های‌معلق
#‌با‌کتاب‌نفس‌بکش
        

          باغ های معلق نه آن طور که از روی جلد تصور می‌کنید روایت های زنان سوری به قلم خانم سمیه عالمی است بلکه روایت های نوشته شده به قلم زنان سوری است که توسط خانم عالمی آموزش دیده اند. این کار خانم عالمی شایسته تحسین و تقدیر است اما خود کتاب نه. بیشتر روایت ها در حد متوسط و گاهی هم ضعیف هستند.
خیلی از قسمت های کتاب را که می‌خواندم با خودم فکر میکردم که همین ها را که من توی اخبار همان روزها شنیده ام کاش بیشتر برایم تصویر می‌کردند آن روز هایشان را و چه حیف که این موضوع اینطور از دست رفت. با این حال از خواندن کتاب پشیمان نیستم. و با اندک تصاویری که در روایت ها میدیدم همراه نویسنده به خانه ها، کوچه ها و مساجد مردم نبل و الزهرا رفتم. امیدشان را که آن روزهای در محاصره کورسویی ازش مانده بود دیدم. و غم شان را حس کردم.
        

          اوایل کشش نداشت اما بعدتر که روایتها متفاوت میشه جذاب میشه.