یادداشت راضیه بابایی

        کتاب روایت ۷ زن سوری است از سالهایی که در محاصره معارضین سوری هستند.از جبهه النصره گرفته تا احرار الشام و داعش و ارتش آزاد و ...
نقدی که بر کتاب داشتم  در مورد کنار کشیدن نویسنده از دخل و تصرف در متون است.البته که ایشان حتما دلیلی داشتند ولی اگر کمی در روایت‌های ضعیف دست می بردند،کیفیت کلی اثر بالا می رفت.با این حال روایتها  چون از زبان زنانی که با وحشی ترین دشمن طرف بودند و در این اوضاع زندگی کردند و امید آفریدند،با ارزش و ناب است.
نویسنده از فرصت اقامت یک ساله‌ی خود در سوریه بهره گرفته و با این زنان ارتباط برقرار کرده است و با آموزش فشرده‌ی اصول روایت نویسی  از آنها خواسته واقعیاتی را ثبت و ضبط کنند که در کوران اتفاقات مهم جنگ ممکن بود دیده نشود.  و به کمک این نمونه ها، الگویی برای مقاومت ارائه کرده است.
نمونه ای از زنانی که گرما و سرما و گرسنگی را تحمل کردند و جوانشان را تقدیم کردند تا شهر سقوط نکند.
الگویی از توسل و توکل به خدا و اهل بیت که برای تمام مظلومان دنیا راه گشاست.الگویی که نشان می دهد در عمق تاریکی و سیاهی و نا امیدی باز هم راه فراری هست غیر از تسلیم شدن ، باج دادن و عقب نشستن. 
پایان کتاب یک نامه تقدیر و تشکر است.از طرف یک زن سوری میانسال از قهرمانی که به برکت وجودش شر این دشمنان ناپاک از سر منطقه خاورمیانه کم شد. 
نامه ای صادقانه از زنی زجر کشیده که سردار سلیمانی را از عکسی که با پسرش داشت شناخت.این نامه از عمق دل بر آمده و به عنوان پایانی دوست‌داشتنی اشک به چشمم نشاند  و حسرت نبودن و نداشتن سردار را برایم تازه کرد.
کتاب مناسب بزرگسال است و با وجود فرم ادبی معمولی و گاها ضعیف ،به دلیل ارزش محتوایی بالا،لایق امتیاز ۴ می باشد.