یادداشت

        در این روزها که دنیا، در بهت محاصره غیرانسانی غزه است، سراغ کتاب باغ‌های معلق رفتم‌، کتابی از روایت زندگی در چهار سال محاصره شهر نبل و الزهرا در سوریه، در دوران حمله داعش است. 
باغهای معلق روایت شش زن سوری و شیعه اهل نبل از آن چهار سال سیاه است. سالهایی که نه غذایی برای خوردن داشتند و نه دارویی برای مداوا، در ترسی مداوم از حملهی وحشیانه‌ی دست پروردههای رژیم اشغالگر قدس. این روایتها ماحصل تلاش سمیه عالمی برای مکتوب کردن این بخشث از تاریخ است که در گوشهای از دنیا رخ داد و جهان کوشید آن را نادیده بگیرد. عالمی از فرصت کوتاهی که زندگی موقت در کشور سوریه نصیبش کرده بود استفاده کرد و تلاش کرد مواجههای زنانه از جنگ را با کمک زنان سوری ترسیم کند، کاری دشوار و در ابتدا ناشدنی: زنان دوست نداشتند زخمهای چرککرده و دردناکشان از جنگ را دستکاری کنند و باز با خون و چرک روبرو شوند. با این همه با همت خانم عالمی بخشی از زنان شهر نبل با او که راهی متفاوت برای مکتوب کردن روایت‌ها پیدا کرده بود همراه شدند: آموزش نوشتن به زن‌ها برای ثبت آنچه بر آنها گذشت. ماحصل این تلاش شش روایت است که در کتاب باغ‌های معلق با نام خود راویان ثبت شده است.
یکی از ارزشمندی این روایات تفاوت سنی نسبتا متفاوت راویان است که تا حدی دید گسترده‌ای از دغدغه‌های زنان و دختران شهر نبل در آن روزها می‌دهد. 
این روایات برای من که از جنس راویان بودم باعث درک بهتر هم می‌شد. مفهوم ناامنی، اسارت و تهدیدهای هتک حرمت و دست درازی که معارضین مانند افتخاری از  طریق بلندگوها بر سر زنان و کودکان این شهر می‌ریختند برای یک زن معنایی متفاوت از یک مرد دارد.
اکثر راویان در دوران محاصره مادر یا همسر بودند، این نکته وجهه دیگری از وظیفه‌ی زنان در آن شرایط سخت را برای ما به تصویر می‌کشاند : آرامش بخشی به کودکان و انتظار صبورانه و پر از بیم و امید در انتظار مردشان که برای محافظت از شهر یا نگهبانی رفته بود. فضای زنانه موجود در روایات نقطه این روایات بود. 
خوانش این کتاب در این روزها که اخبار محاصره غزه را می‌شنویم دردناک و در عین حال آگاهی دهنده از حال مردم مظلوم فلسطین است. اگر دغدغه‌ی چنین دارید، خواندن این کتاب را به شما توصیه می‌کنم.
این کتاب توسط نشر شهید کاظمی منتشر شده است.