بریدۀ کتاب

هیچ کس دقیقا نمیدانست ما زنان برنده جنگیم یا مسلحین، آنها انسان را میکشتند و ما به دنیا می آوردیم.کشتن آسان است؛اما زنده کردن سخت ترین کار دنیاست که از عهده هرکسی برنحمی آید. ...من یاد گرفته بودم معجزه های روزهای جنگ کوچک هستند.باید دنبال آنها گشت و پیدایشان کرد.باغچه کوچک من معجزه آن روزهای خانه ما بود. ...ما زنها یاد گرفته بودیم که شادی های کوچک، بهترین دوا و مرهم نامهربانی جنگند. ...جنگ کور است؛چنان کور که حتی در انتخاب دشمن و دوست خطا میکند. ...وقتی گرد و خاک ظلم بلند شده باشد و غبارش جلوی چشمها را گرفته باشد ، فاصله مظلوم و ظالم فقط یک خط باریک میشود. ...این جنگ داشت ما مردم سوریه را می کشت و هر دو طرف این ماجرا سوریه بود!.هم وطن ما راه را گم کرده و سر از خانه شیطان در آورده بود و داشت ما را قربانی میکرد. مهمان خانه ی کسی شده بود که میخواست ما خودمان را ویران کنیم، کسانی که نیاز داشتند آن همه زیبایی و تاریخ و امنیتی را که داشتیم ، به دست خودمان متلاشی کند.کسانی که می خواستند ما پاره پاره و تکه تکه شویم. همان هایی که خود شیطان شده بودند. ...معترضین حتی برای یک لحظه هم فکر نمی کردند وطنی که با کمک تروریستها خرابش میکردند، خانه همه ماست و سالها طول میکشد تا دوباره آن را بسازیم.(صفحه ۵۶_۶۷)