ضابطیان را با سفرنامه هایش می شناسیم . قلم وی روزنامه ای و زیباست . کتاب نوشابه زرد سفر وی  به کاناداست .
        

          نوشابه زرد کتابی از نوشته ها و عکسهای سفر به کاناداست. منصور ضابطیان در مسافرتی به شهر تورنتو از دیده ها و شنیده های خود می‌گوید. تا جای ممکن  عکسها به صورت رنگی در ابتدای کتاب و به صورت سیاه و سفید در متن آورده شده است. او در 22 فصل به موارد مختلف پرداخته است: مهاجران ایرانی و سایرکشورها ، کلاهبرداری‌های رایج در کانادا، غذاها ی مختلف و معروف بین شهروندان کانادایی، قانون مصرف ماری جوانا، وضع زنان و باورهای جنسیتی، قوانین سرسختانه، مرگ ملکه الیزابت دوم، موزه ها، آبشار نیاگارا، وضعیت بومیان سرخ پوست و....از بخشهایی است که در این اثر به بررسی آن پرداخته شده است.

کانادا کشوری است که مقصد و قبله آمال بسیاری از ایرانیان خصوصا جوانان تحصیل کرده است. کانادا با وجود فاصله زیاد و سرمای شدید منطقا نباید زیاد برای ایرانیان محبوب باشد ولی شرایط کار و تحصیل مناسبی که به مهاجران ارائه می‌دهد علاوه بر  ناکامی های اقتصادی  و بی توجهی داخلی به سرمایه های انسانی سبب شده است موج بزرگی از ایرانیان طالب مهاجرت به آنجا شوند. حکومت کانادا نیز بر صید مغزهای ایرانی تمرکز کرده است و سعی می کند خدمات خوبی برای مهاجران ارائه دهد تا بتواند این نخبگان کاری یا تحصیلی را تبدیل به تبعه‌ی دائمی آن کشور کند.
نویسنده در این کتاب به مطلب مذکور توجه کرده است و سعی کرده با دید منصفانه ای از مزایا و معایب این کشور بگوید.

ولی در این اثر چنان که مخاطب انتظار دارد با کشور مقصد آشنا نمی‌شود. همه چیز در سطح مانده است و مخاطب جز یک شهر و برشهایی از چند مکان، دریافت بیشتری ندارد. کتاب در صحبت از آزادی مصرف ماری جوانا و سخن از قانون فراجنسیتی حرفهایی دارد که شاید برای مخاطب تازه باشد. 

از طرف دیگر زمانی که ضابطیان برای سفر کانادا از ایران دور بود وقایع پاییز 1401 رخ می‌دهد و او گاهی مستقیم و گاه به کنایه حکومتها را مورد ملامت قرار می‌دهد و اثرش  تبدیل به کاری با تاریخ انقضا می‌شود. او در ابتدای کتاب شرح داده است که از وقایع ایران کامش تلخ است و در چند جایی که از ایدئولوژی حکومتها صحبت می‌شود، خواننده با وجود اینکه مستقیما حکومت ایران مورد خطاب قرار نگرفته است، درک می کند . منظور نگارنده چیست.

در آخرین صفحه کتاب نیز در مورد مهاجرت  نویسنده می‌گوید:

" گاهی وقتها رفتن به خاطر این نیست که کسی به شما بگوید برو اما وقتی کسی هست که با لبخند و با آغوشی به اندازه تو میگویدبیا آدم پایش سست می‌شود غم غربت را می خرد و می رود."

سوالم اینجاست که هرجا آغوشی گرم‌تر از آغوش مادر باز باشد، باید رفت؟!!
در مجموع با توجه به مصداق‌هایی که اینجا فرصت گفتن آن نیست، جهان بینی مادی و غربی و تعریف نویسنده از خوشبختی  مردم کانادا و تعریف دغدغه از نظر نویسنده، کتاب مطلوبی نبود زیرا با دلایل ساده می‌شد منطق نویسنده را زیر سوال برد.

        

          یکی دیگه از آثار آقای ضابطیان که پیشنهاد میشه بهتون. 
این کتاب سفرنامه کانادا.
تا قبل از خوندن این کتاب اطلاعات زیادی درباره کانادا نداشتم 
مثلا از رستوران های خیابانی ،پیتزا های شارژی که سر آدم کلاه میذارن،ژاک کارتیه،نوشابه های زنجبیلی،نوشابه کانادا درای،زیبایی های خیابان مونترال،فروشگاه های فروش لباس از پوست حیوانات ،مغازه ی ماری‌جوانا...و خیلی چیزای دیگه که انقدر دقیق و جامعش رو حتی توی گوگل هم نمیتونید پیدا کنید...
تصاویر کتاب ها به دلیل قیمت بصورت سیاه سفید چاپ شدن اما داخل پیج اینستاگرام آقای ضابطیان همه ی عکس هارو میشه بصورت رنگی و واضح دید...
بعد از خوندن هر کتاب هایلایت سفر به اون کشور رو چک میکنم و همه چیز توی ذهنم واضح تر شکل میگیره❣️
        

          من قلم ضابطیان رو خیلی میپسندم . ولی تو این کتاب به نظرم یه پسرفت واضح داشته . انگار اینجا اون توجهی رو که تو کتابهای قبلی ش به جزئیات میکرد رو نداره. از جذابیت های قلم ضابطیان ، توصیفات قشنگش از آدما و اتفاقات بود که من حس کردم اینجا کمرنگ تر از کتابهای قبلی ش هست .
در کل کتابی نیست که دوباره سراغش برم . برعکس کتابهای دیگر نویسنده .
        

          صفحه های انتهایی کتاب ولی عجیب بوی غربت می ده! :) 💔
        

          .
مدت هاست از خواندن سفرنامه های اینطورکی ملول گشته ام. (؟)
دلم نمی خواهد نویسنده بگوید از این هاستل رفتم توی آن هاستل و فلانی را دیدم و بهمانی را دیدم و چند یور خرج کردم و کدام کافه و کازینو را به چشم خریداری  پسندیدم و فلان و بهمان به سرم آمد.
این یکی سفر نامه که عکس درخوری هم  نداشت، حتی! 
یک چیز فراتر شاید باید این وسط گفته شود. نمی دانم آن چیز چیست!
شاید هم خاصیت کانادا کلا یخ و گس است و چیز زیادی ازش در نمی آید . 

سوای این ها، سفر نامه های ضابطیان برای نوجوان ها عالی است. 
مارکو پلو هایش را برای خواهرهایم  گرفتم و راضی بودند.(از سرشان هم زیاد است) 

(نشانگر ها از نی ی باست.
ما که آداب خواندن کتاب با نشانگر را یاد نگرفتیم. یا فاکتور خرید می گذاریم یا دستمال کاغذی این نشانگر را برای ادا گذاشتم. موفق بودم؟)

#سفرنامه
#کتاب_خواندم 
#ضابطیان
. 

.
        

          مثل منصور ضابطیان! همان که همیشه انتظار داری.
هر چند، ضابطیان بعد از دو سه تا کتاب اولی که ازش خوندم برام تکرار شد، اما باز هم جذابیت های خودش رو داره. این کتاب به دلیل اینکه مدتی را در سرزمین نوشابه زرد گذرانده ام، برام جذابیت داشت که ببینم نگاه از بیرون و بعد از این همه سال چطوریه، از این نظر خوب بود.
در کل بد نیست، ولی نمیشه از کتابهای ضابطیان انتظار داشت خیلی دید درست و وسیعی به آدم بده
        

          > «معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی‌ها تا آخر هم دم نمی‌کشند و مغزشان خام می‌ماند. اما بعضی‌ آدم‌ها انگار دم‌کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد.»  

        

          📚 #معرفی_کتاب 

✅ یک میان وعده‌ی عالی!
بعد از وعده‌ی کاملِ پس از‌ بیست سال سلمان کدیور واقعا به یک میان وعده نیاز داشتم. سری چرخاندم و کتاب نوشابه زرد آقای منصور ضابطیان به چشمم خورد. خودش بود، سفرنامه های ضابطیان میان وعده های خوبی محسوب می‌شوند. 
در زمانی نه چندان دور وقتی کلمه مهاجرت را می‌شنیدیم پشت بندش کانادا را هم می‌شنیدیم یا حداقل ذهنمان به کانادا هم گذری می‌کرد. شاید در هر خاندان چند نفری هم باشند که الان در کانادا زندگی می‌کنند.
کانادا برای نسل ما مقصد یا حداقل میان مقصد تحصیلی خوبی محسوب می‌شد. همیشه از گوشه و کنار می‌شنیدیم که پسر یا دختر فلان همسایه یا فلان فامیل یا فلان دوست مهاجرت کرده است به کانادا. همیشه برایم جالب بود که ببینم کانادا چگونه کشوری است. شاید من هیچ وقت نتوانم به کانادا سفر کنم و آن را بشناسم ولی آقای ضابطیان زحمت کشیده اند و برایمان یک تور مجانی کانادا گذاشته اند.
این سفرنامه برایم خیلی عجیب و جدید بود. من فکر می‌کردم فقط عده‌ای از روشنفکران ما هستند که غرق در اراجیف غربی شده اند و خوبی های غرب را هم به ابتذال کشیده اند اما وقتی اوضاع کانادا را دیدم زیرلب گفتم:« صد رحمت به خودی ها» آری واقعا صد رحمت. 
در این کتاب سفری می‌کنیم به زیباترین مناظر طبیعی، به رستورانی که در آن می‌توانیم  ساعاتی خودمان را جای نابینایان بگذاریم. 
راستش را بخواهید این کتاب برایم سراسر غافلگیری بود. یکی از ویژگی های کتاب های آقای ضابطیان مختصر گویی است. شما در این کتاب دستچینی از بهترین دیده های نویسنده را می‌خوانید. 
البته کانادا سراسر شیرینی هم نبود. تلخی هایی داشت که کام هر انسانی را زهرآلود می‌کرد. کانادا هم مجزا از تاریخ وحشتناک استعمار نیست. بلایی که آمریکا سر سرخپوستان آورده بود را دولت کانادا و کلیسای کاتولیک هم سر بومی های کانادا آورده بودند.
یکی از ویژگی های مثبت کتاب هم تاریخ مختصری از کانادا هست که در چند صفحه در آخر کتاب برای آشنایی بیشتر با کانادا گذاشته شده است.



📚کتاب #نوشابه_زرد ( سفرنامه‌ی کانادا )
✍🏻اثر #منصورضابطیان
#نشر_مون
        

          یکی از بهترین کتاب هایی بود که خواندم.به نظرم خیلی ارزشش بیشتر از اینهاست که من بدون هیچ شناختی توی مغازه برای جلد قشنگش بخرمش.(خوشحالم که این تصمیم رو گرفتم) 
نویسنده خیلی قلم باحالی داره که شمارو وحشتناک جذب میکنه . لا به لای خاطراتش از سفر سعی میکنه تاریخ کانادا و تمام اطلاعات باحالی رو که دارَرو بهتون بده.
بهتر از همه عکس هایی که بین صفحه ها میتونی پیداشون کنی.دیزاین صفحات و جلد انقدر قشنگ و خوشگل بود که من قبل از اینکه بدونم داستان چیه جذبش شدم.شدیداً پیشنهادش میکنمممم.
        

          قلم نویسنده، نسبت به کتاب "دودستی "روان تر بود و انگار خودمانی تر بود چراکه به راحتی موارد مورد بحث و نقد کانادا رو مورد بحث گذاشته بود.اما وقتی پای ژاپن و تصویر سازی اون به زبون  میاد به نظرم هیچ جای دیگه ایی نمیتونه  با ژاپن رقابت کنه. و اگه قرار باشه بین این دو کتاب یکی رو انتخاب کنم قطعا و بدون تردید انتحاب من دودستیه.
        

          به تازگی با منصور ضابطیان آشنا شده ام. قبلا تصویرش را جاهای مختلفی از جمله صدا و سیما دیده بودم ولی نمی دانستم که اهل نوشتن سفرنامه است. اولین کتابی بود که از ایشان خواندم. به نظرم کتاب فضای کانادا را تقریبا به خوبی توصیف کرده بود؛ به خصوص که به جز خاطره نویسی، اطلاعات تاریخی خوبی را هم درباره کانادا به خواننده می داد. تقریبا تمام خاطره ها همراه با عکس و تصویر بود و این مسئله کتاب را جذاب می کرد.  به نظرم کتاب هایی که با موضوع سفرنامه نوشته می شوند، بهتر است به اندازه کافی دارای تصاویر مستند باشند. این ارزش مستندگونه سفرنامه را افزایش می دهد. 
یک مورد دیگری که باید اضافه کنم، این است که متن کتاب خیلی عمق نداشت و مخاطب را با خودش همراه نمی کرد. ظاهرا سبک نویسندگی ضابطیان  به این صورت است. یعنی کتاب حاوی خرده روایت هایی است از ضابطیان از سفر خودش به مخاطب ارائه می کند. تعداد زیادی داستان و روایت کوتاه از سفر در کتاب آمده که به هم متصل نیستند. اما باز هم باید اعتراف کنم که این حرف ها چیزی از جذابیت کتاب کم نمی کند. حداقل این که علاقمند شدم بقیه کتاب های منصور ضابطیان را هم بخوانم...
        

          نوشابه زرد نوشته‌ها و عکس‌های منصور ضابطیان است از سفر به یکی از مقاصد دلخواه ایرانیان یعنی کانادا و حضور در یکی از اصلی‌ترین شهرهای تجمع ایرانیان مهاجر. 
نویسنده در این سفر هم به دیدن آبشارهای نیاگارا رفته و هم بازارهای محلی؛ هم از ظلم علیه بومیان کانادا در سده‌های گذشته می‌گوید و هم میدان محسنی! تورنتو گزارش می‌دهد.

 طبیعتا اگر سفر ضابطیان در روزهایی غیر از پاییز۱۴۰۱ انجام می‌گرفت، لحن و نوشتار کتاب شاداب‌تر از این می‌بود که هست، اما به‌نظر من یک سر و گردن بالاتر از کتاب‌های اخیر نویسنده است؛ هرچند هنوز نتوانسته به گردپای چای نعنا برسد.
        

          سفرنامه های منصور ضابطیان مثل همیشه جذاب و فوق العادس
        

          حدودا دو یا سه هفته پیش بود که تموم شد.
چیزی که انتظار داشتم !
مثل قبل خوب و روان و گیرا؛  اما کمی متفاوت، متفاوت از این جهت که بعضا وقایع بروز و قابل حس شدن بودن.
        

          نوشابه زرد.
سفرنامه(شبه سفرنامه)پنجمی که از منصور ضابطیان خوندم.
این بار کانادا.
خوب و جالب بود اما با توجه به پیشینه کم و کوتاه کانادا اطلاعات خاص و چیز جالب و بکری نداشت.
از همه مهمتر شاید خود ایرانی‌ها و کانادا که مهمترین مقصد مهاجرتشونه بود.
اما دوفصل آخر خیلی تحت تاثیرم قرار داد...اول دلم شدیدا برای کودکان بومی و ماجرای جدا کردن اون‌ها برای انقلاب فرهنگی و بلاهایی که سرشون آوردند سوخت و دوم ماجرای مهاجرای ایرانی غریب خودمون...
کتاب سیزده.
        

          اگر مثل من بد خوراک باشید و میانه ای با دنیای غذا نداشته باشید بخش هایی از کتاب براتون خسته کننده و تکراری میشه اما متن کتاب همان متن شیوا و گیرای سفرنامه های ضابطیان هستش که باعث میشه هنگام مطالعه کتاب گذر زمان رو احساس نکنید
        

          مثل باقی سفرنامه‌های منصور ضابطیان خیلی جذابه و نمیشه بین خوندن زمینش گذاشت.
ضابطیان تو سال ۰۱ به کانادا رفته و این کتاب رو هم تو همین سال نوشته. من تاثیر جهان‌بینی نویسنده رو روی مشاهده‌ها و روایت‌ها این بار بیش از همیشه دیدم. نمی‌دونم حساسیت من بیشتر شده یا واقعا همین‌طوره.
        

          ضابطیان در ذهن من به سه شاخه تقسیم می‌شود. کتاب‌هایش، رادیوهفت و پادکست‌های درجه یکی که برخی از آن‌ها را بیش از سه بار خوانده،نوشته و دیده‌ام. اما نوشابه‌زرد از آن دسته کتاب‌هایی است که گمان نمی‌کنم یمبار دیگر آن را باز کنم. حتی برای دیدن تصاویر کتاب.
خیلی راحت بخواهم بگویم به‌نظرم ضابطیان در نوشابه‌زرد یک یا حتی دوگام به عقب رفته و این نظر در نثر کتاب، سوژه‌یابی و پرداخت به آن به مسائل روشن است.
اگر سفرنامه‌های قبلی ضابطیان را خوانده‌اید باید بگویم که انتظار جذابیتی در این کتاب نباشید
        

          "کانادا درای"
دومین سفرنامه‌ای که از آقای ضابطیان خواندم و به شخصه سباستین را ترجیح می‌دهم. قبلا هم گفتم، من  گفت‌و گو و آدم‌ها را به اماکن ترجیح می‌دهم. با این حال نوشابه‌ی زرد را دوست داشتم. نوشابه این‌بار به مکان‌ها بیشتر پرداخته بود اما چیزی که آزارم می‌داد، حرف‌های گوشه‌کنایه‌داری بود که در متن به چشم می‌خورد.
-آقای ضابطیان در این کتاب به کشور آبشارهای نیاگارا سفر می‌کند. نویسنده از مشکلات، قوانین عجیب غریب و تاریخ کانادا می‌گوید و آدم‌های تحسین برانگیز به خواننده معرفی می‌کند.