کتاب قشنگی بود . خیلی احساسی بود و آدم رو درگیر میکرد . آدم از این حجم فداکاری شهدا و خانواده هامون احساس شرم می‌کنه.....
قلم نویسنده ساده و روان بود اما شخصیت پردازی می‌لنگید . شخصیت ها رها میشدن و نویسنده انگار لزومی نمی‌دیده که در موردشون توضیح بده و من دلیلش رو متوجه نشدم . 
کتاب ممکنه برای نوجوان ها زیاد مناسب نباشه .

      

        برای من خواندن کتاب سفرنامه مصداق « سیر آفاق و انفس » دارد . خصوصا موضوع این سفرنامه که مهاجرت تحصیلی به آمریکاست . مسئله ای که آب از دهان خیلی ها به راه میاندازد .
نویسنده تا نیمه کتاب به روایتگری اتفاقات پرداخته . از نیمه های کتاب نقد های فرهنگی و قیاس با شرایط موجود در کشور خودمان را با اضافه کردن نگاه فلسفی به روایت اتفاقات اضافه میکند . نویسنده تلاش دارد منصفانه و بدور از سیاست زدگی حالات و احوالات خود و جامعه مهاجران و مسلمانان و فضای علمی و دانشگاهی آمریکا را روایت کند . من قلم نویسنده را پسندیدم . حتما کتاب را برای خواندن پیشنهاد میکنم . خصوصا اگر با فضای دانشگاهی آمریکا غریبه هستید .
      

        من قلم ضابطیان رو خیلی میپسندم . ولی تو این کتاب به نظرم یه پسرفت واضح داشته . انگار اینجا اون توجهی رو که تو کتابهای قبلی ش به جزئیات میکرد رو نداره. از جذابیت های قلم ضابطیان ، توصیفات قشنگش از آدما و اتفاقات بود که من حس کردم اینجا کمرنگ تر از کتابهای قبلی ش هست .
در کل کتابی نیست که دوباره سراغش برم . برعکس کتابهای دیگر نویسنده .
      

        کتاب در مورد یک ایرانی مقیم آلمانه که به اتهام عملیات تروریستی دستگیر میشه و چندین سال با شرایط سخت زندانی میشه.
داستان کتاب ، داستان جالبیه ولی من اصلا نوع چینش داستان رو نپسندیدم . از همون ابتدا ما وارد روزهای منتهی به ترور میشیم . هر فصل در مورد یک قسمت از زندگی آقای دارابیه و از لحاظ زمانی فصل های کتاب پراکنده ست . اگر مثل خیلی از کتاب های ژانر بیوگرافی از کودکی شروع میشد و اواسط کتاب به نقطه اوج و بعد به خاطرات زندان می‌رسید هم کمتر خسته کننده بود هم به خاطر آشنایی بیشتر با روحیات شخصیت کتاب ، همدردی بیشتری در مخاطب ایجاد میشد .
به شخصه با اینکه کمتر پیش میاد کتابی رو نیمه رها کنم ولی از اواسط کتاب به بعد دیگه نتونستم ادامه بدم . هم توضیحاتِ اضافی و کش دار زیاد بود هم روند کتاب خسته کننده بود .
از همین اتفاق و از همین نویسنده کتاب دیگه ای منتشر شده بن نام « نقاشی قهوه خانه » که من نمی‌دونم تفاوتش با این کتاب چیه .
      

        کتاب قلم روانی داره من دوستش داشتم و خوندنش رو توصیه میکنم . چون زمان کتاب برمیگرده به 14 سال قبل و دوران پرالتهاب انتخابات ، فضای کتاب هم از فضای جامعه تأثیر گرفته  و مقداری سیاسیه . البته تو ذوق نمیزنه و جبهه گیری نمیکنه .
      

        من کلا قلم امیرخانی رو دوست دارم .
یه جاهایی حالت تحلیلی سیاسی زیاد میشد . با اضافه کردن طنز سعی میکرد از خشکی و خسته کننده بودن فضا کم کنه .
در کل خوب بود .
      

        من اصلا دوست نداشتم 
      

        بعد از افت سیر طنز داستان در آبنبات پسته ای ، به نظرم یه جبران خوب توی این جلد اتفاق افتاد . احساسات متناقض و عالم هپروت یه نوجوان رو خیلی خوب و بامزه توصیف کرده . من کلی خندیدم .
      

        داستان کشش جلد اول رو نداشت و طنزش مقادیری کمتر شده بود و  گاها شبیه داستان معمولی شده بود تا طنز . ولی در کل خوندنش رو پیشنهاد میکنم.
      

        طنز کتاب برای متولدین ۷۲ ۷۳ به قبل ملموس و نوستالژیک بود .
من خیلی خندیدم . روند داستان هم یکنواخت و کسالت آور نبود .
در کل عالی...
      

        قلم نویسنده عالی
داستان عالی
پایان بندی عالی
      

        زندگینامه جالبی بود ولی قلم نویسنده اگر قوی تر و توصیفات ملموس تر  بود سطح کتاب خیلی بالاتر می‌رفت و جذاب تر میشد .
ولی در کل توصیه میکنم بخونید . 
      

        با اینکه جناب جعفری زندگی واقعا جالبی داشتن و اتفاقات زیاد و عجیبی براشون افتاده ، انقدر نوع نگارش رو دوست نداشتم که نصفه رها کردم کتاب رو....
      

        من لحظه لحظه کتاب رو نوشیدم انقدر که برام شیرین بود . قلم قوی نویسنده باعث می‌شد با شخصیت هم قدم باشم . انقدر برام این کتاب جذاب بود که به نیمه کتاب رسیدم و کتابی رو که امانت گرفته بودم پس دادم و یکی برای خودم خریدم چون ارزش چند بار خواندن داره .
      

        داستان زندگی شوند من رو متحیر کرد از این حجم شجاعت . خوندنش رو حتما پیشنهاد میکنم