در ابتدا خیال می‌کردم با داستانی در ژانر ترسناک روبه‌رو هستم. نام کتاب و تصویر روی جلد هم مهر تاییدی بود بر این ادّعا. چند صفحه که بیشتر خواندم، به اشتباهم پی بردم. در این کتاب قرار نیست که ارواح خبیثه جولان بدهند، خون‌آشام‌ها به جان انسان‌ها بیفتند یا ردّ و نشانی از طلسم‌ها و جادوها در میان باشد. این کتاب، روایت عریان گوشه‌هایی از تاریخ است که خواندنش بندبند وجودتان را می‌لرزاند. واقعی و تلخ.
        

          داستانی تلخ از دل تاریخ. داستانی غمناک و تاریک بر رنج هایی که بر دختران این سرزمین رفته و هم اکنون به نوعی دیگر می رود. کتاب کم حجم است با ریتمی سریع و کلی گویی که می شود یک ساعته آن را تمام کرد. کتاب برای مخاطب کودک و نوجوان نوشته شده ولی به معنی این نیست بزرگسال از آن غافل شود. تعلیق های کتاب عالی است. روایت غیر خطی است و دارای چند راوی است و رفت و برگشت هایی زمانی مختلف که این به معنی پیچیده بودن نیست.
        

          ۴ ستاره
رده سنی: دبیرستان
*****
واقعا بین ۴ و ۵ ستاره مردد بودم. یه ستاره رو هم کم کردم به‌خاطر این که به نظرم مشخص بود که دنبال یه داستان دم دستی بوده که تاریخ رو روایت کنه.
اما امان از داستان... امان از داستان... چقدر انتخاب تلخی بود برای یه کتاب‌خوندن تفننی توی جاده... دو سه جا روضه اوج می گرفت و واقعا کتاب رو می‌بستم و بغض می‌کردم و...
چه‌ها که بر سر این خاک و این مردم نرفته... چه بلاهایی که خودمون به سر خودمون نیاوردیم...
*****
این طور که می‌گویند تخصص آقای شاه‌آبادی بیرون کشیدن قصه از دل حوادث تاریخی است. این کتاب هم دو روایت موازی دارد که یکی تاریخی و واقعی است (حکایت دختران قوچان) و دیگری معاصر و تخیلی از داستان زندگی چند دختر نوجوان هم‌مدرسه‌ای. داستان‌هایی موازی که از طریق یک کتاب و یک روح به هم وصل می‌شوند.

هر دو داستان بی‌نهایت تلخ‌اند به قدری که در حین خوانش تقریبا 2 ساعتهٔ کتاب چند باری کتاب را با بغض بستم تا گریه‌ام نگیرد. هر چند به نظر می‌رسد که شق معاصر داستان صرفا یک داستان دم دستی است تا بهانه‌ای به دست نویسنده برای روایت تاریخ بدهد، با این حال به خاطر موضوع بکر و پرداخت خوب نویسنده کتاب به شدت خواندنی‌ست و اتفاقا دقیقا برای طیف سنی نوجوان نوشته شده است.
*****
موارد لحاظ شده در رده‌بندی:
۱- داستان شدیدا تلخ است.
۲- خودم حس ژانر وحشت نداشتم ولی بعضی از خواننده‌ها کتاب را در این ژانر دسته‌بندی کردند!
۳- یکی از تم‌های اصلی داستان درباره برخی مشکلات دخترهای نوجوان است. چندتایی دختر نوجوان که به خاطر شرایط سخت از خانه فرار می‌کنند هم در داستان دیده می‌شوند. ممکن است از نظر برخی خانواده‌ها به منزله تشویق برای فرار از خانه تلقی شود.
        

          چطور میتونید آقای شاه‌آبادی؟
شروع مناسب، مثل کتاب دروازه مردگان 
یک طوری داستان رو کش میدید آدم مشتاق خوندن میشه

:)))
        

          و اما دختران قوچان 
دخترانی از جنس غصه و قصه 
دخترانی که در ندانسته هایشان در غربت خاک خوردند 
و حکیمه ، چه آشنای دردآلودی بود برایم 
بلوک سیزده ، طبقه پنجم 
و زهره و مینا 
دوستانی از جنس همدردی 
دوستانی که هردو بار های سنگینی به دوششان بود و هرکدام 
به نوعی با آن دست و پنجه نرم می‌کردند 
در نهایت میتوانم بگویم ، خط آقای شاه آبادی برایم مجذوب کننده است 
و قلمش جوری حوادث روزگار را برایت می‌گوید که انگار 
هنگامی که دارند چاقو در بدنت فرو می‌کنند شیرین ترین باقلوای دنیا را بهت بدهند 
و در نهایت تو هم چاقو خورده ای و هم تلخی فندق نرسیده باقلوا در دهانت مانده است ....
        

          یکی از زیباترین رمان‌های ایرانی‌ای بود که خوندم. به نظرم اصلاً نباید گول این رو بخورید که روش نوشته «رمان نوجوان». اگه نوجوان‌ها این کتاب رو بخونن که عالی می‌شه، ولی شمایی که نوجوان نیستی هم بخون، مطمئنم بی‌نهایت لذت می‌بری. گرچه احتمالاً مثل من بی‌نهایت هم گریه می‌کنی.
من چیزی درباره‌ی ماجرای دخترهای قوچان نمی‌دونستم و بعد از خوندنش رفتم درباره‌شون جست‌و‌جو کردم و دلم سخت گرفت. خیلی غریب بود که میرزا
جعفرخان منشی‌باشی می‌خواست از «عدالت» برای مردمی بگه که دنبال «نان» بودن و غریب‌تر و غم‌انگیزتر از اون این‌که احساس می‌کنم اوضاع از اون زمان تا حالا تغییر چندانی نکرده. شیوه‌ی روایی داستان رو هم خیلی دوست داشتم.
        

           
 داستان با یک قلاب شروع می‌شه و مخاطب رو با خودش همراه می‌کنه. یک شروع خوب رازآلود با یک مجتمع رازآلود. هر چه جلوتر می‌ریم گره داستان پررنگ تر میشه و برای پیدا کردن جواب معما داستان رو ادامه می‌دیم. توی هر فصل یک نفر راویه و گوشه‌ای از این معما رو برای ما شرح می‌ده. اسم کتاب، جلد و رازآلودی ماجرای اول کتاب باعث میشه فکر کنیم با یک داستان در ژانر وحشت روبه رو هستیم اما این داستان در عین حال که در زمان حال می‌گذره گوشه‌هایی از تاریخ رو و رنجی که بر دختران رفته و هنوز هم می‌ره رو نشون میده. روایت خطی نیست. رفت و برگشتیه و همین هم تعلیق رو بیشتر کرده و کشش و جذابیتش رو دو چندان. در کل کتاب قشنگی بود اما تلخ و غم انگیز. به کسانی که روحیه ی خیلی حساسی دارن پیشنهاد نمی‌دم.
        

          ترسناک‌ترین‌کتابی‌که‌بر‌اساس‌واقعیت‌بود...
        

          با اینکه ژانرش ترسناکه اما اونقدر ترسناک نبود و بیشتر وایب کتابایی و میداد که راجب اسکیزوفرنی ان
اما خب این نه تنها یک نقطه ضعف نبود بلکه به جذابیت داستان اضافه کرده بود
نویسنده ی کتاب که مجموعه ی دروازه ی مردگان هم جزوی از اثارشه به خوبی تونسته بود شخصیت پردازی کنه و در کل من این کتاب و داستانشو واقعا دوست داشتم
        

          خیلی دوسش داشتم. 
        

          «چرا گریه می‌کنی ?»

تلخ و شور و شیرین و لطیف. رمانی است چند وجهی که با روایت چهار شخصیت‌اش می‌گردد و داستان را شکل می‌دهد. از اسم تلخش باید ترسید. قاعدتا هم با توجه به موضوع‌اش هر آدمی نمی‌تواند بخواندش. مخصوصاً پسر یا دختر نوجوان. حتی مخصوص تر یک دختر نوجوان. بعید نمیدانم که حال دختری در گوشه این کشور با خواندن کمی از این کتاب به هم بخورد. آقای شاه‌آبادی کار را در آورده است و خوب روایت کرده. اگر انقدر ماجرا غمناک نبود می‌گفتم ای کاش رمانی با صفحات بیشتر بود.
        

          کشش داستان ان قدر بالا بود که آن را دو روزه تمام کردم. شروع خیلی خوبی داشت. داستان خودش تلخ است ولی اینکه می دانی بر اساس واقعیت است، ماجرا را غم انگیز تر و دردناک تر می کند. البته درست است بگویم اشاراتی به واقعیت دارد؛ جریان دختران قوچان و واقعه ای که اول کتاب به آن پرداخته شده. ولی آقای شاه آبادی به خوبی داستان را شکل داده اند و به خوبی به اتفاق های افتاده اشاره کرده و آن را درون داستان جای داده اند. شاید همین کشش کتاب را بالا می برد.
 نقطه قوتی که در کتاب خیلی دوست داشتم این بود که بخش های مختلف از زبان آدم های مختلف است. پایان کتاب هم جالب و بامزه بود.
        

          کتابی سراسر ترس با کمی چاشنی طنز
اولین کتاب ترسناکی بود که من خوندم و واقعا میترسیدم تنهایی برم سرویس بهداشتی 😂
        

          فضایی که نویسنده ساخته بود و حسی که منتقل می‌کرد رو دوست داشتم ولی فقط کمی..
        

          خب، آیا واقعا رمان نوجوان بود؟ نمی‌دونم، خیلی پُر و کامل و بالغ بود. یعنی که کاش همه‌ی رمان‌های نوجوان این‌چنین بودن!
این رمان برای من خیلی جالب بود؛ اول چون درگیر یک تحقیق و ماجراجویی جالب می‌کنه آدم رو که مسلماً دوست داری بدونی به چی ختم خواهد شد. دوم چون من از ماجرای دختران قوچان تا به حال هیچ جایی نخوانده بودم و می‌شه گفت واقعا به اطلاعاتم هم اضافه کرد، که این همون چیزی‌ه که از هر کتاب خوب و مفیدی انتظار می‌ره.
مرموز بودن یک سری اتفاقات توی این رمان، این کشش رو در آدم به وجود می‌آورد که بشینی پاش و یک روزه به پایان برسونیش.ولی پایان! کمی برام مبهم بود. درسته ما فهمیدیم که کلیّت ماجرا چی بود، ولی خود داستان برام عجیب تموم شد. نمی‌دونم، شاید فقط من همچین حسی دارم!
و البته اضافه کنم که دلم براشون کباب شد، برای حکیمه و حکیمه‌ها. چقدر تاریخ می‌تونه دردناک باشه.
بخوانیدش که تا هم بهتون اضافه بشه هم درگیر تمام اتفاقات و عجایب و تلخی‌هاش بشین.
        

          "قصه‌ها همه همین‌طورند. درست است که ما آن‌ها را در ذهن خودمان خلق می‌کنیم، اما یک پای آن‌ها در دنیای واقعیت است. هر تکه‌ای از داستان خیالی ما گوشه‌ای از واقعیت است. این است که نمی‌شود گفت که هیچ داستانی از ریشه و اساس دروغ است. همان‌طور که شوخی‌های ما همیشه به بعضی چیزهای جدی اشاره می‌کنند، خیال‌بافی‌های ما هم حاصل چیزهای واقعی هستند که دیده‌ایم."

آثار حمیدرضا شاه‌آبادی را به خاطر چندبعدی‌بودن دوست دارم.
در کتاب‌های او علاوه‌بر داستان، با تاریخ هم آشنا می‌شویم؛ آن‌هم قسمت کمتر شنیده شده‌ی تاریخ.

کتاب "لالایی برای دختر مرده" یک کتاب ساده ولی عمیق است. شاه‌آبادی در این کتاب به بهانه‌ی روایت فروش دختران قوچانی در زمان قاجار، یک معضل و دغدغه‌ی اجتماعی را بیان می‌کند.
کتاب چهار راوی دارد که روایت‌هایشان درهم تنیده و مکمل همدیگرند؛ و در مجموع داستان را جلو می‌برند.

"لالایی برای دختر مرده" اثر غمگینی است؛ ولی غمی که ما را وادار به تعمل می‌کند.

سیلی آخر کتاب عالی بود. آن سیلی در گوش تاریخ نواخته شد؛ تاریخی که تنها مُرکبش خون مظلومان است.
        

          «ما برای آنکه درست جلو برویم، باید پشت سرمان را بشناسیم.»


حمیدرضا شاه‌آبادی و جهان‌بینی‌اش برای من محترم و دوست‌داشتنی‌اند.
رسالتِ روایت تاریخ و آنچه که بر مردمانِ بی‌صدا در سال‌های دور و نزدیک ایران گذشته است.
دو داستان موازی؛ یکی ماجرای دختران قوچانی (که پیش از خواندن این کتاب از آن بی‌اطلاع بودم) که در دورهٔ قاجار به‌دلیل ظلم حاکم قوچان، پدرهای‌شان ناچار به فروش آنها به سواران ترکمنِ اهل شوروی می‌شده‌اند و دیگری اشاره‌ای به برخی دخترانِ امروز ایران که ممکن است نسخهٔ امروزین دخترکان قوچانی باشند.
کتاب را اصلا مناسب نوجوان متوسطه اول نمی‌دانم. یعنی حتا به نوجوان متوسطه دوم هم سخت پیشنهادش می‌کنم.
ولی حتما به همهٔ پدران، مخصوصا پدران دختردار توصیه‌اش می‌کنم.
در ضمن، رمان ایرانی که پایان‌بندی‌ قَدَر داشته باشد، ستودنی است. و کشیده‌ای که با جملهٔ پایانی کتاب به صورت‌تان می‌نشیند!
کتاب را در نمی‌دانم چندمین ماراتن کتابخوانی حلقه کتاب مبنا خواندم. خداوند ارابابانش را حفظ کند :)
        

          بسیار زیبا بود یکی از دوستانم این را برایم خریده بود و از این بابت ازش ممنونم

        

          این اثر از نظر داستان‌پردازی بی‌تردید کم‌نقص است. با آن‌که نمی‌خواهم لذت کشف روایت را با افشای جزئیات کم‌رنگ کنم، اما پرداختن به ظرافت‌های فنی‌اش ضرورتی‌ست.

شاه‌آبادی با قصه‌گویی روان، تاریخ‌نگری هوشمندانه، و نگاهی انسانی به مسائل اجتماعی، مخاطب نوجوان را درگیر روایت‌هایی می‌کند که در عین واقع‌گرایی، تخیل‌برانگیزند. او از عناصر مستند—اسناد، مکان‌ها، و شخصیت‌هایی برگرفته از واقعیت—چنان بهره می‌گیرد که روایت هم جذاب می‌شود، هم باورپذیر.

امضای ادبی‌اش، روایت‌گری موازی‌ست: در این رمان نیز، با بازگویی هم‌زمانِ گذشته و حال، پیوندی آینه‌وار میان دو شخصیت خلق می‌کند. این همزادپنداری تاریخی، با شگردی از بینامتنیت شخصی، نوجوان امروز را به بازشناسی هویت خویش می‌رساند.

آثار او حامل نوعی اصالت فرهنگی‌اند—تأکیدی بر «ایرانی بودن» که بی‌هیاهو، در بافت روایت تنیده شده است. شاه‌آبادی حتی "نسل زد" را با داستان‌های کهن پیوند می‌زند، بی‌آن‌که چیزی تحمیل کند.

مهم‌تر از همه، احترام او به شعور نوجوان است. مخاطب را کودک فرض نمی‌کند، بلکه به او اجازه می‌دهد تجربه کند، بترسد، تردید کند و تصمیم بگیرد. این نگاه بالغانه، از رازهای موفقیت آثار اوست.