روز محشر که بیاید روضه خوان او خداست
اشک ریزش مادرش زهراست، هیات را ببین

روی محتاجان همیشه باز بود آغوش او
نیزه ها را هم پذیرا شد سخاوت را ببین
        

          قبل از خرید کتاب خیلی نقد های تندی از کتاب مطالعه کردم ولی خب کتاب بسیار زیبایی هستش داستان بسیار قشنگی داره ولی باید حواستون باشه مولانای حقیقی با شخصیت مولانا در این کتاب فرق داره و در فرقه صوفی یکم اغراق و تبلیغ کرده 
اگه با آگاهی از نکاتی که گفتم کتاب رو به چشم یه کتاب داستان و رمان عاشقانه بخونید بسیار معرکه س ولی بخواید به چشم حقیقی نگاه کنید دائما مجبور میشید از کتاب ایراد بگیرید 
بهتره خودتون رو به دست این رمان بسپارید ولی از نکاتی که گفتم غافل نشید تا لذت ببرید
        

          اثر خیلی خوبی است. نویسنده  با دغدغه به دست دادن متنی در منطق قدیم که متناسب با نیازهای امروزی باشد این کتاب را فراهم آورده است. این راه باید ادامه یابد.
        

          خوب می تونم بگم، جلد آخر بهترین جلد بود
داستان پردازی و شخصیت پردازی ها رو واقعا دوست داشتم.
از همراه شدن کتاب و دنبال کردن اتفاقات هم خیلی لذت می بردم.

حتما به نوجوانان بالای ۱۲ سال که دنبال کتابای ترسناکن، پیشنهاد بدین
        

          خوندنش طول کشید، شبیه شعری بود که بال و پر داده شده. جملات ظریف و نغز. تشبیه‌های شاعرانه و اظهارنظر‌های بامزه. خوانشی آروم و باطمأنینه. حسابی به قلب و جونم چسبید. ❤️ 
فصل‌های ابتدایی گیج بودم. طبق شنیده‌ها و نظرات بقیه پیش‌بینی می‌کردم؛ یک رمان سخت‌خوان که قراره صبر من رو امتحان کنه! اما برعکس انتظارم پیش رفت. باهاش خو گرفتم. نه سنگین بود نه غیرقابل فهم. انگار فقط ناشناخته بود. برای من یک قدم در جهان تازه‌ای بود که پیش از این واردش نشده بودم: مدرنیسم!

تمام نثر داستان در ذهن شخصیت‌ها شکل می‌گرفت. گاهی زاویه‌ دید راوی بین جمله جابه‌جا میشد و حتی وقتی تمرکز فقط روی افکار یک شخصیت بود، اون افکار پیوسته بین موضوعات مختلف می‌چرخیدن. توصیفات خیلی رندوم و تصادفی بودن. فهمیدن اینکه دقیقا چه اتفاقی داره میوفته مقداری سخت بود. با این‌ حال تمام این‌ها برای من خیلی آشنا به نظر می‌رسید. انگار سوار همون قایقی باشم که تمام عمر روش شناور بودم. بیراه هم نیست. ویرجینیا زمانی که سبک نوشتاریش رو بسط می‌داد ساعت‌ها زمان میذاشت و از فکر کردنش یادداشت برمی‌داشت. از حواس‌پرتی‌ها، جوری که ذهنش از یک فکر به یک فکر دیگه می‌پرید یا درگیر مسائل فرعی میشد.
درگیری دائمی آدمها با خودشون. ناتوانی‌ در ارتباط برقرار کردن و به اشتراک گذاشتن افکار. پنهان کردن احساسات مثبتی که نسبت به دیگری دارن. پیچیدگی ایده‌ها و عقایدشون درحالی که گفتگو می‌کنن و یا فقط در سکوت کنار هم نشستن. انگار از دو سمتِ یک اقیانوس بخوایم با فریاد ارتباط برقرار کنیم! قطعاً نویسنده‌ای که این تجربه‌ رو در نوشتار منتقل کنه، شایسته‌ی تحسینه.
من با تمام قلبم شخصیت‌های کتاب رو باور داشتم. متوجه بودم تا چه حد شبیه به هم هستیم. در عین سادگی پیچیده‌ایم. دور یک میز جمع می‌شیم و شام می‌خوریم اما فاصله داریم. تنها و بی‌کَس و غیر قابل درکیم. پر از ابهام و گره و علامت سوالیم. چقدر حق داریم. چقدر مقصریم. مسخره‌ایم. و همچنان هرکدوم فیلسوف کوچولوی درون خودمون رو داریم. همگی از طیف خاکستری هستیم. 

در آخر، سه ستاره‌  به همون ترتیبی که فانوس‌ دریایی پرتوافکنی می‌کنه: 
« نخست دو ضربه‌ٔ سریع و سپس یک ضربهٔ بلند مدام بانظم می‌آمد. فانوس دریایی روشن شده بود. »
        

          هملت داستان یه شاهزاده دانمارکی نابغست که به دنبال انتقام گیری از قاتل پدرش ینی عموی خودش و پادشاه کنونی دانمارکه. انتهای غم انگیز این نمایشنامه مسلما هرکسی رو تا مدتها در شوک فرو خواهد برد و اون شخص رو از فکر به در نخواهد آورد.هملت ارزش بارها خوندن رو داره و توصیه میکنم افراد اهل مطالعه اون رو توی اولین آثاری بذاره کا قصد مطالعه کردنشون رو داره.
        

          تکرار ‌و تکرار و تکرار. وقتی سروش صحت به‌جای متن‌ها و ایده‌های خلاقانه از ساختار و‌ حرف‌های تکراری استفاده می‌کند، یعنی این متن‌ها را برای تمرین نویسندگی نوشته بوده و حالا با خود گفته که بد نیست چاپ هم بشود. 
خلاصه‌ی داستان‌ها این است که یا همه را مثل خودش می‌بیند، یا با خود می‌گوید «عه باورم نمی‌شود این فلانی است». آخر بیشتر داستان‌ها هم همه‌ی سرنشینان در سکوتی عمیق فرو‌ می‌روند تا خواننده پند و اندرز آن را بگیرد.
کل کتاب را می‌توانید دوسه‌ساعته بخوانید؛ بااین‌حال، تمام‌کردنش برای من سخت بود.