کلاس یازدهم بودم که این کتاب رو خوندم
در واقعه اون زمان قرار بود ی مسابقه ی کتاب خوانی توی مدرسه مون برگذار بشه که من و حدود 10 نفر از هم کلاسی هام، تنها شرکت کننده های این مسابقه بودیم:) درسته که اون موقعه معاون پرورشی مون یادش رفت جایزه هامون بهمون بده و جایزه های ما همون ١٠ نفر توی کمد دبیرستانم جاموند ولی لذت خوندن این کتاب و داشتنش توی کتابخونم از بین نرفت :) تازه بخاطر، تشابه فامیلی من و نویسنده، بیشتر بین دوستام به اینکه قراره نویسنده بشم، معروف شدم:)
        

          کتاب خوبی بود .. البته داستان ساده ای داشت ولی حس خوبی منتقل میکرد
        

          این کتاب هر چند به شکل سوم شخص نوشته شده اما به هیچ وجه حس غریبی ندارد، دستور نمی‌دهد. و در طی روایت به هدف خود که نمایش واقعیت آسیب‌های اجتماعی است نیز به خوبی می‌رسد.
چند نظر منفی هم که اینجا دیدم، به نظرم از دید نویسنده و اون شخصیت به ماجرا نگاه نشده بود، برای مثال شخصیت سهراب قبل از اون رخداد هم از سیگار کشیدن پشیمان بود و... .
        

          تعریف این کتاب رو زیاد شنیدم، اما خوندنش برام لذت‌بخش نبود. با شخصیت‌ها ارتباط نگرفتم؛ روند داستان هم زیاد جالب نبود. در کل برا من که جذابیتی نداشت.
        

          آب حیاتی ترین نوشیدنی جهان است اما وقتی روی آن قیمت می گذارند می شود ارزان ترین نوشیدنی ارزان ترین چیزها حتما بی اهمیت ترین ها نیستند....
برای ادامه زندگی و مهم تر از آن یک زندگی بهتر،بیداری چیز خیلی خیلی مهمی است.
        

          این کتاب جزو یکی از بهترین کتاب هایی خوندم  و محیط داستان خیلی واسم جذاب بود در کل من که خیلی دوسش داشتم!
ولی به نظرم این کتاب اون طوری که باید و شاید بهش توجه نشد.
        

          تقریبا دو سال پیش این کتاب رو مطالعه کردم 
و اونموقع شده بود یکی از کتاب های مورد علاقم
و یادمه تا نیمه شب برای خوندنش بیدار بودم و یکی از کتاب هایی بود که اصلا دوست نداشتم تموم شه

        

          خوب بود ادمو می کشونه تا ته ولی یه شعاری بازی هایی هم داشت مثلا اینکه داداشه با مرگ پسر همسایه اینقدر متحول میشه.
        

          جالبه واقعا یادم نمیاد چند سالم بود که خوندمش،اما یادمه احتمالا زیر ده بودم.و یادمه چقدر تو لیست بهترین کتابهایی که خواندم بود و همان موقع ها چند هزار بار خواندمش.اما حالا من و قلب های نارنجی یک اختلاف عقیدتی بزرگ با هم داریم که مانع از این می شود که من همان لذتی که در بچگی ازش بردم حالا هم ببرم.و آن دید سطحی و ناقص کتاب از نوجوان است.
در یک کتاب روانشناسی نوجوانان راست و پوست کنده نوشته بود از نوجوان تان توقع تصمیم عاقلانه نداشته باشید!!(واقعا این کتاب های روانشناسی را چه کسی می نویسد؟)و این تفکر،در جای جای این کتاب به چشم می خورد.تمام کتاب فریاد می کشید که نوجوان یک انسان ناقص و احساساتی و به درد نخور است.من به عنوان یک نوجوان حق دارم این را قبول نکنم؟سن حالای من از آلمای داستان کمتر است،اما می دانم محال است کسی چنین کلاه بزرگی سرم بگذارد!سن حالای من از ساده کمتر است،اما می دانم وقتی پدرم مرا با تفکراتی شبیه به اسلامی بزرگ کرده است،(هیچ اشاره مستقیمی به عقاید خانواده نشد اما به نظرم واضح بود.)پس صمیمی ترین دوست من نباید کسی باشد که در خانه اش سگ دارد!سن حالای من از پری کمتر است،اما می دانم در خواب هم چنین بچه بازی ای در نخواهم آورد!‌و نوجوانان منطقی و عاقل اطراف خودم بسیار می شناسنم.اینها،شخصیت های داستان، مثلاً شانزده ساله بودند،اما  اندازه بچه دوازده ساله می فهمیدند.من حالا واقعا یک توهین بزرگ به خود نوجوانام حس می کنم!و باید بنشینم به امید روزی که این دیدگاه کمی اصلاح شود...