جناب آقای کسائی پور (مترجم) با نقدی که در انتهای کتاب نوشته بودن به فهم هر چه کامل تر داستان خیلی به خواننده کمک کردن ، با سپاس فراوان از ایشون
        

          اگر با ترجمه‌های درخشان نجف دریابندری از دو رمان مشهور همینگوی، «وداع با اسلحه» و «پیرمرد و دریا»، کیف دنیا را برده‌اید، حتماً دلتان می‌خواهد کتاب‌های دیگری از همینگوی بخوانید. بازار کتاب پر است از ترجمه‌های نامرغوبی که از داستان‌های این نویسنده‌ی امریکایی منتشر شده، ولی شما که با ترجمه‌های دریابندری خاطره‌بازی کرده‌اید به‌حتم سراغ این ترجمه‌ها نمی‌روید! مجله‌ی شهر کتاب سه رمان «داشتن و نداشتن»، «آن سوی رودخانه، زیر درختان زیتون» و «خورشید هم‌چنان می‌دمد» را با ترجمه‌ی احمد کسایی‌پور (نشر هرمس) پیشنهاد می‌کند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


اولین رمان درخشان همینگوی که او را در مقام نویسنده‌ای بزرگ و صاحب‌سبک تثبیت کرد. سرگذشت جذاب و درعین‌حال اندوهبار چند امریکایی و انگلیسی جوان و جلایِ‌وطن‌کرده که در پاریس زندگی می‌کنند، و برای گشت‌وگذار به پامپلونای اسپانیا می‌روند. این رمان بازگوکننده‌ی رابطه‌ی تلخ و عمیق و پیچیده‌ی لیدی برت اشلی ثروتمند و جیک بارنز زخم‌خورده از جنگ است. همینگوی با روایت فروپاشی معنوی، عشق‌های ناکام و توهمات روبه‌زوال شخصیت‌ها، از روزگار انسان‌هایی می‌نویسد که به «نسل گم‌شده» شهرت یافتند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          کتاب «خورشید همچنان می‌دمد» یکی از شاهکارهای همینگوی و نمونه  قدرتمند از سبک نوشتاری اوست. او در این رمان نگاهی موشکافانه به سرخوردگی‌ها و مشکلات نسل پس  از جنگ جهانی اول دارد، وشخصیت‌هایی خلق کرده است که ماندگار و فراموش ناشدنی‌اند. مفاهیمی چون عشق، مرگ، جنگ، زندگی، سیاست، جامعه در این شاهکار جایگاهی بدیع دارد.
«نیویورک تایمز» هم می‌نویسد: «روایتی جذاب، زیبا و لطیف، داستانی واقعاً گیرا... 
«ماریو بارگاس یوسا» نویسنده مشهور، درباره کتاب این‌چنین نظرش را می‌گوید: «خورشید همچنان می‌دمد رمانی با سکوت بزرگ است. چیزی در مرکزش پنهان است که خواننده کم‌کم متوجه آن می‌شود. شخصیت‌ها مانند شخصیت‌های همینگوی همیشه غنی، جالب، جذاب و کمی تراژیک هستند.»
ادنا اوبراین می‌گوید: «خورشید همچنان می‌دمد من را با نوعی عجیب و غریب، زرق و برق زندگی که نمی توانستم باور کنم آشنا کرد. من فریفته آن شدم.»
سیروس کاکاوند در یکی از سایت‌های داخلی نظرش را این‌چنین نوشته است: « کتاب خورشید همچنان می‌دمد اولین رمان ارنست همینگوی است. این کتاب در سال 1926 منتشر شد و از همان ابتدا موردتوجه خوانندگان و منتقدان قرار گرفت. نیویورک تایمز این اثر را بهترین و دقیق‌ترین اثر خلق‌شده در آن نسل توصیف کرد. همینگوی در این رمان سبک نوشتار 
جملاتی تاثیرگذار از کتاب را می‌خوانیم:
 «تو نمی‌توانی با رفتن از جایی به جای دیگر، از خودت فرار کنی.»
«خیلی راحت است که آدم موقع روز به همه‌چیز بی‌اعتنا باشد، اما شب همه‌چیز فرق می‌کند.»
«تحمل فکر به این موضوع را ندارم که عمرم خیلی سریع در حال سپری شدن است و من، استفاده‌ی درستی از آن نمی‌کنم».
«هیچ‌وقت این حس را نداشته‌ای که تمام زندگی‌ات در گذر است و تو سودی از آن نمی‌بری؟ می‌فهمی که تقریبا نصف زمانی که برای زندگی کردن وقت داشته‌ای را پشت سر گذاشته‌ای؟»
«صاف نشسته بود. دستم را پشت گردنش انداخته بودم و او به دستم تکیه داده بود و هر دو ساکت بودیم. طوری به چشمان من نگاه می‌کرد که این سؤال را در ذهن من متبلور می‌شد که آیا واقعاً با چشمان خودش می‌نگرد. ممکن است بعد از این‌که چشم‌ها نگاه خود را از دنیا بردارند، چشمان او این نگاه را ادامه دهد. او طوری نگاه می‌کرد که گویی در این کره خاکی هیچ کس این‌طور نگاه نمی‌کند و حقیقت این بود که از خیلی چیزها می‌ترسید.»
«رابرت کوهن از طرف پدر متعلق به یکی از خانواده‌های ثروتمند در نیویورک بود و از طرف مادر به خانواده‌ای اصیل و شریف تعلق داشت. در مدرسه نظامی خود را برای ادامه تحصیل در پرینستون آماده کرد و در یک تیم فوتبال بازی ‌کرد و هیچ‌کس نسبت به او تبعیض نژادی قائل نشد. حتی کاری به مذهب او نداشتند. همین بود که هیچ فرقی با دیگران نداشت، تا اینکه به پرینستون رفت. پسری بسیار نازنین و صمیمی و خجالتی بود و همین او را ناخوشایند جلوه می‌داد. در مشت‌زنی، این را در وجودش کشت و با وجدانی معذب و دماغ له‌ شده از پرینستون خارج شد و با اولین دختری که در نظرش جذاب آمد، ازدواج کرد.»
«من به آدم‌های ساده و رک، به‌ خصوص وقتی که داستان‌هایشان عین هم باشد، اعتمادی ندارم و همواره حتی بدگمان بودم که رابرت کوهن قهرمان میان وزن مشت‌زنی بوده باشد. شاید اسبی دماغ‌ او را له کرده یا مادرش از چیزی ترسیده بود. ممکن است وقتی تازه پا می‌گرفته>>
        

          این کتاب همینگوی برخلاف دوتای قبلی ای که ازش خواندم چندان به نظرم جذاب نیامد و حتی گاهی از خواندنش ملول شدم، از ایرادات عمده کتاب می‌شود به نحوه روایت مبتدیانه در برخی موارد که مملو از تکرار و کوتاهی جملات بود و همچنین دیالوگ های گاه بی هدف و زائد و مکرر اشاره کرد.
اما به هر حال همینگوی و اسلوب داستان نویسی و شخصیت پردازیش آدم را گاهی به حد مرگ هیجان زده می‌کند حتی در کتابی به ملالت‌باری خورشید همچنان می‌دمد.
        

          نسلی درمی‌گذرد و نسل دیگر از راه می‌رسد، اما زمین تا ابد پابرجا می‌ماند.. خورشید همچنان برمی‌دمد و خورشید فرومی‌شود، و به همان سوی می‌شتابد که از آنجا بردمیده است..
این کتابِ همینگویِ عزیز رو دوست نداشتم و از خوندنش هیچ لذتی نبردم.. هدفش نشون دادن وضعیتِ به اصطلاح «نسل گمشده» بعد از جنگ جهانی بوده، این گمشده بودن رو هم خوب نشون داده، ولی خب نثر کتاب آدم رو اصن جذب نمیکنه. خیلی خوندن این کتابو توصیه نمی‌کنم، ولی اگه خوندیدش حتما حتما بعدش نوشته ی آخر کتاب که احمد کسایی‌پور نوشته رو بخونین، نکته‌های جالبی رو درباره ی نمادهای به کار رفته در کتاب توضیح میده.
        

          کتاب ترجمه‌ی روان و خوبی دارد، هرچند ظاهراً برخی قسمت‌های کمی سانسور شده به نظرم آمد. بهرحال خوب و خوشخوان بود.
به محض تمام شدن کتاب، سریع توی گروه کوچک دوستان خوب نویسنده‌ام یادداشت کوتاهی گذاشتم «خورشید همچنان می‌دمد رو خوندم. چقدر خوب بود. فکرکنم مدتها ذهنم رو درگیر خودش کنه» .
«خورشید همچنان می‌دمد» اولین رمان جناب همینگوی است که قدرت قلم او را به نمایش گذاشته است. داستانی از رفاقت و زندگی چند آمریکایی و انگلیسی جوان و سفرشان به پامپلونای اسپانیا و ماجراهایشان.
همینگوی چنان خوب و ظریف به مکان‌ها و وقایع پرداخته که گاهی حس خواندن سفرنامه را داشتم، ولی  او در پی تفسیر معنای «هجرت» است. چرا که شخصیت‌های اصلی او «مهاجر»هایی در پی یافتن «بهشت گمشده»  هستند.
در انتهای کتاب، جناب کسائی‌پور یادداشتی نسبتاً مفصل درباره‌ی این کتاب دارند که به فهم بیشتر کتاب کمک کرده و تحلیلی جامع بر شخصیت‌ها و وقایع ارائه می‌دهد‌. ایشان رمان خورشید همچنان می‌دمد را یکی از اخلاقی‌ترین و معناگراترین رمان‌های تاریخ ادبیات جهان می‌داند.
بله جناب همینگوی با روایت سرگذشت «نسل گمشده» ، به جنگ، تمدن ، اخلاق ، انسان و درونیات و کشف و شهودهایش پرداخته و البته که چه خوب از عهده آن‌ها برآمده.

        

          جونم براتون بگه از یک یادداشت دیگه؛ 
این اولین کتابی بود که من از ارنست همینگوی خوندم، خورشید همچنان می‌دمد، با ترجمه احمد کسایی پور. 

نثر خیلی روانی داشت و خیلی خوب بود و قابل فهم. 
داستان شیرین و جذاب بود ولی خب من تا انتهای داستان تقریباً می‌تونم بگم که فکر می‌کردم یک داستانی رو دارم میخونم که واسه سرگرم کردن نوشته شده ولی خب در انتهای کتاب که نقد مترجم رو بر داستان دیدم به این نتیجه رسیدم که کل داستان نمادسازی شده بود و خیلی ماهرانه نویسنده این کار را انجام داده بود و واقعاً لذت بردم در حدی که جا داشت برگردم یک‌بار دیگه اون رو بخونم ولی خب این کار را نکرده‌ام و و از قید یک‌بار دیگه خوندن اون منصرف شدم 😁🙂
البته اینم بگم خدمتتون که کل داستان بر پایه عیاشی و خوش گذرونی و ولنگاری میگذره و ظاهرا بدون هیچ نکته آموزنده ی قابل بحثی که همین موضوع کتاب رو در ابتدای امر از چشم من انداخت. 🤒

خیلی کتاب قشنگیه ولی شما اگه خواستید بخونیدش حتماً اول برید نقد مترجم رو (احمد کسایی پور) بر این کتاب بخونید و بعد شروع کنید به خوندن که ملموس بشه واسه‌تون که نویسنده از چه چیزی صحبت کرده واقعاً 

می‌تونم بگم که نویسنده خیلی ذهن اکتیو و فعالی داشته و خیلی قشنگ از نمادها استفاده کرده و آن‌ها را در یک داستان گنجانده 👍
        

          ویسکی، گیلاس، بار، کافه، سودا، گردش و سفر و سیگار...روایت کسالت بار زندگی تعدادی جوان جنگ زده و سرخورده پس از جنگ جهانی اول. داستانی بسیار کم ارزش برای خواندن بود و اگر توضیحات مترجم در پایان کتاب نبود خواننده بیش از پیش در ابهام می‌ماند. 
        

          اجازه بدید بگم که خواننده‌ای هستم که دوست دارم بیست بار پیرمرد و دریا رو بخونم اما یک بار "خورشید همچنان می‌دمد" یا "زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند" یا "آن سوی رودخانه زیر درختان" رو نخونم.
        

          داستان زندگی عده‌ای روزنامه‌نگار و نویسنده  در پاریس  و اسپانیا بعد از جنگ جهانی اول  
پوچی زندگی نسل گمشده‌ی بعد از جنگ
        

          اولین کتابی که از همینگوی خوندم و اصلا جذبم نکرد. نزدیک دو ماه عملا جون کندم تا تمومش کنم.
اول با همین ترجمه جلو رفتم و چون حس کردم ترجمه هم تو حس بدم نسبت به کتاب موثره، سراغ ترجمه‌ی نشر هرمس رفتم. ولی فقط چند درصد بهتر شد.
کتاب هیچ محتوایی نداره.
و به خاطر فرم ادبی نسبتا خوبش خونده میشه‌.
تصویر سازی‌های خوب، دیالوگ‌هایی که  روی شخصیت‌ها نشسته  و  اسم خوب.

نکته‌ی مهم کتاب برای من، حوصله‌ی همینگوی برای شرح این حجم از جزئیات برای رسوندن یک مطلب بود‌. اون‌هم گم شدن نسل بعد از جنگ‌ جهانی دوم بود. 

        

          
راوی داستان جیکوب بارنز از زندگی خودش و دوستانش ابتدا در پاریس و سپس در سفری به اسپانیا صحبت می‌کنه، زندگی‌ای که پر از مشروب و رابطه و خوشگذرانی‌ست برای فرار از تلخی زندگی پس از جنگ. حرف پنهان در لابه‌لای کتاب خوبه اما چارچوب داستانی کتاب جذاب نیست و البته من از طرفداران همینگوی نیستم. در واقع میشه گفت به جای رمان با یک شبه سفرنامه‌ی کنایی طرف هستیم که بسیاری از اوقات ملال‌آور میشه اما از ارزش اخلاقی کتاب نمیشه چشم پوشید. سخنان مترجم (احمد کسایی‌پور) بسیار روشنگر و کمک کننده در درک بهتر کتاب بود و به نظرم این نکته‌ی مثبتی برای یک کتاب نیست، کتابی که برای فهم حرفش نیاز به توضیح بقیه داره.ه
        

          اولین رمان نویسنده ای نامدار درباره  نویسندگانی نامدار که  از شر ‌ جنگ جهانی، به ستوه می آیند و راهی‌اروپا می شوند
        

          شبیه یه خاطره نویسی روزمره بود برام و نکته‌ی خاص و فراز و فرودی نداشت، و اینکه حس کردم همینگوی یه مقداری از یهودی‌ها خوشش نمیومد!
        

          به نام او

آس و پاس‌ها در پاریس و پامپلونا*

برای هنرمند بزرگ بیش از آنکه مضامین جدید و بکر مهم باشد، پرداخت هنرمندانه از موضوعات و مضامین اهمیت دارد. چنان‌که صائب می‌فرماید: «یک عمر می‌شود سخن از زلف یار گفت / در بند آن مباش که مضمون نمانده است».  اگر مضمون اصل بود، خواجو و سلمان و کمال بر خواجه شیراز برتری داشتند. و دیگر اینکه بیشتر مضامین کهن‌اند و تکرار می‌شوند آنهایی می‌مانند که هنرمندانه بیان شده‌اند چنان‌که خواجه می‌فرماید: «یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب / از هرزبان که می‌شنوم نامکرر است» یا بیدل نیز چنین می‌گوید: «ای تجدید‌آشنای آثار قدیم / هر طرز نویی که می‌تراشی کهن است»

برخی از هنرمندان در کارنامه خود یک مضمون یا داستان را بارها بیان می‌کنند و اگر هنرمند موفق و بزرگی باشند آن را به کمال می‌رسانند. مثلا در دست‌نویس‌هایی که به‌تازگی از نیما در دسترس ما قرار گرفته، شعرهایی دیده می‌شود که به‌نوعی نسخه‌های پیش‌نویس آثار شاخصش محسوب می‌شوند. اگر اشتباه نکنم من دو شعر را دیدم که پیش‌نویس «خروس می‌خواند» بود شعرهایی که در سالها پیش از شعر اصلی در وزن و ساختاری متفاوت سروده شده و شاعر آن را کنار گذاشته تا به نسخه نهایی برسد یا از این معروف‌تر قصیده دماوندیه ملک‌الشعرای بهار است آنچه ما امروز در ذهن داری «دماوندیه ۲» با مطلع «ای دیو بلند پای در بند / ای گنبد گیتی ای دماوند» است،‌ نه «دماوندیه ۱» که شاید خیلی‌ها از وجودش بی‌خبر باشند و تنها برای تکمیل دیوان بهار در آن آمده است؛ «ای کوه سپیدسر، درخشان شو / مانند وزو شراره‌افشان شو»

این مقدمه بلند بالا را عرض کردم تا به یکی از شیوه‌های مهم در آثار یک نویسنده غربی اشاره کنم؛ ارنست همینگوی بزرگ.
اگر به کارنامه همینگوی نظر بیاندازیم همین سیر کمال‌يافتگی مضامینی را که او در ذهن داشته است، می‌بینیم. او داستان‌ها و مضمون‌هایی را که از زندگی پرماجرای‌اش سرچشمه می‌گیرد به‌کرات در داستان‌ها و رمان‌هایش می‌آورد و در هر اثر آن را تکمیل می‌کند تا به فرم نهایی خود برسد. به همین جهت بسیاری «پیرمرد و دریا»، یعنی آخرین اثرش، را شاخص‌ترین داستان او می‌دانند. و اما در اینجا می‌خواهنم به معرفی«خورشید همچنان می‌دمد» که اولین قدم او در عرصه داستان‌نویسی محسوب می‌شود، بپردازم.

همینگوی «خورشید همچنان مي‌دمد» (The Sun Also Rises) را در 1926 یعنی در 27سالگی منتشر کرد. او در این کتاب تجاربی را که تا آن سال از سرگذرانده بود در داستانش گنجاند، از شرکت در جنگ جهانی اول و مجروح شدنش تا سابقه خبرنگاری و علاقه به مشت‌زنی و مسابقات گاوبازی و همچنین تلاش و تقلایش برای نوشتن اولین رمان خود. جغرافیای داستان هم در فرانسه و اسپانیایی بود که او و دوستانش در آن سال‌ها در آن روزگار می‌گذراندند. درواقع همینگوی تنها چیزهایی را نوشته که خود در زندگی تجربه کرده است. او البته تمام این ویژگی‌ها را در یک شخصیت قرار نداده، مثلا سابقه جنگ و مجروح‌شدن و خبرنگاربودن به راوی داستان «جیکوب بارنز» رسیده و مشت‌زن بودن و نویسنده‌بودن به یکی دیگر از شخصیت‌های اصلی یعنی «رابرت کن».

«خورشید همچنان می‌دمد» را داستان سرگشتگی نسل جوان پس از جنگ جهانی اول می‌دانند و درست هم هست. همینگوی داستان گروهی از جوانان امریکایی را روایت می‌کند که عاطل و باطل در اروپا می‌گردند می‌خورند و می‌نوشند و عاشق می‌شوند، البته اگر بتوان نامش را عشق گذاشت، خیانت می‌کنند و خیانت می‌بینند. بیشتر داستان در کافه‌ها و بارهای مشروب‌فروشی و سالن‌های رقص می‌گذرد و همینگوی جوان به‌خوبی توانسته پوچی زندگی قهرمانان داستانش را در نثری ملال‌آور و یکنواخت بازتاب دهد. و این یکنواختی نه تنها عیب داستان نیست بلکه حسن آن محسوب می‌شود و کارکردی مفهومی دارد درست مثل یکنواختی و ملالی که در اثر پربرگ مارسل پروست؛ «درجستجوی زمان از دست‌رفته» وجود دارد. درست است که اگر همینگوی این اثر را در سالهای پختگی می نوشت اثر بهتری می‌شد. ولی یکنواختی داستان را نمی‌توان به‌پای کم‌تجربگی نویسنده گذاشت بلکه انتخاب این نوع روایت نشان‌دهنده هوش سرشار اوست.

باری «خورشید همچنان می‌دمد» یکی از مهم‌ترین آثار ادبیات داستانی امریکای قرن بیستم و یکی از شاخص‌ترین آثار همینگوی است و حتما خواندنش را پیشنهاد می‌کنم منتها نه به‌عنوان اولین اثری که می‌خواهید از این نویسنده بخوانید. چون ممکن است مانند من یکبار آن را نیمه‌کاره رها کنید. پس اگر «وداع با اسلحه» و «پیرمرد و دریا» و داستان‌های کوتاهش را خوانده‌اید این رمان گزینه خوبی است.

در آخر بندی از کتاب را که به‌نوعی می‌توان واگویه همینگوی با خودش دانست، می‌آورم. این بند را از ترجمه بسیار خوب و استادانه احمد کسایی‌پور انتخاب کرده‌ام. این ترجمه امتیاز دیگری هم بر ترجمه‌های دیگر دارد. کسایی‌پور موخره بسیار خوبی را بر این رمان افزوده و نکات مهم و روشنگرانه‌ای را بیان کرده است. و اما بخشی از کتاب:

«تو یه مهاجری. تماست رو با خاک از دست داده‌یی. ادا و اطواری شده‌یی. معیارهای قلابی اروپایی خرابت کرده. آن‌قدر مشروب می‌خوری تا سَقَط شی. تمام فکر و ذکرت شده پایین‌تنه. از صبح تا شب فقط حرف می‌زنی، کار نمی‌کنی. تو یه مهاجری، می‌دونی؟ توی کافه‌ها ول می‌گردی.»

*:	با نگاهی به‌عنوان رمانی از جورج اورول «آس و پاس در پاریس و لندن»
        

          چهار ستاره رو دادم چون اسم همینگوی روش بود وگرنه که به خودم و فهم اولیه‌ام از داستان بود یک ستاره هم نمی‌دادم. 😄😜
و البته به خودم بود سراغ این کتاب نمی‌رفتم. ولی چون تو یه کلاس ادبی داریم موشکافانه درباره‌ش می‌خونیم اول الکترونیکی و بعد صوتی بهش مشغول شدم. دوستش نداشتم. آخرش چاپیش رو خریدم با ترجمه حیاتی و کمی قابل تحمل‌تر شد. اینجا دیدم انتهای نسخه ترجمه کسایی‌پور یه یادداشت و تفسیر داره که خیلی به خواننده‌ها تو درک داستان کمک کرده بود. اون رو تو اپ نوار گوش کردم و واقعا رو دیدگاهم تاثیر داشت.

نکته جالب دیگه اینکه ما قبل از جنگ تحمیلی صهیونی این کتاب رو شروع کردیم و به خاطر جنگ تو کلاس وقفه افتاد. بعد یه ماه که دوباره شروع کردیم و استاد نظرمون رو پرسید چند نفر می‌گفتیم قبل جنگ خیلی برامون حوصله‌سربر و ملال‌انگیز بود اما بعد جنگ این حال ملال کتاب و سرگشتگی شخصیت‌ها رو درک می‌کردیم.
        

          لحظه به لحظه‌اش را می‌شود زندگی کرد…