این داستان چیزی حرف زدن با خود بود. انگار نویسنده در خلأ برای خودش نوشته است. 
      

        مجموعه داستان های کوتاه از نویسنده افغانستانی درباره جنگ و عشق و مقاومت به لهجه زیبای دری همراه معنی برخی لغات
      

        در نوجوانی گمان می‌کردم چون انسان به‌روز و خوش طبعی هستم حتما شعر سهراب مرا به وجد می آورد. هشت کتاب را با اشتیاق تهیه کردم. کمی خواندم که دیدم واقعا بجز برخی از اشعار مرا نمی گیرد. کششی برایم ندارد. کمی بعدتر متوجه شدم ایراد از شعر سهراب نیست، مشکل آن است که قبلا با حافظ دمخور شده ام. هر چند معنی دقیق برخی از اشعارش را که حفظ بودم بعدها متوجه شدم. 
      

        بعید است یک قلم به دست عاقل در پی تجربیات یک کهنه کار نباشد. اصغر عبدالهی در این کتاب هم برای مان داستان گفته و هم داستان نوشتن را آموخته. جزئیات این که یک ایده خام چگونه به یک فیلمنامه تبدیل می‌شود، را بسیار جذاب و گیرا توصیف کرده است. قلمش سبز باد...لذت بردم 
      

        یک ژانر معمایی_جنایی که من دوستش داشتم. اواخر کتاب هستم. با صدای آشا محرابی شنیدم که بی نظیر است. سرگرم کننده و جذاب. 
      

        این کتاب را صرفا برای نوشتن چند مقاله به امانت گرفتم و اصلا اهل چنین کتاب هایی نیستم. کمی که پیش رفتم دیدم چقدر ساده و روان اصل مطلب را کف دست انسان می‌گذارد، مطالبی که نیازهای روزانه هر انسانی است و مهارت هایی است که هر انسانی برای زیستن باید بداند. 
      

        ویسکی، گیلاس، بار، کافه، سودا، گردش و سفر و سیگار...روایت کسالت بار زندگی تعدادی جوان جنگ زده و سرخورده پس از جنگ جهانی اول. داستانی بسیار کم ارزش برای خواندن بود و اگر توضیحات مترجم در پایان کتاب نبود خواننده بیش از پیش در ابهام می‌ماند. 
      

        چقدر جالب! نمی‌دانستم این ترجمه هم در بهخوان وجود دارد. 
دوران کودکی و نوجوانی ما با ترجمه های سخت و ناروان الهی قمشه ای گذشت. برای فهماندن کتاب آسمانی اسلام هیچ برنامه ای برای کودکان مسلمان وجود نداشت. امروز این کتاب حقیقتا یک گنجینه است برای تمام سنین، علی الخصوص آنها که تا امروز هرگز قرآن به دست نگرفته اند.
      

        قطعا کتابهایی که مردم کره شمالی نوشته اند توصیفات بهتر و دقیق تری از این کشور دارد ولی یک نگاه بیرونی اینچنینی هم ارزشمند است. هر چند با تحلیل های خود نویسنده چه اجتماعی و چه سیاسی خیلی موافق نیستم.
      

        این کتاب اولین داستان بزرگسالی بود که پس از گذراندن دوران کودکی و کنار گذاشتن کتاب داستان های کودکانه ی خوش رنگ و لعابِ مربع شکل آن دوران، خواندم. در شور و هیجان های سیزده سالگی تا مدت ها خودم را دخترک شخص اول داستان می‌پنداشتم. کاش کتاب امانتی نبود و با آن جلد کهنه خوشبو برای خودم نگه می داشتمش.
      

        خاطرات این دختر پاکستانی که مقابل طالبان ایستاد، گواه روشنی است بر ذات پلید تروریست های طالبان و البته تفکر طالبانیسم. داستان این کتاب کاملا زنده است...دخترانی که در افغانستان برای رفتن به مدرسه و دانشگاه کشته می‌شوند، زندانی می‌شوند، مورد تعرض قرار می‌گیرند و هیچ سازمان مللی برایشان سخنرانی ترتیب نمی‌دهد. 
      

        من معتقدم داستانی که قرار است از اعتقادات دفاع کند، باید خیلی قوی تر باشد. اما تلاش قابل قبولی بود و دست‌کم مرا به صرافت واداشت که اگر من مسلمانی باشم که یک غیرمسلمان از من درباره دین و آئینم تحقیق کند، چه باید بگویم؟! 
      

        میلیاردها سال هم که از طبیعت باروری و فرزندآوری بگذرد باز هم برای یک زن، تجربه ی پیدایش و رشد یافتن موجودی در وجودش بسیار عجیب است و حال غریبی دارد. 
کتاب را از دو منظر دیدم، منظر اول درد و دل های یک مادر تنها با انسان کوچکی که در درونش بود و  از روح و جانش تغذیه می‌کرد که من کششی ناخواسته به این حس زیبا داشتم. منظر دوم نگاه منتقدانه و طغیان فالاچی علیه عصر خودش بوده که در آن به دنیا آوردن فرزندی بدون پدر و خارج از چارچوب ازدواج امری ناپذیرفتنی بوده و حتی ممکن است او فرزندش را برای شکستن همین تابو نگه داشته باشد. به گمانم تفکرات اینچنینی نویسنده فضای کتاب را سرد و سیاه کرده است. 
      

        حضورش برایم اهمیتی نداشت اما غیبتش خیلی آزار دهنده بود. 
      

        داستانک هایی فوق العاده شیرین و تمثیل گونه برای انسان هفت تا هفتاد سال. این مجموعه کتاب را از یک کودک فرهیخته به امانت گرفتم.