داستان به صورت موازی به روایت زندگی حضرت زینب و خبرنگاری به نام مسعود می‌پردازد که علی‌رغم میل باطنی‌اش به پیاده‌روی اربعین دعوت شده. قسمت حضرت زینب بسیار خواندنی از کار درآمده و بحثی نیست. قسمت مسعود تا نیمه اصلا جذبم نکرد و صرفا می‌خواندم که برسم به قسمت‌های حضرت زینب. اما از نیمه ناگهان موقعیت بسیار عجیبی به وجود می‌آید که بسیار جذاب و خواندنی است. فقط صبر کنید تا به نیمه‌ی داستان مسعود برسید.‌ ارزشش را دارد.

-اینکه برادرم این کتاب را به من هدیه داده، در دوست‌داشتنش بی‌تاثیر نیست.
-چرخش ناگهانی داستان برای من که عاشق فانتزی هستم دلچسب بود. شاید ضدفانتزی‌ها (اگر وجود داشته باشند) اصلا خوششان نیاید.
        

          کتاب، ماجرای شخصیتی است که علی رغم میل باطنی اش، به پیاده روی اربعین می رود و در این سفر اتفاقاتی برایش می افتد.
انتظار بیشتری از کتاب آقای موذنی داشتم. بخش هایی که به حضرت زینب مربوط می شد برایم اصلا جذابیت نداشت.
در کل، کتاب مرا جذب نکرد. سوژه ی خوبی داشت که با پرداخت سطحی و پر شتاب از دست رفت.
        

          گفتم بعد از خوندنش باید کمی سکوت کنم.
پرسیدند به خاطر تازگی و بکر بودنش یا شکوه و عظمتش.
گفتم تازگی و بکر بودنش.
اما کمی که فکر کردم دیدم خالی از عظمت هم نیست.
اینها همه هست و هیچ کدام نیست.

ماجرا اینه که یهو تو سطرهای اول یه کتاب خودت رو در قامت یک مرد میانسال میبینی. و رفته رفته دو نیم میشی.
 نیمی عارفه، نیمی مسعود. 
مسعودی که طالب طلبیده شدنه و عارفه ای که از راه رفتنی برادر میترسه.
و باز بشی مسعودی که مرد راه نیست و عارفه ای که بی سر و دست شده برای رفتن.
مسعودی که راهی میشه و عارفه ای که میرسه.

زینب و حسن و حسین و علی و فاطمه داستان رو هزار بار خوندی اما این بار زینب رو جور دیگه ای میبینی.
و عارفه ای که زینبه و مسعودی که حسین نیست.
اگه این کتاب فقط جواب یه سوال رو داده باشه باید خوندش.
چرا عبدالله در کربلا نبود؟
فقط ای کاش مسعود و عارفه داستان بیشتر حضور داشتن. حتی حاج ناصر و رسول و زهره.
        

          شروع جذابی داشت ولی از اواسط داستان پیوستگیش رو از دست داد و نتونست من رو به عنوان مخاطب با خودش همراه کنه.
        

          کتاب ضعیفی بود، روایتهای دوگانه ی تاریخی و امروزی اصلا به هم چفت نمیشد و قسمت امروزی داستان نقص های زیادی داشت... کاش کتاب فقط همون قسمتهای تاریخی رو داشت...
        

          خیلی عجیب و غریب بود! هنوز برای امتیازش به نتیجه قطعی نرسیدم.
بهترین ویژگیش این بود که یه جاهایی تاریخ رو خیلی خودمانی از زبان خود حضرت زینب تعریف می‌کنه
بدترین‌هاش هم شعارزدگی و کلیشه‌ای بودن بعضی حرفا و در نیومدن بعضی دیالوگا بود
ضمن این که یه چند تا خط داستانی و چند تا سوژه با هم ترکیب شده بودن که یکی‌شون حیلی عجیب و غریب بود!
به هر حال رزق شب تاسوعامون بود
        

          نمی توان گفت که رمان قوی بود. اما اطلاعات خوب تاریخی از زمان پیامبر تا حادثه کربلا می داد. ای کاش داستان بهتر روایت می شد .
        

          من خیلی نتونستم ارتباط بگیرم ، تهش هم یه سری چیزا برام بی جواب موند
        

          این کتاب راجب روزنامه‌نگاری که به اصرار دوست‌ش به سفر اربعین می‌ره.
معمولی بود و خیلی قوی نبود.
پایان بازی داشت و من بخش‌های تاریخی‌شو بیشتر دوست داشتم

 با خوندن این کتاب می‌تونین به شناخت عمیقی راجب حضرت زینب برسید❤️

پنجاه‌ودومین #کتاب۱۴۰۳
        

          چند وقتی توی قفسه ی کتابخانه ام بود و در نهایت خواندمش!
قلمش رو دوست نداشتم اما داستانش برای ادامه دادن کافی بود، شاید هم چون دلم می خواست تهش رو بفهمم می خوندمش. 
جای خورده گرفتن داشت، به جاهایی که اشتباه دستوری داشت و فعل نداشتن جمله هایی که باید کامل تر می بود.
تاریخ رو هم متوسط به تصویر کشیده بود و جاهایی که روایت حضرت زینب بود طولانی میشد 
اما در کل خوب بود. خوبِ متوسط.
        

          روایت داستانی کتاب مخصوصا قسمت‌های پایانی سردرگمی و گیجی عجیبی دارد که آدام احساس می‌کند که حتی خود نویسنده‌ هم نفهمید که آخر این عارفه است که توانست به پیاده‌روی اربعین برود یا مسعود؟

و البته من که از این قبیل داستان‌ها را می‌پسندم و دوست دارم؛ هرچند روایت ساده‌ای بود. ولی مشکل اصلی من با قسمتی از روایت بود که به زندگانی حضرت زینب سلام الله علیها می‌پرداخت؛ و شاید شما گمان کنید که من به لحاظ اسناد تاریخی با جریان‌های نقل شده مشکل داشتم، ولی این مشکل من با کتاب نیست، که البته این هم حای بررسی دارد که متخصصان خودش را می‌خواهد، اما در بخش‌هایی که تاریخی بود، من احساس می‌کردم که شان حضرات حفظ نشده است! نه تنها در مورد حضرت زینب سلام الله علیها بلکه در مورد امیرالمومین صلوات الله علیه و یا حسنین علیهما السلام  وحتی حضرت فاطمه سلام الله علیها؛ و بعضی از قسمت‌ها بر من سنگین می‌آمد. 

البته این که عرض می‌کنم جدای از آن قسمت‌هایی است که به صورت واضح مقام حضرات را پایین می‌آورد؛ مثل جایی که حضرت زینب سلام الله علیها از خوش‌حالی جیغ می‌کشد و بالا می‌پرد؛ که این قسمت‌ها را نمی‌دانم چگونه در وزارت ارشاد اجازه چاپ گرفته است؟!

ولی به‌هر حال نویسنده این حق را ندارد که خیال خود را برای پروراندن داستان به هرکجا که خواست راه بدهد.



از قبل هم این درگیری را در ذهنم داشتم که اگر قرار باشد زندگی معصومین علیهم السلام تبدیل به ادبیات داستانی شود، باید به چه نحو باشد، ولی اصلا این سبک آقای موذنی در ذهنم نمی‌گنجید! کمی احساس می‌شود که ایشان قصد داشته به پیروی از آقای شجاعی وارد این عرصه بشود، ولی اصلا موفق نبوده است؛ چرا که وقتی آثار آقای شجاعی مثل کشتی پهلو گرفته، خوانده می‌شود این حس که به شان و مقام حضرات پایین آمده باشد احساس نمی‌شود.

البته کتاب می‌خواهد تلقین کند که این متن را عارفه با همان حس زنانه و خواهرانه خود و با اعتقادات خود و میزان اطلاعات خود نوشته است، و نباید زیاد به آن خورده گرفت، ولی باز هم جای سوال است که مگر همین عارفه زایده‌ی ذهن نویسنده نیست؟ پس نباید اینچنین بی‌پروا قلم بسراید، ما نوشته عارفه و ستون‌نویسی های مسعود را به پای شما می‌گذاریم.

چرا می‌گویم کتاب می‌خواهد این سبک نوشتار را به عارفه نسبت بدهد؟ 

چون وقتی نوبت به ستون‌نویسی‌های مسعود می‌شود نوع نگارش کمی متفاوت می‌شود.



ولی جدای از این‌ها قسمت‌های که وارد تاریخ می‌شود؛ روضه‌هایی زیبا است، که آدم از گریه کردن با آن‌ها سیر نمی‌شود.
        

          اندازه‌ی هیاهویش نبود، اما چند حس خوب لابلای ساختار آشفتۀ داستان یافت می‌شد.
        

          ضعیف و طبق معمول بهره‌گیری از خطوط قرمز جنسی برای جرب مخاطب که البته بخشی از ذات قلم موذنی است به نظرم
        

          من یک بار این کتاب رو تا نیمه خواندم و رها کردم برای بار دوم تا آخرش توی مسیر مشایه خوندمش...
قسمت های حضرت زینب رو باید بشینی توی خلوت بخونی و گریه کنی، قسمت مسعود و خواهرش هم اواسطش به بعد جذاب تر میشه.‌‌..
        

          روایتی از یک روزنامه نگار نویسنده است که برای سفر به کربلا نه دعوت که احضار میشود. 
در بچگی فکر میکردم قضیه دعوت به این صورت است که امام برای یک عده کارت دعوت میفرستد و اگر مادر متوجه ام نکرده بود، به این نتیجه میرسیدم برای کسانی کارت دعوت میفرستد که پول سفر به مشهد را داشته باشند. 
مادر لب پایینش را گاز گرفت که دیگر پشت سر معصوم از این حرف ها نزنی و بعد گفت: 
با گفتن طلبیده شدن، به امام احترام میگذارند، یعنی سعادت زیارت نصیب شان شده. یعنی امام با آن مقام بزرگش قبول کرده آن ها بروند پیشش! نه اینکه امام برای کسی کارت دعوت بفرستد! 
        

          روند داستان یکم گیج کننده است. ولی داستان نسبتا خوبی داشت.
https://taaghche.com/book/40302
        

          کتاب احضاریه از علی مؤذنی را خیلی قبل‌تر -که بعید می‌دانم همان سال چاپش، ۱۳۹۷ بوده باشد- خریده بودم و چند باری خواسته بودم شروعش کنم. نشده بود. روزهای آخر محرم یا اوّل صفر بود که بالاخره چند صفحه‌ای ازش خواندم. و امشب، ۱۲ شهریور ۱۴۰۲، اینجا، عمود ۸۷۰ جاده‌ی نجف- کربلا، موکبِ -فکر کنم- آذربایجانی‌ها تمام شد.

داستان‌گویی مؤذنی -بیشترْ آنجاها که از زبان مسعود است- تکنیکی است. و این الزاماً خوب نیست. چطور بگویم؟ موقعیتی شگفت است؛ تصویری شگفت‌آور است؛ رویایی اعجاب‌آور ترسیم شده؛ امّا وقتی ورق می‌زنی، دیگر باورپذیر نیست! انگار که نویسنده تجربه‌اش را به کار گرفته و چند «جلوه‌ی ویژه» اضافه کرده؛ امّا در واقع خواننده را گول زده و «داستان ویژه» تحویل نداده. مثل اسپری زعفران!

امّا آنجا که داستان نیست و یادداشت است، به نظرم بسیار جسورانه و خلّاقانه است.
یادداشت‌های مسعود (صص ۱۶۳-۱۸۴) اتفاقات تاریخی را روی تخته‌ی کارآگاهی می‌برد و با کاموا و سوزن ته‌گرد به هم وصل می‌کند. جوری که هم ربط اتفاقات منطقی به نظر می‌رسد و هم چیزی در تاریخ جابجا نمی‌شود. و این خلاقانه است.
برخلاف یادداشت‌های عاطفه (صص ۵۴-۱۱۴ و صص ۱۸۹-۲۱۹) که چیزهایی به تاریخ اضافه می‌کند! و این جسورانه است. مؤذنی (شاید هم عاطفه) خود را در ضمیر اهل بیت (ع) می‌برَد و از احساس‌های فروخورده، افکارِ نگفته، نگاه‌های نادیده و گفتگوهای ناشنیده‌ی آنها روایت می‌کند. تظاهر نمی‌کنم و می‌نویسم که نمی‌توانم با این جسارت کنار بیایم و از کنارش ساده بگذرم. نمی‌خواهم تصویری اسطوره‌گونه (در مقابل تصویر یک الگو و اسوه) از اهل بیت (ع) را خط قرمز بدانم و از خراب شدن آن تصویر بترسم؛ اما نمی‌توان کتمان کرد که مؤذنی به خط قرمزهایی نیز نزدیک شده است. به هر حال، راستش را بخواهید چند جا از این جسارت به وجد هم آمدم و بی‌انصافی است اگر نگویم که چندین بار با این تصویرسازی‌های «نه‌راست» همراه شدم و گریستم و -با تردید و چشم‌پوشی- پذیرفتم.
        

          نقل‌های تاریخی داستان خوب و جذابه اما کلیت داستان اونقدری نیست که ازش تعریف شنیده بودم
        

          کنار قدم های جابر....🏴🏴
روایتی متفاوت از حسینی شدن و #احضار کردن حضرت زینب(ع) برای راهی شدن در مسیر #پیاده_روی_اربعین. 
راوی سعی کرده است که دو داستان را بصورت موازی پیش ببرد. هر دو داستان روایت دو خواهر و برادر عاشق هست. یکی روایت زینب(ع) و حسین(ع) و دیگری روایت یک خواهر و برادر که عازم سفر #اربعین هستند. در حقیقت این کتاب نگاه متفاوت خود را از شهادت مظلومانه حضرت فاطمه معصومه (ع) شروع می کند و تا شهادت حسین ابن علی (ع) ادامه می دهد و نکته متمایز کننده آن این است که داستان را از نگاه حضرت زینب (ع) جلو می برد. راوی سعی کرده است که هر دو داستان را دقیق جلو ببرد تا علاوه بر ارزش ادبی، ارزش تاریخی خود را نیز حفظ نماید.
چه خوب است که در این ایام که شور و حماسه حسینی عالم را پر کرده است، آنانی که از حرکت به سمت این #اجتماع_بزرگ_حسینی جا مانده اند، با خواندن این کتاب التیامی بر داغ این دوری و فراق گذارند.
        

          روابت روزنامه نگاری که در دوراهی رفتن و نرفتن به سفر اربعین کربلاست. در حین این روایت دودلی، ما شاهد روایت زندگانی حضرت زینب از دوران کودکی و شهادت حضرت زهرا و بعد ازدواج ایشان با جناب عبدالله بن جعفر و در ادامه شهادت امام علی و امام حسن و در نهایت سفر به کربلا و قیام عاشورا و رفتن به کوفه و شام می باشیم. ترکیب دو روایت به خوبی انجام شده.
کتاب بسیار خوب و جذابی است