از جمله داستانی ترین ناداستان هایی  است که خوانده ام، با تورق این کتاب زیر سقف کوچک دنیا پرسه می زنید .
و رشت ...امان از رشت که در ابتدا و انتهای کتاب قلبت را چنگ می زند.
        

          از اینکه در مورد برخی نقاط مختلف دنیا و تجربه سفرش به اونجاها نوشته بود خوشم اومد منتها معتقدم بعضی جاهاش به دلیل ابتذال و اصلا عدم ضرورت دلیلی نداشت چاپ بشه و توی ذوق می‌زنه.
        

          ‌محمد طلوعی، در کتاب تازه‌اش دست مخاطب را می‌گیرد و «زیر سقف دنیا» می‌گرداند و او را با خود به ده شهر جهان می‌برد: به سفر ماهیگیری پدر و پسرانه در رشت،‌ ابتیاع متاع از ساقی‌های نیمه‌شب تهران، تماشای بغاز از وسط کودتای استانبول، جاخالی‌بازی با بمباران دمشق، کافه‌گردی در پاریس و رستوران‌گردی در بیروت، دخمه‌گردی و ساندویچ‌خوری در پالرمو، فوتبال در سارونو، علف‌کشی در آمستردام، و بازارگردی دوباره در رشت. ‌
‌
مسافران دو دسته هستند: گردشگرانی که به جاهای دیدنی شهرها و کشورها می‌روند، و سفرروهای حرفه‌ای که دوست دارند روح زندگی معمول ساکنان را در مقصدشان تجربه کنند. محمد طلوعی دسته سوم را تشکیل می‌دهد. او در هر مقصد تجربیاتی را می‌زید و چیزهایی را می‌بیند که کسی که آنجا زندگی می‌کند هم ندیده باشد. بعد همین‌ها را با مخاطب هم به اشتراک می‌گذرد به شکلی که انگار روایتی خوشخوان و جذاب و ورق‌برگردان می‌خوانی بی آنکه حواست باشد تجربه‌ای که از سر می‌گذرانی چه اندازه بکر و متفاوت است.
‌
تجربه در مکان شکل می‌گیرد؛ در مکان رخ می‌دهد؛ و محمد طلوعی در «زیر سقف دنیا» دست روی نقطه قوت داستان‌نویسی‌اش گذاشته است: آفرینش مکان داستانی، این بار در ناداستان، از روی واقعیت. بازآفرینی شهرهایی که در آن‌ها آشپزی کرده و برای آشپزی خرید کرده است.
‌
روایت‌های طلوعی از شهرها، نه فقط تصویر، که صدا، بو، رنگ، و البته مزه دارد. صدای زنی که با لهجه گیلکیِ نادرست در بازار رشت خرید می‌کند، بوی کافی‌شاپی در آمستردام که علف‌هایی کشیدنی سِرو می‌کند به نام «اقیانوس آرام» و «بانجی جامپینگ»، رنگ آب‌های مدیترانه و موهای دختر مجار، و مزه‌هایی که کلمات نویسنده از غذاهای ناچشیده‌ی هر شهر زیر زبانت می‌سازد.
‌
نویسنده باید نگاه کند تا به هر کجا که رفت چیزی را ببیند که کسی که آنجا زندگی کرده است هم ندیده باشد تا بعد حرفی برای گفتن، چیزی برای نوشتن، داستانی برای روایت کردن داشته باشد. مزه‌هایی که هر لحظه اراده کرد زیر زبان خواننده شکل بگیرد، نویسنده بگوید باش، و شهر و مزه‌هایش، باشد.
‌
«زیر سقف دنیا» مجموعه‌ای از ده #جستار روایی محمد طلوعی است، در ده شهر جهان، که نشر چشمه در ۱۵۶ صفحه منتشر کرده است.
        

          یک و نیم را برای این کم کردم که بعضی جاها نیاز به توقف و ارائهٔ جزییات بیشتری داشت، ولی نویسنده پا را روی پدال گذاشته و رد شده بود.
سه و نیم را برای روانی متن و کلمات به‌جا و به‌اندازه‌اش می‌دهم و برای نویسنده که آدم ها را خوب می‌شناخت و خوب می‌شناساند.
به قول دوستی با این کتاب یاد می‌گیریم که بنویسیم و از نوشتن نترسیم. شاید این مهم‌ترین آوردهٔ کتاب باشد!
        

          باید یه چیزی در موردش بنویسم. اینجوری نمی‌شه.
        

          نوشته‌های طلوعی به آدم می‌گویند که نترسید و بنویسید.
        

          همراه با دوستم بین قفسه های کتاب‌ها قدم می‌زدیم و دنبال چیزی می‌گشتیم که چشممان را بگیرد. دوست معمولی ای نبود، از آن‌ها بود که می‌تواند حدس بزند کتاب مورد علاقه ات چیست. «زیر سقف دنیا» را از توی قفسه برداشت و گرفتش سمت من، به عنوان فرعی کتاب اشاره کرد؛ «جستارهایی درباره‌ی شهرها و آدم‌ها». خوب می‌دانست شیفته‌ی شهرها و آدم‌ها هستم. کتاب را باز کرد و اولین بخش را بهم نشان داد؛ «رشت». 
کتاب ایده آل به نظر می‌رسید، حاوی همه‌ی چیزهایی که نظرم را جلب می‌کنند؛ از شهرها و آدم‌ها گرفته تا رشت، تهران و پاریس.
یکی دو روز بعد از خریدن شروعش کردم، اگر مجبور نبودم کتاب قبلی را تمام کنم (قانون‌های نانوشته‌‌ی من و خودم) همان یکی دو روز را هم صبر نمی‌کردم. 
برای شروع کردنش عجله داشتم اما برای تمام کردنش نه. نمی‌خواستم تمام بشود. دلم می‌خواست داستان‌های زندگی محمد طلوعی را به عنوان یک دانشجو در تهران بخوانم. بیشتر و بیشتر بخوانم. چیزی در مغزم می‌گفت قسمت من هم می‌شود، نمی‌دانم قسمت من هم می‌شود یا نه اما لااقل در ذهنم دانشجوی شهرستانی ای بودم در تهران، که به خوبی طلوعی را درک می‌کرد و حرف‌هایش را می‌فهمید.
فقط تهران نبود، آقای نویسنده باعث شد فکر کنم به جز رشت و تهران کلی شهرهای مورد علاقه زیر سقف این دنیا دارم.
حالا کتاب تمام شده، دم ظهر است و من در سکوت خانه صفحات کتاب را ورق می‌زنم، تلاش می‌کنم یک یادداشت درخور برایش بنویسم و به این فکر می‌کنم که آیا دو هفته‌ی دیگر، بعد از آمدن نتایج، باز هم می‌توانم در ذهنم یک دانشجوی شهرستانی در تهران باشم یا نه؟
        

          بعضی روایت‌ها هستند که وقتی تمامش می‌کنی، دوست داری یک صفحه وُرد باز کنی و شروع کنی به نوشتن. روایت‌های طلوعی هم همین بود. الآنی که ساعت دهِ شبی پائیزی است، به فکر نوشتن از شهرم افتاده‌ام. اینکه چقدر کم از شهرم روایت دارم. از بدِ حادثه، عکسِ آنچه طلوعی هست، میانه‌ی خوبی با سفر ندارم. پس انبار تجربه زیسته‌ام خالی از مواد خام است. پس حداقل می‌توانم از شهر خودم بنویسم. 

و اما این کتاب:
اولین اثری بود که از طلوعی می‌خواندم. توقع همچون روایت‌های جان‌داری را داشتم. و حالا که تمام شده، به دنبال اثرهای رواییِ دیگرش هم هستم.

نثر طلوعی به نثر همینگوی خیلی نزدیک بود. شاید من این برداشت را داشتم. دیالوگ‌های کوبنده، جملات کوتاه. انگاری نثر، ایرانی نبود؛ اینکه انگاری یک ترجمه درجه یکی مثل پیمام خاکسار می‌خوانی. البته شاید اینکه اکثر روایت‌ها در شهرهای غیرایران رخ می‌داد هم بی‌تاثیر نباشد.

وقتی روایت دمشق را می‌خواندم، ضربان قلبم را می‌شنیدم. خیلی فوق‌العاده بود.

و آخرین حرف: بعضی وقت‌ها فکر می‌کردم طلوعی عمدا خودش را در شرایط خاص قرار داده که روایت ازش دربیاورد.
        

          اگر نمی‌دانید خودافشایی دقیقا چیست، این کتاب را بخوانید. البته حواس‌تان باشد عریانیِ بعضی بخش‌هایش آنقدر زیاد است که توی ذوق می‌زند. البته برای مثل من‌ی که عادت به این حجم از خودافشاییِ کثیف ندارم.
خیلی جاها هم نمی‌توان فهمید منظور طلوعی از بیان این حرف‌ها و خاطرات چیست. حالا یا واقعا هدفی نداشته و یا آنقدر ماهرانه حرفش را توی چند لایه پیچیده که مخاطب معمولی‌ای مثل من متوجه‌اش نمی‌شود.
درمورد فرم هم نظری ندارم. یعنی من برخلاف چیزی که روی جلد نوشته شده، جستاری ندیدم. نه مساله‌ی خاصی، نه تلاشی برای یافتن پاسخ و نه استدلال‌های منطقی که لازمه جستار است.
تنها فایده‌ای که خوانش این کتاب برایم داشت این بود که حساس‌م کرد به شهرها و آدم‌هایش. فهمیدم هر شهر، نه، هر محله به تعداد آدم‌هایی که تویش زندگی می‌کنند یا سفر می‌کنند، می‌تواند تعریف داشته باشد. هویتی سیال اما واحد. و این تناقض، می‌تواند سفر را بیش از چیزی که فکر می‌کنیم برای‌مان جذاب کند.
        

          از محمد طلوعی خوشم می‌آید.
این کتابش جستارها و قطعاتی است از شهرهایی که در آن‌ها زندگی کرده و یا به آن‌ها سفر.
        

          با اینکه نویسنده اصالتا از خانواده ثروتمندی بود ولی قدرت عجیبی در وانمود کردن به تجربه زندگی سخت و طاقت فرسا داره. به هر حال قرار نیست برچسب داستان رو کتاب باشه تا باور کنیم حاصل تخیل نویسنده هست، میتونه خیالاتش رو در این به اصطلاح روایت ها بیان کنه.
        

          محمد طلوعی با لحن سرد و زبان مسلط و قوی‌اش در این کتاب، مکان‌های مختلف را مثل رشت و تهران و بیروت و آمستردام و سیسیل و... از دریچه نگاه خودش نشانمان می‌دهد. در این جستارها، قرار نیست ما سفرنامه بخوانیم یا اطلاعاتمان از این مکان‌ها بیشتر شود؛ قرار است قابی از تجربه‌های یک نفر را ببینیم و به نسبت همان قاب، اطلاع پیدا کنیم.
        

          نمی‌دونم با چه متر و معیاری این نوشته ها جستار خونده میشن، اما اگر به عنوان یک مجموعه روایت از گوشه و کنار زندگی شخصی نویسنده بهشون نگاه کنیم، مجموعه روان و جالبی بود.
        

          جستارهایی از محمد طلوعی درباره‌ی شهرها و آدم‌ها و غذاها 
        

          روی چه حسابی کتاب را در دسته‌ی جستارها قرار داده‌اند نمی‌دانم. 
از نظر من روایت‌هایی بود ناپیوسته و تقطیع شده از شهرهایی که طلوعی در آن‌ها مدتی از عمرش را گذرانده.
چندجا در مورد کتاب خواندم بدون ترس نوشتن را از طلوعی بیاموزید. شاید بهتر باشد از خود طلوعی الگو گرفت و واژگان را دقیق‌تر انتخاب کرد. من واژه‌ی بی‌پروا و بی‌قید نوشتن را مناسب‌تر می‌دانم. 
تا اواسط کتاب فقط همین نکته آزارم میداد. اما از دمشق به بعد گرچه جذابیت روایت‌ها به دلیل نو بودن شرایطشان برای من بیشتر شد اما غالبا در پایان روایت دچار یاسی میشدم با این سوال بی‌پاسخ: خب که چی؟
انگار که نویسنده در انتشار آن‌ها عجله داشته و به اندازه‌ی کافی روی روایت‌هایش وثت نگذاشته باشد.
        

          کتاب را نویسنده ای نوشته که کلمات در قلمش رام شده اند.کتاب با ارفاق و زیر سبیلی ،ان هم شاید فقط بخاطر اسم طلوعی میتوان جستار قلم دادش کرد.جان پرسشش انقدر زیاد نیست و بنظر هم نمیرسد در پی پاسخ باشد.
اگر صرفا تماشای  ادم ها مثل من برایتان لذت بخش است این کتاب را حتما بخوانید.اگر نیست سمتش نروید.چون احتمالا در پی اغلب یادداشت ها با یک که چی ؟رو به رو میشوید . البته برای من این طور نبود.قدرت کلمات طلوعی و میل وافرم به تماشای ادم ها فریبم داد. هر دو نسخه صوتی و بخشی الکترونیکش را خواندم.صوتیش برام لذت بخش تر بود.