یادداشت علیرضا گلرنگیان

        یک و نیم را برای این کم کردم که بعضی جاها نیاز به توقف و ارائهٔ جزییات بیشتری داشت، ولی نویسنده پا را روی پدال گذاشته و رد شده بود.
سه و نیم را برای روانی متن و کلمات به‌جا و به‌اندازه‌اش می‌دهم و برای نویسنده که آدم ها را خوب می‌شناخت و خوب می‌شناساند.
به قول دوستی با این کتاب یاد می‌گیریم که بنویسیم و از نوشتن نترسیم. شاید این مهم‌ترین آوردهٔ کتاب باشد!