به نظرم این رمان کوتاه مصطفی مستور زیادی خامه یا اینطوری بگم که می‌شد خیلی بهتر و کاملتر و با احساس و جزییات بیشتر بیان بشه چون داستان این پتانسیل رو داره... برای همین حس حیف شدن بهش دارم!
داستان دغدغه‌های امروزی یک انسان مدرنیته رو که با شکی عظیم و پرسش های بزگ مواجه شده بیان می‌کنه اما به نظرم سرسری نوشته شده و اگه نویسنده به اندازه‌ی نشون دادن این ترس‌ها و پرسش‌های انسان امروزی، روی بطن و جزییات داستان هم کار می‌کرد، اثر بهتری خلق می‌شد!
      

        عباس معروفی، توی این کتابش مثل تمام کتاب‌هاش، قلمش آتشینه!
می‌بینی که با همه وجود و از عمق قلبش شخصیتاشو پرورش میده و میزاره روی صفحه کتاب برقصن، اما ناگهان، به تمامی و واقع‌بینی و تلخیِ حقیقتِ دنیا، اونهارو به آتش میکشه و سوختن و خاکستر شدنشونو شبیه یه ققنوس به تماشا می‌زاره... 
      

        هرکدام از جستارهای مجله‌ی ناداستان را  که بخوانید، لذت یک جستار ناب را با همه وجود برده‌اید!
و این یکی عجب حلاوتی داشت برای من...
      

        استاد ابراهیمی عزیز!
کاش می‌توانستم هزار ستاره به این اثر ناب بدهم، کاش زنده بودید و می‌توانستم دست و قلمتان را ببوسم!
      

        این داستان_مقاله‌‌ی استاد دولت آبادی درباره «صادق هدایت» بی‌نهایت دلچسب و شیرین است... داستان_مقاله‌ای که صرفا زندگی نامه ای خشک و رسمی از هدایت را نمی‌گوید، بلکه نگرانی ها، احساسات، افکار، ترس‌ ها و لحظه‌ی لحظه‌ی زندگی هدایت را تا لحظه.ی خودکشی اش می‌چشید!
      

        یک جستار ناب به قلم یک عکاس خوب درباره‌ی دیدن و زیستن؛ اگر مثل من به عکاسی علاقه دارید اما مسیرتان نیست، بخوانید و از دریچه نگاه یک عکاس اتفاقات را ببینید:)
      

        زنانه‌ترین کتابی که می‌توانید بخوانید!
و البته، نیاز به گفتن ندارد که زنانگی همیشه با اندوه و صبر عجین بوده:)
      

        لـذتِ بـی‌حـدِ یـک کتـابِ ایرانـیِ رگ‌وریشـه‌دار...

چیزی که بیشتر از همه منو مجذوب این نویسنده و آثارش کرده، اینه که جناب علیمرادی، زاده‌ی یک روستا در جنوب کرمان هست؛ و جوری در کتاب‌ها و نثرش پیوند داره با زادگاهش که نشون میده چه عمیق و زیبا با ریشه های کرمانی_ و عمیق‌تر ایرانی_ خودش یکی شده... و این حسِ اصالت و تعلق، شناخت فرهنگ و زبان، مثل عسل_ غلیظ و سنگین_ وجودت رو پُـر می‌کنه:)