اولین رمان داستایفسکی که به شکل مکاتبه ای و در سن ۲۰ سالگی نوشته و با خوندن همین رمان میتونیم بفهمیم که چه استعداد بزرگی در حال ظهور بوده در روسیه.
رمانی یه که واقعا حس میشه و راحت میشه باهاش ارتباط برقرار کرد. ترجمه اثر هرچند از زبان انگلیسی یه اما به شدت ترجمه و نثر روونی داره و فرم رمان ( مکاتبه ) میتونه خوندن این رمان رو آسون و سهل کنه.
        

          ‎«بیچارگان»
‎اثری از داستایوفسکی در عنفوان جوانی
‎وقتی دوستان داستایوفسکی نوشته ی او را در طول شب خواندند و فردا صبح به او تبریک گفتند از او به عنوان گوگول جدید ادبیات روسیه نام بردند.
‎بیچارگان اثری است شبیه به «ازبه» رضا امیر خوانی، یعنی کتاب از نامه نگاری های مردی میانسال با دختری است که در نزدیکی خانه ی او زندگی می کند اما از ترس اینکه مبادا دیگران از ارتباط آنها با یکدیگر مطلع شوند به هم نامه می نویسند.
‎محتوای نامه ها شرایط دشوار کار پیرمرد در اداره اش و تمسخر همکارانش نسبت به  سرو وضع اوست. پیرمرد بیشتر پول دریافتی خودش را برای دختر که از قضا بیوه هم هست می فرستد تا مشکلات زندگی کمتر لطافت جسم و جانش  بیازارد، اما کسی از این نکته خبر ندارد و همین مستمسکی برای آغاز تهمت ها و نگاه ها بدبینانه به وی می شود.
‎هرچند که داستان در برخی فصول دچار از هم گسیختگی روایی می شود اما وقتی جمله ای که پشت جلد کتاب نوشته شده را می خوانید از قضاوت زود هنگام خود خجل می شوید!
‎آنجایی که دوستش به وی نهیب می زند:«جوان، هیچ می دانی چه نوشته ای؟... تو با بیست سال سن ممکن نیست خودت بدانی.»
‎داستا سی سال بعد این صحنه را «شعف انگیز ترین لحظه ی حیاتش» خواند.
‎سید علی مرعشی
        

          فرم بسیار جالبی داشت کتاب و عجیبه که چطوری میتونه خواننده رو جذب کنه! هرچند من نفهمیدم چرا باید اینقدر تعریفی می بود
        

          دبیرستان که بودم یه دبیری داشتیم می گفت که شما الان باید داستایوفسکی بخونید و خیلی می گفت که بیچارگان را بخونید، از اونموقع فقط اسم کتاب و نویسندش یادم موند تا اینکه پارسال خوندمش، کتاب بیچارگان داستایوفسکی به نظرم تعریف ادبی و زیبایی بود از فقر و بیچارگی 
ولی این وسط بنظرم گاهی میشد گفت که داستان این کتاب زندگی فقیرانه با عقده تجمل برای شخصیت های توی کتاب را نشون داد که البته همین داستان رو زیبا می کرد و بهترین اتفاق داستان، زمانی بود که تو میتونستی وضعیت و مشکلات مالی شخصیت هارو از  تعریفشون از  آدم ها و زندگی خودشون بفهمی و این بنظرم خیلی جالب بود.
        

          کتاب شیوا و خوش‌خوان بود و ساختار آن دلنشین و همراه‌کننده بود. خواننده با پیشروی در کتاب با شخصيت ها همراه می شود و با درد و رنج آنها درد می‌کشد. زیباترین (نه الزاما به معنی شیرین آن) بخش داستان پایان بندی آن بود که مخاطب را با خود به اوج دلتنگی می‌برد و او را در اعماق اشتیاق رها می‌سازد.
        

          «بیچارگان وقتی می‌میرند که همای سعادت بر شانه‌شان می‌نشیند.»

این داستان توجه ویژه‌ای به آبرو، شرم و طبقات فرودست جامعه دارد، جایی که فئودور از آنجا آمده. جایی که فقر همیشه مزاحم است و معشوقی را از آغوش عاشق به دامان بلهوسی می‌اندازد، پدری شیفته فرزند را حسرت به دل می‌گذارد و مرد شریفی را از سر عجز و ناتوانی بی‌آبرو می‌کند.

در داستان دخترک عزادار، پاکروفسکیِ پدر را چنان شرح می‌دهد و با جزئیات مکتوب می‌کند (خلاف عادت مألوف) که گویی غرق در غم او شده و بیچارگی مشهود او روایتگر بیچارگی درون دخترک است، چنان که وقتی پدر به دنبال جسد پسر می‌دوید و کتاب‌های پسر از جیب‌هایش می‌افتادند، واروارا که شیفته آخرین یادگاران عشقش بود و به آن (کتاب) چنگ می‌زد، در ذهن همراه با پاکروفسکیِ پدر کتاب از زمین برمی‌دارد و به دویدن پشت جنازه‌ی جوان ادامه می‌دهد.

با خواندن این سطور و توجه ویژه به نوشتار مخصوص نویسنده (همچنین بازسازی مترجم) روح انسان مجروح می‌شود و نیاز به به مرهمی غیر روسی (ادبیات) دارد تا کمر راست کند و از زخم و زهر روزگار و حقیقت کلام فئودور میخائیلیویچ داستایوفسکی دور باشد.

داستایوفسکی این ``گوگول`` تازه متولد شده با نخستین داستانش اولین رمان اجتماعی روسی را خلق کرد و دروازه‌های شهرت و ثروت را به روی خود گشود، هرچند که ثروتش پایدار نبود اما شهرتش جاوید ماند.

«تنها روحم درد می‌کند و می‌شنوم که جایی در اعماق وجودم، جانم می‌لرزد و بی‌قراری می‌کند.»

سپهر ناصری - میر
        

          به عنوان اولین کتابی که از داستایوفسکی خوندم میتونم بگم به شدددت قشنگ بود خیلی‌خیلی دل‌انگیز و جذاب، سرشار از ذکر جزئیاتی که به چشم نمیاد
قشنگتر از هر چیز دیگه که توجهم رو جلب کرد این بود که هر دو شخصیت اتفاقاتی رو برای همدیگه تعریف میکردن که ما حتی رو نداریم به نزدکترین فرد زندگیمون بگیم از ترس اینکه در چشم اونها کوچیک بشیم؛ اینکه آدم بدون شرم بتونه دغدغش رو بیان بکنه از نظرم نکته خیلی مثبت این کتاب بود🤌🏻
خوشحالم که با این اثر وارد دنیای نوشته‌های داستایوفسکی شدم🥹❤️‍🩹
        

          نوشته‌ی پشتِ جلد گویای شاهکار بودن این کتاب هست، پس در این‌باره سکوت می‌کنم.
برای استنباط رویداد‌های داستان باید آنچنان غرق در واج‌ به واجِ نامه‌ها بشوید تا  درک شرایطی خاصی که نویسنده با استفاده از قلم کاراکتر توصیف می‌کند برایتان آسان شود.
با اینکه در انتها، امتداد روزها چون چراغی روشن شد، مخاطب همچنان قادر به پیش‌بینی روزهای آتیه هست که قرار است چه سرنوشتی برای شخصیت‌هایی که مدتی با آنان زندگی کردیم رقم بخورد.
        

          و باز هم داستایوفسکی من رو مات و مبهوت ولم کرد به حال خودم...
عجب روایتی، عجب شروع و پایانی...
گاهی صفحات کتاب برای من مثل آیینه شدن.
به نظرم از اون کتابایی شد که در زمان و مکان مناسب خوندمش و ازش خیلی یادم میمونه
        

          شیوه بیان داستان بسیار خاص و منحصربه‌فرد است. تمام داستان به جز بخش کوچکی از آن در قالب مکاتبات دوستانه‌ای میان مردی میانسال و دختری جوان بیان شده و جالب اینکه همین مکاتبات حاوی خرده روایات و شخصیت‌های جانبی جذابی است که گاها گوی سبقت را در زیبایی و انسجام از اصل روایت می‌دزدد. برخلاف اکثر آثار داستایوفسکی در این داستان چندان خبری از شخصیت‌های مالیخولیایی نیست و بدبختی و نکبتِ منجلابی که هر دو شخصیت اصلی را دربرگرفته بار تاریکی اثر را به دوش می‌کشد. نکته قابل تامل دیگر در مورد داستان این است که این اثر اولین نگاشته جدی داستایوفسکی در سن بيست سالگی است و سبک روایت آن حکایت از عمق نبوغ او حتی در اوج جوانی و خامی دارد. با وجود اینکه در میانه کار ریتم داستان کمی کند و کشدار به نظر می‌رسد، اما با این حال در پایان خواننده حال و هوای نسبتا مثبتی از کتابی که خوانده در دل احساس می‌کند.
        

          نوع رمان که مکاتبه‌ای و به صورت نامه نویسی بود 
شروعی جالب و به وجد آورنده داشت 
ولی پایان غیرقابل انتظارش رو بیشتر از همه چیز 
بهش علاقه‌مند شدم
این کتاب رو میشه یک شاهکار تلقی کرد 
        

          اینکه این کتاب رو داستایفسکی بزرگوار در سن بیست سالگی نوشته برام عجیب و باورنکردنی بود.
همیشه شیفته قلمش هستم، شیفته دقت و وسواسی که در توصیف حالات روحی شخصیت های داستان داره.  این کتاب  در قالب مکاتبه است و خوندنش برام جالب و لذت بخش بود ؛ مثل  بقیه آثارش📚


شروع ۱/۱۰/۱۵
پایان ۱/۱۰/۲۰
        

          ترجمه خوبی داشت . 
        

          در غم و غصه نداری
چجوری در اوج دارایی که به اون واقف نیست بر زمین زده میشه
تراژدی پشت تراژدی و غم پشت غم
و زندگی که با کورسوی امید ادامه پیدا می کنه
آیا به جایی میرسه؟

بعضی از تراژدی های که در زندگی سپری می کنیم بخاطر خودمان نیستن بلکه بخاطر تصمیمات عزیزانی که بیش از همه دوستشان داریم رخ می دهند

و این تصمیمات غلط هم عزیز را بد مزاج و  گوشت تلخ می کنند و هم زندگی را

و این عزیزان با آن همه اشتباه و گوشت تلخی باز هم عزیزند و گرامی
حال چه می شود اگر دانه دانه شروع به ترک ما کنند
ترک کردنی که این انسان اجتماعی را مجبور به انتخاب جایگزینی می کند
و چه خواهد شد اگر در این چاه غم و نداری که با پرتویی از امید و جوهر محبت هنوز آب دارد مجبور شوی که زندگی به عزیز و بی محبت را فدای زنده ماندن کنی 
        

          قشنگ می‌شه رنج رو لابه‌لای نامه‌هاش حس کرد، و چه هنری داره که تونسته با این شیوه این حس رو انتقال بده. هرچند که یه جاهایی اثر افت می‌کنه و انگار فقط باید بخونی تا رد بشه. اما ارزش داره؛ پایان داستان جبرانش می‌کنه.
        

          فک نمی کردم تا این حد قدرت این رو داشته باشه که منِ مخاطب رو با خودش همراه کنه ، فقر رو به خوبی به تصویر کشیده بود و برام کاملا قابل لمس شده بود .
        

          بهترین توصیف در مورد این کتاب شاید همان حرف گِرتسن که در مقدمه کتاب (با ترجمه کاظم انصاری) آمده مناسب باشد که: (غم‌خواری نویسنده به مردم فقیر و ستم‌دیده ممکن است بسیار شدید باشد ولی جز توصیف رنجِ آنان و گریستن کار دیگری انجام نمی‌دهد)

به عنوان اولین تجربه از آثار کلاسیک و کتاب‌های داستایوفسکی به نظرم کتابی کاملا معمولی بود و شاید پیش‌زمینه‌ای که از سال‌ها پیش نسبت به کتاب‌های معروف و نویسنده‌های بزرگ در ذهنم بود باعث شده بود توقع کتابی جذاب‌تر از این داشته باشم ولی بعد از خواندش به این نتیجه رسیدم که گاهی در مورد بعضی از آثار معروف اغراق می‌شود. 
مثلا همین کتاب جز به تصویر کشیدن دو شخصیت فقیر و توصیف زندگی فقیرانه‌شان کار دیگری نمی‌کند 
البته پای‌بندی به اخلاق در اوجِ فقر و متوسل‌شدن به امید در بدترین‌ شرایط و زمان‌ها نسبتا خوب روایت شده ولی مهم‌ترین نکته از این کتاب که البته می‌تواند نظر و برداشت کلی‌ام از کتاب هم باشد این است که: فقر یعنی نداشتنِ هویت و ارزش در یک جامعه!
و حتی اگر نویسنده موافقِ این نکته نبوده، خواه‌ناخواه تسلیمِ چنین تفکری‌ست و این در طول داستان حس می‌شود.
البته شاید بخشی از آن باتوجه به نوعِ نگاه و طرز برخورد افراد یک جامعه به فقر و انسان‌هایی از طبقه پایین، مخصوصا جامعه‌ای که نویسنده در آن زندگی می‌کرده درست باشد ولی به نظرم نویسنده‌ها مثل خبرنگاران یک جامعه نباید صرفا منعکس‌کننده تفکرات آن جامعه باشند، چه اینکه رسالت یک نویسنده مبارزه با تفکراتی‌ست که مانع پیشرفت اخلاق و ارزش در آن جامعه می‌شود که در واقع اینجاست که هنر نویسندگی و قصه‌پردازی بهترین گزینه برای این منظور است.
        

          مثل کتاب های دیگر داستایفسکی بود.درباره چندین نفر وه با هم نامه نگاری می کردن توضیح می داد اما من به شخصه کتاب جنایات و مکافات داستایفسکی رو بیشتر دوست داشتم.
        

          شاید بشه گفت معدود نویسنده‌هایی هستند که می‌توانند از قالب نامه‌نگاری درست استفاده کنند و مفهوم مورد نظر خودشان را به خواننده منتقل کنند.
در داستان بیچارگان، فرم نامه‌نگاری خودش شیوه‌ی درست انتقال رنج و بدبختی شخصیت‌های کتاب است. کارمند فقیر و  ساده‌ی دون‌پایه‌ای  که هیچ ندارد جز نوشتن برای کسی که دوستش دارد. و  تلاش  می‌کند هربار بهتر بنویسد .

اوایل کتاب کمی گیج شدم اما کم‌کم وارد فضای داستان و خانه‌ی شخصیت‌ها شدم و حتی با آن‌ها خو گرفتم.  هربار، ماکار، کارمند پیر را تصور کردم با لباسهای وصله‌دار و اتاقی خالی، که نشسته و می‌نویسد.
داستایوسکی در جوانی چنین داستانی نوشته و شاهکار کرده.
        

          راستش اصلا دوسش نداشتم و به زور تمومش کردم. شاید یکی دیگه با سلیقه دیگه از این کتاب خوشش بیاد و عاشقش بشه اما من اصلا باهاش حال نکردم و کنار نیومدم.