بار سوم ایت که مینویسم و پاک میشود این کتاب بسیار روان و غلطان است در ارئه جزییات ،شما از اول بارداری جویس(همسر جان فانته)با او همراه میشوید و مثل یک روح ولگرد که از دیوار هم رد میشود در تمام لحظات با جان همرا میشوید از خانه خودشان تا خانه پدری از توی قطار تا توی ماشین ،از کنار ملات شن ماسه پدرش رد میشوید و مثل جان از اخلاق پدر ناراحت میشوید،پدر جان هم عین همه پدرهای جهان گاهی خیلی حرص در آر است،با اینکه ناداستان است اصلا شما حس ناداستان خواندن بهتان دست نمیدهد،خصوصا اگر مثل من اولین کار از فانته را دارید میخوانید ،چقدر به جا و درست کلمات پشت هم قطار میشوند،واقعا جهان فانته را دوست دارم و برآن شدم تا چهارگانه باندینی از این نویسنده را بخوانم چون نوشتن همه چیز او بوده و واقعا حقش را خورده اند به خاطر عدم معرفی کتاب های های او و خودش به عنوان یک نویسنده بزرگ،اگر طرفدار جلال آل احمد هستید و رضا امیرخوانی احتمال صد و بیست و شش درصد از این کار خوشتان بیاید ،این را با احتملات دقیق ریاضی میگویم😁
          

            اصلا متوجه نمیشم چرا اسم این کتاب رو گذاشتن ایکیگای؟ درحالی که این کتاب به موضوع طول عمر در ژاپن می پردازه. در مورد علل مختلف اینکه ساکنین قسمت های خاصی از ژاپن طول عمر درازی دارن حرف می زنه. روی چیزهایی مثل سبک زندگی شون، غذا خوردنشون، تمرکز کردنشون و البته ایکیگای اونها صحبت می کنه. اما واقعیت اینه که ایکیگای فقط بخشی از کتابه و نه همش. (حتی نه نصفش!)

البته منظورم این نیست که کتاب مفیدی نیست، بلکه حرفم اینه که اسمش غلط اندازه. بخش هایی که راجع به ایکیگای و راجع به تمرکز کردن صحبت کرده بود برای من جذاب و مفید بود اما بقیه ی قسمت های کتاب رو به تندی رد می شدم چون مورد علاقه ی من نبود. 

اسم این کتاب نباید ایکیگای می بود!
          

            بیوتن شلوغ است...وقتی میخوانمش انگار که در خیابان های منهتن قدم‌میزنم!
صدای بوق ماشین ها و همهمه ی مردم را میشنوم و ساختمان های بلند و بیلبورد های تبلیغاتی را میبینم و البته آسمان را نه!
حس میکنم انگار که رضاامیرخانی با دیدن آمریکا ذهنش شلوغ بوده و این شلوغی ها را کلمه کرده و حاصلش شده بیوتن!
و در عین حال لحظه‌های آرام زیاد دارد...و من شب قدرِ نوشته شده در کتاب را عاشقم!
بیقراری های ارمیا را با پوست و خون حس میکنم و در عین حال با  بیقراری‌هایش عصبی و کلافه میشوم!
بیوتن برای من پر است از دوگانگیِ کلافگی و آرامش!
اگر میخواهید کلی احساسات را در کنار هم تجربه کنید؛ بیوتن را حتما بخوانید!
          

            ویولن‌زن روی پل متفاوت‌ترین کتابی بود که در ۱۴۰۰ خواندم...
اما
بلاهت مجسم درجه‌ی الف است اگر کسی برای درمان نازایی، مطالعه‌ی «سنگی بر گوری» جلال را توصیه کند. برای درمان نازایی می‌روند به شیوه‌ی غیرحضوری وقت می‌گیرند از موسسه‌ی رویان! بلاهت مجسم درجه‌ی ب این است که کسی دست‌رسی پیدا کند به بایگانی نمور آزمایش‌گاهی در مرکز تهران و از نسخه‌ی سیاه و سفید جوابِ آزمایش جلال عکس بگیرد برای صحت‌سنجی سنگی بر گوری.... بلاهت مجسم با درجات بالاتر تخمین جلال است با پرهیبی از مردی نازا و ابتر...
ما سنگی بر گوری را می‌خوانیم تا با دردهایی آشنا شویم که با آن آشنا نیستیم و سرسری از کنار آن رد شده‌ایم. 
خسرو در ویولون‌زن روی پل ما را با دردهایی آشنا می‌کند که همه خیال می‌کنیم با آن آشنا هستیم. از آن سو، در ویلون‌زن با دردی روبه‌رو می‌شویم که می‌توانستیم و اختیار داشتیم با آن روبه‌رو بشویم. هنوز هم اختیار داریم. و اختیار خواهیم داشت. پس زخم اختیاری ویولن‌زن از این منظر کاری‌تر است از زخم جبری سنگی بر گوری...
باقی همان است که گفتیم و گفتند در نقد و در تبعات انتشار اعترافاتی از این دست... کسی زخم می‌خورد و دوباره زخم می‌خورد تا دیگران زخم نخورند...
          

            آنت به تمام معنا یک مادر است. مادری برای تمام بشریت.
زنی که هرچقدر خطاکار باشی آغوشش برایت باز است. اندک قضاوتی راجع به تو نمی‌کند. می‌توانی در جوار پرتو وجودش مسیرت را بیابی بدون این که این روشنایی رنگی از نصیحت و سرزنش داشته باشد.
راستش را بخواهید من در وجودش پیامبری یافتم!
          

            شاخص ترین نکته ی کتاب که در اولین لحظه با شنیدن اسمش به ذهنم خطور می‌کند سجده های واجب است برای مبالغ بالای دلار !
اگر این بهترین روش مواجهه‌ی مخاطب با طرز تفکر و ادبیات نظام سرمایه‌داری نیست پس چیست؟
چراغ سبز بالای برج امپایر استیت به مناسبت عید فطر! آن هم از نمای نزدیک دیسکویی که در آن سوزی می‌رقصید. سوزی که شرط ختنه گذاشته برای نامزدش برای ازدواج!
خدایا!!!!
          

            اغلب در چالش‌های روحی گمان می‌بریم که از شواهدی متقن به نتیجه‌ای رسیده‌ایم و آن نتیجه ویرانمان کرده است: روزها و ساعت‌ها، آدم‌ها و حرف‌ها و رفتارشان را رصد و کنترل می‌کنیم و مطمئن که شدیم، ویران می‌شویم. اما ساز و کار ذهن آدمی این نیست؛ نخست نتیجه است که گرفته می‌شود و بعد در پی شواهدی می‌گردیم تا آن را تایید کند با روزها و ساعت‌ها رصد و کنترل آدم‌ها و حرف‌ها و رفتارشان. صرف‌نظر از این که حقیقت چه باشد.

«درک یک پایان» درباره‌ی ساز و کار فهم ما از تاریخ، گذشته و البته حقیقت است. داستان پسری در مدرسه که با چالشی جدی رویارو شده: اگر همه چیز، روایت است (که هست) پس حقیقت کجاست و کدام است؟

تاریخ، یقینی است که در نقطه‌ی تلاقی نارسایی حافظه و نابسندگی مدارک حاصل می‌شود. چند سالی بعد پسر قصه‌ی ما وارد رابطه‌ای شده که مدتی بعد با ورود فرد سومی به آن رابطه تمام می‌شود و سال‌ها ذهن راوی درگیر این که چه به سر رابطه‌اش آمده و او در واکنش چه کرده و چه باید می‌کرده می‌ماند. بعدها در پیری، وکیلی خبرش می‌کند که دوستی که حالا مرده، وصیت کرده دفتر خاطراتش را به راوی بسپارند، اما دوست‌دختر قدیم راوی که دفتر نزد او بوده می‌گوید آن را سوزانده است! پس سرانجام تکلیف حقیقت چه می‌شود؟

نام کتاب «درک یک پایان» کلید حل معماست: آدمی راهی جز آن ندارد که تاریخ و گذشته را در چهارچوب روایت یا داستانی درآورد: داستانی معنادار، دارای نقطه‌ی اوج،‌ و البته حسی از پایان، با پاسخ‌های روشن. با این حال بارنز در پایان رمانش، نشان داده که آن همه شواهد یافتن (و بافتن) چه اندازه می‌تواند همه نادرست و پرت باشد، حقیقت چه اندازه می‌تواند از روایتی که ما برساخته‌ایم دور باشد، و واقعیت، حی و حاضر پیش روی تو ایستاده باشد و به تو بگویند: «حضور شما او را ناراحت می‌کند.»

درک یک پایان، در سطح نخست، داستان یک رابطه و درگیری‌های ذهنی آن است، و در لایه‌ای عمیق‌تر داستانی درباره‌ی فهم ما از حقیقت. رمانی کوتاه، خوشخوان، عمیق و جستارگونه، که در پایان مبهوتتان می‌کند.

#درک_یک_پایان
#جولین_بارنز
#معرفی_کتاب
#julianbarnes
#thesenseofanending
          

            این کتاب نه اونقد خوبه که بعضیا تعریف میکنن، نه اونقد بده که دوستان کتابخوان روش اسم کتاب زرد بذارن. نمیدونم چرا وقتی یه کتاب معروف میشه و خیلیا میخوننش کتابخوان ها اسم کتاب رو عامه پسندانه میذارن و میخوان بگن ما خوبیم. چه اشکالی داره "مردم عادی" هم کتاب بخونن؟؟ از اینکه خودمون رو از مردم جدا کنیم اصلا خوشم نمیاد. هر آدمی با ی کتابی کتابخونی رو آغاز میکنه و شاید اون کتاب کتاب خوبی نباشه. اما بعدها که میاد تو این وادی کتاب های خوبی هم پیدا میکنه.
ملت عشق بدی ها و خوبی های خودشو داره. ارزش یک بار خوندن رو داره. واقع بین باشیم.
          

            اغلب وقتی زوجی صاحب فرزند میشن همه توجهات میره سمت مادر بچه که بارداره. توی این کتاب ما با زاویه جدیدی از مشکلات دوران بارداری یعنی مشکلات پدر بودن مواجه می‌شیم؛ وقتی که اطرافیان از پدر توقع دارن حساسیت‌های همسرش رو درک کنه. توی این شرایط، مرد نه تنها حق کوچک‌ترین اشتباهی رو نداره بلکه وظایف جدیدی داره که ندونستن او‌ن‌ها گناه محسوب میشه !
داستان با زبانی طنز این شرایط جدید پیش اومده در زندگی مشترک رو روایت می‌کنه. 
از نظر من این کتاب توی طبقه‌بندی کتاب‌های حال‌خوب‌کن قرار می‌گیره.