شاخص ترین نکته ی کتاب که در اولین لحظه با شنیدن اسمش به ذهنم خطور می‌کند سجده های واجب است برای مبالغ بالای دلار !
اگر این بهترین روش مواجهه‌ی مخاطب با طرز تفکر و ادبیات نظام سرمایه‌داری نیست پس چیست؟
چراغ سبز بالای برج امپایر استیت به مناسبت عید فطر! آن هم از نمای نزدیک دیسکویی که در آن سوزی می‌رقصید. سوزی که شرط ختنه گذاشته برای نامزدش برای ازدواج!
خدایا!!!!
          

            هر بار با کسی درباره امیرخانی حرف زدم و پرسید: خب چه کتابایی ازش خوندی؟ من جواب دادم که: ارمیا، قیدار، دوباره نصفه نیمه من او، یک بار نصفه ازبه و کمی از نشت نشا.
آنوقت آن طرف که اغلب هم از طرفداران امیرخانی بود میگفت بیوتن چی؟ و من میگفتم نه! آن هم با شوق و ذوق دستش را تکان میداد که اگر بیوتن را بخوانی نظرت عوض می‌شود. و بعد تعریف میکرد از بیوتن که ادامه ارمیاست و چنین است و چنان و بهترین اثر امیرخانی!
و من فکر میکردم به زمانی که نظرم نسبت به امیرخانی عوض خواهد شد. نظری که بعد از تمام کردن بیوتن در یک صبح جمعه رمضانی نه تنها عوض نشد که چرب تر شد و غلیظ تر.
.
اما درباره من بعد از بیوتن؛
حالا که بعد از دوره فرسایشی مطالعه این رمان ۴۸۰ صفحه ای وقتی به عقب نگاه میکنم میبینم که تجربه خوبی بود، منکر نیستم که ساعات خوبی هم سپری شد، اما خب امیرخانی یک چیزی دارد که فقط میشود گفت تجربه خوبی بود.
راستش اصلا حوصله نقد و به در و دیوار کوبیدن رمان را ندارم _شاید یکروزی فرصت آن هم پیش آمد_ ولی خب همین بی حوصلگی من بعد کتاب خودش یک عالمه سر کوبیدن به دیوار است.
پس سخن کوتاه، دو ستاره بسش است، آن هم به خاطر بعضی بازی های زبانی که گاهی لذت بخش بودند.
          

            بیوتن شلوغ است...وقتی میخوانمش انگار که در خیابان های منهتن قدم‌میزنم!
صدای بوق ماشین ها و همهمه ی مردم را میشنوم و ساختمان های بلند و بیلبورد های تبلیغاتی را میبینم و البته آسمان را نه!
حس میکنم انگار که رضاامیرخانی با دیدن آمریکا ذهنش شلوغ بوده و این شلوغی ها را کلمه کرده و حاصلش شده بیوتن!
و در عین حال لحظه‌های آرام زیاد دارد...و من شب قدرِ نوشته شده در کتاب را عاشقم!
بیقراری های ارمیا را با پوست و خون حس میکنم و در عین حال با  بیقراری‌هایش عصبی و کلافه میشوم!
بیوتن برای من پر است از دوگانگیِ کلافگی و آرامش!
اگر میخواهید کلی احساسات را در کنار هم تجربه کنید؛ بیوتن را حتما بخوانید!
          

            از اولین باری که این کتاب را خواندم، بیش از دوسال می گذرد...بیست و چهارمِ تیر ماه سال نود و دو.( دو سال برای یک آدم نوزده ساله زمان زیادی است!)...تابستان کذایی قبل کنکور. بیشتر حجم بیوتن را طبق عادتِ دوران مدرسه، سر کلاس خواندم و حتی یادم هست که سر کدام کلاس تمامش کردم. کلاس مشاوره ی دوشنبه ها:) نشسته بودم ته کلاس و آقای مشاور کلی داشت جدول می کشید و پر حرفی می کرد که چگونه درس بخوانیم . من درگیر این بود بودم که عاقبت اِرمیا می رسد به قطع الوتین یا نه.


یادش به خیر بحث های بعد از بیوتن با دوستان...یک دوستی داشتم که تنها اشتراکمان همین بیوتن و من او بود و "بیا ره توشه برداریمِ" امید و نهایتا "ما عشق را به مدرسه بردیمِ" قیصر امین پور. بعد از خواندن بیوتن یک بحث مفصلی داشتیم در مترو درباره ی سنت و مدرنیته و افراط و تفریط در دین و عاقبت ارمیا! یادش به خیر:)

آن بار خیلی خوشم آمد از بیوتن. اصلا دیوانه ی سبک نوشتنش شدم. دیوانه ی بازی با کلمه های فارسی و انگلیسی و عربی، دیوانه ی پرش زمانی، دیوانه ی سجده واجب ها و اصلا دیوانه ی اسم کتاب...بی وطن...بیوتٍ...بیوتِن...( نه این که الان نباشم:) )...یک دفعه با یک کتاب ایرانی مواجه شده بودم که از هر جهت خوب بود (البته قبلش تجربه ی خوب من او را هم داشتم.) و خوب طبق حدیثی از امیر الموئمنین علاقه ی زیاد چشم را کور و گوش را کر می کند (نقل به مضمون)...برای منم آن موقع کتاب های آقای امیرخانی بی نقص بودند.
چقدر دفاع کردم از این کتاب جا های مختلف. همین امسال در یکی از اردو های دانشگاه، یک نفر حرفی زد که که کلی آن موقع بهش خندیدم. می گفت با وجود علاقه ای که به نوشته های آقای امیرخانی دارد دیگر حاضر نیست کتابی از ایشان بخواند. می گفت بعد از خواندن من او تا مدت ها به کسانی که انگشتر عقیق دست می کردند، حس بدی داشته...آن قدر ها هم بیراه نمی گفت.
این دفعه که بیوتن را خواندم چیز هایی دیدم که دفعه قبل نمی توانستم ببینم. بیوتن اصلا هم بی نقص نیست! با بعضی چیز هایش خیلی مشکل دارم و سر بعضی قسمت هایش خیلی حرف...
آن دفعه اِرمیا را خیلی دوست داشتم و گفتم راحت شد آخرش ولی این دفعه فکر می کنم اِرمی فقط به درد مردن می خورد چون زندگی کردن را بلد نبود. (شعاری شد؟)

با این حال هنوز هم بیوتن یکی از بهترین کتاب هایی است که خواندم.
          

            امیرخانی را دوست دارم بخاطری که دائماً دنبال پیوند داستان با دغدغه‌های روز جامعه است، در این کتاب سراغ نسبت سنت و مدرنیته رفته، هرچند با نگاه‌های او به سنت و مدرنیته همسو نیستم، اما اینکه در این باره نوشته قابل ستایش است.
کتاب پر از شک توسط ارمیا شخصیت اول قصه است، کسی که نمی‌داند باید بچه کربلای پنج بماند یا خیابان پنج نیویورک شود(؟!)
          

            و تمام...
بیوتن جز معدود کتاب هایی است که آدم تیکه هایی از وجودش را در لا به لای صفحات آن جا میگذارد.
شش هفت سال پیش بود که برای اولین بار این کتاب را خواندم.
انگار گذر زمان لازم بود تا من نه ارمیا را که خودم را در لا به لای صفحات این کتاب به نظاره بنشینم...
همه ی ما در دهه سوم زندگیمان ارمیایی داریم و نیمه سنتی و نیمه مدرن و هر روز و هر لحظه تناقض هایمان را زندگی میکنیم...
تناقض هایی که شاید همان راه سلوک باشد برای انسان قرن بیست و یکم
این داستان ارمیا در جامعه امریکا نبود
داستان هر روز ما است در همین جمهوری اسلامی خودمان که بعضی از اتفاقات را باید با آلبالا لیل لوا تاب اورد
کلیشه ای شد؟
بگذرید از آدمی که به گاورمنت فکر میکند و به بنده شناس دیگری بودن و به دیگر آسمان ندیدن و به مسخ شدن و به چهل و هشتی ها و به سیلورمن ها
و به زندگی و به البلا للولا!
و بدش نمیاد فریاد بزند:
سهراب کجایی؟!
          

            از نظر داستانی دو قدم از ارمیا جلوتره، از نظر زبانی دو قدم از منِ او عقب‌تر، از لحاظ فرمی هم یه جاهایی دیگه خلاقیتاش دلو میزد. شخصیتاش هم یه مقدار تک بعدی بودن.
یه نکته دیگه اینکه مسئله ارمیا دور افتادگی از «وطن»شه و به نظرم امیرخانی الکی سنت و مدرنیته رو قاطی داستان می‌کنه که حالا تهش بخواد نتیجه بگیره جفتش سروته یه کرباسن!
          

            قبل از شروع این کتاب، مطمئن شوید کتاب ارمیا را خوانده باشید که این کتاب ادامه آن داستان است :)
داستانِ جدالِ نیمه سنتی و مدرنِ ذهنِ رزمنده ۸ سال دفاع مقدس، در لند آو آپورچونیتیز؛ یونایتد استیتس!
ارمیای قصه زلال است و تنها، مجنون است و مظلوم و برای من محبوب است و به آغوش کشیدنی؛ خرج آغوشی گرم برای ارمیای تنها، لازم اگر نباشد، اسراف نیست...
من شوریِ شلوغ پلوغی داستان را با گذر از بعضی قسمت ها و ریز نشدن روی برخی جملات، برای خودم گرفتم و از شیرینیِ نگاه نویسنده، ایده و سیر داستانش لذت بردم و جدال های ارمیا با خود و اطرافیانش را خیلی خیلی دوست داشتم.
          

            بوی سکولاریسم میدهد
اما خاکستری فوق العاده ای دارد...
خاکستری که تو را میکشد!

وصیت نامه ام لای این کتاب است...
          

            رمان نسبتا سنگین در مورد سنت و مدرنیته و اسلام. و مسلمانان گیر کرده بین ِاین دو. و خوب نوشته رضا امیرخانی. که فکر می‌کنم بعد از من ِاو بهترین اثر و آخرین اثر ِخوب او باشد.
امیرخانی در به تصویر کشیدن روابط بین افراد در این کتاب خوب عمل کرده است. 
کتاب برای نوجوانان قطعا سنگین خواهد بود. به رده‌ی سنی بالای ۲۰ سال توصیه می‌کنم.
          

            یادداشت هایی که خوندم تو بهخوان درباره کتاب،مرور های خوبی بودند
م چیزی ندارم که بیفزایم بر انها

پ.ن کلیت‌ش رو نپسندیدم. سرشار از استعاره پشت هم، که حوصله موسعی میخواد فهم خیلی شون و آشنایی زیادی با نویسنده
که من نداشتم جغتشان را

فرودین ۱۴۰۳ 
۱۶ سال پس. انتشار چاپ اول کتاب

          

            ترم سه کارشناسی یک استاد رو مخ به پستمون خورد. کُند و بد بیان(اگر اصلا چیزی بیان می کرد!) و مغشوش. عمده بچه ها سرکلاس نمی اومدن اما من یکی جنم پیچوندن کلاس  رو نداشتم. فلذا هر جلسه با خودم یک کتاب می بردم سرکلاسش. بیوتن رو سر همین کلاس کذایی خوندم.
بخش زیادی از کتاب توی آمریکا می گذره. یادمه آقای امیرخانی توی نشت نشا از تجربه دانشجوییشون توی آمریکا گفته بودن،من چنین تجربه ای ندارم اما با توجه به شنیده ها و خونده هام فکر می کنم آقای امیرخانی خوب تونستن روح فرهنگ حاکم بر غرب رو نشون بدن.
درباره بخش هایی که توی ایران می گذره بازم عمر من به اوایل دهه هفتاد قد نمی ده. اما باتوجه به خونده هام و چیزهایی که از خانواده شنیدم فضای اوایل دهه هفتاد خوب و درست توی این کتاب منعکس شده.
شخصیت ها و پیشینه شون و حوادث و موقعیت ها خیلی درگیر کننده و به جا و درسته و مقصود نویسنده رو محقق کرده.
پایان بندی رو دوست نداشتم و به خاطرش امتیاز کم کردم
بیوتن برای من خیلی حس غربت داشت. غربتی که اگر کسی خمینی رو بشناسه و کوچکترین علقه ای بهش داشته باشه گرفتارش می شه. چقدر سادگی و صفای خیل  خمینی برای این جهان غریبه و چقدر پیچیدگی و حسابگری این جهان برای خیل خمینی غریب تر. چقدر ما زبون این جهان رو نمی فهمیم و بدبخت اونایی که می فهمن و یادگرفتن به این زبون تکلم کنن
ازش خوشم اومد.