جنگل نروژی،
رمانی‌ست غمگین که «هاروکی موراکامی» نویسنده‌ی مشهور، دوست داشتنی و پرآوازه‌ی ژاپنی آن را به سبک رئال نوشته است.
در ابتدا عرض می‌کنم که فرقی نمی‌کند به سراغ کدام ترجمه از کتاب بروید چون این کتاب به اندازه‌ای سانسور شده که خواندنش به فارسی هیچ (تاکید می‌کنم هیچ) ارزشی ندارد، من بعد از خواندن ابررمان «کافکا در ساحل» می‌دانستم آثار موراکامی به چه شکل سانسور شده‌اند و آماده‌ی مواجهه با آن بودم، در ابتدا جهت کنجکاوی با خواندن ترجمه‌ی آقای «مهدی غبرایی» خواندن را آغاز کردم و همانطوری که پیش‌تر نیز در این سایت نوشته‌ام آن پولی که انتشارات و مترجم بابت این نوع آثار دریافت می‌کنند چیزی جز لقمه‌ی حرام نیست.
بنابراین کتاب را به گوشه‌ای انداخته و خواندن را با نسخه انگلیسی به پایان رساندم. پیشنهادم به شما عزیزان هم مانند کافکا در ساحل اینه که یا از ابتدا به سراغ نسخه‌ی انگلیسی بروید و یا اگر می‌خواهید حتما فارسی بخوانید همزمان با متن انگلیسی به همراه یک لغت نامه جلو بروید تا چیزی را از دست ندهید چون تقریبا هر چند صفحه بخشی از کتاب یا حذف یا به مسخره ترین شکل ممکن تحریف شده است.
نام این رمان برگرفته از نام یک تِرک موسیقیِ مشهور به نام
Norwegian Wood (This Bird Has Flown)
از آلبوم Rubber Soul
نوشته‌ي John Lennon
و اجرای گروه موسیقیِ The Beatles می‌باشد که شخصیت‌های داستان هر کدام به شکلی با آن ارتباط خاص برقرار می‌کنند.
در ابتدای رمان شخصیت اول داستان این ترک را در فرودگاهِ هامبورگ می‌شنود و ناخودآگاه هم خود و هم ما رو به گذشته‌ي خود می‌برد و تا پایان ما را غرق می‌کند.

این رمان داستانِ زندگیِ پسر نوجوانی به نام «تورو واناتابه» را روایت می‌کند، او ۲ دوست به نام‌های «نائوکو» و «کیزوگی» دارد که آن‌دو از کودکی با هم بزرگ شده‌اند و هم اکنون باهم رابطه دارند و با یکدیگر یک اکیپِ دوستیِ ۳ نفره ساخته‌اند و همیشه باهم هستند.
من مطابق روال همیشه در ریویوهای خودم هیچ اشاره‌ای حتی مختصر و کوتاه به متن داخل کتاب نمی‌کنم بنابراین فقط به نقل جزئیات قابل ذکر اشاره میکنم.
این رمان از زندگیِ جوانانِ ژاپنی در ده‌ی ۱۹۶۰ توکیو روایت می‌کند که شور انقلابی داشتند و به دنبال تحولات گسترده بودند.
جنگل نروژی به هیچ وجه تنها یک رمان عاشقانه‌ی معمولی نیست، آنقدر جزئیات اتفاقاتِ آن دوران مو به مو توسط نویسنده روایت شده که در نگاه اول می‌توانیم حتی به این فکر کنیم که این روایت‌ها داستان زندگی خود موراکامی‌ست!
در این رمان غمگین که تم خودکشی هم در آن پررنگ هست، درگیری‌های شخصیت‌های جوان در مواجهه با عشق و روابط و پس از دست‌ دادنش روبرو می‌شویم.
شخصیت‌های دیگری هم در این کتاب هستند که معروف‌ترین آنها «ناگازاوا» که یکی از هم اتاقی‌های خوابگاه واناتابه، «میدوری» یکی از عشق‌های واناتابه و همچنین «ریکو» هم اتاقی نائوکو که شخصیت مورد علاقه‌ی من در کتاب بود و وقتی داستانی از گذشته‌ی او روایت شد یکی از سوپربخش‌های این رمان بود.
همانطور که می‌دانیم اگر داستان‌های کوتاه موراکامی را کنار بگذاریم، می‌توانیم رمان‌های او را به ۲ دسته‌ی رئال و رئالیسم جادویی تقسیم کنیم، بنابراین اگر کافکا در ساحل بهترین انتخاب و پرچمدار آثار رئالیسم جادویی اوست، این رمان نیز پرچمدار آثار رئال اوست و اگر علاقه‌ای به رمان‌های پایان باز و پر از معما و ابهام موراکامی ندارید می‌توانید این بخش از آثار او را با خواندن این کتاب آغاز و از آن لذت ببرید.
به این رمان هم بدون هیچ تعارف و خجالتی ۵ ستاره میدهم و خواندنش را به همه‌ی دوستانم پیشنهاد می‌کنم.
---------------------------------
امروز مورخ بیست و چهارم خرداد یک هزار و چهارصد، ریویوی فوق پس از اینکه بار دیگر توسط دوستانم مورد اقبال قرار گرفت، به دلیل رویت چند اشتباه نگارشی مورد ویرایش قرار گرفت.
        

          بهتر است بلافاصله پس از خواندن کتاب جنگل نروژی، از هاروکی موراکامی به سراغ کتاب دیگری نروید. بگذارید تاثیر عمیقی که این کتاب و پایانش روی شما دارد، درونتان تثبیت شود.   با خواندن بلافاصله‌ی یک کتاب جدید اثر این کتاب روی روحتان را از بین نبرید! درست مانند حس واتانابه  شخصیت اول داستان جنگل نروژی که نمیخواست با کسی هم خواب شود تا بتواند اثر انگشتان نائوکو را روی بدنش نگه دارد. جنگل نروژی چنین داستانی است. 
اگر فیلم ضدمسیح، اثر کارگردان فون تریه را دیده باشید، نیمه‌ی دوم فیلم وقتی زن در حال درمان روحش در جنگل است، شما را به یاد نائوکو شخصیت این کتاب می‌اندازد، و داستانی که از حفره‌های سیاه کنار جنگل برای واتانابه تعریف کرده بود: "آدمایی که میوفتن توی اون حفره‌ها دیگه نمیتونن از اونجا بیرون بیان... آدما فقط یهو گم‌میشن، و همه فکر میکنن اونا افتادن توی حفره‌های سیاه کنار جنگل..."
حفره‌های سیاه، مرز بین جنگل و دنیای عادی هستند. هیچکس نمیتواند وارد جنگل شود، زیرا قبل از آن که وارد شود، به داخل حفره های سیاه سقوط می‌کند. و اما جنگل، دنیای مرده‌هاست. حفره‌های سیاه، به مثابه یک مرز محکم و قوی بین دنیای مرده‌ها و زنده‌ها  هستند، کسی که مرده است، وارد  دنیای دیگری شده! هرچقدر هم به ما نزدیک باشه، دیگر به ما تعلق ندارد ،او به دنیای مرده‌ها تعلق گرفته و ما به دنیای زنده‌ها تعلق داریم و این دو دنیا برای همیشه از هم جدا هستند.
گاهی پیش میاد که آدم‌های زنده نتوانند از دوستان مرده‌‌ی خود دل بکنند. آن ها میروند به سمت دنیای مرده‌ها، ولی قبل از آن در حفره های سیاه سقوط می‌کنند. آن ها گم می‌شوند. نه میتوانند به دنیای مرده‌ها وارد شوند و نه دیگر به دنیای زنده‌ها تعلق دارند. اتفاقی که برای نائوکو ، شخصیت اول داستان، افتاده همین است، دوست پسر نائوکو خودکشی کرده و نائوکو به دنبالش رفته بود. درنهایت، در حفره‌های سیاه سقوط کرده بود.  واتانابه  او را صدا میزد و عشقش را به او نشان می‌داد، نائوکو نیز تلاش میکرد از حفره‌های سیاه بیرون آید و به دنیای زنده‌ها برگردد، ولی در خلاء بی‌انتهایی گم‌شده بود.
در نهایت این کتاب با ترجمه ی مهدی غبرایی را پیشنهاد میکنم.

        

          این کتاب فارغ از داستانش، سبک زندگی ژاپنی رو نشون میده، ژاپنی که از نظر اقتصاد و علم و تکنولوژی مثال زدنی هست... اما لحظه ای زندگی کردن با فرهنگ ژاپنی و سبک اجتماعی اش برای یک ایرانی قابل تصور نیست! ... یک ایرانی چنین زندگی رو خیلی سخت میپذیره... و خب باید گفت برتری علمی ژاپن از دل این فرهنگ بیرون اومده 😉
        

          یکی از دوستان در ریویوو کتاب نوشته بود: «اینقدر همه چیز این کتاب رو دوست داشتم که میخوام گریه کنم» و از اونجایی که مرد برای هضم دلتنگیاش گریه نمیکنه، قدم میزنه، من می‌خوام برم قدم بزنم. داستان از جایی شروع میشه که شخصیت اصلی داستان که راوی داستانه، یک آهنگی به گوشش میخوره و این باعث میشه خاطرات هجده سال پیش به یادش بیاد و شروع کنه به تعریف کردن داستان خودش در نوجوانی و جوانی. داستان پر از تعریف روابط آدمها با جزئیاته و شبیه به یک بیوگرافی تعریف شده با محور خودکشی، عشق و سکس.ه
اگر همگام با کتاب، نسخه‌ی انگلیسی هم دم دستتون باشه و چک‌ کنید قسمت‌های سانسور شده رو بخونید به فهم بهتر داستان کمک می‌کنه چون سانسور زیاد داره و اتفاقات سانسوری در داستان تاثیر به سزایی داره.ه

پ.ن: حسم بعد از خوندن کتاب؟ غم و تنهایی
        

          من هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم از موراکامی خوشم بیاد!

تجربه‌ی اولین کتابی که از موراکامی خوندم، برمی‌گرده به 6-7 سال پیش. اون موقع کتاب «سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» رو برای اولین خوانشم از موراکامی و ادبیات ژاپن انتخاب کردم. و خب اصلا دوستش نداشتم. نمی‌دونم به خاطر ترجمه بود، به خاطر سانسورهای زیاد، به خاطر خوندن در زمان نامناسب یا صرفا داستانی بود که من نتونستم باهاش ارتباط بگیرم. به هر جهت بعد از اون من دیگه سمت موراکامی نرفتم و هیچ اشتیاق و کنجکاوی هم نسبت بهش نداشتم. 

تا اینکه حدود یک ماه پیش عضو یکی از گروه‌های باشگاه کتابخوانی «ازتا» شدم. گروه گیومه که از اون شب اولی که در جمعشون حضور داشتم حس کردم داریم با کتاب‌ها گروه درمانی می‌کنیم. گروه گیومه، برای چند هفته‌ی آینده کتاب جنگل نروژی رو انتخاب کرده بود و من از سر اجبار رفتم سراغش. 

شاید اغراق‌آمیز به نظر بیاد ولی از همون صفحه‌ی اول فهمیدم که عاشق این کتاب می‌شم. کتابی که با نثری روان نوشته شده بود، الهام‌گرفته شده از یکی از آهنگ‌ها گروه محبوبم بیتلرز بود، با اینکه داستان خاصی نداشت اما روایتی که از زندگی می‌کرد برای من خاص و مهم بود. و از همه مهم‌تر شخصیت‌هایی داشت که من می‌فهمیدمشون. 

جنگل نروژی از مرگ حرف می‌زنه. از جدایی. از عشق و یا احساسی که ما فکر می‌کنیم عشقه. از سکس. از موندن بین دوراهی. از افسردگی و از خودکشی. هر کدوم از شخصیت‌ها اینجا هستند که به تو کمک کنند هرکدوم از این مفاهیم رو کمی بهتر درک کنی و کمی بهتر بتونی راجع‌ بهشون فکر کنی. بهت اجازه می‌دن اتفاقاتی که براشون افتاده رو با تجربه‌ی زندگی خودت تطبیق بدی و سعی کنی با اتفاقات تلخ راحت‌‌تر کنار بیای. 

من تجربه‌ی خوندن (و شنیدن آهنگِ) جنگل نروژی رو در یکی از تنهاترین و سخت‌ترین برهه‌های زندگیم یادم نمی‌ره. شخصیت تورو که بهم تحمل تنهایی رو یاد داد، میدوری که بهم اهمیت گفتن نیاز‌ها رو یادآوری کرد، ریکو که از امید برای بهتر شدن گفت و ناوکو که غمی که از بابت مرگ و جدایی داشتم رو برام با کلمات به تصویر کشید.  ازشون ممنونم که بهم یکی از ارزشمندترین تجربیات کتاب‌خونیم رو هدیه کردند.
        

          جنگل نروژی،
رمانی‌ست غمگین که «هاروکی موراکامی» نویسنده‌ی مشهور، دوست داشتنی و پرآوازه‌ی ژاپنی آن را به سبک رئال نوشته است.
در ابتدا عرض می‌کنم که فرقی نمی‌کند به سراغ کدام ترجمه از کتاب بروید چون این کتاب به اندازه‌ای سانسور شده که خواندنش به فارسی هیچ (تاکید می‌کنم هیچ) ارزشی ندارد، من بعد از خواندن ابررمان «کافکا در ساحل» می‌دانستم آثار موراکامی به چه شکل سانسور شده‌اند و آماده‌ی مواجهه با آن بودم، در ابتدا جهت کنجکاوی با خواندن ترجمه‌ی آقای «مهدی غبرایی» خواندن را آغاز کردم و همانطوری که پیش‌تر نیز در این سایت نوشته‌ام آن پولی که انتشارات و مترجم بابت این نوع آثار دریافت می‌کنند چیزی جز لقمه‌ی حرام نیست.
بنابراین کتاب را به گوشه‌ای انداخته و خواندن را با نسخه انگلیسی به پایان رساندم. پیشنهادم به شما عزیزان هم مانند کافکا در ساحل اینه که یا از ابتدا به سراغ نسخه‌ی انگلیسی بروید و یا اگر می‌خواهید حتما فارسی بخوانید همزمان با متن انگلیسی به همراه یک لغت نامه جلو بروید تا چیزی را از دست ندهید چون تقریبا هر چند صفحه بخشی از کتاب یا حذف یا به مسخره ترین شکل ممکن تحریف شده است.
نام این رمان برگرفته از نام یک تِرک موسیقیِ مشهور به نام
Norwegian Wood (This Bird Has Flown)
از آلبوم Rubber Soul
نوشته‌ي John Lennon
و اجرای گروه موسیقیِ The Beatles می‌باشد که شخصیت‌های داستان هر کدام به شکلی با آن ارتباط خاص برقرار می‌کنند.
در ابتدای رمان شخصیت اول داستان این ترک را در فرودگاهِ هامبورگ می‌شنود و ناخودآگاه هم خود و هم ما رو به گذشته‌ي خود می‌برد و تا پایان ما را غرق می‌کند.

این رمان داستانِ زندگیِ پسر نوجوانی به نام «تورو واناتابه» را روایت می‌کند، او ۲ دوست به نام‌های «نائوکو» و «کیزوگی» دارد که آن‌دو از کودکی با هم بزرگ شده‌اند و هم اکنون باهم رابطه دارند و با یکدیگر یک اکیپِ دوستیِ ۳ نفره ساخته‌اند و همیشه باهم هستند.
من مطابق روال همیشه در ریویوهای خودم هیچ اشاره‌ای حتی مختصر و کوتاه به متن داخل کتاب نمی‌کنم بنابراین فقط به نقل جزئیات قابل ذکر اشاره میکنم.
این رمان از زندگیِ جوانانِ ژاپنی در ده‌ی ۱۹۶۰ توکیو روایت می‌کند که شور انقلابی داشتند و به دنبال تحولات گسترده بودند.
جنگل نروژی به هیچ وجه تنها یک رمان عاشقانه‌ی معمولی نیست، آنقدر جزئیات اتفاقاتِ آن دوران مو به مو توسط نویسنده روایت شده که در نگاه اول می‌توانیم حتی به این فکر کنیم که این روایت‌ها داستان زندگی خود موراکامی‌ست!
در این رمان غمگین که تم خودکشی هم در آن پررنگ هست، درگیری‌های شخصیت‌های جوان در مواجهه با عشق و روابط و پس از دست‌ دادنش روبرو می‌شویم.
شخصیت‌های دیگری هم در این کتاب هستند که معروف‌ترین آنها «ناگازاوا» که یکی از هم اتاقی‌های خوابگاه واناتابه، «میدوری» یکی از عشق‌های واناتابه و همچنین «ریکو» هم اتاقی نائوکو که شخصیت مورد علاقه‌ی من در کتاب بود و وقتی داستانی از گذشته‌ی او روایت شد یکی از سوپربخش‌های این رمان بود.
همانطور که می‌دانیم اگر داستان‌های کوتاه موراکامی را کنار بگذاریم، می‌توانیم رمان‌های او را به ۲ دسته‌ی رئال و رئالیسم جادویی تقسیم کنیم، بنابراین اگر کافکا در ساحل بهترین انتخاب و پرچمدار آثار رئالیسم جادویی اوست، این رمان نیز پرچمدار آثار رئال اوست و اگر علاقه‌ای به رمان‌های پایان باز و پر از معما و ابهام موراکامی ندارید می‌توانید این بخش از آثار او را با خواندن این کتاب آغاز و از آن لذت ببرید.
به این رمان هم بدون هیچ تعارف و خجالتی ۵ ستاره میدهم و خواندنش را به همه‌ی دوستانم پیشنهاد می‌کنم.
---------------------------------
امروز مورخ بیست و چهارم خرداد یک هزار و چهارصد، ریویوی فوق پس از اینکه بار دیگر توسط دوستانم مورد اقبال قرار گرفت، به دلیل رویت چند اشتباه نگارشی مورد ویرایش قرار گرفت.
        

          اگر قصد خوندن این کتاب فوق العاده رو داشتین، پیشنهاد میکنم ترجمه ای غیر از اینکه من خوندم انتخاب کنین، چون زیاد سانسور شده بود!
        

          چوب نروژی عاشقانه ای واقع گراست که موراکامی آن را به سردی مرگ و بر بستری شبیه به جنگل خودکشی ( آئوکیگاهارا در شمال غربی ژاپن) و به قول خودش به صورت یک بداهه نویسی آزاد نگاشته است.
شخصیت اصلی داستان (تورو واتانابه) خاطرات جوانی خود را می نویسد.خاطراتی احاطه شده توسط مرگ و یا به عبارت دقیق تر خودکشی نزدیک ترین دوستش (کیزوکی) و دختری که عاشقش می‌شود (نائوكو). در خلال مرور این خاطرات او با میدوری آشنا می شود و از زندگی او و دوران تحصیل خود و تنی چند از شخصیت های دیگر (رئیکو, ناگازاوا, هاتسومی و ....) که به گونه ای سر راه زندگی او قرار میگیرند یاد می‌کند.
برانگیختگی ملایم احساسات به خصوص حس غم و فقدان، درون مایه قابل تحسین این اثر متفاوت و بسیار مقبول موراکامی است.
        

          از خوندن این نویسنده خیلی لذت می برم ... روند کتاب آروم و ملموس بود ...
        

          ۱۲ نیمه‌شب ۳۰ بهمن: دلم میخواد همین الان برم بیرون و تا صبح قدم بزنم و به خودم و دنیای اطرافم فکر کنم و چوب نروژی رو گوش بدم.

۱۲ ظهر ۳۰ بهمن: از وقتی تموم شده دارم بهش فکر میکنم. قبل از خواب بهش فکر کردم. وقتی تو ماشین که بودم به سمت بیمارستان بهش فکر کردم. توی کلاس و بخش‌ بهش فکر کردم و کم و بیش چیزایی که به ذهنم میومد رو یادداشت کردم.

I once had a girl;
Or should I say she once had me!
موراکامی این کتاب رو با الهام از اولین جملات آهنگ چوب نروژی بیتلز نوشته.

شخصیت اصلی داستان، تورو واتانابه، یه پسر معمولی، تودل‌برو، عاقل نسبت به سنش و منطقیه. و خب تو شرایط مضخرفی گیر کرده! دوست صمیمی‌ش، کیزوکی، خودکشی کرده و تورو برای فاصله گرفتن از این اتفاق به توکیو میاد. در عین حال دوست‌دختر کیزوکی، ناوکو، هم به همین دلیل به توکیو اومده.
برحسب اتفاق تورو با ناوکو ملاقات میکنه و بعد از چند روز وقت گذروندن باهاش، هدف جدیدش رو پیدا میکنه. اینکه ناوکو رو از این چاه تاریک و عمیقی که توش گیر افتاده نجات بده.
تورو ناوکو رو دوست داره اما ناوکو ناامید از همه‌چی، قادر به دوست داشتن دیگری نیست. به قدری در تاریکی و غم فرورفته که هیچ‌کس نمیتونه او رو از این حالت بیرون بیاره.

از طرف دیگر تورو با میدوری آشنا میشه. دختری سر‌زنده، شاد، پر از امید به زندگی. نقطه‌ی مقابل ناوکو. میدوری هم با مشکلاتی مشابه مواجه میشه. او تورو دوست داره اما تمام فکر و ذکر تورو معطوف به ناوکوهه.
تورو همون تصمیمی رو میگیره که اگه ما به جای او بودیم هم همون تصمیم رو میگرفتیم. او همچنان به هدف اصلیش فکر میکنه. هر روز به فکر ناوکوست و براش نامه مینویسه و ناوکو تمام نامه‌هاش رو بدون پاسخ میذاره. در حالی که هیچ خبری از میدوری نمیگیره. 

در کنار تمام توصیفاتی که موراکامی از مرگ، عشق، دوستی و... داره، ما رو در جریان روال عادی زندگی تورو قرار میده. باهاش سر کلاس‌های دانشگاه‌ش میریم. با دوستش شب‌ها به بار میریم و... . همین باعث میشه که بیشتر با تورو اخت بگیریم.

تورو فکر میکنه انسانی معمولی‌ایه؛ بدون هیچ ویژگی خاص. قدر خودش رو نمیدونه. همیشه خودش رو در موقعیتی پیدا میکنه که نفر سوم روابطه‌. رابطه‌ی کیزوکی و ناوکو، هاتسومی و ناگاساوا و... . تورو خودش رو با ادمای اطرافش تعریف میکنه.
تورو از زندگی یک چیز رو میخواست. نجات ناوکو از چاه عمیق و تاریکی که توش گیر افتاده. به همین دلیل با مرگ ناوکو هیچ هدفی براش باقی نمیمونه. خودش رو گم میکنه.
وقتی به خودش میاد میبینه که وسط یه خیابون ایستاده و مردم از کنارش میگذرن.
الان نوبت توروست که انتخاب کنه که برای خودش زندگی کنه و خودش رو با روابطش با دیگران تعریف نکنه.

و این بنظرم بهترین پایان برای این سفر دردناک و طاقت‌فرساست.


پ.ن: هر کدوم از ما بعد از خوندن چوب نروژی احساس میکنیم بخشی از داستان بخشی از زندگی خودمونه که قبلا تجربه کردیم. فکر میکنم تجارب این‌چنینی همون چیزین که مارو از مرز بین جوانی و بزرگسالی رد میکنند.
سال گذشته، توی ۲۱ سالگی تجربه‌ای مشابه با تورو داشتم. من هم خودم رو با روابطم با دیگران تعریف میکردم. حواسم به خودم نبود و وقتی به خودم اومدم دیدم هنوز سر جای اولم ایستادم و ادما، بی‌اهمیت از کنارم میگذرن. منم مثل تورو باید از ناوکوی خودم دل میکندم و بالاخره باور میکردم که او نمیتونه عشقی که من میخوام ازش رو بهم بده.
        

          داستانه تینیجری طوری بود، با اینکه اصل مطلب مربوط به خودکشی و روابط چندتا دوست هستش. ولی زیاد باهاش ارتباط برقرار نکردم، شاید اگه تو دهه ۲۰ سالگی میخوندم بیشتر لذت می‌بردم 
        

          نامه ام باید کوتاه باشد
ساده باشد
بی حرف از ابهام و آینه
از نو برایت می نویسم،
حال همه ی ما خوب است
اما تو باور نکن...
_
سلام و درود.
_
کتاب چوب نروژی اثر هاروکی موراکامی، ترجمه ی آقای غبرایی
داستانی ساده و سرراست، بدون تکنیک و بدون ساختار مدرن داستان نویسی. 
کتاب کمی سرگرم کننده و تقریبا تشابهاتی با دیگر رمانش (سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش) دارد. یک داستان عاشقانه ی متوسط رو به پایین است که در آن معاشرت هایی پی در پی شکل می گیرد که شاید با فرهنگ ما نا مانوس است.
 پس از خواندن کتاب سئوالی در ذهن من شکل گرفت که اگر دغدغه ی تمام جوانان ژاپن این است که امروز را با کدام دختر یا فردا را با کدام پسر بگذرانم و چه بنوشم و چه بخورم، یا شب را با این بگذرانم و صبح را با آن، پس این پیشرفت چشمگیر ژاپن از کجا آمده است؟؟؟ 
علی رغم اینکه می گویند این کتاب در ژاپن پر فروش است، فکر می کنم چیزی به مخاطب اضافه نکند و تنها دو یا سه روز سرگرم کننده است. 
ولی از خواندنش پشیمان نیستم. 
با مهر.
        

          «چوب نروژی» یا «جنگل نروژی» یکی از شاهکارهای «موراکامی» است که به معنای واقعی توانسته است معجونی از سیال ذهن را در طراحی شخصیت اصلی اثرش معنا کند. 
ترکیب‌بندی خرده پیرنگ‌ها، پیرنگ اصلی و ساختار روایت‌گونه سبب شده است که در کنار عنصر سیال ذهن، مخاطب تا اندازه‌ای با خواستگاه جهان‌های موازی نیز آشنا شود.
اصولاً شخصیت‌هایی که موراکامی در آثارش دارد تمام و کمال تحت تاثیر جهان درون و بازخورد از داده‌های جهان پیرامون است. شاید یکی از دلایل استقبال مخاطبان نسبت به این نویسنده این موضوع باشد.
        

          یکی از عالی تمرین رمان های نویسنده معروف ژاپن هاروکی موراکامی
        

          تا جایی که از موراکامی خوندم، بدون شکل معتقدم کافکا در کرانه بهترین کتابشه و بعدش سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش. این کتاب هم البته خیلی خوش‌خوان بود و آدم دلش می‌خواست هی پیش‌ بره و زود بخونه ببینه چی میشه اما به نظرم به پای اونا نمی‌رسید. من می‌تونستم نائوکو و حتی میدوری رو درک و حس کنم، اما خود واتانابه خیلی غیر قابل درک بود. اصلاً از فکرا و حساش نمی‌تونستی بفهمی واقعا تو سرش چی می‌گذره و این من رو در کل داستان کلافه کرده بود. اما شاید هم این از قصد بوده. چون حتی مشکل نائوکو رو هم در نهایت نمی‌تونستی بفهمی، یا مشکل کیزوکی و دلیل کارهایی که کردن رو. در کل این کتاب برای من یادآور همین ترانه است، چون دقیقا مثل «جنگل نروژی» بیتلز احساس عجیبی از تعلق و ابهام رو به آدم میده.
        

          کتاب از زیر سانسور‌های زیادی به اینی که هست بدل شده ؛ طبعیتا باگ‌ داره اما اونقدر نیست که حس کنی انگار چیزی از داستان رو نفهمیدی.
من لذت بردم. انگار آقای موراکامی من و اطرافیانم رو نوشته بود.
        

          واقعا قابل زمین گذاشتن نبود. 
اولین کتابی بود (بجز اتوبیوگرافیش—که اشتباه کردم و به عنوان اولین کتاب ازش خوندم) که از موراکامی می خوندم. دوستش داشتم و باز هم‌ از موراکامی خواهم خواند.
        

          یکی از دوستان در ریویوو کتاب نوشته بود: «اینقدر همه چیز این کتاب رو دوست داشتم که میخوام گریه کنم» و از اونجایی که مرد برای هضم دلتنگیاش گریه نمیکنه، قدم میزنه، من می‌خوام برم قدم بزنم. داستان از جایی شروع میشه که شخصیت اصلی داستان که راوی داستانه، یک آهنگی به گوشش میخوره و این باعث میشه خاطرات هجده سال پیش به یادش بیاد و شروع کنه به تعریف کردن داستان خودش در نوجوانی و جوانی. داستان پر از تعریف روابط آدمها با جزئیاته و شبیه به یک بیوگرافی تعریف شده با محور خودکشی، عشق و سکس.ه
اگر همگام با کتاب، نسخه‌ی انگلیسی هم دم دستتون باشه و چک‌ کنید قسمت‌های سانسور شده رو بخونید به فهم بهتر داستان کمک می‌کنه چون سانسور زیاد داره و اتفاقات سانسوری در داستان تاثیر به سزایی داره.ه

پ.ن: حسم بعد از خوندن کتاب؟ غم و تنهایی
        

          بعد از خوندن اکثر کتاب‌های موراکامی میتونم بگم این رمان عاشقانه‌ترین داستان رو داره، عشقی که   ضربه‌ای روحی و غیرقابل درمان به روح و روان عاشق وارد میکنه. 
اسم کتاب هم مثل بسیاری از آثار موراکامی به یه قطعه موسیقی اشاره داره ولی با کمی تحقیق متوجه شدم که این اسم‌گذاری علت‌ دیگه‌ای هم میتونه داشته باشه: وجود جنگلی به اسم آئوکیگاهارا تو ژاپن به عنوان مقصد نهایی افرادی که از زندگی دست شستن. 
شخصیت‌‌پردازی پویا و غیرمستقیم هم نکته قابل توجه دیگه این کتابه.
        

          به نظرم این انتخابات و تصمیمات ماست که مارو به انسان تبدیل می‌کنه.  
   این تصمیمات آدمی‌ست که روی سرنوشتشون اثر میذاره و زندگی آدمی خلاصه میشه در تصمیمات خودش. اینکه یک آدم به اعماق تاریکی فرورفته و دیگری در روشنایی قدم میذاره مشخصا از تصمیمات متفاوتشون سرچشمه می‌گیره. ولی صرفاً تصمیمی که گرفته شده در نظرفرد تصمیم‌گیرنده خوب بوده و شاید در نظر افراد دیگر این تصمیم اشتباه محض باشه. چون ما در دنیای دیگران زندگی نکردیم و از دلایلشون هم بی‌خبریم.

   موراکامی با این داستان نشون داد که تصمیمام انسان‌ها درسته که به خودشون مربوط هست ولی تمامی این تصمیمات تاثیر عمیقی روی افراد دور و برشون خواهند گذاشت. تصمیمات زیادی توی این داستان گرفته شد و زندگی های زیادی تحت تاثیرش قرار گرفت.

   به نظرم انسان‌ تصمیم می‌گیره تا تجربه کسب کنه، و میدونم اگه داستان این کتاب واقعی بود شخصیت اول داستان، «واتانابه» به عنوان یک نوجون 20ساله تجربیات عجیبی رو کسب کرد.
و «واتانابه» غمگین شد، چون درگیر تصمیمات غریب اشخاص عجیب شد.

پ.ن: از «موراکامی» داره خوشم میاد چون دست میذاره روی اشخاص عجیب غریب و داستانشون میکنه. بهتر از چی می‌خوام؟ هیچی :)