یادداشت سروش غلامی

                بعد از خوندن اکثر کتاب‌های موراکامی میتونم بگم این رمان عاشقانه‌ترین داستان رو داره، عشقی که   ضربه‌ای روحی و غیرقابل درمان به روح و روان عاشق وارد میکنه. 
اسم کتاب هم مثل بسیاری از آثار موراکامی به یه قطعه موسیقی اشاره داره ولی با کمی تحقیق متوجه شدم که این اسم‌گذاری علت‌ دیگه‌ای هم میتونه داشته باشه: وجود جنگلی به اسم آئوکیگاهارا تو ژاپن به عنوان مقصد نهایی افرادی که از زندگی دست شستن. 
شخصیت‌‌پردازی پویا و غیرمستقیم هم نکته قابل توجه دیگه این کتابه.