This is literally the first manga I read... and I should tell you I LOVED IT! 

(I didn't even start with volume 1 -- this was the only volume with physical copy at hand. Ended up loving it, and just started reading volume 1.)
      

        Backed up by research and scientific evidence, the book shows a guaranteed and not so crazy system to solve the problems of type 2 diabetes and obesity at the same time. Having suffered several failures in the weight loss journey, I’m looking forward to seeing the actual effect applying this would have on my body..
      

        بلیو می اُر نات برای مامان ها هم خوبه:)) برای بابای کودک خریدم، ولی نهایتا خودم دارم میخونمش بیشتر -جالباشو برا باباش تعریف میکنم :)))
_______
یه جاهایی ش رو اسکیپ کردم چون واقعا به من ربطی نداشت/ باعث ایجاد توقع میشد :))
ولی در نهایت چیزای زیادی داشت که به نظرم یادگیری شون خوب بود.راضیم ازش.
_______
انصافاً تحسین برانگیز نیست اینکه در طول این همه نسل همیشه نوزاد هایی بودن که با این همه شکنندگی، زنده موندن و این زنجیره ادامه پیدا کرده تا به ما رسیده؟ مخصوصا اینکه این سیستم در نسل های اول بیشتر بر اساس غریزه ی ادامه نسل و بقا کار میکرده ... حیرت انگیز نیست؟
      

        نمیدونم چرا این نسخه ترجمه شده به فارسی ای که من دارم حدودا صد صفحه س ولی انگلیسی ش رو اینجا زده حدودا 400 صفحه.  و کلی ناراحت شدم که (احتمالا) ورژن "خلاصه" ی ترجمه ش رو دارم. و نمیدونم که چه معنی ای داره که یه کتاب ِ فور دامیز بخواد خلاصه شه. امیدوارم در اشتباه باشم.
ولی در کل، این کتاب خوبه برای آدم دیابتی... که بدونه چی داره توی بدنش میگذره و داستان از چه قراره کلا. مخصوصا با وضعیتی که با بعضی دکترهای عزیزمون داریم و ازشون بخوایم هم بیشتر از یه حدی توضیح نمیدن در مورد بیماری آدم.
      

        Such a relief to see you're not alone in this boat.

Even though I expected deeper stuff than what was provided, it interestingly did not disappoint me. It sort of reassured me that I'm not alone in this, and sometimes that's just what you need at the moment.
      

        کتابی بود که نمی تونستم زمین بگذارمش. در طول کتاب تحول شخصیت ها خیلی برام جذاب بودن. 
لوسین از یک شخصیت بی‌تفاوت به کسی تبدیل میشه که واقعا قهرمان داستانه.
بت از یک شخصیت فرعی به شخصیت تأثیرگذار داستان تبدیل میشه و ادل از یک جایی به بعد کاملا کنار می‌ره. انتظار داشتم ادل بیشتر بمونه توی داستان؛ اما انگار داستان پله خیلی راحت کنارش زد.
و هربار که نگاه می‌کنی فرآیند بزرگ شدن (و پیر شدنِ) لوسین رو میتونی دقیق تر ببینی. پیشه ی لوسین انگار براش مهم ترین چیزه؛ برام روند «مرد خانواده» شدنش، و حس پدرانه پیدا کردنش خیلی عجیب و جذابه. اشتراکی که با لوسین دارم اون حس علاقه عمیق به کارشه. کاملا می فهممش وقتی همه چیز رو در قالب کارش میبینه. و حتی انگار حس اعتمادش به هرزوگ انگار نتیجه ی اون شم معمارانشه.
خیلی برام عجیب بود که پییر دست به قتل الین زد؛ اصلا نمی تونستم چنین چیزی رو در شخصیتش ببینم. ته تهش میتونستم رویارویی‌ این دوتا رو ببینم اما این جرات رو، خصوصا برای نجات لوسین، توش نمی دیدم. 
و خب نهایتاً.... هرکسی داستان خودش رو داره؛ گاهی داستان ها به هم گره میخورن مثل لوسین و بت؛ و گاهی گره ها در طول زمان از هم باز میشن؛ مثل لوسین و زنش، و لوسین و ادل. و خب دقیق تر که نگاه کنی می‌بینی که توی داستان هرکس، بقیه شخصیت های فرعی‌ن. نتیجه اخلاقی اینکه، اینکه زندگی آدمی نباید کاملا حول دیگری بچرخه، چون یک جایی گره داستان هاشون ممکنه خیلی راحت و خواسته یا ناخواسته از هم باز شه؛ اون موقع وقتیه که زندگیش بی معنی میشه.
      

        I feel like I read two different books in one:

The first part focusing on Ptolemy's dementia was so painful to read (Well done Walter Mosely), and made me ponder about life itself a lot. 

But the second part, after the doctor showed up in the book, it became more about "what is he gonna do next/ what is he gonna find out next", and I guess it became more about the story being uncovered bit by bit.


Enjoyed it..
      

        I didn't see it coming, but this actually made me laugh:))
      

        من عاشق این کتاب بودم......
      

        نویسنده سعی دارد در مورد دوستی بنویسد، اما این تنها چیزی نیست که از کتاب بر می آید . داستان در مورد یک پیرمرد حدودا هفتاد ساله است که چهل و یک سال به انتظار بازگشت "دوست"ش نشسته است و حالا " دوست"ی که 41 سال پیش بدون هیچ حرفی او را ترک کرده باز میگردد. در این میان بر پیرمرد آشکار شده که دوستش روز قبل از رفتن، قصد کشتنش را داشته و این ماجرا ربطی به همسرش هم دارد.
نویسنده خیلی سعی میکند که در مورد دوستی حرف بزند اما به نظرم خیلی هم موفق نیست. 
در داستان عدم توانایی" صحبت کردن" شخصیت ها توی چشم می خورد. به نظر می رسد این عدم توانایی  نشانه ای از غرور باشد، اما از نظر من بیشتر عدم تکامل شخصیت هر سه بازیگر داستان را نشان می دهد تا غرور.
کتاب بیشتر  از اینکه جوابی برای سوالات خواننده ارائه بدهد،در ذهن خواننده سوال ایجاد می کند و سوال ها را گاها بی جواب می گذارد تا خواننده خود جواب ها را بیابد. 
در نهایت به نظرم برای خواندن خیلی هم بد نیست..
      

        اوایل کتاب فک میکردم با کتابی مثل دنیای سوفی سر و کار دارم که با ملاحت تمام مفاهیم (این بار ریاضی) رو ساده کرده و در بطن داستان جا داده... ولی نه....
دید پروفسور رو دوست داشتم و با تمام وجود حسش کردم. عاشق پروفسور شدم و بعدها از وقتی نوار حافظه ش کوچکتر شد، بغض ولم نکرد.:) فکر میکنم این احساسات برای چنین کتابی زیاد باشه. و نمیدونم چی باعث این همه حس به این کتاب شده..
به هرحال.. نویسنده راوی واقعا خوبیه،  و داستان یک لحظه هم خسته کننده نشده.
در نهایت، اوصیکم..
      

        کتاب شامل مثال های خوبی است که باعث جا افتادن مطلب در ذهن خواننده میشود.
 سختی مطالب شیب ملایم و قابل تحملی دارد. 
در صورت اشتراک مباحث،جهت تدریس قابل تحمل است.

تنها ترجمه ای که دیدم ترجمه سپیدنام بود که نسبتا "بد" بود.
      

        تحول شخصیت ها جالب بود ولی خوب پرداخته نشده بود.
داستان اساسا داستان جذاب یا خوشایندی نبود.ولی نحوه روایت قابل قبول بود.
جدا از این، خلاصه ی پشت جلد شدیدا گمراه کننده بود.
و در نهایت، حیف که تفاوت بین rate نکردن و صفر تا ستاره دادن مشخص نمیشه....
      

        اولش با اینکه حسابی لذت برده بودم میخواستم بهش چهار ستاره بدم که "خب حالا اینایی که گفتی اصلا خیلی هم عالی و عین حقیقت،حالا چیکار کنیم؟" اما بعد که بیشتر فکر کردم به نظرم رسید که کارکرد طنز احتمالا اینجا ارائه ی راه حل نباشه و بیشتر بخواد صورت مسئله رو پررنگ و واضح نشون بده. این شد که نظرم به "پنج ستاره"  تبدیل شد.
شاید جزو اولین طنز هایی بود که خوندم و پسندیدم. در واقع در تمام طول کتاب یک حالت "so true"  گونه ای جلوی چشمم میومد همه گفته های نویسنده در مورد ما. توصیه میکنمش؛ و دوست دارم بقیه کارها ش رو هم بخونم.
      

        با توجه به اینکه خودم فعلا آلزایمر ندارم نمی تونم بگم چقدر احساس کسی که این بیماریو داره رو منتقل کرده، ولی حس میکنم با خوندن این کتاب بیشتر درک میکنم اون چیزی رو که توی ذهن یه آدم آلزایمری میگذره. به نظرم خیلی خوبه که دردی که خود فرد بیمار می کشه رو تصویر کرده. و اینکه واقعا وحشتناکه. یه جایی توی کتاب میگه که حاضرم بیماریمو با سرطان عوض کنم، حیف که نمیشه. و من واقعا وقتی خودمو جاش میذارم دقیقا به همین نتیجه می رسم..
کتاب نکته ی ادبی خاصی نداشت ولی هم به موضوع واقعی و مهم و دردناکی پرداخته بود و هم به شدت روون و پرکشش بود، و خب نهایتا من نتونستم از شروع تا پایان کتابو زمین بذارم..

یه کم شاید خوندنش دردناک و اشک به چشم آور باشه ولی توصیه ش میکنم.
+در نهایت مرسی از عارفه بابت قرض دادن کتابش بهم.