سال‌ها پس از آن شب شوم و تمام‌ نشدنی که یلدا باید در مقابلش سجده می‌کرد و رگبار باران و صدای آذرخش‌‌، دل هر انسانی را به خوف می‌انداخت و اشک‌ چشم‌هایم رودی را به راه انداخته بود که تمام کوچه‌های بالامحله را غرق کرده و پس از عبور از روی جاده‌ی کمربندی، پایین محله را در نوردیده و ساکنین مرده‌ی قبرستان را سیراب کرده بود، در شبی مهتابی زیر درخت گردو زانویم را روی گردنش گذاشته بودم و از او فقط یک سوال داشتم: چرا؟

به خانه بازگشتم که دیدم باز هم جلوی درب ورودی نشسته! خانم امی مشغول مرتب کردن گاراژ بود. کاری نداشتم و گفتم به بهانه‌ی کمک، کمی با او صحبت کنم تا وقتم بگذرد. درحال پوشیدن لباس راحتی، در مخم به دنبال موضوع گفتگو می‌گشتم که دوباره چشمم به او افتاد. درست همان‌طور که جلوی او ایستادم و با کلید درب را وا کردم، و از روی سرش رد شدم تا وارد خانه شوم، بدون حتی یک میلیمتر حرکت و در کمال آرامش و خونسردی همان‌طور لم داده بود! از خانم امی پرسیدم: شما می‌دونید مستر خیمنز کیه و از کجا میاد این‌جا؟! پرسید: کی؟ مسترخیمنز دیگه کیه؟

در زندگی لحظاتی هست که هرچه بیشتر به مرگ فکر می‌کنید، که حسش می‌کنید، که صدایش را می‌شنوید، که بویش را استشمام می‌کنید... مثل عاشقی که در تنهایی به محبوبش فکر می‌کند... مثل وقت‌هایی که در شلوغی خیابان بین همهمه‌ی جمعیت، صدایی نمی‌شنوید و احساس می‌کنید کر شده‌اید، اما صدایی گنگ به اعماق گوش‌تان می‌رسد که نمی‌دانید از کیست یا از کجاست... مثل وقت‌هایی که با محبوب خود قهر کرده‌اید و پشت به او خوابیده‌اید، دل‌تان نمی‌خواهد به او نگاه کنید اما با بوی تنش آرام می‌شوید. حالا بیش از هر زمان دیگری این فکرها به سرم می‌زند.