یادداشت پرستو خلیلی

        به نظرم این انتخابات و تصمیمات ماست که مارو به انسان تبدیل می‌کنه.  
   این تصمیمات آدمی‌ست که روی سرنوشتشون اثر میذاره و زندگی آدمی خلاصه میشه در تصمیمات خودش. اینکه یک آدم به اعماق تاریکی فرورفته و دیگری در روشنایی قدم میذاره مشخصا از تصمیمات متفاوتشون سرچشمه می‌گیره. ولی صرفاً تصمیمی که گرفته شده در نظرفرد تصمیم‌گیرنده خوب بوده و شاید در نظر افراد دیگر این تصمیم اشتباه محض باشه. چون ما در دنیای دیگران زندگی نکردیم و از دلایلشون هم بی‌خبریم.

   موراکامی با این داستان نشون داد که تصمیمام انسان‌ها درسته که به خودشون مربوط هست ولی تمامی این تصمیمات تاثیر عمیقی روی افراد دور و برشون خواهند گذاشت. تصمیمات زیادی توی این داستان گرفته شد و زندگی های زیادی تحت تاثیرش قرار گرفت.

   به نظرم انسان‌ تصمیم می‌گیره تا تجربه کسب کنه، و میدونم اگه داستان این کتاب واقعی بود شخصیت اول داستان، «واتانابه» به عنوان یک نوجون 20ساله تجربیات عجیبی رو کسب کرد.
و «واتانابه» غمگین شد، چون درگیر تصمیمات غریب اشخاص عجیب شد.

پ.ن: از «موراکامی» داره خوشم میاد چون دست میذاره روی اشخاص عجیب غریب و داستانشون میکنه. بهتر از چی می‌خوام؟ هیچی :)