الکس هیلی نویسنده‌ی آمریکایی آفریقایی تبار این رمانِ جذاب را براساس زندگی نیاکان خودش نوشته است و قطعا برای مخاطب بسیار جذاب و ملموس خواهد بود...
داستان در دهکده‌ای به نام ژوفوره در گامبیا آفریقای غربی شروع می‌شود که مردمی مسلمان و به دنبال آرامش و صلح‌اند.
داستان با تولد فرزندِ پدر و مادری به نام امورو کینته و بینتا شروع می‌شود. مردم مسلمانی که در صفحات آغازینِ رمان نشان داده می‌شود که جایگاه انتخاب نام کودک در فرهنگشان چه ارزشی دارد. آنها تلاش کردند نامی برگزینند که شریف و ماندگار بماند. اعتقاد داشتند فرزندِ اولِ پسر، برای خانواده و حتی خویشان آنها برکت می‌آورد. همان طور که در احادیث می‌خوانیم نامی نیکو برای فرزندانتان انتخاب کنید. بعد از آنکه امورو سه بار در گوش نوزاد اسمش را تکرار کرد او را بر روی دستانش به سمت آسمان گرفت و گفت بنگر این تنها چیزی است که از تو بزرگتر است.
کونتا کینته قهرمان اصلی  ریشه‌ها زندگی‌اش در میان طبیعت غنی و بخشایشگر آفریقا آغاز شد.پدرش او را با فرهنگ مذهبی‌شان آشنا می‌کند و به او یاد می‌دهد جز راست چیزی بر زبانش نیاورد... کونتا کینته سه برادر دیگر دارد و سن خودش هفده باران است. اگر در اصطلاح بومیان دقت کنیم گذر عمرِ آدمی را با باران حساب می‌کنند.
در نظر سفید پوستان غربی آنها وحشی و جنگلی‌اند.اما در ادامه‌ی داستان با خلق و خوی آرام آنها مواجه می‌شویم.
کافو مدرسه‌ای است که مرحله‌ی از عمر کودک در آن به آموزش تعلیماتی خاص می‌پردازد. کونتا سه کافوی خود را گذرانده و حالا برای خودش مردی شده است. مردی با هفده باران سن. توصیفات زیبا و دقیق نویسنده ما را با فضای زندگی کونتا آشنا می‌کند  آنچه از عقاید مذهبی آنها می‌گوید برعکس آن است که ما در عمومِ فیلم‌ها و سریال‌ها می‌بینیم. هدف آنها کرامت روح و روان آدمی است نه آن سیاهان آدم خواری که سینمای غرب نشان می‌دهد. در پس همه‌ی این خوبی‌ها در ذهن کینته ترسی است. ترس از توبوب‌ها یعنی سفیدها.
سفیدهایی که با کشتی می‌آیند و آنها را می‌برند و به بردگی می‌گیرند. سیاهانی که در کشتی جان می‌سپارند و به دست سفیدها تکه تکه می‌شوند. 
شاید برایتان سوال پیش بیاید در آن زمان سفیدها از جان سیاهان چه می‌خواستند؟
کوه طلا... آری نخسین چیزی که پای توبوب‌ها رو به افریقا باز کرد.
اما سفیدِ زیادی‌خواه به همه‌ی این غنائم طبیعی اکتفا نمی‌کند و در تلاش برای سیر کردن روح خبیثش به همه چیز دست می‌زند.رشته‌ی زندگی پرآرامش سیاهان پاره می‌شود و زندگی سختشان آغاز می‌شود.
کونتا کینته اسیر دست توبوب‌ها می‌شود. تا به خودش می‌آید دست و پایش اسیر غل و زنجیر شده است. آهنی داغ میان دو کتفش چسبانده بودند و درد آن برایش در مقابل بوی تعفن و استفراغ خودش چیزی نبود.
کینته را به آمریکا می‌برند. پسری که تا پیش از این آزاد و شریف زندگی کرده است. حالا باید صبح تا شب عرق بریزد و کار کند و دست‌رنجش را دیگران چپاول کنند. 
کونتا کینته زبان انگلیسی نمی‌داند و این باعث تحقیر شدن توسط دیگر بردگان سیاه می‌شود.
کونتا به حال آنان افسوس می‌خورد و معتقد است آنان از اصل خود دور شده‌اند و سرسپرده‌ی سفیدها شده‌اند. با دانستن زبان می‌فهمد که آنان هیچ وقت آفریقا را ندیده‌اند و در واقع برده‌زاده‌اند. به تدریج با آنها احساس همدردی می‌کند. دست از عقایدش برنمی‌دارد و پیوسته تلاش می‌کند. نویسنده داستان در بخش‌های پایانی کتاب شرح حالی از خودش می‌گوید از انگیزه‌اش برای نوشتن این اثر پرفروش پرده برمی‌دارد. مخاطب اصلی کتاب نه فقط سیاه وسفید است بلکه همه‌ی مردم با همه‌ی نژادها هستند داستانی که هیلی تعریف می‌کند گویا ترین شاهد شکست ناپذیر و رام نشدنی روح انسان است.
        

          واقعا بنظرم برای هر انسانی خواندن این کتاب واجبه.
ریشه ها داستان ظلم زمینِ .
ظلمی که انسان به انسان کرده و اثرش هیچ وقت از بین نمیره.
        

          دوره ی مطالعه «ریشه ها» مقارن شد با مطالعه بالینی چندهفته ای من که در آرام ترین ساعات شبانه روز با بیشترین سکوت ممکن صدای درد و ناله ی اندوهناک میلیون ها آفریقایی که به زور تیغ تیز اروپاییان به عنوان برده از دیار خود رانده شدند را بشنوم .
مطالعه تاریخ شفاهی(که یقینا کمتر تحریف شده است) پیشرفت آمریکای شمالی که بر روی خون و استخوانهای سیاهان آفریقا بنا شده است یاد آور حقیقت زرق و برق صد سال اخیر این کشور است.
فهم ارزش حقیقی «آزادی» از جمله درس های بزرگی است که از این رمان می توان دریافت، و خون دلی که برای بدست آوردن آن در طی چند نسل یک خانواده برای آن خورده شده است بار دیگر بر گرانبها بودن این ارزش شهادت می دهد.
همانطور که مقام معظم رهبری در دیدار فرماندهان بسیج مطالعه این اثر را برای سناخت بیستر دشمن توصیه کردند، حقیر نیز مطالعه آن و ترویج آن را در این وانفسای بمباران شبکه های تبلیغاتی سفارش می کنم.
در پایان باید یادی کنیم از مرحوم استاد فرهمند عزیز که با ترجمه ی صمیمانه و دقیق خودشان موجبات انس خواننده را با این اور پدید آوردند.
پ: چند وقتی می شد رمان ۷۰۰صفحه ای نخوانده بودم، آخیییییش!
        

          این کتاب روایت رنج است!

حدود پنج قرن پیش، پس از آن که اروپایی‎­ ها تصمیم به زندگی در قاره‌ی امریکا گرفتند، نیاز شدیدی به نیروی کار برای توسعه و پیشرفت داشتند.
 آنها این نیروی کار رایگان را با انتقال سیاه‎پوستان افریقایی و به بردگی گرفتن آنان تامین کردند...

الکس هیلی در این کتاب با پرداختن به داستان زندگی نیاکان خود، از رسم و رسومات و زندگی آفریقایی های مسلمان می‌گوید و ما را به سفری دور و درازی می‌برد..
در همان زمان است که با شخصیتی به نام 《کونتا کینته》و داستان بردگی، مواجه می‌شویم و این داستان تا نسل‌های بعد از کونتا ادامه دارد...

در این کتاب، شاید بتوان درک کرد که چقدر سخت است، شخصی زنده باشد ولی از حقوق انسانی برخورد نباشد!
همچنین در این کتاب می‌توان استعمار و زیاده‎ خواهی غرب را بیشتر شناخت و دانست که رفاه غرب به ازای رنج، شکنجه و تجاوز به بی‎گناهان به دست آمده است..

"قانون می‌گوید اگر سیاه‌پوستی، در چشم سفیدپوستی راست نگاه کند ۱۰ ضربه شلاق باید بخورد. 
قانون آن‌ها می‌گوید اگر سفیدی قسم بخورد که سیاهی دروغ گفته ‌است حق دارند یک گوش او را ببرند.
 اگر سفید بگوید سیاه دوبار دروغ گفته است حق دارند دوتا گوش او را ببرند و ...."
نوشتن درمورد این کتاب خیلی سخت بود..
        

          کتاب بسیار روان و خوبی است زندگی یک آفریقایی که توسط آمریکایی های سفید دزدیده میشه و بقیه عمرش را با بردگی طی میکنه . بعضی قسمتهای کتاب آنقدر غمبار و ناراحت کننده است که به زحمت میشه جلو رفت .
این کتاب  ذره ای از جنایات آمریکا را در حق سیاه‌پوستان  بیان میکنه آمریکایی که مدعی حقوق بشر هست . یکی از قسمتهای جذاب کتاب اینه که بزرگ خانواده داستان زندگی اجداد خود را طی مراسمی برای فرزندان نقل میکنه و این جریان نسل به نسل ادامه پیدامیکنه . 
در کل کتاب جذابی است حتما بخونیدش حتمااااا
        

          درباره ی بردگی کتاب و فیلم کم نخوندم و کم ندیدم اما چیزی که کتاب ریشه ها رو خاص میکنه، توصیف وضعیت «برده بودن» نیست، وصف مسیر دردناک و تلخ «برده شدن»ه.. 400 صفحه اول کتاب، از زندگی کونتا کینته ی مسلمان آفریقایی در دهکده اش، تا برده شدنش و آورده شدنش به امریکا، بهترین، جذاب‌ترین و تأثیرگذارترین بخش ریشه هاس..
الکس هیلی بعد از دوازده سال تحقیق، سفر به آفریقا و پیدا کردن دهکده ای که اجدادش در اون زندگی میکردن، کتابی رو مینویسه که زندگی هفت نسل از خانواده اش رو روایت میکنه، به این امید «که این سرگذشت، سرگذشت مردم ما، از تلخی میراث تاریخهایی که بیشتر به دست فاتحان نگاشته شده، بکاهد.»
        

          یک‌جایی آیت‌الله جوادی آملی -حفظه الله- گفته بود: اینکه آمریکایی‌ها قدشان بلند است به‌خاطر این است که روی قبر میلیون‌ها کشته جنگ و تجاوز و غارتگری ایستاده‌اند؛ و الحق و الانصاف که چه تعبیر لطیف و دقیقی است!
گاهی گریه کردم، گاهی عصبانی شدم، گاهی چشم‌هایم را بستم؛ اینقدر که اطرافیانم هم متوجه می‌شدند حالم دست خودم نیست حین خواندن این کتاب!
آخرش هم فقط می‌توانم بگوییم لعنت به این یانکی‌ها با این سابقه کثیفِ قدیمی‌شان و این ژست‌های تمیزِ جدیدشان...
.
یک نکته از کتاب که برایم آموزنده بود و اصلاً داستان کتاب را هم رقم می‌زد، اعتقاد و پایبندی خانوادگی برای نقل خاطرات و اسامی اجدادشان بود؛ چیزی که شاید ما امروز خیلی به آن بها نمی‌دهیم!
        

          بسمه نور
از آزادی تا طعم تلخ بردگی، 
و از بردگی تا طعم شیرین آزادی
در پروسه‌ی طولانیِ پنج نسل از آن هفت نسلی که الکس هیلی (نویسنده) به شکلی بسیار جذاب، داستان نیاکان آفریقایی‌اش  را در قالب رمان به تصویر می‌کشد...
ابتدا از آزادی؛ از جایی در دهکده ژوفوره در گامبیا در میان خانواده‌ای مسلمان که فامیلشان کینته بود؛ از مردی به نام امورو و همسرش که بینتا نام داشت و فرزندی که به تازگی متولد و نامش را کونتا گذاشته بودند. 
کونتا بر طبق فرهنگ غنی و آداب و رسومات خاص مردم آفریقا پرورش یافت؛ فرهنگی که به تمام تصوراتمان از مردم آفریقا خط بطلان می‌کشد و در بسیاری از موارد خواننده را به تحسین آن فرهنگ وا می‌دارد. 
هر پنج سالی که از عمر مردم دهکده میگذشت یک کافو محسوب میشد و کونتا پس از طی کردن کافوی اول و دوم و سوم [که نویسنده به نحو احسن به جزییات آن می‌پردازد] وارد بر کافوی چهارم شد و در همان کافو بود که توسط توبوب‌ها (سفیدپوستان آمریکایی) ربوده شد تا در آن ور آب به عنوان برده به اربابان آمریکایی فروخته شود و برای ارباب در مزرعه بیگاری بکشد.
 کونتا چندین بار اقدام به فرار کرد اما موفق نشد و بردگی تا نوه و نتیجه‌هایش ادامه یافت تا اینکه بالاخره با تحولاتی که به نفع سیاهان در آمریکا شکل گرفت، بردگی در جرج (نوه‌ی کونتا) و فرزندان جرج به اتمام رسید.
از نکات بارز در این کتاب میتوان به تقید اهالی ژوفوره به اسلام و نماز و احترام به والدین اشاره کرد. نکته بارز دومی که میتوان از آن نام برد شیوه تربیتی خاصی بود که مردم آن دهکده روی فرزندانشان اجرا میکردند، همچنین اصرار و تاکید کینته‌ها [و احتمالا سایر اقوام و خانواده‌های آفریقایی] بر معرفی و شناساندن خود و اجدادشان به فرزندانشان از دیگر نکات بارز این کتاب بود.
اما نکته‌ی مهمتر درد و رنجی است که با خواندن این کتاب از ظلم یانکی‌ها و سفیدپوستها بر سیاهان و بیگاری کشیدن از آنها به انسان منتقل می‌شود؛ به چه حقی کسی به خود این اجازه را می‌دهد مردمی را از وابستگان و اهل و عیالشان جدا کرده و برای منافع خود به استخدام در آورَد آن هم به فجیع ترین وضع ممکن؟! 
آن شلاقها که بر پیکر سیاهان آفریقایی در کشتی‌های توبوب‌ها وارد آمده و آن برخوردهای حیوانی در آن فاضلابی (کنایه از کشتی‌های پر از کثافت) که سیاه ها را با آن به غرب می‌فرستادند و آن آه و نفرین ها و همه‌ی آن دردها و دردسرهای دیگر که بر سیاهان وارد آمده  امروز در پیشگاه خدا و بشریت شهادت می‌دهند که رشد و توسعه‌ای که امروز غرب به آن می‌بالد، فاقد هرگونه ارزش انسانی و اخلاقی می‌باشد! 

و این تازه ورقی از کتاب پرحجم جنایات غرب بود...!
        

          وقتی این کتاب با کلبه عمو تام هریت بیچر استو مقایسه شود تفاوت ظلم پذیری و مبارزه با ظلم آشکار شده و به زیبایی و عمق مفاهیم این کتاب می شود پی برد
        

          کتاب جذاب و پرکشش بود با تمام وجود تنفر از استعمار رو درون آدم به تلاطم مینداخت لحظاتی حتی حس میکردی نمیتونی نفس بکشی
        

          سلام
خیلی رمان جذابی بود برای من. بلاهایی که بر سر سیاه‌پوستان دزدیده شده از آفریقا اومده رو خیلی خوب به تصویر کشیده. 
فصولی که در آفریقا بود و زندگی ساده و جالب اون مردم رو نشون میداد برام جذابیت داشت. 
نابودی فرهنگ‌ها و مردم با اینهمه ظلم به خاطر آسایش عده‌ای خیلی دردناکه.
        

          بسم الله

همه‌مان از ظلم به سیاه‌ها در دوران مختلف و به خصوص در زمانه منتهی به عصر تکنولوژی شنیده‌ایم...
به عقیده من مردان و زنان آفریقایی صاحبان حقیقی تمامی چیزهایی هستند که امروزه دارایی ما از تکنولوژی به حساب می‌آید... چه کسی گفته است که اگر این حجم از ظلم به آن‌ها روا داشته نمی‌شد آن‌ها خود چنین پیشرفتی نمی‌کردند؟ چه کسی گفته است که اروپا و اروپاییِ عصر انقلاب صنعتی به تنهایی می‌توانسته چنین پیشرفتی بکند؟؟
یکبار برای همیشه با خودمان رو راست باشیم و ببینیم آیا جز این است که دنیا، این حجم پیشرفت تکنولوژی، بعد از انقلاب صنعتی و حتی قبل از آن را در ازای خون مظلومانه (شاید) میلیون‌ها سیاه پوست و سرخ پوست به دست آورده است؟

داستان ریشه‌ها بیان تمامی لطمات و صدماتی است که به لحاظ جسمی و روحی بر یک خاندان آفریقایی روا داشته شده است...یادم نمی‌آید چند سال از خواندن این کتاب برایم می‌گذرد اما همینقدر می‌دانم که حقیقتاً یکی از کتاب‌های دردناک و عمیقی بود که کاملاً تحت تأثیر قرارم داد.
شما در دل این کتاب، با ده نسل از یک خانواده روبرو هستید. و تمام ظلم و ستمی که به یک یک اعضای این خانواده به مثابه جزئی در نمای کلِ سیاه‌ها وارد شده است را می‌خوانید.
در انتهای داستان می‌بینید که حتی در زمان امروز هم، پس از این حجم ناگواری و ظلم، باز هم این نژاد مظلوم مورد ستم قرار گرفته و می‌گیرد.

الکس هیلی به عنوان آخرین عضو این خانواده که راوی کتاب است تمام داستان را برای ما بازگو می‌کند.

یادم نمی‌رود که در انتهای کتاب با آنکه می‌دانستم نویسنده نسل دهم این خانواده است اما گویی برای زمانی کوتاه این مطلب کاملاً از ذهنم دور شد و زمانی که به انتهای کتاب رسیدم، بعد از حدود هفتصد صفحه خواندن از دردها، رنج‌ها، اسارت‌ها، تحقیرها و دوری‌ها، وقتی الکس هیلی گفت که: من آخرین نفر از این خاندان هستم. برقی مرا گرفت و شوکه شدم. نای از بدنم رفت. انگار که از فضایی خارج و بدون هیچ‌گونه پیش‌زمینه‌ای به سیاره‌ای ناشناخته وارد شدم و احساس کردم تنها من هستم و او. دوست داشتم تمام رنج‌های خاندانش را بر روی دوشش گریه کنم. احساسم حقیقتاً قابل بیان نیست و بعید می‌دانم کسی آن را دقیقاً درک کند اما ناگهان مواجه شدن با نسل دهم از کسانی که هیچ امیدی به ماندن شان نداشتی و بلاهایی که بر سرشان آمده، تنها صورت مرگ را مقابل چشمانت گسترده است، اتفاق ویژه‌ای است. گویی تمام دنیا می‌خواسته نگذارد که الکس هیلی بوجود بیاید و این جریان ننگین را روایت کند. اما او به سان منجی یا ابرقهرمان خاندان خود که نه، بلکه منجی تمام سیاهان آمده است تا داغ و رنج چند صد ساله را با ما در میان بگذارد. آیا چنین شخصی و چنین حسی شما را به سیاره دیگری نمی‌برد؟
        

          صوتی ایرانصدا
خیلی قبلها یک مصاحبه با فرد الجزایری را میدیدم‌ که تا جایی که یادم است طرف نظامی بود. مصاحبه کننده درباره‌ی تاریخ استعمارشان توسط فرانسوی ها پرسید و خب من و مصاحبه کننده و شاید خیلی‌های دیگر انتظار داشتیم دوست الجزایری فرانسه را بشورد و بگذارد کنار. از استقلال‌شان بگوید و یک میلیون کشته‌ای که در این راه دادند. اما این دوست الجزایری با اینکه سن و سالی هم داشت و سرد و گرم چشیده بود! شروع کرد به وصف استعمار و آورده هایی که برای کشورشان داشته و رشدشان داده. لحظه به لحظه هم قیافه‌ی مصاحبه شونده و من بهت زده و کج و معوج می‌شد که چه کرده استعمار!
اما این کتاب...
اول داستان از دهکده‌ای مسلمان نشین شروع می‌شود که مردمش خوب و خوش زندگی می‌کنند و در ده یک پسر به اسم کونتا متولد می‌شود. کونتا توسط یک یاروی سفید پوست شکار ‌می‌شود برای بردگی. دوبار سعی به فرار می‌کند، نمی‌شود. ازدواج می‌کند نسلش ادامه پیدا می‌کند و شما سرنوشت هفت نسل او را می‌خوانید که آخرینش همین الکس هیلی نویسنده‌ی داستان است و آنجا که آخرهای داستان است احتمالا منقلب می‌شوید و اشک می‌ریزید.
اگر فکرتان به این دوست الجزایری نزدیک باشد به این نکات خیلی بیشتر توجه می‌کنید که به به! این هفت نسل چه رشد و پیشرفتی داشتند! نسل اول در یک دهکده زندگی می‌کرد و نسل‌های بعدی خروس باز شدند، آهنگر شدند، زدند توی کار چوب و چه سودی کردند، فلانی‌شان چه تحصیلاتی داشت، اصلا همین الکس هیلی به این دسته‌گلی شد ثمره‌ی استعمار دیگر!
اما اگر یک ایرانی باشید که طعم استعمار را از  پرتغال و انگلیس و امریکا حسابی چشیده‌اید و مزه کرده‌اید، دکمه‌ی هویت‌شناسی و نکته یابی را روشن می‌کنید و می‌گردید آن وسط‌ها با ویژگی‌های اصیل این هفت نسل که خاص خودشان آشنا شوید. آخر داستان هم که خود الکس هیلی با یک سری نکات جالب این تیپی آشنا می‌شود که قبل از آن نمیدانست چیست، چند تا آه می‌کشید و همانطور که گفتم منقلب می‌شوید.
        

          نظر آقای خامنه ای: ربودن و اسیر کردن سیاهان، یکی از ماجراهای گریه‌آور تاریخ [است‌] که نظام سلطه‌ی آمریکا و امثال آن دوست ندارند این داستان احیا بشود، [که یک نمونه‌اش‌] همین مسئله‌ی غلام و کنیز گرفتن مردم آفریقا است؛ کشتی‌ها را از اقیانوس اطلس می‌آوردند، در سواحل کشورهای غرب آفریقا مثل گامبیا و امثال اینها نگه می‌داشتند، بعد می‌رفتند با تفنگ و سلاحهایی که دست مردمِ آن روز از این سلاحها خالی بود، صدها و هزارها پیر و جوان و مرد و زن را می‌گرفتند، با شرایط بسیار سختی با این کشتی‌ها برای بردگی به آمریکا می‌بردند. ... این کتاب "ریشه‌ها" کتاب مغتنمی است برای نشان دادن گوشه‌ای از این فجایع. 
        

          کتاب را پنج سال پیش خواندم.  نیمه شب ها بعد از خواباندن دخترکم لحظات لدت بخشی را با این کتاب گذراندم. 
کتاب روایت رنج برده داری خانواده ای است که قدرتمند است. و همین تضاد آن را دلچسب کرده بود.
        

          رمانی که آخرش خوب تموم میشه ولی به نظرم متنش ضعیفه
        

          «وقتی مشتت را محکم ببندی هیچ کس  نمی تواند چیزی در مشتت بگذارد و هیچ کس نمی تواند چیزی از مشتت درآورد.»
        

          یک کتاب بسیار خوب برای اطلاع از وضعیت به بردگی گرفتن آفریقایی‌ها،  بررسی ریشه ای و در خلال چند نسل از یک خانواده. 
آشنایی با مراسمات خاص مردمان قاره آفریقا نیز برام جالب بود. 

این کتاب را در سال ۱۳۹۷ مطالعه کردم و یک خلاصه ی نسبتا طولانی هم ازش نوشتم همون موقع. 
الان هر از گاهی که به خلاصه هام مراجعه میکنم ، میخونم و لذت میبرم. 
        

          این کتاب جذاب در واقع تاریخ" برده شدن" آفریقایی هاست. 
از بخش های جذاب این کتاب بخشهای ابتدایی آنست که درباره دهکده مسلمان نشین ژوفوره میگه نکته‌ای که در فیلم هیچ اشاره‌ای بهش نشده