یادداشت فاطمه عباسی 🇵🇸

        صوتی ایرانصدا
خیلی قبلها یک مصاحبه با فرد الجزایری را میدیدم‌ که تا جایی که یادم است طرف نظامی بود. مصاحبه کننده درباره‌ی تاریخ استعمارشان توسط فرانسوی ها پرسید و خب من و مصاحبه کننده و شاید خیلی‌های دیگر انتظار داشتیم دوست الجزایری فرانسه را بشورد و بگذارد کنار. از استقلال‌شان بگوید و یک میلیون کشته‌ای که در این راه دادند. اما این دوست الجزایری با اینکه سن و سالی هم داشت و سرد و گرم چشیده بود(!) شروع کرد به وصف استعمار و آورده هایی که برای کشورشان داشته و رشدشان داده. لحظه به لحظه هم قیافه‌ی مصاحبه کننده و من بهت زده و کج و معوج می‌شد که چه کرده استعمار!
اما این کتاب...
اول داستان از دهکده‌ای مسلمان نشین شروع می‌شود که مردمش خوب و خوش زندگی می‌کنند و در ده یک پسر به اسم کونتا متولد می‌شود. کونتا توسط یک یاروی سفید پوست شکار ‌می‌شود برای بردگی. دوبار سعی به فرار می‌کند، نمی‌شود. ازدواج می‌کند نسلش ادامه پیدا می‌کند و شما سرنوشت هفت نسل او را می‌خوانید که آخرینش همین الکس هیلی نویسنده‌ی داستان است و آنجا که آخرهای داستان است احتمالا منقلب می‌شوید و اشک می‌ریزید.
اگر فکرتان به این دوست الجزایری نزدیک باشد به این نکات خیلی بیشتر توجه می‌کنید که به به! این هفت نسل چه رشد و پیشرفتی داشتند! نسل اول در یک دهکده زندگی می‌کرد و نسل‌های بعدی خروس باز شدند، آهنگر شدند، زدند توی کار چوب و چه سودی کردند، فلانی‌شان چه تحصیلاتی داشت، اصلا همین الکس هیلی به این دسته‌گلی شد ثمره‌ی استعمار دیگر!
اما اگر یک ایرانی باشید که طعم استعمار را از  پرتغال و انگلیس و امریکا حسابی چشیده‌اید و مزه کرده‌اید، دکمه‌ی هویت‌شناسی و نکته یابی را روشن می‌کنید و می‌گردید آن وسط‌ها با ویژگی‌های اصیل این هفت نسل که خاص خودشان آشنا شوید. آخر داستان هم که خود الکس هیلی با یک سری نکات جالب این تیپی آشنا می‌شود که قبل از آن نمیدانست چیست، چند تا آه می‌کشید و همانطور که گفتم منقلب می‌شوید.