یادداشت‌های ز.مسعودی (32)

          بفرمایید بهشت، مجموعه یادداشت‌های مادری‌ست با چهار فرزند. 
نویسنده به این مهم رسیده که ما هم در کنار بچه‌ها رشد می‌کنیم؛ و با هر کدامشان، ابعاد جدیدی از زندگی را تجربه می‌کنیم. او دائما پل می‌زند. میان گذشته و حال؛ میان داستان‌ها و کارتون‌ها و زندگی؛ میان شخصیت‌ها و... این‌طور بگویم: چشمش در همه جا می‌چرخد و هرجا که چیزی باشد برای آموختن و به کار بستن در زندگی مادرانه‌اش، شکار می‌کند. خواه آن چیز را در خانهٔ خاله جانش پیدا کند و یا در کارتون بارباپاپا. 

محتوای کتاب هم در حد خود ارزشمند و جذاب بود.
نقاط ضعف کتاب: 
من در نسخه الکترونیک، نامی از ویراستار ندیدم. به نظر نمی‌رسد این کتاب ویرایش شده باشد. چرا که مبتدی ترین اصول نگارشی از جمله کاربرد صحیح  زبان معیار و محاوره در آن رعایت نشده بود.

تنها نامی که می‌توانم بر روی یادداشت‌های این کتاب بگذارم، همان ۰«یادداشت٫» است. نویسنده توان خوبی در نوشتن دارد اما عدم رعایت ساختار و عدم رعایت قالب نوشتاری، نوشته هایش را چندین درجه پایین تر می‌کشد از آن که می‌تواند باشد. تصور کنید جستار زیبایی را می‌خوانید. قلم جذاب است و توصیف ها به اندازه و سر جایشان. نویسنده حسش را به خوبی به شما منتقل می‌کند و بعد، به جای اینکه از تغییرات خودش بگوید (از اینکه این اتفاق کوچک یا بزرگ، چه نگرش و بینش جدیدی به او داده و او چطور این یافته ارزشمند را در زندگی به کار بسته) ، بنشیند روی منبر خطابه. و  بعد ببینید که به جای آنکه در حال خواندن یک جستار قوی باشید که تصورش را داشتید، دو صفحه است که دارید توصیه‌های مستقیم نویسنده را می‌خوانید. و این از نظر من یعنی ذبح جستار (اگر نگوییم ذبح هنر).

 بزرگ‌ترین نقطه قوت این کتاب هم برای من همان موضوع کتاب است. نوشتن از تجربیات مادری به زبان غیر آکادمیک (و حتی آکادمیک)، فارغ از اینکه محتوا چه باشد و یا ساختار چقدر حرفه‌ای باشد،  به خودی خود می‌تواند مثبت باشد و حرکتی رو به جلو. 
        

          دهکده خاک بر سر، مجموعه‌ای‌ست از یادداشت‌های روزانهٔ نویسنده از سکونت یک ساله‌اش در لوزان سوییس. 
کتاب را که می‌خوانی به با قلم نویسنده همراه می‌شوی و به راحتی با او همذات پنداری می‌کنی. می‌شود گفت بعد از خواندن کتاب  حس کسی را که در کشوری غریب زندگی می‌کند و زبان آن کشور را هم نمی‌داند، خوب متوجه می‌شوی. 
من این کتاب را با نگاه مطالعات زنانی خواندم و بیشتر به دنبال ابعاد مادرانه و زنانه روایت‌ها بودم. از این منظر  جز چند نکته که مربوط میشد به سیستم حمل و نقل شهری، ساختمان‌ها و قوانین مرتبط با مادر و کودک، چیزی دستم را نگرفت .
فائضه بانوی غفار حدادی نه بنا داشته سوییس را یک کشور پیشرفته همه چی تمام نشان دهد؛ و نه خیال داشته ذره‌بینش را بگیرد روی تمام زشتی‌ها و کژی‌های اروپا. 
پس آزادانه هرچه می‌بیند را توصیف می‌کند؛ از طبیعت صد رنگ و بناهای تاریخی زیبا گرفته تا نبود سیستم فوق پیشرفته ماشین لباسشویی اتوماتیک و سختی لباس شستن در رخت‌شوی‌خانه عمومی ساختمان و جا به جا کردن دستی لباس‌های خیس به خشک کن! 
روایت‌ها را البته میشد قدری حذف و اضافه کرد؛ حس می‌کردم نویسنده نخواسته یا نتوانسته انسجام بهتری به مطالبش بدهد. مرا به یاد پیام‌های بلاگرها در کانال‌های ایتا و تلگرام و ... می‌انداخت. 
در هر حال با همان نگاه مطالعات زنانی، تا حدی ذهن مرا درگیر بعضی تفاوت‌ها کرد و این درگیری  را برای خودم مثبت می‌بینم. 
        

          این کتاب، با حجم نه چندان زیاد، توانسته از پس نام سنگینی که نویسنده برایش انتخاب کرده به طرز کاملا قابل قبولی برآید. 
پس اگر تمایل دارید یک کتاب برای آشنایی با فمینیسم، زمینه‌های پیدایش، تاریخچه، گرایش‌ها، امواج فمینیسم، شخصیت‌های شاخص و نقد فمینیسم بخوانید، این کتاب می‌تواند گزینه مناسبی برایتان باشد. 
        

          یکی از مفیدترین و خاطره انگیز ترین کارهایی که با دخترم انجام دادم، این بود که روزانه چند صفحه از این کتاب با هم می‌خوندیم. کلی مطلب جدید برای خودم داشت. 
        

          کتاب موضوع جذابی داره. برای جمع آوری اطلاعات وقت گذاشته شده. تعلیق خوبی داره و به سرعت خوانده میشه. 
متاسفانه مثل کف خیابون، نویسنده از جاذبه‌های جنسی برای جذب مخاطب استفاده می‌کنه؛ و از نظر حرفه‌ای هم قلم بسیار بسیار ضعیف هست. 
        

          روان و جذاب. 
مثل اینکه داری یک فیلم جنایی معمایی خوب می‌بینی.
علی رغم اینکه خیلی به فیلم‌های این ژانر علاقه دارم، اما اولین کتابی بود که در این ژانر خوندم  و خیلی لذت بردم. 
        

          هفته چهل و چند، مجموعه‌ایست از روایت‌های مادرانه از زندگی. از چالش‌ها، تغییرات، کنار آمدن‌ها، راه پیدا کردن‌ها و...
از دریچه‌های جدیدی از زندگی که شاید فقط به روی یک مادر باز شوند؛ اما خواندنشان نه فقط برای مادران که برای هر کس دیگری خالی از لطف نیست. مادرها یک قشر خاص از جامعه نیستند که زندگیشان، دغدغه‌شان، سختی‌شان، لذتشان ربطی به دیگری نداشته باشد. دور و بر هر کسی پر است از مادر. 
مادرانی که روایتشان را در این کتاب می‌خوانیم، مادران عصر جدید هستند؛ اغلب از همان قشر تحصیل‌کرده و به روز؛ که شاید تجربیاتشان با مادران دیروز قدری متفاوت باشد. 
 با بعضی روایت‌ها خندیدم، با بعضی به فکر فرو رفتم و با بعضی حرص خوردم؛ این کتاب را خیلی زود تمام کردم. و چقدر دوست دارم چندین کتاب دیگر شبیه این را هم بخوانم . 
        

          من این کتاب رو در حد پاس کردن واحد گذروندم و از بخش‌هایی گذشتم. تلاش نویسنده بر اینه که نظر اسلام رو بیان کنه اما با توجه به اینکه دیدگاه نویسنده به مساله جنسیت به طور کلی سنتی هست، در بسیاری از موارد ادعاهایی داره که چالشی و محل بحث هستند حتی بین علما و فقها. ارزش خوندن داره یا نه؟ بله. کلا کتابهای ایشون به عنوان کسی که در حوزه مطالعات زنان فعال و مطرح هستن، برای افرادی که رشته تحصیلی یا مطالعات مرتبط دارن قطعا ارزش خوندن و تامل داره. 
        

          چهارده پانزده سالم بود که این کتاب را خریدم. از خواندن بعضی جملاتش چنان به وجد می‌آمدم که با ماژیک شبرنگ، علامتشان می‌زدم و تا مدتها بعد،دوباره قسمت‌های علامت زده را می‌خواندم. 
حالا اگر از من بپرسید چه نظری درمورد این کتاب دارم، در یک کلمه می‌گویم : «زرد» و تمام! کتاب زرد کتابی نیست که از خواندن آن لذتی نبرید. کتابیست که تا حد زیادی عوامانه به مسائل نگاه می‌کند؛ گزاره‌های عوامانه، ساده و پیش پا افتاده را با بیانی نسبتا گیرا و صد البته روان و غیر علمی به مخاطب می‌گوید؛ کتاب زرد می‌تواند در مخاطب شعف ایجاد کند؛ ممکن است مخاطب  در لابلای مطالب با نکات جدید، علمی یا کاربردی هم مواجه شود اما در مجموع  به سطح دانش و بینش مخاطب  چیز خاصی اضافه نخواهد شد. 
        

          واقعا به نظرتون کی بود که نخ شد، یواش یواش ملخ شد؟! 

شاید باورتون نشه اما یه بچه شتر بود که درست غذا نمی‌خورد 😂🤪🤪
آخر و عاقبتشم نمیگم که اسپویل نکرده باشم 🥴🤪 ولی عاقبت هولناکی داشت! 

سری کتاب‌های کی بود کی بود خیلی با مزه هستن. ما خانوادگی می‌خونیمشون. 
        

          ماجرای تحول محمد عرب رو شاید در برنامه ماه عسل شنیده باشید. من البته ماه عسل رو ندیدم اما ماجرای تحول رو از زبان خودشون در مسجد  محله‌مون شنیده بودم و فکر میکردم کتاب چیز جدیدی برام نداشته باشه؛ اما برعکس تصورم مطالب جالبی داشت. بعد از ماجرای تحول، جذاب‌ترین قسمت زندگی ایشون برام روحیه خدمت+وجود خلاقیت بود. 

اما نگارش کتاب: تلاش شده بود ماجرا به صورتی به روز نقل بشه. خطی نباشه و ...  اما خب باید بگم این کار بسیار ناشیانه و غیر تخصصی انجام شده بود. قلم هم قلم حرفه‌ای نبود. دقیقا انگار یک نفر نشسته و داره خاطره میگه. بدون پردازش اصولی و حرفه‌ای. گرچه در مجموع کتاب خوش‌خوانی بود. 
        

          جای این‌طور کتاب‌ها را به نظرم هیچ چیز نمی‌گیرد. 
ما آدم‌ها گاهی آن‌قدر گرم دنیای خاکی خودمان هستیم که فراموش می‌کنیم از هر مکان و زمانی، راهی به آسمان هست. قصهٔ آدم‌های بزرگ تاریخ که  به خدا رسیدند یک طرف، قصه جوان‌های امروز اما یک طرف دیگر؛ همان‌هایی که در کنار ما توی کوچه و خیابان راه می‌روند؛ همان‌هایی که شر و شور جوانی و تولد و تست کردن غذای فلان رستوران و زدن فلان عطر  را دارند؛ همان‌هایی که شاید فکر کنیم شبیه ما هستند؛ همان‌هایی که خیلی با ما فرق دارند. 
از زندگی آقا محمد حسین و خیلی‌های دیگر شبیه او، یک چیز تکراری دستگیرم می‌شود. چیزی که با هر تکرار، ارزشش برایم بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود: مسیر شهادت، از خدمت به مردم می‌گذرد.  
دست جناب محمدعلی جعفری درد نکند. کتاب نگارش خوبی داشت. 
        

          داستان مسخ را نمی‌شود لو داد یا اسپویل کرد. «مسخ» یعنی تغییر ظاهر، تغییر به چیزی نا مطلوب. در اولین خطوط این داستان، نویسنده جای هرگونه کنجکاوی ناشی از نام‌گذاری داستان را می‌گیرد: گره گوار سامسا، از خواب بیدار می‌شود در حالی که تبدیل به یک حشره بزرگ شده. اما... آیا فقط گره گوار است که مسخ شده؟ 

کتاب شامل چند داستان کوتاه است که بلندترین و معروف‌ترینش همین مسخ خودمان است. از کتابی که نوشته کافکا باشد و ترجمه صادق هدایت، چه انتظاری دارید؟ خب این کتاب قطعا همان انتظارات را برآورده خواهد کرد: به تصویر کشیدن سایه مرگ، پوچی و بی عدالتی در قالب نمادهایی که به طور اغراق آمیز سراسر داستان را گرفته‌اند.
        

          می‌شه گفت کتاب‌هایی که زیر نظر مرحوم سهامی باشند، اعتبار علمی خوبی دارن.
ایده مرکزی کتاب اینه که ما مادرها دوست داریم مادری خوب و عالی و بی عیب و نقص باشیم و این امکان پذیر نیست. اما قسمت خوب ماجرا اینه که می تونیم «به اندازه کافی» خوب باشیم. به قدر کافی مادری کنیم و به بچه رسیدگی کنیم و ... 
کتاب در واقع به شما راهکارهایی میده برای شرایط متعددی که در فرزندپروری باهاش مواجه میشید و مثل بسیاری از کتب دیگه تربیت فرزند، بر اساس روانشناسی رفتاری هست و شرطی سازی در این رویکرد، مبنای ایجاد عادات خوب و ترک رفتارهای ناپسنده. 
نظر من رو بخواید در تمام کتابهای این چنینی، یک نوع خشکی خاصی وجود داره و نقش «سازنده» عواطف انسانی  از جمله غریزه بی نظیر مادری نادیده گرفته میشه. همانطور که بسیاری از نکات دیگری که به طبیعت انسانی و تفاوتهای جنسیتی مربوطه هم نادیده گرفته میشه. (مثلا: آیا لزوما من مادر، با پدر، برای رسیدن به یک هدف مشترک و ایجاد یک رفتار درست، رفتارمون باید کاملا مشابه و دیکته شده باشه؟ )
پس در کل میتونم بگم با یک کتاب خوب و مفید و بسیار ناقص طرفیم! هم از جهت جامعیت مطالب و هم از جهت اصل رویکرد.
اگر دنبال کتاب کامل‌تر  البته با همین رویکرد هستین که موضوعات  به مراتب بیشتری رو پوشش بده، کتاب «چگونه کودکم را تربیت کنم» میتونه به عنوان یک کتاب مرجع در خونه تون باشه. که با مراجعه به فهرست می‌تونید رفتار مورد نظر رو انتخاب کنید و روش کار کنید. 
اما نقص رویکرد سرجاش باقیه.  چون اساسا رویکرد روانشناسی رفتاری (حتی شناختی-رفتاری) به دلایلی که توضیح دادم، رویکرد ناقصیه. این جور کتابا ارزش خوندن دارن یا نه؟ بله. اگر ازشون «استفاده» کنیم و نه «تبعیت»، خیلی هم لازمن.


        

          حقش بود به اندازه من او شهرت پیدا کند لا اقل. 🙂
        

          کتابیه که می‌تونست در کمتر از نصف صفحات فعلیش، مطلبش رو بگه؛ پرگویی کتاب‌های انگیزشی رو داره و اگر انتظار دارید بولت ژورنال واقعا به شما روش خاص و متفاوتی آموزش بده، باید بگم انتظارتون برآورده نخواهد شد. بولت ژورنال بیشتر بهتون قالب میده تا روش. اما اگر تا به حال اهل برنامه ریزی نبودین و نیاز به کمی جو و ذوق زدگی برای شروع کار دارین، می‌تونه کتاب مفیدی باشه. مدتی از خوندن این کتاب می‌گذره ولی تا جایی که یادمه ترجمه روان بود.