بعد از خواندن کتاب « سر بر خاک دهکده» تصمیم گرفتم «دهکده  خاک بر سر» را هم بخوانم، این کتاب حدود هفت هشت سال قبل از سفرنامه اربعین نوشته شده است. نویسنده در حالی که یک پسر چهار ساله و نوزادی در راه دارد، به خاطر کار همسرش مجبور می شود که حدود یک سالی را کشور سوئیس زندگی کند.
همان طور که خانم غفار حدادی در مقدمه آورده است، کتاب در واقع گزیده ی روزنگاری های اوست.
شاید با این کتاب، اطلاعات زیادی از کشور سوئیس به دست نیاوریم ولی با زندگی و اتفاقاتی که برای یک مهاجر اتفاق می افتد همراه می شویم. زندگی برای یک خانم محجبه ی مسلمان با بچه ی کوچک در کشور اروپایی که با فرهنگ و زبان آن آشنایی زیادی ندارد، چالش های زیادی به همراه دارد. نویسنده کتاب «دهکده خاک بر سر» تجربه ها و چالش های پیش رویش را با قلمی روان و جذاب، بیان کرده است.
🌱من این کتاب را از طاقچه ی بی نهایت خواندم و با محاسبه طاقچه، مطالعه ی کتاب هفت ساعت طول کشید.
        

          خواندن سفرنامه ی انسان با حوصله ای مثل خانم حدادی سرگرم کننده و جذاب است، خصوصا زمانی که میفهمی نویسنده هم مثل خودت یک مادر محجبه است با دغدغه ها و مشکلاتی شبیه به خودت.
        

          توی سفرنامه هایی که خوندم بودم،بااختلاف بهترین بود.دستمریزاد به نویسنده.کتاب به خوبی حال و هوای شهر رو تشریح کرده.
        

          به قول خانوم نویسنده تا قبل از خوندن این کتاب، شهرهایی که تو این کتاب ازشون نام برده شده برام فقط اسم بودن و هیچ فرقی با بقیه شهرهای جهان که نمی‌شناختم نداشتن.
اما الان می‌تونم ادعا کنم یه شناخت نسبی از شهر لوزان دارم، از تپه‌ها و خیابان‌های دوطبقه و آسانسورهایی که وسیله نقلیه محسوب می‌شدن، از شهری که دوستدار کودک بود(چیزی که واقعا تو شهر و کشور خودم وجود نداره و به شدت به خاطرش تو سختی بودم).
از شهر پاریس و بارسلونا و برلین و رم هم گرچه خیلی کمتر از لوزان، ولی همین مقدار کم شناخت هم برام جالب بود.
        

          اسم این کتاب برای شما هم عجیبه؟ 
اسم نویسنده هم بامزه است
فائضه با ضاد
#فائضه_غفار_حدادی به خاطر موقعیت مطالعاتی که برای همسرش به وجود اومده یک سالی مجبور بوده تو لوزان سوئیس زندگی کنه و بعد اتفاقات و ماجراهای جالب رو تبدیل به کتاب کرده. اون هم به زبان طنز. البته قبلا که شنیده بودم کتاب طنزه باورم نشده بود. چون به کلمه طنز بدبینم. ولی انصافا این کتاب طنز بود. بعضی جاها حتی با صدای بلند خندیدم.
البته بعضی جاها چشمام پر از اشک شد.
راستش حتی وقتی یکی از دوستان کتابخون تو صفحه اش مفصل کتاب رو معرفی کرده بود باز هم باورم نشد و باز هم بدبین بودم.
ولی حالا باید از هردو حلالیت بخوام. هم نویسنده و هم معرف
حالا به جز لذت خوانش و حال خوش اگه قصد سکونت در اروپا و مخصوصا سوئیس رو دارید حتما این کتاب رو بخونید. اطلاعات خیلی خوب و به درد بخوری داره که نویسنده خودش بعضی ها رو بعد از چند ماه اقامت کشف کرده. مثل یه مسجد که خیلی نزدیک بوده ولی شکل مسجد نبوده یا یه سایت خرید و فروش که قیمت های خیلی مناسبی داشته.
پ.ن از شما چه پنهون کتاب رو تو رودربایستی نویسنده خریدم ولی نتونستم در برابر خوندنش مقاومت کنم و یهو دیدم رسیدم به صفحه آخر کتاب. و به شدت از خوندنش لذت بردم.
        

          به بهانه ی برنامه ی یک باشگاه کتاب خوانی خواندمش و احتمالا اگر به خودم بود سراغش نمی رفتم. ولی خیلی خوش خوان و روان بود وسریع بیست صفحه ای که سهم هرروز بود، تمام می شد.
فقط یک مشکلی که داشت این که سر فصل بندی کتاب هیچ تلاشی نکرده بودند و انگار یک سیری پست های اینستاگرام را پشت سر هم چاپ کرده اند.

پی نوشت: جذابیت و خوش خوانی کتاب مربوط به تجربه های خاص نویسنده برای زندگی در لوزان بودند و سفرنامه های پاریس و برلین و ... ِ آخر کتاب نکته ی جدیدی نداشتند.
        

          کتاب خوش خوان و روان بود.
روایت سفر مادری که بدون دانستن زبان و آشنایی با کشور سوئیس به آنجا سفر می‌کند و در طی یک سال با فرهنگ و محیط آن کشور آشنا می شود.
برای من بیشتر از آشنایی با سوئیس روایت یک مادر و دغدغه هاش جالب بود.
        

          با این کتاب هم اشک می‌ریزید و هم می‌خندید
        

          کتاب خیلی طولانی بود از نظر من میتونست به جای ۴۰۰ صفحه با ۲۰۰ صفحه هم جمع بشه اما خیلی اوقات شوخ طبعی نویسنده کسل کننده بودن متن رو جبران میکرد
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم 
یکسال شاید فرصت کمی باشد برای شناختن یک مکان، فرهنگ و اداب و رسوم، اما فائضه با وجود فندقک و علیرضا، دست از اکتشافات لوزان و پاریس، برلین، رم و بارسلون بر نمی‌دارد، و جای دیده‌ها و شنیده‌هایش از قلمروی روباه پیر خالی است.
از همه چیز و همه جا می‌گوید، از کشیدن مصیبت برای گواهی تولد علیرضا تا عدم اجازه خروج حسین همراه مادرش از فرودگاه ژنو جهت سفر به ایران.

از دهکده خاک برسر، تا قُمی در قلب اروپا. از ایفل تا متروی تو در توی فرانسه بدون پله‌برقی. از مرکز زنان گرفته تا مدرسه داش علی، از شله‌زرد روز تاسوعا تا معلم گلدان رنگ‌کنی.

حُسن مهم سفرنامه‌هایش، در اختیار قراردادن تمام سوالات، ذهنیات و مشکلات است از زاویه دید یک تازه‌وارد.انقدر زنده است که به راحتی تصور می‌کنی الان در دماغه اوشی ایستاده‌ای یا چشم دوخته‌ای به تابلو مونالیزا... و از جمله نقطه ضعف‌هایش، عدم تاریخ‌نگاری است و زمان در کتاب، به چشم نمی‌آید.چه اینکه قصدش نوشتن سفرنامه نبوده است.
دو نکته دیگر مغفول مانده است. از مشکلات بچه‌داری در سفر، فقط در لوزان حرف زده است و در اروپاگردی، خبری از آن نیست؛ و دوم هیچ اشاره‌ای به منبع درامدی نشده است، هر چند آدم‌های پرخرجی نیستند، اما کاش کمی این نکات هم مطرح می‌شد.

مثل کتاب #خاطرات_سفیر پر است از دیدن دستِ‌خدا در زندگی. و بیرون‌کشیدن چادر در ایران، برایش از شیرین‌ترین اتفاقات است و بزرگترین دلتنگی‌اش نشنیدن صدای اذان.
خوب‌ها را می‌بیند و تحسین می‌کند و بدها را لاپوشانی نمی‌کند.

سبک زندگی یک ایرانی مسلمان شیعه در کشوری که حتی نام حسین (علیه‌السلام) را نشنیده‌اند و غربت دهه محرم، بدجوری حالشان را می‌گیرد.
        

          این کتاب را خواندم چون عاشق دیدن تفاوت های فرهنگ ها و روزمرگی های مردم در کشورهای مختلف هستم.اطلاعات خوبی داشت اما خیلی کم بود ...
نویسنده با توجه به شرایط و محدودیتش توصیف کرده بود اما من دلم جزییات بیشتر و  چالش های بیشتر می خواست.
شاید می شد خیلی از اطلاعات کتاب را با سرچ بدست اورد مخصوصا که پرداخت خوبی هم از لحاظ قصه و روایت گویی نداشت و بیشتر شبیه نوشتن خاطرات شخصی بود.
مخصوصا اواخر کتاب که حوصله سربر میشد
در هر حال  با خانم نویسنده به شدت همزادپنداری کردم در ان شرایط هایی که فقط برای افراد غریب در شهر دور از وطن ایجاد میشود:)
        

          معرفی کتاب #دهکده_خاک_بر_سر نوشته خانم #فائضه_غفار_حدادی. کتابی که #سفرنامه نیست و البته خودش هم ادعایی در این زمینه ندارد. و بیشتر روایت های روزانه خانم حدادی است که به همراه همسرشان به #لوزان سفر کردند. روایت هایی که اصلا جذاب نیست و بیان مشغولیت های اجتماعی و فرهنگی یک زن مسلمان ایرانی در شهر #لوزان است درگیری هایی که به نظر من چیز آموزنده ای نداشت. کتاب اصلا و ابدا قابل مقایسه با کتاب #خاطرات_سفیر نبود. #طراحی_جلد اصلا خوب نیست. اسم کتاب چندان جالب انتخاب نشده. فقط حدود 80 صفحه آخر کتاب می تواند اسم سفرنامه داشته باشد که به علت عدم جذابیت کتاب من از خیر آن هم گذشتم. البته کتاب من چاپ سومه 😶

پی‌نوشت:کاش کتاب #سر_بر_خاک_دهکده مثل این کتاب نباشه😐 

#معرفی_کتاب 
#کتاب_خوب_بخوانیم
#دهکده_خاک_بر_سر 
#فائضه_غفار_حدادی 
#انتشارات_سوره_مهر 
#سفرنامه
        

          روایت صادقانه  یک بانوی مسلمان ایرانی از زندگی یک ساله اش در لوزان سوئیس با چاشنی طنز.  به همراه سفرنامه هایی که در آخر کتاب و به طور مجزا از سفر به پاریس، بارسلون، رم و برلین نگاشته شده است.
شاید قدری کتاب طولانی باشد ولی لحن طنز نویسنده و توصیفات دقیقش و اینکه تجربیات و احساسات خود را با کمترین سانسور در اختیار خواننده قرار داده است، خواندن آن را هموارتر می‌کند.
        

          کتاب متشکل از یادداشت‌های کوچک بود. من به طور کلی این سبک از نوشتن را برای کتاب نمی پسندم به نظرم این سبک نوشتن بیش تر برای صفحات اجتماعی مناسب است. در این کتاب نویسنده عقایدش را در بعضی جاها به صورت خوبی بیان نکرده بود با این که خودم هم با او هم عقیده ام اما معتقدم سفرنامه باید بی طرف نوشته شود و یا اگر قرار هست عقیده ای بیان شود با منطق این اتفاق بیفتد به طور کلی کتاب به نظرم متوسط بود اما سفرنامه نبود و بیش تر به روزنگار شباهت داشت.
        

          قلم نویسنده را به شدت دوست داشتم
        

          سفرنامه ای ظریف ، دقیق و به دور از یکنواختی ! با اینکه تمام ماجرا یک مهاجرت هدفمند یکساله خانوادگی ست و شاید در نگاه ابتدایی موضوع کتاب آنقدرها هم مهیج نباشد اما هنر نویسنده، تیزبینی و لطافت قلمش باعث شده تا متن کتاب پر کشش باشد و مخاطب را گام به گام با خود همراه کند . گاهی او را بخنداند ، گاهی دلتنگ وطن کند ، گاهی به فکر برو ببرد و .... . از مزیت های کتاب نداشتن نگاه یک طرفه و پیش داوری ست . نویسنده در تمام طول سفر یک مشاهده گر خوب بوده است و اتفاقات را بدون تفسیر و قیاس های اضافه ، با لحن شیرین‌بیان می کند. از خواندن این کتاب در روزهای تابستان لذت بردم 👌🏻
        

          خیلی اتفاقی بود. سالگرد #شهادت حسن #طهرانی_مقدم بود و گزارش مبسوطی که نوشتم و به لطف حضرت سردبیر، عکسِ یک شد. تیترش را گذاشتم «مردی با آروزهای دوربُرد». لابلای سرچ و جستجوهایی که داشتم خورده بودم به کتابی به نام «#خط_مقدم» نوشته #فائضه_غفار_حدادی. نه اسم #کتاب را شنیده بودم نه #نویسنده را. ظاهرا روایت داستانی بود از تشکیل یگان موشکی #سپاه از ناشری گمنام. یکی دو هفته بعد گذرم خوردم به جلسه‌ای کاری و کتاب را در کتابخانه محل کار رفیق شفیق دیدم و به رسم مالوف به زور هدیه گرفتم‌ش. روایت روان و بدون دست اندازی داشت. مستندات خام در اختیار نویسنده گذاشته شده و او هم انصافا کم‌فروشی نکرده بود. خواندنش همان و لذت همراه شدن با جان کندن‌های طهرانی مقدم و تیمش همان و جزم شدن عزم برای مصاحبه با نویسنده همان. توی همین #اینستاگرام هم نویسنده را یافتم. مادر جوانی با سه فرزند و جملگی پسر. دعوت ما را قبول کرد و به دفتر روزنامه آمد و تازه دو زاری‌مان افتاد که سرکار غفار حدادی کتاب های دیگری هم دارد از جمله همین «#دهکده_خاک_بر_سر» که گرفتیم‌ از حضرت‌شان. حالا من دو اثر از یک نویسنده/خاطره‌نگار جوان خوانده‌ام. دو اثر با دو فضای کاملا متفاوت. یکی روایتی داستانی، جدی اما صمیمی و کاملا متعهد به تاریخ و دیگری خاطراتی از دوران یکساله زندگی در #لوزان #سوئیس با طنزی ملایم و نمکین. حرف زدن از خط مقدم باشد برای بعد. «دهکده خاک بر سر» اما فارغ از ضعف و قوت نویسنده یک حُسن بزرگ دارد. دریچه ای صادقانه است به جامعه و زندگی مردم سوئیس در شهر لوزان. نگاهی دقیق که البته زاویه دید زنانه، دقتش را مضاعف هم کرده. انگار که نویسنده یک دوربین سیصدوشصت درجه‌ای کاشته باشد وسط لوزان و مشغول روایت زندگی روزانه اهالی آنجا است؛ از کلاس‌های توانمندی مرکز زنانه شهرداری لوزان گرفته با شاگردانی رنگارنگ از هفتادوملت تا ساختار بهداشت و درمان و بیمه و بیمارستان و وضعیت #زنان و زایمان و حتی فرایندهای ثبت نام برای یافتن مهدکودک برای فرزند و قیمت اجناس و تعاملات مستقیم و غیرمستقیم مردم با هم و بافت مهندسی خانه و منازل مسکونی شهر و تفاوت‌های فرهنگی و ذهنیتی که اهالی آنجا از ایران دارند و قس علی هذا. من در دو نشست و همسرم در یک نشست «دهکده خاک بر سر» را سر کشیدیم.
        

          من خیلی تو ژانر سفرنامه وسواسی‌ام. سفرنامه باید جوری باشه که تجربه زندگی تو این بازه تو اون شهر یا کشور رو کاملا منتقل کنه. نه فقط درباره تجارب درونی باشه و نه فقط درباره تجارب بیرونی. مضاف بر این الکی از خودش داستان در نیاورده باشه چون واقعا قابل تشخیصه.

با همه این اوصاف این سفرنامه واقعا استاندارد بود. طنزش به اندازه بود، توصیفات درونی‌اش به اندازه و توصیفات بیرونیش هم به اندازه. یه مقدار فقط مطول بود که به نظرم میشد مختصرتر باشه. اصن انقدر استاندارد بود نکته‌ای ندارم دربارش بگم. 
        

          سطحی
        

          بی‌ارزش مطلق
حتی ارزش یه ستاره هم نداره
حیف درختی که برای این کتاب کاغذ شد و حیف وقتی که پای خوندنش رفت.
اینطور کتابها اگه تو فروش‌های ارگانی نباشن اصلا فروش هم میرن؟
فکر کنم فقط تو ایرانه که می‌تونی دفتر خاطرات خیلی معمولیت رو چاپ کنی و معروف بشی.