یادداشت‌های محمدرضا معلمی (18)

          حداقل ۳۰۰ صفحه اضافه داشت. پایان‌بندی کتاب کمی هندی بود و داستان می‌تونست گره‌ها و تعلیق گیراتر و کِشنده‌تری داشته باشه. کاش شخصیت‌های کمتر اما عمیق‌تری رو در داستان داشتیم و کاش به بعضی اتفاقاتی که در داستان افتاد این‌قدر سرسری پرداخته نمی‌شد.
        

          دو رمان کوتاه (نُوِلا) از تسوایگ که چون دومی رو خوندم و اولی رو شاید نخونم، گفتم اینجا ثبتش کنم. دومی خیلی خوب بود؛ حالا نه این که خیلی عالی و خفن باشه اما به یک‌بار خوندنش واقعا می‌ارزید. ترجمه و چاپ کتاب البته کمی قدیمیه و فکر کنم ترجمه‌های جدیدتر هم ازش تو بازار هست.
        

          بهترین رمان کوتاه وجود ندا...
        

          بعد از این اگر از من بپرسن بهترین کتاب ادبیات دفاع مقدس کدوم کتابه، اسم این کتاب رو میارم.
        

          یک اثر جنایی-ترسناک درجه یک. هم توصیفات هم اتفاقات و هم مضامین مختلف داستان بی‌رحمانه بودن. الان بعد خوندنش جرئت نمی‌کنم تو این تاریکی برم آشپزخونه آب بخورم. کوتاه و خوش‌خوان هم بود. عصر شروع کردم و تا وسطش رفتم الان هم تمومش کردم. فکر کنم نسخهٔ فیزیکی‌ش ۱۰۰ صفحه باشه. من تو طاقچه خوندم که ۱۴۶ صفحه بود.
        

          مردی که سرنوشتش به دریا که موجودی بالذات متلاطم و ناآرام است گره خورده را نمی‌توان به بند کشید و آرام و محجوب و مطیع نگه داشت. مرد دریا، رهاست، هرقدر هم که افعی‌ها او را در خانه یا تابوت محاصره کرده باشند. مرگ و مرگ کینکاس را هم دوست داشتم هم نه. سه ستاره بیشتر بهش نمی‌دهم. :) اگر در حد خواندن حدود ۹۰ صفحه وقت خالی گیر آوردید، به یک‌بار خواندنش می‌ارزد.
        

          مگه چقدر یک قلم می‌تونه اعجاب‌انگیز و بوسیدنی باشه؟ اون از استونر اینم از آگوستوس. استاد جان ویلیامز یک رمان مهم دیگه هم داره که ظاهرا هنوز به فارسی ترجمه نشده. فکر کنم خودم باید زحمتشو بکشم. :دی
        

          اولین اثر داستانی بلند موراکامی که کامل خوندم. شاید اگر اسم موراکامی روی جلد نبود، می‌شد از وسط کتاب به بعد رو نخوند. توقعم از یک نویسنده با این حجم شهرت، خیلی خیلی خیلی بیشتر از این‌ها بود.
        

          به تمام اهالی ادبیات، شاعرها، نویسنده‌ها، خطاط‌ها، موسیقیدان‌ها و خلاصه تمامی هنرمندان مشغول در عرصه‌های مختلف ادبیات و هنر، خوندن این کتاب جذاب رو پیشنهاد می‌کنم. خوندن این کتاب... نه، ترجیح می‌دهم سکوت کنم، پناه بر خدا!
        

          این کتاب رو جزو بهترین آثار کورتاسار می‌دونن اما خیلی از مخاطب‌ها مخصوصا مخاطبان فارسی‌زبان، باهاش ارتباط نمی‌گیرن و نمی‌تونن رگه‌های سبک کورتاسار رو درش پیدا کنن. بخشی از این مشکلات حتما بخاطر ترجمه است و شیطونه میگه خودم بشینم یه بار دیگه ترجمه‌ش کنم. :دی

اما خود کتاب (یک رمان کوتاه ۹۲ صفحه‌ای) راجع به زندگی نابغهٔ موسیقی، جانی کارتر، نوشته شده. نابغه‌ای که در ورطهٔ تباهی افتاده و رو به سقوط میره اما باز هم چنان چشمه‌هایی از ذوقش می‌جوشه که نشون میده اون هنرمند همیشگی زنده است و چپ نگاه می‌کنه به خوشگلای توی پارک.

ما اتفاقات رو از زاویهٔ دید یکی از دوستان نزدیک جانی به نام برونو، که کتاب زندگینامهٔ جانی رو هم نوشته، می‌بینیم. پی‌جو (که شاید ترجمهٔ خوبی برای Pursuer نباشه) شمایل یک اسطوره رو برای ما به تصویر می‌کشه. اسطوره‌ای که مثل همهٔ اسطوره‌ها و نوابغ دیگه، مخصوصا شبیه مارادونا، یاغی و طغیانگره. طغیان ناخودآگاهی که هزینهٔ نابغه‌بودنه؛ درگیری‌های مدام ذهنی و جسمی برای به دست گرفتن کنترل فوران حال‌ی که در جسم زمینی نمی‌گنجه، و اگر کنترل نشد، فرار ازش.
        

          ز یه جایی به بعدش رو فقط خوندم که بار نیمه‌تموم موندنش روی ذهنم نمونه و تموم بشه؛ مخصوصا که تمام مدت خوندنش داشتم از خودم می‌پرسیدم پس این "فداکاری" که اسم کتاب هست، کجای قصه است و چطوری اتفاق افتاده؟ اما با پیچ هولناکی که اواخر کتاب در داستان اتفاق افتاد و با پایان‌بندی عالی رمان، همه‌چی سر جای خودش قرار گرفت و پازلی که شکل پیدا کرد، تصویر خیلی جذابی رو نشون داد و نظر من هم به کلی عوض شد.

کار قرص و محکمی بود. روند کلی قصه، ایدهٔ اصلی کار و پایان‌بندی تر و تمیزش، خوندنش رو به یک تجربهٔ لذت‌بخش تبدیل می‌کرد. البته برخی قسمت‌های کتاب و بعضی دیالوگ‌ها حوصله‌سربر و طولانی بودن اما آسیبی به کلیت کار نمی‌زدن.

عشق، با همهٔ احمقانه‌بودنش، پدیده‌ای‌ه که می‌تونه گاهی بسیار زیبا و گاهی بسیار هولناک باشه. فداکاری مظنون ایکس به خوبی این گزاره رو ثابت می‌کنه. خوندنش رو حتما پیشنهاد میدم.
        

          رمان بسیار بسیار خفنی بود. تسلط نویسنده بر حالاتی که افراد دچار سوءظن و بددلی آن‌ها را تجربه می‌کنند، در جمله به جملهٔ کتاب مشهود بود و برگ‌های انسان را می‌ریزاند. تونل، از این جهت که بر زوایای بسیار عمیق و تاریک وجود آدم دست می‌گذارد، کتابی است یادآور یادداشت‌های زیرزمینی داستایفسکی
        

          امرنس را از این کتاب بردم ساکن همان محلهٔ خیالی ذهنم کردم که شخصیت‌های محبوبم از کتاب‌های مختلف در آن با هم زندگی می‌کنند. مثلا نلی از رنج‌کشیدگان و خوارشدگان آنجاست، استونر از استونر و مومو از زندگی در پیش رو.

ماگدا سابو، آن‌طور که گشته‌ام و شنیده‌ام، اثر بد که هیچ، حتی اثر متوسط هم ندارد و تمام آثارش درخشان هستند؛ اما نوشتن همین کتاب در و خلق شخصیتی مثل امرنس به‌تنهایی برای این که یک نویسنده جایی را تا همیشه در گوشهٔ ذهن آدم به نام خود کند کافی است.

امیدوارم کتاب‌های بعدی سابو مثل خیابان کاتالین، ترانهٔ ایزا، ابیگیل و سایر آثارش را هرچه زودتر بخوانم.
        

          جذاب، خیلی جذاب، نفس‌گیر و دوست‌داشتنی. از قسمت اول به مراتب بهتر بود، که البته طبیعت سه‌گانه‌ها هم همینه. برندون سندرسون با مجموعه استورم‌لایت یک دنیای پررمز و راز آفریده و تو این دنیا دست به خلق حماسه زده. در این کتاب‌ها سه داستان کالادین، شالان و دالینار به موازات هم پیش میرن و هرکدوم شکوه، جذابیت‌ها و غافلگیری‌های خاص خودشون رو دارن. اگر به مجموعه‌های فانتزی علاقمند هستید و می‌خواین یک مجموعه قرص و محکم و استخون‌دار بخونید، و به‌طور کلی اگر دوست دارید کتابی بخونید که شما رو دنبال خودش بکشونه، تو جهان داستانش غرق بشید و خودتون رو جای شخصیت‌ها و تو موقعیت‌های مختلف تصور کنید، طریق شاهان جزو بهترین گزینه‌هاست.
        

          با گذشت بیش از ۳۰ سال از پایان جنگ هشت ساله، شهر خرمشهر هنوز یک شهرک نه، که یک شهر سینمایی است که برای فیلمبرداری سکانس‌های جنگی، نیازی به حضور طراحان صحنه را در خود احساس نمی‌کند. خرمشهر به عنوان یک شهر قوی، دچار هجمه‌ای شد که تابش را نداشت. هنوز هم کسی به داد بی‌تابی‌اش نرسیده. خرمشهر مانند مادرش خوزستان تنهاست.

با گذشت بیش از ۲۰ سال از حادثه چرنوبیل، حادثه‌ای که تنها حدود ۹ روز زمان برد، هنوز آثار این فاجعه را می‌توان در تولد ناقص نوزادان منطقه مشاهده کرد. چرنوبیل مجموعه‌ای بود از خطاهای انسانی و فنی. هرچه بوده گذشته، اما هنوز ادامه دارد.

عشق احتمالا فاجعه‌ای است شبیه آن چه بر سر خرمشهر آمد. آن چه بر سر چرنوبیل آمد. گاهی مقدس است. گاهی خطاست. هرچه هست خانمان‌سوز است. ویران می‌کند، بی‌خبر. هر جانی تحملش را ندارد. عشق، مصیبت است.

در زندگی بسیاری از ما، شب‌های روشنی بوده که هنوز، یادش، یادآوری‌اش، خاموش می‌کند. می‌سوزاند. قلب را. ذهن را. جان را. شاید اگر تنها نبودی، ویران نمی‌شدی. شاید اگر به محدودیت‌ها سنجاقت نمی‌کردند، طوفان از میان روزنه‌ای وارد نمی‌شد که زندگی‌ات را ببرد. مهم نیست. حالا هرچه هست ویرانی است. عجیب‌تر از آن کجاست؟ رضایت تو به این ویرانی. کدام عاشقی را سراغ دارید که از طوفان‌زدگی‌اش شکایت کند و از ویرانی‌اش گلایه؟ عاشقان، شاکرند. که ویرانی، نشان اول آبادی است.

داستایوفسکی در رمانی کوتاه به نام شب‌های روشن به عشق می‌پردازد و بیش از آن که عشق را بگوید، جان‌هایی را می‌گوید که عشق بر سرشان آمده. چه بودند و چه شدند. داستایوفسکی مثل همیشه شخصیت‌ها را نه از لابه‌لای اتفاق‌ها و روند جاری قصه که از میان دیالوگ‌های ناتمامش می‌شناساند. داستایوفسکی پیش و بیش از آن که رمان‌نویس باشد، روانشناس است. این دلیل رمان‌نویس نبودن او نیست. که معتقدم قلم داستایوفسکی احتمالا از خرده‌های عصای موسی (ع) ساخته شده. سحر می‌کند. معجزه است. صلی الله علیه.
        

          ...