نویسنده‌ای تصمیم می‌گیرد تا زندگی‌نامه‌ای از «چارلی پارکر» اسطوره‌ی موسیقی جاز و نوازنده ساکسیفون بنویسد. راوی کتاب، آن نویسنده است.

تصور می‌کنم که اگر به موسیقی مخصوصا سبک جاز علاقه داشته باشید، کتاب را دوست‌تر داشته باشید.
        

          ترجمه‌ش چنگی به دل نمی‌زد...
        

          این کتاب رو جزو بهترین آثار کورتاسار می‌دونن اما خیلی از مخاطب‌ها مخصوصا مخاطبان فارسی‌زبان، باهاش ارتباط نمی‌گیرن و نمی‌تونن رگه‌های سبک کورتاسار رو درش پیدا کنن. بخشی از این مشکلات حتما بخاطر ترجمه است و شیطونه میگه خودم بشینم یه بار دیگه ترجمه‌ش کنم. :دی

اما خود کتاب (یک رمان کوتاه ۹۲ صفحه‌ای) راجع به زندگی نابغهٔ موسیقی، جانی کارتر، نوشته شده. نابغه‌ای که در ورطهٔ تباهی افتاده و رو به سقوط میره اما باز هم چنان چشمه‌هایی از ذوقش می‌جوشه که نشون میده اون هنرمند همیشگی زنده است و چپ نگاه می‌کنه به خوشگلای توی پارک.

ما اتفاقات رو از زاویهٔ دید یکی از دوستان نزدیک جانی به نام برونو، که کتاب زندگینامهٔ جانی رو هم نوشته، می‌بینیم. پی‌جو (که شاید ترجمهٔ خوبی برای Pursuer نباشه) شمایل یک اسطوره رو برای ما به تصویر می‌کشه. اسطوره‌ای که مثل همهٔ اسطوره‌ها و نوابغ دیگه، مخصوصا شبیه مارادونا، یاغی و طغیانگره. طغیان ناخودآگاهی که هزینهٔ نابغه‌بودنه؛ درگیری‌های مدام ذهنی و جسمی برای به دست گرفتن کنترل فوران حال‌ی که در جسم زمینی نمی‌گنجه، و اگر کنترل نشد، فرار ازش.