یادداشت‌های فاطمه قزلی (46)

          اجازه بده نپذیرم،،🥲 
روانشناسی زرد؟ انگیزشی زرد؟ 
حوصله توضیح ندارم . در نهایت توصیه نمی شود .
        

          شاهکار،
بعضی قصه هایش را دوباره خواندم .
و اشتباه کردم یک روزه خواندم . داده های زیادی بود . ولی مگر می‌شد گذاشت زمین؟
        

          کتاب بیشتر از هر چیزی دارد راجع به هنر صحبت می‌کند.  دنبال معناداری میگردد.  شخصیت اصلی که مادر داستان باشد ، شب و روز بین افکار مختلف پرسه می‌زند و خودش و همچنین خواننده را دیوانه می کند . درگیر سبک زندگی های اینستاگرامی می شود و آنها را باور می‌کند.  نهایت تلاشش را برای مادر خوبی بودن می کند . شوهرش را راضی نگه می دارد . اما خودش احساس پوچی و بی معنایی می‌کند.  
این کتاب را تا تمام نکنید بی خیال نمی شوید ،
        

          شاید کمی نقد صریح و تندی باشد . شاید روزی آقای هادیان این یادداشت را ببینند و ناراحت شوند . توییتر باز جماعت همه چیز را راجع به خودش چک می‌کند بنظرم ( میدونم دچار مغالطه تعمیم شتابزده شدم ) اما مشهود است که چهل روز در میان جنگ بزرگی بوده اند . تک ایرانی خبرنگار . و هیچ دستگیر مخاطب نمی‌شود در این ۳۰۰ صفحه . ( ۲۰ صفحه را بخاطر عکس ها تخفیف دادم) مخاطب به خوبی از خورد و خوراک و رفت و آمد ایشان و پولی که به هتل ها داده اند و تعداد دفعات رفتن به سفارت خانه و دیدن سفیر ها مطلع می شود ولیکن از جنگ چیزی دستگیرش نمی شود . از حال اوکراینی ها . اون هم با این همه کبکبه و دبدبه . مترجم و فیکسر و پول و پشتیبان در ایران و پشتیبان در اوکراین . مرد حسابی یک حرف با اوکراینی ها نزدی؟ کمی از جنگ به ما نگفتی؟کمی از حال شهر ، حال مردم ، حال جنگ ؟ می دانم . می‌دانم ۴۰ روز آنجا بودی و روزی ۲۰ ، ۳۰ دلار پول هتل دادی دنبال قبله گشتی و کروسان وکاپوچینو در کافه الکیف خوردی و در لهستان ازت دزدی کردند . می‌دانم ‌ . اما به من چه :))   
به مراد دلم در این کتاب نرسیدم و آنچه دنبالش می گشتم این نبود . 
بیشتر از این ننویسیم که توییتر باز جماعت ، نمی خواند 😉
        

          اولش با کتاب ارتباطی برقرار نکردم و بسیار برایم معمولی و مثل کتاب های نوجوان افق و پیدایش بود . اما کتاب بنظرم در ۵۰  ۶۰ صفحه آخر غوغا کرد و نظرم برگشت . یادداشت نویسنده در انتهای کتاب هم تیر خلاص را زد و کتاب برایم ارزش بالایی یافت . 
پیشنهاد میکنم؟ بله . 
تضمین میکنم؟ خیر . 
خیلی بسته به مخاطب هست و نمی شود کتاب را تضمین کرد😅
        

          به قول آقای امیرخانی آن چیزی که در نهایت در ذهن ما از این کتاب می ماند خود ناخمن است . و کتاب یک کتاب شخصیت است . 
کتاب بسیار خوب ، پر از نماد ، و هر جا نماد باشد یهودی ها هم هستند :))
کتاب رو صبح تعطیلی مدارس خواندم و ظهر در باشگاه اکنون بهشان پیوستم تا راجع به کتاب حرف بزنیم . 
تجربه گفت و گو خیلی خوب بود و شنیدن حرف آدم ها و دیدگاهشان نسبت به کتاب واقعا بی نظیر بود .
        

          بخواب هلیا ، دود دیدگانت را آزار می‌دهد،،
        

          اجازه بدید سکوت میزان علاقه و رضایتم به این کتاب را نشان دهد . این کتاب را به تمامی آدم های روی کره زمین پیشنهاد میکنم و به دوستان صمیمی ام تحمیل میکنم . با این کتاب زندگی کردم واقعا دلم برای مارتین و تری و جسپر و انوک و آسترید و حتی ادی تنگ میشه 🥲
        

          کتاب روان و خوش خوان بود . بنظرم بیش از حد بهش پرداخته شده بود و آن کشش لازم را نداشت و می توانست پیچیده تر و جالب تر باشد . آخرش را خوب بسته بود و اگر داستان لو نرود ، خیال خواننده را راحت می‌کرد.  
در اویل کتاب خصوصا ۸۰ صفحه اولش ، دیالوگ ها بسیار ضعیف بودند گویی نویسنده قالبی برای بیان افکارش پیدا نکرده است و مجبور شده از دیالوگ استفاده کند .
ولی ۱۰۰۰۰۰ نسخه فروش ، شاید زیاد باشد برایش البته اگر فروش سازمانی نباشد :)) 
        

          شروعش عالی بود و مرا به سرعت تا صفحه ۹۰ کشاند اما کم کم ریخت و به نظرم ضعیف شد . 
بنظرم روابطی که بین سلیم و مراد اینجاد شد بسیار خفن و دور از ذهن بود و نقطه قوت کتاب بود . 
و لحظه ای که هستی به مراد و سلیم حسودی کرد را بی نهایت فهمیدم . و آن لحظه در دل گفتم فقط از سیمین بر می آید که یک خانم را ، یک روحیه دخترانه را به این صورت برای مخاطب به شکل ملموسی آشکار کند . و  به نویسنده های خانم سرزمینم افتخار کردم . 
و در مقایسه با سووشون با در نظر گرفتن تمامی جوانب، سووشون در نهایت شخصیت پردازی و داستان پردازی قوی تری داشت . 
        

          سلیقه دوست ،
کتاب داستان های واقعی داشت ، و همین ترسناکش می کرد ... 
        

          نمادین .
بیش از حد نمادین
تا پرده اول خوب . پرده آخر غیر قابل تحمل . 
به قول بابام نویسنده فرانسوی جماعت حتما باید یه قر و فری بدن تا حرفشان را بزنند.
        

          سخنی  نیست . کتاب برای سال ۷۷ است و دیگر نیست. و خوش حالم که چیزی را خواندم که بسیار زیبا ، عمیق و گم گشته بود :))
        

          بالاخره تمام شد . 
وجود نازنین امتحانات زیبا، من را از کتاب هایم دور می کند و در وقت های اضافه و استراحت هم ، وجود نازنین موبایل ، خود را به من نشان می‌دهد.  خلاصه که این کتاب تمام شد و بنظرم اگر رشته روایت از دستتان بیرون نپرد ، کتاب خوبی می تواند باشد. تجربه خودش است و دنیای خودش . نکته ای که درون صفحات کتاب قایم شده ، این است که به چه چیز هایی باید توجه کنیم یا بهتر است توجه کنیم یا شاید روزی متوجه شان شویم . و گریز هایی که در فصل های کوتاهش به موضوعات مختلف می زند ، بامزه است.  
پایان بندی   خوب بود.
        

          خط داستانی خیلی واضح و مشخص بود و کاملا معلوم بود که از صفحه اول تا آخر کتاب چه چیزی قرار است بخوانم . مثل انیمیشن های انگیزشی یا کتاب هایی از همین دست . یک چیزی بود که این کتاب را از بقیه تمیز می‌داد و سبب می‌شد که به خواندنش ادامه بدهم . آن هم معنا و مفهوم آزادگی و پرواز بود که مکرر رویش تاکید می‌شد. خصوصا مفهوم پرواز که در بخش اول کتاب به وضوح برای خواننده شرح داده شد . که پرواز چیست و بالت را کج کنی و یا خم کنی یا در فلان سرعت سقوط کنی چه اتفاقی می افته  ؟ انگار نویسنده قبلا پرنده بوده یا خلبان . مفهوم پرواز را به راحتی می‌توانستم روی مفاهیم عمیق زندگی پیاده کنم .و بگویم اره جاناتان میفهمم من هم به دنبال چیزی غیر از غذا هستم . من هم به دنبال اصل می‌گردم . و نویسنده ایده را خیلی هوشمندانه انتخاب کرده بود که باعث می‌شد خواننده باهاش همذات پنداری کنه . در بخش دوم کتاب جاناتان به سراغ استاد می‌رود . راه و هدف زندگی اش را پیدا کرده . هنجار های جامعه اش را برای خودش شکسته و زیر پا گذاشته و همچنان دنبال یادگیری می‌گردد . او به آموختن و به نزدیک شده ادامه می‌دهد . نویسنده عجیب نقطه اشتراک خواننده و جاناتان را به دست گرفته و به دنبال خود می‌کشاند.  غوغا می‌کند در فکر خواننده . در بخش سوم جاناتان پیر شده . همچنان قبیله اش او را طرد کرده اما او دست بردار نیست و شروع به آموزش دادن می‌کنه. چیزی اون وسط گفت فکر کنم این بود که ۸ تا شاگرد داشت و قبیله ۸۰۰۰ نفر بودند . داره یک دهم درصد بودن افراد سرکش و هدفمند جامعه را نشان میده که به هر چیزی راضی نمی‌شوند . او همچنان ادامه می‌دهد و آموزش می‌دهد. پرواز کردن را ... هدف داشتن را ... هدفِ درست داشتن را ... 
کتاب زیبایی بود 
        

          یک شاهکار  که دلت می‌خواهد پرتش کنی زمین و آنقدر فحشش بدی تا دلت خنک شود . چون تمام ذهن تو را به دست می‌گیرد.  هر جا دلش بخواد می‌برد و هر کار دلش بخواد می‌کند و تو هم گول می‌خوری و این است قدرت کتاب خوب ،، 
انشالله تا یک سال دیگه بتوانم فیلمش را هم ببینم🤧😂
        

          این بنده خدا رو هی تو آب نمک نگه داشتم تا یک یادداشتی چیزی بنویسم 
مگر مدرسه می‌گذارد ؟
شروع واقعا خوبی داشت . کشش خیلی بالا بود و من یک روزه و طی یک نشست تا ۸۰ رو خوندم . بعدش شل شد ، رشته داستان پرید و میلم هم کم تر و کم تر شد ، برعکس دروازه مردگان و لالایی برای دختر مرده . کم کم میخوندمش تا ۳۰ صفحه آخر که دوباره اوج گرفت و پایان هم زیبا بود و الحق امضای کار آقای شاه آبادی بود گرچه به پای کتاب های دیگرش نمی‌رسید. 
کتاب از تنور اومده بود بیرون که خواندمش و خیلی احساس خوبی داشت .
        

          کتابش را بخوانی
فیلم ایرانی اش را ببینی
مقایسه کنی
و دوباره ایمان بیاوری
به ادبیات ایرانی
به ایران
گویی حتی نمایشنامه خارجی،  جلوی فیلم ایرانی باید لنگ بندازه
افتخار جلوی چشم هایت را می‌گیرد
و می‌روی به ادامه زندگیت می‌رسی 

        

          این کتاب دیوانه ام کرد ... 
بی نظیر بود .
فکر می‌کردم مثل بقیه روایت ها از جنگ باشد . اما مواقعی بود که داشتم اتاقم را جمع میکردم و صوتی گوش میدادم و چیزی می‌گفت که نفسم حبس می‌شد و یک لحظه کپ می‌کردم.
و باز هم بهم ثابت شد قدرت مقام زن، حتی در جنگ هم می‌تواند تکان دهنده باشد.
این کتاب را بخوانید.
این کتاب را ، 
بخوانید .
این کتاب را بخوانید 
        

          اوایلش کتاب خوبی بود . 
اما از ۸۰ به بعد واقعا جالب نبود و خسته کننده بود و فقط سعی کردم تمومش کنم .
نمی‌دانم چرا ولی ارتباط نگرفتم.