داله، مثل دال، مثل منحنی بالای چوب تیرکمان!
داستان هم کشش خوبی دارد، هم طنز مطلوبی، هم موضوع جالبی. تلاش داستان برای رد شدن از وقایع تاریخی مثل دفاع مقدس و هواپیمای مسافربری هم خوب است، هرچند همه‌اش در پایان داستان یک جور فوری و فشرده‌ای جمع می‌شود.
برای پسرهای 12 تا 16ساله پیشنهادش می‌کنم.
        

          این کتاب رو هم خودتون بخونید و لذت ببرید 
و هم با خیال راحت به نوجوان‌ها معرفی کنید.
خدا قوت بده به این قلم آقای شرفی خبوشان‌ عزیز.
ماجرای کتاب درباره‌ی نوجوانی به اسم داووده‌.
این آقا داوود به خاطر مهارتی که تو جمع‌آوری و ساخت
تیروکمان‌ چوبی داره معروف شده به داوود داله‌!
ما با داوود همراه می‌شویم و کم‌کم ماجراهای داله‌هایش‌ 
و سختی‌هایی که برای ساخت هر کدوم کشیده رو می‌شنویم 
و در آخر، هنگامی که او تبدیل شده به "سلطان" و روی دستش کسی نیست 
اتفاقی که فکر نمی‌کنیم رخ می‌دهد و...
        

          فوق‌العاده است. رمان نوجوان است ولی اتفاقاً بزرگسالان وجوه متفاوتی از آن را دریافت خواهند کرد.
چاشنی ظریف و شیرین و از همه مهمتر پاکی از عشق دارد. عاشقانهٔ این کتاب عاشقانهٔ سالمی برای سن نوجوانی است، در عین حال با دل بازی می‌کند.
زاویهٔ دید نویسنده، نگاهش به داله و داستانی که ساخته عجیب خوب است.
        

          این کتاب رو از شاهکارهای ادبیات نوجوان میتوان بیان کرد
قصه داود با داله هایش آرام آرام در کتاب شکل می‌گیرد. هر داله (چوب های دال شکل که برای ساختن تیرکمان دستی استفاده می‌شوند) قصه و ماجرای خاص خودش را دارد که به آن هویت می‌دهد و داوود که برای ساختن که سلاح سنگ پراکنی کامل، غیر از داله به چیزهای دیگری نیز نیاز دارد که برای فراهم آوردنشان مجبور است دست به کاری بزند که ممکن است باعث عصبانیت پدرش شود.
و بالاخره داوودی که از همه خوان های سختش میگذرد و سلاحش را می‌سازد و نفر اول محله می‌شود
اما به ناگاه اتفاقاتی پشت سر هم می‌افتد که همه چیز را به هم می‌ریزد...
شخصیت پردازی ها، اتفاقات، نحوه روایت و دیگر عناصر داستان به خوبی در این اثر رعایت شده اند.
        

           به نام خدا
بعد از  حدود چندماه دوباره کتاب خوندن رو شروع کر دم.این کتاب هم به توصیه خودآقای  نویسنده خوندم و  لذت بردم.
متن خیلی روانی داشت ،طنز های بامزه کوتاه،محتوایی قابل باور
تصویر سازی  خیلی زیبا 
اون جاهایی که بعضی اصلاحات رو از دید یک نوجوان توصیف میکنه واقعا جالب بود،مثل:حالت را جا بیاورد،پدرت رو  دربیاورد و...
برای نوجوانی که خیلی کتاب نخونده گزینه مناسبی هیت چرا که داستان های چند صفحه ای کوتاه داره.

        

          کارخانه اسلحه‌سازی داوود داله داستان پسری داوود نام در دوران هشت سال جنگ تحمیلی است. داوود مثل خیلی از پسربچه‌های آن دوران عشق تیرکمان سنگی داشتن داره و برای رسیدن به این آرزو، یک جعبه از داله (چوب‌های دو شاخه که برای تیرکمان و قلاب سنگ استفاده می‌شه) داره که از درخت‌های متنوع جمع آوری کرده، داله طلایی هر درخت رو. این داله‌ها هر کدوم نام دارند و قصه‌ای، و داوود در این کتاب از رویای پیدا کردن دستکشی که بتونه کش داله‌هاش بشه و بین بچه‌ها، ارج و قرب پیدا کنه، برای ما تعریف می‌کنه. اما چه قیمت و بهایی باید برای این آرزو بده؟ این همون چیزیه که ما رو با داوود در این کتاب همراه می‌کنه.
کارخانه اسلحه‌سازی داوود داله، داستانی روان، جذاب برای نوجوان هست که صرفا سرگرمی نیست. در واقع به بیانی جذاب و روان، نشون می‌ده چطور اعمال ما، در زندگی ما اثر داره و چطور نتیجه اعمال خودمون رو می‌بینیم.
        

          دالـــــــــــــــه؟
بـه چــه قــیمـتی؟!
در این داستان داوود که شخصیت اصلی داستان هستش تمام وقتش را صرف جمع کردن داله میکند.
داله یا همان تیر و کمان سنگی از دو تکه جوب که بشکل حرف دال در آمده باشند است.
اما داوود فقط قسمت چوبی داله را دارد و قیمت های دیگر آن را ندارد.
در این داستان جنگ هشت ساله بین ایران و عراق را روایت میکند و ترس ها و کار های عجیب کودکان ایرانی در زمان جنگ را توصیف میکند.
من از روشی که نویسنده ابن داستان برای کتابش استفاده کرده بود خیلی تعجب کردم ، نویسنده این داستان ،داستان را از وسط شروع کرده و اول تک به تک داله ها را معرفی کرده سپس داستان را از سر گرفته.
حرف اصلی این داستان هم درباره جنگ هشت ساله بین ایران و عراق است و سقوط هواپیمای مسافری ایرانی در آن سو است.
من این کتاب رو به نو جوانان بیت دوازده تا پانزده سال علاقه مند به داستان هایی که در زمان جنگ روایت شدند توصیه میکنم.
        

          کتابهای آبنبات رو یکم با هدف ترش کنی و یکم اضافاتش رو بزنی میشه کارخانه اسلحه سازی. ینی همونقدر خوش خوان همون قدر گذرا همونقدر ساده و سطحی و با نمک . دنیای اقا داوود باعث میشه لحظاتی که درگیر خوندنش هستیم شیرین بشه . بعضی وقتها به ضرورت کتابهای اینچنینی در میان کتابهای عمیق تر فک میکنم و جوابم را وقتی میگیرم که یادم میاید آبنبات نعنایی کم اهمیتی را بعد از وعده مهم نهار در دهانم گذاشته ام. هر چند که از جمع بندی نمادین آخرش هم به سادگی نمیشه گذشت. من رو یاد فیلم کیل بیل انداخت که شخصیت به شدت منفی زنِ فیلم وقتی میفهمه داره مادر میشه از کارای بد گذشتش در همون لحظه دست میکشه.
البته با اجازه از داله مرگ.
        

          عالی بود آخرش بد تموم شد
        

          این کتاب به شدت حرفه ای هست .
این داستان کنایه امیز هست و اگر به آن بیندیشیم و به درون آن فکر کنیم میفهمیم که مفهوم کتاب چیز دیگری هست !!!!
        

          داستان هاي زيبايي دارد. از بيان مدل نوشتن داستان به شما بگويم. آقاي شرفي خبوشان از وسط ماجرا شروع كرده و آمده اول و تك تك داله ها را معرفي كرده و به سمت آخر داستان رفته است.
بگذاريد تشبيه اش كنم به يك قطار. ما از ايستگاهي كه وسط مسير است سوار شده ايم و آمديم به سمت اولين ايستگاه و بعد راهي شديم به سمت آخرين ايستگاه.
مسير زيبايي در پيش داريد.
اين كتاب را به شدّت توصيه مي كنم در ليست كتاب خواني خود داشته باشيد
        

          خیلی خیلی عالی بود. قلم آقای شرفی خبوشان عالی و قوی است و در اینجا با طنز هم همراه شده تا یک داستان قوی بسازد، با پایانی عالی. حوادث و نشانه‌ها چنان جذاب و خوب کنارهم قرار گرفته‌اند که یک پایان عالی و تاثیرگذار را رقم بزنند. 
        

          .


ساختار بعضی از قصه‌ها، درست شبیه یک قله است. یک نقطه‌ی خاص در میانه داستان وجود دارد که از آن جا، هم بخش ماقبل داستان خوب دیده می‌شود، هم مابعد. درست منطبق است بر ادراک ما از زمان؛ که در خط زمان، «حال» قله‌ای است که ما بر آن ایستاده‌ایم. از حال می توان گذشته را از بالا دید، یعنی «تاریخ» پیدا کرد؛ و هم آینده را به صورت اجمال مشاهده کرد، یعنی «افق» به دست آورد. رمان نوجوان «کارخانه اسلحه‌سازی داوودداله» دقیقاً چنین ساختاری دارد. برای همین، هم تاریخ در آن هست و هم افقِ پیش روی ما؛ لااقل از دید نویسنده. قله داستانیِ این کتاب، درست در صفحه 90، یعنی در فصل «سلطان» اتفاق می‌افتد. در فصلی که داوود بر همه‌کس و همه‌چیز سیطره یافته است و از قله به همه نگاه می‌کند. وقتی از این قله به گذشته نگاه می‌کنی، هم امکانات و تمهیداتِ تاریخی را تا نقطه حاضر در می‌یابی؛ و هم افقِ حرکتِ پیش رو را می‌بینی، که تیره شده یا روشن است. در این قله است که ناخودآگاه، داوود به تصویری بنیادین از انسان ایرانی در دوره جدید بدل می‌شود. جایی که همه‌ی سیرش در گذشته، به نقطه «بلوغ» منتهی می‌شود و روبه‌رویش، پهنه‌ای بزرگ برای کنش و حرکت گسترده می‌شود. اما این تصویر بنیادین چه‌گونه به چنگ متن درآمده است؟ پاسخ بسیار ساده است؛ با تمرکز نویسنده بر داله.

همه داستان حول «داله» می‌گردد که راوی به صورت مبسوط آن را توضیح می‌دهد. این بدین معنی است که داله، نقطه کانونی روایت این انسانِ جدید است. اما مهم‌تر از این مرحله، آن لحظه‌ای است داله به عنوان شیء، از «داله بودن» فراتر رفته، و اصل و اساسِ «ابزار بودن» را به منصه نمایش گذاشته است. به عبارتی فنی، نویسنده به «ذات شی» در دوره جدید نزدیک شده است که فراتر است از کارکرد ابزاری اشیاء مختلف. در حقیقت فصل «سلطان» رمان، فصل سیطره انسان جدید بر ذات اشیاء است که همان قدرت محض است. فصل تولد تکنولوژی است به عنوان شی‌ای «در ذاتِ خویش ابزارِ دست انسان». شی‌ای که قدرت بی‌حد به وجود می‌آورد و ساختار زندگی را تغییر می‌دهد. یک زندگی که انسان تازه‌ای در آن متولد شده است؛ درست همزمان با تولد تکنولوژی. تا صفحه 90، داستان کتاب مربوط به روایت انسان ایرانی در عصر جدید است. انسانی که برای رسیدن به داله خویش، دست و پا می‌زند و هر دری را می‌کوبد. برای رسیدن به این داله، داوود مجبور است ابتدا داله‌ها را بشناسد. تا ذات داله را نشناسد، نمی‌تواند آن را زیر چنگ قدرت خویش بیاورد. برای آن که داله را بشناسد، باید به شناختی مخصوص شخصی (و مرتبط با نیازش) برسد. او درخت‌ها را «از زاویه» دید یافتن نقطه خاصِ مناسب برای ساختن «داله طلایی» می‌شناسد. او به ذات درخت به عنوان شی‌ای خارج از قدرت انسان (که محصول طبیعت است) کاری ندارد. او درخت را به عنوان «منبع»ی برای ساختن ابزاری به اسم داله «می‌شناسد». علم داوود از همان ابتدا، به وسیله هدفش محدود و متمرکز شده است. در فصل «تصمیم داوود»، او پس از رسیدن به علم، انتخابش را می‌کند. او داله مرگ را برمی‌گزیند تا به قدرتی دست‌نیافتنی برسد، قدرتی که او را به سلطان بلامنازع تبدیل کند. درست در فصل بعد، او به سلطان تبدیل می‌شود. آن‌جاست که انسان جدید متولد شده است. خود راوی می‌گوید: «داله مرگ من را تبدیل کرده بود به یک آدم دیگر. شاید هم خودم یک چیز دیگر شده بودم و تقصیرش را می‌انداختم گردن داله مرگ. هرچی بود دلم نمی‌خواست از داله مرگ جدا شوم. من سلطان بودم و این حس سلطان بودن را دوست داشتم.» در غیاب پدر، در تضاد با مادری که زورش به او نمی‌رسد، و در جنگ با طبیعت و انسان‌های آن محله، داوودِ نو ظهور می‌کند. این کدام داوود است؟ دقیقاً همان تصویری است که عهد عتیق از «داوودِ پادشاه» ارائه کرده است. حالا اوست و نابودی هرآنچه دربرابر او قد علم کرده است. داوودِ داله‌ساز، هم‌چون داوودِ پادشاه عهد عتیق، با همه می‌جنگد تا بر همه سیطره پیدا کند. او سفیر مرگ و نابودی است.

گفتیم این فصل، همچنان که قله روایت داستانی است، به صورتی بنیادین، قله‌ی زمانی زندگی انسان جدید هم هست. آیا این نقطه، در زمانِ واقعیِ انسان ایرانی هم معادلی دارد؟ بله، دارد. تشکیل دولت پهلوی دقیقاً چنین نقطه‌ای است، یعنی نقطه تولد انسانِ ایرانی مدرن. انسانی که پس از شناخت ابزاریِ طبیعت، و پس از گذشتن از نقطه تصمیمِ (مبتنی بر اراده معطوف به سیطره بر همه‌چیز و همه‌کس)، به «سلطنت مطلقه» می‌رسد. با چه چیزی؟ با در اختیار گرفتن اشیاء به مثابه ابزار. با ساختن گروهی که عنوان «مرگ» را یدک می‌کشد. سرنوشت این انسان به کجا ختم می‌شود؟ یقیناً او مستعمره نخواهد شد، چون ذات اشیاء را در اختیار گرفته است. اما آیا همانند بقیه دنیا، این مسیر را تا انتها خواهد رفت؟ نه، او عشقی دارد به نام لیلا که هر از چند گاهی در گوشه چشمش ظاهر می‌شود. او لیلایی دارد که همیشه کنجِ قلبش بوده، حتی وقتی که به سلطان تبدیل شده است. انتهای داستان، سرنوشت لیلا او را به خودش می‌آورد. به نقطه بزرگی برای تصمیمش می‌رسد. این دومین نقطه تصمیم اوست. باید تصمیم بگیرد که می‌خواهد آن سلطنتِ مبتنی بر زور و «ابزارانگاریِ همه‌چیز و همه‌کس» را ادامه بدهد یا نه. او تصمیمش را می‌گیرد. او تذکری پیدا کرده حقیقتی که پرده از برابر چشمانش برداشته است. پدرش برگشته با دستی که نیست، همان دستی که خودش دستکشش را بریده؛ و بعدش هم لیلا... هنوز راه توبه باز است.

حالا ما هم باید همراه داوود تصمیم بگیریم، که داله را رها کنیم یا نه. ممکن است یکی بگوید که تصمیم گرفتن ما چیزی را عوض نمی‌کند. نمی‌توان زمان را به عقب برگرداند. نمی‌توان از بلوغ فرار کرد. نمی‌توان از سایه حکومت پهلوی کنار رفت؛ ما مجبوریم همچون او رفتار کنیم. اما داستان برخلاف دنیای واقعی، می‌تواند به عقب برگردد. ما خوانندگان می‌توانیم به فصلِ ماقبلِ «سلطان» برگردیم. همان فصلی که داوود اولین تصمیم بزرگش را گرفت. فصلِ «تصمیم داوود» که نقطه آغاز تولد او هم بود. در آن فصل، داوود بین دو داله مردد بود، که در نهایت اراده معطوف به قدرت، او را به یک طرف رهنمون شد. او انتخابش را کرد و بر اژدهای نابودی سوار شد. بیایید در این نقطه متمرکز شویم. از خودمان بپرسیم که اگر داوود آن یکی داله را انتخاب می‌کرد، آیا مسیر داستان عوض می‌شد؟ اگر می‌خواست آن یکی داله را انتخاب کند، چه اتفاقی باید می‌افتاد؟ یقیناً باید اراده معطوف به قدرت را کنار می‌گذاشت؟ آیا چنین چیزی ممکن بود؟ و اگر فکر می‌کنیم که چنین چیزی ممکن است، چه اراده‌ای قرار است جای اراده معطوف به قدرت را بگیرد؟ اراده معطوف به عشق؟ یا چیزی دیگر؟ اصلاً اراده معطوف به عشق ممکن است؟ متناقض‌نما نیست؟ اگر نیست، چرا ظاهری متناقض دارد؟ و مهم‌تر آن‌که چه آینده‌ای برای داوود می‌سازد؟ آینده‌ای که پشیمانی با خود نیاورد. آینده‌ای که ادامه راه پهلوی نباشد. آینده‌ای که پدر و  مادر را به خاکِ سیاه...
        

          آرزوی بچگی من داشتن داله بود اما بابام میگفت پسرونست  و براش عجیب بود دختری داله بخواد... و من حسرت داشتن داله رو داشتم... زمان گذشت و یادمون رفت ...اما این کتاب منو پرت کرد به اون زمانایی که خواهش میکردم بابا برام بخره ... من با داوود دنبال داله و دستکش و گنجشک گشتم ...و با داوود داله رو پرت کردم تو جوی آب ... بینظیر بود ... یه نفس خوندم،مثل یه لیوان آب خنک سر کشیدم...
        

          خواندنی و پرکشش و در مواردی ملال‌آور
کارخانه اسلحه‌سازی داود داله تمام شد. اولین کتابی بود که به صورت نسخه الکترونیکی خواندم. طول کشید ولی بالاخره تمام شد. کتابی زیبا و پرکشش برای دهه شصتی‌ها و هفتادی‌ها. نمی‌دانم نوجوانان و جوانان دهه هشتاد با این محتوا ارتباط برقرار می‌کنند یا نه؟
        

          
کتاب خوبی بود اینکه به صورت تخصصی به یک چیزی پرداخته بود و از جوانب مختلف بهش پرداخته بود جالب بود
 و اینکه نشون می‌داد اگر یک نفر یه چیزی دنیاشو پر کنه چقدر اون علاقه‌اش توی جهان بینی و توی تمام تفکراتش و زندگیش می‌تونه تاثیرگذار باشه همونطور که توی پایان کتاب هم تاثیر این علاقه روی جهان بینی رو مشاهده کردیم یعنی با اتفاقی که برای اون هواپیما افتاد طرز فکرش نسبت به داله‌هاش چه جوری عوض شد.

از جاهای قشنگ کتاب هم اون قسمت‌هایی بود که خودش سوال می‌پرسید و خودش سه چهار تا جواب مختلف بهش می‌داد خیلی قشنگ و جذاب و طنز بود به نوعی.
اما احساس کردم آخرای کتاب روی ریتم تند افتاد یعنی خیلی ناگهانی کتاب تموم شد و انگار که فقط می‌خواست به پایانش برسه، احساس می‌کنم پایانش خیلی بهتر می‌تونست باشه و اثرگذاری سقوط اون هواپیما روی بچه بهتر و قشنگ‌تر می‌تونست توصیف بشه و حتی اشاره بشه به ظالم بودن مثلاً به دشمن بودن به کار غیر انسانی و غیر اخلاقی کردن آمریکا. 
و یک رگه‌هایی از وطن پرستی و استکبار ستیزی توی دل داستان از دیدگاه یک نوجوان جا بگیره.
در کل کتاب خوبی بود به نظرم
        

          چقدر این روزها نیاز داشتم به خواندن یک چنین کتابی کوتاه ،جذاب خواندنی .شخصیت پردازی های داستان خیلی خوب بود و داستان کشش داشت بنظرم پایان کتاب بهتر از اینها می‌توانست باشد حس کردم نویسنده می خواسته زودتر داستان را به اتمام برساند 
اما در کل لذت بردم از خواندنش .
        

          هر کودک و نوجوانی نیاز به بازی دارد.همیشه یکی از شیرین ترین بازی ها بازی با تیرکمان است که محبوب بسیاری از بچه هااست. اگر تیرو کمانت با داله ساخته شده باشد که دیگر حالی که می کنی وصف ناشدنی است زیرا از دسترنج خودت به نتیجه رسیده ای.حال شاید سوال شود که داله چیست؟ به چوب هایی که شکلی مانند حرف وی انگلیسی دارند داله می گویند.چیزی که برای داوود قصه ی ما پیدا کردنش تخصص بود و دلیل غرور.پیدا کردن هر داله کار سختی است و انجام دادن هر کارسختی حتما یک قصه ای پشتش دارد برای همین پشت هر کدام از داله ها قصه های جالبی پنهان است. اما یک مشکلی این وسط وجود داشت. برای درست شدن یک تیرو کمان با داله به کش یا دستکش نیاز بود چیزی که به دلیل فقر دوران جنگ داوود نداشت اما مهری خانم مادر امید دوست داوود به دلیل شغل پدر امید دستکش زیاد داشت.پدر امید گواهینامه ی پایه یک داشت و با کامیون به جاهای مختلف سفر می کرد برای همین سوغاتی های زیادی برای خانواده‌اش می آورد اما پدر داوود بنا بود و برای کار با دوغاب به دستکش احتیاج داشت و بدون دستکش دستش آسیب جدی می‌دید پس نمی توانست روی دستکش پدرش حساب کند اما زمانی‎‌که پدرش به جبهه می‌رود می تواند روی این موضوع حساب بازکند.
ولی حفظ رابطه با امید دلیل دیگری نیز داشت:لیلا خواهر امید! داوود به لیلا دل باخته بود اما نمی توانست این را علناً به زبان بیاورد پس مجبور بود خود خوری کند. ولی هنوز هم داله ها برای داوود بسیار اهمیت دارد اما آیا ممکن است اتفاقی بیفتد که داوود قید داله ها را بزند؟ 
آقای محمدرضاشرفی خبوشان قصد داشت به ما دنیای داوود در زمان جنگ و حمله به هواپیمای مسافربری را نشان دهد نوجوانی که در آن واحد قرار است بار دو غم بزرگ را به دوش بکشد.کتاب نثر روانی دارد و جذابیت خوبی دارد اما از زمان تعریف کردن قصه ی پشت داله کتاب وارد یک روند یکنواخت و نسبتا‎‌خسته کننده می شود که تا حدی از جذابیت کتاب می کاهد اما نقطه ی پایان کتاب بسیار خوب و متناسب تعریف شد که کتاب را بهترین نحو به پایان می رساند که یکی از بزرگترین نقاط قوت کتاب است که نقاط ضعف را پنهان می کند.در این زمانه که موبایل حرف اول را ‌می‌زند ‌برای کمی تنوع کتاب کارخانه‌ی‌اسلحه‌سازی داوود‌داله یک پیشنهاد خوب است.
        

          در طول خواندنش با داوود شیطنت میکنید، حسادت و رقابت میکنید، عاشق میشوید و رشد میکنید...
داستان محمدرضا شرفی خبوشان، داستان بلوغ است، بلوغی که از دل یک مواجهه تراژیک با واقعیت، داوود را از عالم گذشته اش جدا کرده و به فهم جدیدی می رساند...
        

          اگر می خواهید یک کلکسیون داله را درک کنید این کتاب را بخوانید ... من که خوشم نیامد ..حتی به نظرم بخش هایی که مربوط به لیلا می شد اصلا جالب نبود دیگر کلیشه ای شده هر رمان نوجوانی که می خوانی و پسر نوجوان شخصیت اصلی ست عاشق خواهر دوست اش می شود من که از این قسمت خوشم نیامد چه لزومی دارد انقدر رایج باشد حتی نواجونی که عاشق نشده باخود میگوید بگذار بینم شاید دوست من هم خواهر داشته باشد و به درد من بخورد ..
در هرصورت از خواندنش پشیمان نشدم اما به کسی معرفی نمی کنم ..