داله، مثل دال، مثل منحنی بالای چوب تیرکمان!
داستان هم کشش خوبی دارد، هم طنز مطلوبی، هم موضوع جالبی. تلاش داستان برای رد شدن از وقایع تاریخی مثل دفاع مقدس و هواپیمای مسافربری هم خوب است، هرچند همه‌اش در پایان داستان یک جور فوری و فشرده‌ای جمع می‌شود.
برای پسرهای 12 تا 16ساله پیشنهادش می‌کنم.
        

          این کتاب رو هم خودتون بخونید و لذت ببرید 
و هم با خیال راحت به نوجوان‌ها معرفی کنید.
خدا قوت بده به این قلم آقای شرفی خبوشان‌ عزیز.
ماجرای کتاب درباره‌ی نوجوانی به اسم داووده‌.
این آقا داوود به خاطر مهارتی که تو جمع‌آوری و ساخت
تیروکمان‌ چوبی داره معروف شده به داوود داله‌!
ما با داوود همراه می‌شویم و کم‌کم ماجراهای داله‌هایش‌ 
و سختی‌هایی که برای ساخت هر کدوم کشیده رو می‌شنویم 
و در آخر، هنگامی که او تبدیل شده به "سلطان" و روی دستش کسی نیست 
اتفاقی که فکر نمی‌کنیم رخ می‌دهد و...
        

          فوق‌العاده است. رمان نوجوان است ولی اتفاقاً بزرگسالان وجوه متفاوتی از آن را دریافت خواهند کرد.
چاشنی ظریف و شیرین و از همه مهمتر پاکی از عشق دارد. عاشقانهٔ این کتاب عاشقانهٔ سالمی برای سن نوجوانی است، در عین حال با دل بازی می‌کند.
زاویهٔ دید نویسنده، نگاهش به داله و داستانی که ساخته عجیب خوب است.
        

          این کتاب رو از شاهکارهای ادبیات نوجوان میتوان بیان کرد
قصه داود با داله هایش آرام آرام در کتاب شکل می‌گیرد. هر داله (چوب های دال شکل که برای ساختن تیرکمان دستی استفاده می‌شوند) قصه و ماجرای خاص خودش را دارد که به آن هویت می‌دهد و داوود که برای ساختن که سلاح سنگ پراکنی کامل، غیر از داله به چیزهای دیگری نیز نیاز دارد که برای فراهم آوردنشان مجبور است دست به کاری بزند که ممکن است باعث عصبانیت پدرش شود.
و بالاخره داوودی که از همه خوان های سختش میگذرد و سلاحش را می‌سازد و نفر اول محله می‌شود
اما به ناگاه اتفاقاتی پشت سر هم می‌افتد که همه چیز را به هم می‌ریزد...
شخصیت پردازی ها، اتفاقات، نحوه روایت و دیگر عناصر داستان به خوبی در این اثر رعایت شده اند.
        

          رمان نوجوانی که به بزرگیالان هم به شدت پیشنهاد میشه .نثر روان و توصیفات عالی به همراه پایانی غافلگیرکننده.
سالها بود رمان نوجوان نخوانده بودم واقعا لذت بردم
        

          برشی از کتاب:
مامان حواله ام میداد به روزی که بابا برگردد و پدرم را دربیاورد. میدانم که این یک اصطلاح است. ولی من نمیتوانستم قبول کنم که بابا قرار است خودش را دربیاورد. یعنی از کجا دربیاورد؟
بی‌اختیار چیزی که این اصطلاح تصور میکردم این بود، بابا یک کت بلند سیاه پوشیده و مثل شعبده باز‌ها از توی کلاهش به جای اینکه خرگوش یا کبوتر در بیاورد، چند تا از خودش را در می‌آورد و بعد همه‌ی بابا‌ها با چوب‌های شعبده بازی ‌شان دنبالم میکنند و از همه طرف من را به چیز‌های عجیب‌و‌غریب تبدیل میکنند و من در همان حالتی که هی تبدیل به موش و عنکبوت و سوسک و گراز و میمون و قورباغه میشوم از دستشان فرار میکنم.
✍️این کتاب ما را با خود می‌برد به دنیای نوجوانی به نام داوود که با پدر و مادر و زری خواهرش زندگی میکند و صندوقی دارد با داله های دست ساز خودش که برای هر کدام اسم و قصه ای ساخته و ماجراهای تلخ و شیرینی را می‌گذراند و ما را با خودش همراه می‌کند تا اینکه در آخر کتاب یک غافلگیری همه را شوکه میکند، قلم استاد شرفی خبوشان مخاطب را میخکوب میکند تا آخر این کتاب را یک نفس بنوشید
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ ۱۴۰۲/۰۹/۲۰ به پایان رسیده است. 
        

          خلاقانه، روان و با طنزی در مجموع پاک. مناسب خواندن و هدیه دادن. درباره‌ی زندگی، انسان، انسانیت و مرگ.
نگاه شرافتمندانه نویسنده به طبقه‌ی مستضعف جامعه قابل تقدیر است.
        

          اگر یک حلقه کتاب با یک سری بچه متوسطه اولی داشته باشم ، این کتاب حتما جزو پیشنهاد هایم هست . طنز بامزه ای هم داشت.
        

          رضاشرفی خبوشان بعدازکتاب  تحسین شده بی کتابی ،این کتاب رابرای نوجوانان نوشت کتابی خوب وزمینه مناسب برای فکرکردن نوجوانان وجوانان 
        

          کارخانه اسلحه سازی داوود داله را خیلی وقت بود که قصد شروعش را داشتم و هر دفعه به دلیلی،طرح جلد،و اسم کتاب منصرف از خواندش می شدم تا اینکه با جمعی از نوجوان خوانان در روزهای که آتش توپ و موشک دو قطب خیر و شر را درگیر کرده بود تمامش کردم.
نثری روان،جذاب،پرکشش،یادآور خاطرات کودکی
 دوست داشتم من هم جزوی از داله های تو جعبه داوود بودم مثل داله لیلا 
پ.ن:
موضوع داستان بیشتر به درد دهه شصت و هفتاد و کمابیش هشتاد بخورد
 ولی نوجوان امروز شاید خیلی درکی از داله و فضای نوستالژی آن زمان نداشته باشد.
        

          بسم‌الله.

بَه‌بَه به آقای شرفی خَبوشان و قلمش. نویسنده‌های ایرانی را دریابیم. انبوه ترجمه‌ی کتب خارجی و اقبال به سمت آن‌ها ما را از نویسندگان خوب‌مان غافل می‌کند...
بعد از "عاشقی به سبک ون‌گوگ" و "بی‌کتابی"، حالا از این یکی هم خوشم آمد.
"کارخانه اسلحه‌سازی داوود داله" مانند "عاشقی به سبک ون‌گوگ" سِیرِ تکاملی خوبی را دارد. پایان‌ کتاب را به نوجوان‌تان بگویید به‌جای یک‌بار، ده‌بار بخواند.

به یاد لیلا، امید، پدر داوود و داله‌های خودِ داوود..❣️
        

          داوودداله برای خودش یک کارخانه اسلحه سازی بر پا کرده. او داله جمع می‌کند. روی پشت بام خانه‌شان یک جعبه پر از داله‌های مختلف دارد. برای همین به او می‌گویند داوودداله.
داله دو تا شاخه به هم چسبیده است عینهو حرف دال که ازش تیر و کمان سنگی درست می‌کنند. تیر و کمان‌هایی که قرار است بلای جان هر موجود جاندار و حتی اشیاء بی‌جان شوند. او برای تمامی داله‌هایش اسم گذاشته. داله کشکرک، داله لیلا، داله مرگ و ... . داله مرگ از همه اینها بهتر است. چون آن را از یک درخت چنار بزرگ و قدیمی توی مرده شور خانه مخروبه کنده است.
البته برای ساخت تیر و کمان سنگی فقط داله کافی نیست. کش هم لازم است. این کش می‌تواند تکه‌ای از دستکش بنایی پدر داوودداله باشد، یا تکه‌ای از دست کش ظرفشویی مادرش یا حتی دستکش ظرفشویی مامان لیلا. لیلا خواهر امید است. امید هم رفیق صمیمی داوودداله است.
داوودداله لیلا را دوست دارد. اما برای ساخت تیر و کمان داله مرگ را انتخاب می‌کند. دل به دریا می‌زند و دستکش‌های بنایی پدرش را خرج داله می‌کند. و با تیر و کمانی که می‌سازد محله را به آتش می‌کشد. حتی از خیر یک گنجشک نشسته روی درخت و یک شیشه سالم خانه‌های مخروبه هم نمی‌گذرد. او با داله مرگ در محله‌شان پادشاهی می‌کند و پزش را به جلال که تا مدت‌های صاحب تنها تیر و کمان محله بود می‌دهد.
اگر جذب شخصیت پر شور و حرارت داوودداله شده‌اید و می‌خواهید با او و احوالاتش بیشتر آشنا شده و همچنین از سرنوشت لیلا و برادرش امید باخبر شوید، خواندن کتاب «کارخانه اسلحه سازی داوود داله» نوشته آقای «محمدرضا شرفی خبوشان» را به شما پیشنهاد می‌کنم.
        

          طنز، عمیق، پر مفهموم
        

           به نام خدا
بعد از  حدود چندماه دوباره کتاب خوندن رو شروع کر دم.این کتاب هم به توصیه خودآقای  نویسنده خوندم و  لذت بردم.
متن خیلی روانی داشت ،طنز های بامزه کوتاه،محتوایی قابل باور
تصویر سازی  خیلی زیبا 
اون جاهایی که بعضی اصلاحات رو از دید یک نوجوان توصیف میکنه واقعا جالب بود،مثل:حالت را جا بیاورد،پدرت رو  دربیاورد و...
برای نوجوانی که خیلی کتاب نخونده گزینه مناسبی هیت چرا که داستان های چند صفحه ای کوتاه داره.

        

          دالـــــــــــــــه؟
بـه چــه قــیمـتی؟!
در این داستان داوود که شخصیت اصلی داستان هستش تمام وقتش را صرف جمع کردن داله میکند.
داله یا همان تیر و کمان سنگی از دو تکه جوب که بشکل حرف دال در آمده باشند است.
اما داوود فقط قسمت چوبی داله را دارد و قیمت های دیگر آن را ندارد.
در این داستان جنگ هشت ساله بین ایران و عراق را روایت میکند و ترس ها و کار های عجیب کودکان ایرانی در زمان جنگ را توصیف میکند.
من از روشی که نویسنده ابن داستان برای کتابش استفاده کرده بود خیلی تعجب کردم ، نویسنده این داستان ،داستان را از وسط شروع کرده و اول تک به تک داله ها را معرفی کرده سپس داستان را از سر گرفته.
حرف اصلی این داستان هم درباره جنگ هشت ساله بین ایران و عراق است و سقوط هواپیمای مسافری ایرانی در آن سو است.
من این کتاب رو به نو جوانان بیت دوازده تا پانزده سال علاقه مند به داستان هایی که در زمان جنگ روایت شدند توصیه میکنم.
        

          کتابهای آبنبات رو یکم با هدف ترش کنی و یکم اضافاتش رو بزنی میشه کارخانه اسلحه سازی. ینی همونقدر خوش خوان همون قدر گذرا همونقدر ساده و سطحی و با نمک . دنیای اقا داوود باعث میشه لحظاتی که درگیر خوندنش هستیم شیرین بشه . بعضی وقتها به ضرورت کتابهای اینچنینی در میان کتابهای عمیق تر فک میکنم و جوابم را وقتی میگیرم که یادم میاید آبنبات نعنایی کم اهمیتی را بعد از وعده مهم نهار در دهانم گذاشته ام. هر چند که از جمع بندی نمادین آخرش هم به سادگی نمیشه گذشت. من رو یاد فیلم کیل بیل انداخت که شخصیت به شدت منفی زنِ فیلم وقتی میفهمه داره مادر میشه از کارای بد گذشتش در همون لحظه دست میکشه.
البته با اجازه از داله مرگ.
        

          عالی بود آخرش بد تموم شد
        

          این کتاب به شدت حرفه ای هست .
این داستان کنایه امیز هست و اگر به آن بیندیشیم و به درون آن فکر کنیم میفهمیم که مفهوم کتاب چیز دیگری هست !!!!
        

          .


ساختار بعضی از قصه‌ها، درست شبیه یک قله است. یک نقطه‌ی خاص در میانه داستان وجود دارد که از آن جا، هم بخش ماقبل داستان خوب دیده می‌شود، هم مابعد. درست منطبق است بر ادراک ما از زمان؛ که در خط زمان، «حال» قله‌ای است که ما بر آن ایستاده‌ایم. از حال می توان گذشته را از بالا دید، یعنی «تاریخ» پیدا کرد؛ و هم آینده را به صورت اجمال مشاهده کرد، یعنی «افق» به دست آورد. رمان نوجوان «کارخانه اسلحه‌سازی داوودداله» دقیقاً چنین ساختاری دارد. برای همین، هم تاریخ در آن هست و هم افقِ پیش روی ما؛ لااقل از دید نویسنده. قله داستانیِ این کتاب، درست در صفحه 90، یعنی در فصل «سلطان» اتفاق می‌افتد. در فصلی که داوود بر همه‌کس و همه‌چیز سیطره یافته است و از قله به همه نگاه می‌کند. وقتی از این قله به گذشته نگاه می‌کنی، هم امکانات و تمهیداتِ تاریخی را تا نقطه حاضر در می‌یابی؛ و هم افقِ حرکتِ پیش رو را می‌بینی، که تیره شده یا روشن است. در این قله است که ناخودآگاه، داوود به تصویری بنیادین از انسان ایرانی در دوره جدید بدل می‌شود. جایی که همه‌ی سیرش در گذشته، به نقطه «بلوغ» منتهی می‌شود و روبه‌رویش، پهنه‌ای بزرگ برای کنش و حرکت گسترده می‌شود. اما این تصویر بنیادین چه‌گونه به چنگ متن درآمده است؟ پاسخ بسیار ساده است؛ با تمرکز نویسنده بر داله.

همه داستان حول «داله» می‌گردد که راوی به صورت مبسوط آن را توضیح می‌دهد. این بدین معنی است که داله، نقطه کانونی روایت این انسانِ جدید است. اما مهم‌تر از این مرحله، آن لحظه‌ای است داله به عنوان شیء، از «داله بودن» فراتر رفته، و اصل و اساسِ «ابزار بودن» را به منصه نمایش گذاشته است. به عبارتی فنی، نویسنده به «ذات شی» در دوره جدید نزدیک شده است که فراتر است از کارکرد ابزاری اشیاء مختلف. در حقیقت فصل «سلطان» رمان، فصل سیطره انسان جدید بر ذات اشیاء است که همان قدرت محض است. فصل تولد تکنولوژی است به عنوان شی‌ای «در ذاتِ خویش ابزارِ دست انسان». شی‌ای که قدرت بی‌حد به وجود می‌آورد و ساختار زندگی را تغییر می‌دهد. یک زندگی که انسان تازه‌ای در آن متولد شده است؛ درست همزمان با تولد تکنولوژی. تا صفحه 90، داستان کتاب مربوط به روایت انسان ایرانی در عصر جدید است. انسانی که برای رسیدن به داله خویش، دست و پا می‌زند و هر دری را می‌کوبد. برای رسیدن به این داله، داوود مجبور است ابتدا داله‌ها را بشناسد. تا ذات داله را نشناسد، نمی‌تواند آن را زیر چنگ قدرت خویش بیاورد. برای آن که داله را بشناسد، باید به شناختی مخصوص شخصی (و مرتبط با نیازش) برسد. او درخت‌ها را «از زاویه» دید یافتن نقطه خاصِ مناسب برای ساختن «داله طلایی» می‌شناسد. او به ذات درخت به عنوان شی‌ای خارج از قدرت انسان (که محصول طبیعت است) کاری ندارد. او درخت را به عنوان «منبع»ی برای ساختن ابزاری به اسم داله «می‌شناسد». علم داوود از همان ابتدا، به وسیله هدفش محدود و متمرکز شده است. در فصل «تصمیم داوود»، او پس از رسیدن به علم، انتخابش را می‌کند. او داله مرگ را برمی‌گزیند تا به قدرتی دست‌نیافتنی برسد، قدرتی که او را به سلطان بلامنازع تبدیل کند. درست در فصل بعد، او به سلطان تبدیل می‌شود. آن‌جاست که انسان جدید متولد شده است. خود راوی می‌گوید: «داله مرگ من را تبدیل کرده بود به یک آدم دیگر. شاید هم خودم یک چیز دیگر شده بودم و تقصیرش را می‌انداختم گردن داله مرگ. هرچی بود دلم نمی‌خواست از داله مرگ جدا شوم. من سلطان بودم و این حس سلطان بودن را دوست داشتم.» در غیاب پدر، در تضاد با مادری که زورش به او نمی‌رسد، و در جنگ با طبیعت و انسان‌های آن محله، داوودِ نو ظهور می‌کند. این کدام داوود است؟ دقیقاً همان تصویری است که عهد عتیق از «داوودِ پادشاه» ارائه کرده است. حالا اوست و نابودی هرآنچه دربرابر او قد علم کرده است. داوودِ داله‌ساز، هم‌چون داوودِ پادشاه عهد عتیق، با همه می‌جنگد تا بر همه سیطره پیدا کند. او سفیر مرگ و نابودی است.

گفتیم این فصل، همچنان که قله روایت داستانی است، به صورتی بنیادین، قله‌ی زمانی زندگی انسان جدید هم هست. آیا این نقطه، در زمانِ واقعیِ انسان ایرانی هم معادلی دارد؟ بله، دارد. تشکیل دولت پهلوی دقیقاً چنین نقطه‌ای است، یعنی نقطه تولد انسانِ ایرانی مدرن. انسانی که پس از شناخت ابزاریِ طبیعت، و پس از گذشتن از نقطه تصمیمِ (مبتنی بر اراده معطوف به سیطره بر همه‌چیز و همه‌کس)، به «سلطنت مطلقه» می‌رسد. با چه چیزی؟ با در اختیار گرفتن اشیاء به مثابه ابزار. با ساختن گروهی که عنوان «مرگ» را یدک می‌کشد. سرنوشت این انسان به کجا ختم می‌شود؟ یقیناً او مستعمره نخواهد شد، چون ذات اشیاء را در اختیار گرفته است. اما آیا همانند بقیه دنیا، این مسیر را تا انتها خواهد رفت؟ نه، او عشقی دارد به نام لیلا که هر از چند گاهی در گوشه چشمش ظاهر می‌شود. او لیلایی دارد که همیشه کنجِ قلبش بوده، حتی وقتی که به سلطان تبدیل شده است. انتهای داستان، سرنوشت لیلا او را به خودش می‌آورد. به نقطه بزرگی برای تصمیمش می‌رسد. این دومین نقطه تصمیم اوست. باید تصمیم بگیرد که می‌خواهد آن سلطنتِ مبتنی بر زور و «ابزارانگاریِ همه‌چیز و همه‌کس» را ادامه بدهد یا نه. او تصمیمش را می‌گیرد. او تذکری پیدا کرده حقیقتی که پرده از برابر چشمانش برداشته است. پدرش برگشته با دستی که نیست، همان دستی که خودش دستکشش را بریده؛ و بعدش هم لیلا... هنوز راه توبه باز است.

حالا ما هم باید همراه داوود تصمیم بگیریم، که داله را رها کنیم یا نه. ممکن است یکی بگوید که تصمیم گرفتن ما چیزی را عوض نمی‌کند. نمی‌توان زمان را به عقب برگرداند. نمی‌توان از بلوغ فرار کرد. نمی‌توان از سایه حکومت پهلوی کنار رفت؛ ما مجبوریم همچون او رفتار کنیم. اما داستان برخلاف دنیای واقعی، می‌تواند به عقب برگردد. ما خوانندگان می‌توانیم به فصلِ ماقبلِ «سلطان» برگردیم. همان فصلی که داوود اولین تصمیم بزرگش را گرفت. فصلِ «تصمیم داوود» که نقطه آغاز تولد او هم بود. در آن فصل، داوود بین دو داله مردد بود، که در نهایت اراده معطوف به قدرت، او را به یک طرف رهنمون شد. او انتخابش را کرد و بر اژدهای نابودی سوار شد. بیایید در این نقطه متمرکز شویم. از خودمان بپرسیم که اگر داوود آن یکی داله را انتخاب می‌کرد، آیا مسیر داستان عوض می‌شد؟ اگر می‌خواست آن یکی داله را انتخاب کند، چه اتفاقی باید می‌افتاد؟ یقیناً باید اراده معطوف به قدرت را کنار می‌گذاشت؟ آیا چنین چیزی ممکن بود؟ و اگر فکر می‌کنیم که چنین چیزی ممکن است، چه اراده‌ای قرار است جای اراده معطوف به قدرت را بگیرد؟ اراده معطوف به عشق؟ یا چیزی دیگر؟ اصلاً اراده معطوف به عشق ممکن است؟ متناقض‌نما نیست؟ اگر نیست، چرا ظاهری متناقض دارد؟ و مهم‌تر آن‌که چه آینده‌ای برای داوود می‌سازد؟ آینده‌ای که پشیمانی با خود نیاورد. آینده‌ای که ادامه راه پهلوی نباشد. آینده‌ای که پدر و  مادر را به خاکِ سیاه...