یادداشت‌های فریبا اشهد (25)

          #بخش_دی
#فریدا_مک_فادن
ذهن انسان خیلی پیچیده است، به طوری که یک شخص حتی نمی تواند کامل و صد در صد به ذهن خودش و ادراک خودش اطمینان کند، چه رسد به افراد دیگر، مضاف بر این مساله مشکلات روانی در بعضی افراد هست که گاها کاملا غیرقابل اعتماد می شوند.
یه حس ترس خاصی در کل کتاب با من بود، کتاب به شیوه دانای کل نوشته شده و حتی راوی داستان هم نمیدونه به کی میتونه اعتماد کنه و به کی نمیتونه، راوی داستان نمیدونه خودش ذهن سالمی داره یا نه و آیا میتونه به خودش اعتماد کنه یا نه؟ و من خواننده تمام مدت میترسیدم که راوی که داره در  ذهن من داستان رو میگه یک جانی تمام عیار باشه، 
خیلی پرکشش بود، با سرعت زیادی تمومش کردم و شاید باز هم از این نویسنده کتاب بخونم. 
#کتاب_1403
        

          اولش جذاب بود ولی در کل خیلی خاص نبود.
        

          اولین کتاب این سه گانه به نام شهر اشباح رو خوندم، به نظر معمایی، جالب و خاص میومد، جذب شدم و به سرعت تمومش کردم، و بووووم، پایان افتضاح
من کلا با پایان های رمان های پل استر ارتباط نمیگیرم، و به نظرم پرونده این نویسنده رو تو زندگیم ببندم به صلاح همه است. دو داستان دیگر این سه گانه رو هم بوسیدن و گذاشتم کنار.
        

          #مجمع_سری
#رابرت_هریس
#فروردین_۱۴۰۳
پاپ از دنیا رفته است و کاردینال ها پشت درهای بسته در حال انتخاب پاپ بعدی هستند و وقایع و افشا شدن رازها پشت سر هم اتفاق می افتد، داستان و حرفهای پشتش به شدت برایم جذاب بود و کتاب در مدت زمان کوتاهی به پایان رسید، چیزی که از ابتدا تا انتها ذهنم رو مشغول‌کرده بود این بود که نویسنده به کدام سمت است، طرفدار کلیسا کاتولیک یا مخالف آن؟ ولی فکر‌میکنم نتیجتا میخواهد بیان کند که کلیسای کاتولیک علی رغم ضعف ها، نقص ها و انسان های گناهکارش، حقیقتا و قلبا ایمان دارد و روز‌به روز خودش را به روز میکند، زمانی جهان و گناهانش به صورت دیگری بود و کلیسا کاتولیک در فضایی بسته تر، الان جهان میتواند به شدت خشن و بی رحم باشد، پس کلیسای کاتولیک باید بتواند براساس مشکلات پیش رو عمل کند، اعمالی که شاید در حتی سه صده گذشته هم به ذهن کشیشان خطور نمیکرد، پایتن کتاب خیلی خاص و عجیب بود، ولی نتیجه ای که گرفت، صرف نظر از مذهبی بودن یا نبودن، این است که تقدسی وجود ندارد ولی این مانع از این نیست که ما نخواهیم تمام کارهای درستی که ازمان بیچر میاید انجام بدهیم، ما کشیشان همچنان فقط تلاش در نجات جهان داریم.
        

          کلیت کتاب #کشتن_مرغ_مقلد مخالفت با نژادپرستی و در مقیاس کوچک مخالفت با نابرابری حقوق سیاه پوستان است، در این کتاب انسان ها چند دسته میشن، افرادی که نژادپرستن و فکر میکنن درسته، افرادی که نژادپرستن و میدونن که درست نیست، افرادی که نژادپرست نیستن و برای مبارزه میکنن و اونهایی که در حد توانشون به گروه آخر کمک میکنن. داستان از دید یک دختر نه ساله داره تعریف میشه و یکی از دلایل جذابیت داستان همین هستش، کودکان این تبعیض ها را می فهمند، نژادپرستی را تقلید میکنند، مگر انسانهایی که الگوهای قوی و مهربانی هستند - مانند اتیکوس پدر راوی - آموزش دیگری به آنها بدهند. دختر از لفظ عاشق کاکاسیاه ها میترسد، از این اتهام خاص که قطعا معنا و مفهومی ندارد، انسان عاشق یک قوم و قبیله و رنگ نمی شود، شاید بتواند فرهنگ و اخلاق را ستایش کند، مهربانی را ارج بنهد و انسانیت را تشویق کند ولی صرفا یک قوم با یک رنگ خاص جذابیتی ندارد، ولی این قوم مورد ظلم واقع شده است، این قوم بی گناه صرفا به دلیل رنگین پوشت بودن قضاوت می شود، فکر میکنم آمریکایی ها در جهت مبارزه با نژادپرستی خیلی پیشرفت کرده اند، و خیلی راه داریم که حتی بفهمیم چه کردن.
        

          #آقای_جودت_و_پسران
#اورهان_پاموک
مطالعه کتاب آقای جودت و‌پسران نوشته اورهان پاموک به اتمام رسید. از پاموک چندین کتاب خوندم، نام‌من سرخ،‌زنی با موهای قرمز،‌خانه خاموش، با هیچکدام از کتاب ها به اندازه این کتاب غریبی نکردم،‌سردرگمی‌که در‌کل‌کتاب در مردان خانواده جودت و اطرافیان آنها وجود داشت به شدت آزاردهنده بود، این حس که توان قبول‌مسئولیت را ندارند، این تفکر‌که میتوانند با وجود اینکه مسئولیت خانواده‌ای رو‌قبول‌کردند از زیر بار آن شانه خالی‌کنند، اینکه بیخیال خانواده و بریم‌جامعه‌رو بسازیم، مملکت رو بسازیم، اصلا برام‌قابل قبول‌نیست، حس‌دیگه ای که بهم دست داد این بود که حتی نسل‌بعدی هم چیزی از زندگی‌من، از کارهای من از تفکراتم،‌دو‌دلی ها‌و‌دغدغه‌هام نخواهد فهمید،‌پس‌واقعا اولویت بندی و فکر‌کردن به خود و عزیزانه که مهمه، چقدر احتمال داره اقدامات من برای نسلها تاثیر‌گذار باشه؟ انقلابی‌بودن یا نبودن،‌مساله این‌است.
        

          #کلکسیونر
#جان_فاولز
وسط کتاب صد سال تنهایی شروعش کردم و به فاصله چند روز تمومش کردم، در مورد یک مردی هستش که از نظر روانی سلامت کافی نداره و با توجه به اتفاقاتی که در‌کودکی براش افتاده به جایی رسیده که یه دختر رو میدزده و صرفا برای اینکه داشته باشدش نگهش میداره و دختره در اثر اینکه تو‌زیرزمین نگهداری‌میشه و تغذیه درستی نداشته، در اثر مریضی و ذات الریه فوت میکنه، چند روز اول بعد از فوت دختره مرد احساس بدی داره و بخاطر پشیمانی و عذاب وجدان تصمیم داره که پیش پلیس اعتراف‌کنه، ولی بعد از چند روز دختر دیگری شبیه دختر اول داستان میبینه و شروع‌میکنه برنامه ریزی برای دزدیدن دختر بعدی! فاجعه ای انسانی، وحشتناک و هولناک، هولناکی داستان به حدی بود که بعد از تموم شدنش یه حس وحشت خاصی داشتم.
        

          به لحاظ داستانی واقعا جذاب و‌گیرا بود، شاید ایده تکراری به نظر بیاد ولی‌خود داستان بسیار با کشش و جذاب بود، علی رغم گرفتاری و سرشلوغی، سریع تمومش کردم و‌دوستش داشتم.
        

          قدیس مانوئل، نیکوکار شهید، قدیسی که ایمان ندارد، که به حرفهای خود معتق نیست ولی به معجزه ایمان باور دارد، با معجزه ایمان میتوان مردم را سر به راه نگهداشت و جلوی اتفاقات ناگوا را گرفت و قدیس مانوئل همین هدف را دنبال میکند و لاثارو بیشتر از اینکه خود ایمان بیاورد، کسی است که به نیت، انسانیت و افکار قدیس مانوئل ایمان می آورد.
خواندن چنین کتاب هایی به صورت ترجمه اشتباه است،قطعا دخل و تصرفهایی صورت گرفته و جالب است که به نظر من موخره کاملا بی ربط و بی محتوا بود، به نظرم اونامونو به دنبال این است که دین میتواند خوب باشد، میتواند اثر مثبت داشته باشد بدون ایمان واقعی، 
#قدیس_مانوئل
#میگل_د_اونامونو
        

          شخصیت اصلی کتاب مردیه که سالهاست تو یه زیرزمین در حال کار کردن با یه دستگاه پرس کتابه، ولی به شدت از اینکه کتاب ها رو پرس میکنه و از بین میبره ناراحته و عذاب وجدان داره و تا جایی که میتونه سعی میکنه کتابها رو نجات بده، کتاب های روی هم تلنبار شده در خانه و مخفی شده در سقف که هر آن ممکنه روی سرش خراب بشن و انتقام سال ها پرس شدنشون رو ازش بگیرن، این شخصیت درگیر تکراره، روزمرگیه، تنهاییه و در عین حال در این تنهایی با کلی کتاب دور خودشو پر کرده که همونا جلوشو میگیرن که از تنهایی در بیاد، انگار هر روز تو یک دور باطل باشه.
به دستگاهش، به کتابهاش و روزمرگی اش طوری وابسته است که برنامه داده دستگاه رو ببره خونه و بعد از بازنشستگی هم به کارش ادامه بده، باز هم مواظب کتاب ها باشه و اونا رو با احتیاط پرس کنه و ناگهان همه این چیزها رو ازش میگیرن، و چقدر راحت با این کار شخصیت داستان کاملا با پوچی مواجه میشه.

        

          سخت میشه در مورد این کتاب نظر داد، همه شخصیت های کتاب جای فکر دارن، یه حسی دارم انگار با همه شون زندکگی کردم، با رسول، با نوال، با تهانی، با مهزیار، با پسری که از دست رفت و کل داستان تشکیل داد، 
جنگ واقعا چه فاجعه بزرگیه، چقدر تبعات داره، چند تا زندگی رو تموم کرده و چند تا زندگی رو نابود؟

هرس را خواندم، ولی خواندن کجا و آدمهایی که هرس را زندگی کرده اند کجا، شنیدن از جنگ کجا و آنهایی که جنگ را زندگی کرده اند کجا.
آنهایی که مادر شده اند و به ثمر رسیدن فرزند را دیده اند کجا، آنهایی که جنازه فرزند در آغوش گرفته اند کجا.
یه سری آدمها هیچوقت متوقف نمیشن، بازم امید دارن، بازم ادامه میدن، غصه ها و شکست ها و از دست رفتن ها رو میذارن پشت سرشون و میرن جلو، ولی تا کجا؟ چقدر میشه تحمل کرد، چقدر میشه طاقت آورد؟

کتاب هرس کتاب متفاوتیه، داستانش متفاوته، تلخی اش متفاوته و واقعا تکان دهنده است، دوستش داشتم و پیشنهادش میکنم. 

        

          معمولا خواندن داستان های کوتاه سخته و سبک های متفاوتی داره، ولی داستان کوتاه جنایی و معمایی واقعا جذابه، زمان زیادی از شروع کردنش نگذشته که تمومش کردم، مخصوصا داستان اول جذاب بود. 
        

          من به داستان هایی که در ستایش زندگی هستند علاقه خاصی دارم، البته نه داستان هایی که صرفا مفهوم مثبت اندیشی دارن ، بلکه داستان هایی که میتونن خوبی و بدی زندگی، موفقیت ها و شکست ها رو در کنار هم معنا کنن، و این کتاب از اون دست کتاب هاست.
نیازی نیست خیلی موفق باشید، نیازی نیست خیلی پولدار باشید یا خیلی منحصر به فرد تا خوشبخت باشید، گاهی فقط بودن در کنار آدم مناسب باعث خوشحالی شما خواهد بود، اینطوری نیست که شانس فقط یک بار در خونه آدمو بزنه، اینطوری نیست که آدم فقط در یک جنبه از زندگی استعداد داشته باشه، زندگی انقدر جنبه های مختلف داره که میشه کلی توش مانور داد.
شخصیت اصلی داستان از نظر خودش موفق نبود، کلی حسرت داشت، کلی فرصت از دست رفته، و در نهایت با اتفاقایی که براش افتاد فهمید که این حسرت ها چیزهایی نیستن که فکر میکرده. 
        

          یک کتاب روانشناسی و داستانی خیلی جذاب، دیروز  شروعش کردم و امروز تموم شد و پسندیدم.
اینکه داستان با دید دانای کل نوشته شده نکته واقعا مهمیه، اینکه قطعات پازل آروم آروم کنار هم قرار میگیرن و باعث میشن که به سختی بتونی آخر داستان رو حدس بزنی، اینکه آدمها میتونن چقدر پیچیده باشن و چه کارهای دردناکی انجام بدن، همه و همه چیزهاییه که این داستان رو برای من جذاب کرد.
تاحدی داستان جنایی قابل قبولی بود، فکر کنم اگر ازش فیلم هم بسازن جذاب بشه. 
        

          داستان جذابی داشت، پسربچه ای که جراحی خاصی روی صورتش انجام شده و ظاهرش به شکلی در آمده که گویی همواره در حال خنده است، ولی تعداد کمی دلخوشی برای خندبدن دارد که هر کدام از آنها با تار مویی شکننده به زندگی وصل هستند،
توصیفات داستان نسبت به کتاب بینوایان خیلی کمتر بود و روند داستان نسبتا سریع، گویی داستان میخواد زندگی کوتاه قهرمان داستان رو تقلید کنه، کوتاه و مختصر و تا حدودی شکست خورده.
ظاهر از دست رفته، ثروت از دست رفته، خانواده از دست رفته، نتوانسته انسانیت قهرمان داستان، عشق زلال و معرفت زیباش رو تحت تاثیر قرار  بده و در نهایت این عشقه که سرنوشتشو رقم میزنه.

        

          از داستایفسکی داستان خوندن به هر حال لذت بخشه، ابتدای کااب جذاب تر بود تا پایانش، داستایفسکی نقایص انسان ها رو خیلی پررنگ بیان میکنه، دختری که به راحتی به هرکسی دل می بازه و شاید از ترس تنهایی حتی نمیذاره غمش کمرنگ بشه بعد عشق و عاشقی رو با کس دیگه ای شروع کنه، و مردی که چنان دل می بازه که این تصور رو داره که حتی بعد از 15 سال هم نمیتونه این عشق رو فراموش کنه،
و صد البته اینکه واقعا گاهی اون یک لحظه شادکامی چنان بخ ذهن آدم جلا میده، که کل زندگی آدمو عوض میکنه،
شاهکاز نبود، ولی به عنوان یک داستان دوستش داشتم.