خوندمش ولی فک کنم از بس تو ریویوها میگن چقد غافلگیری داره، انگار برا من اثرشو از دست داده بود، چون منتظر بودم یه چیز خیلی خاص بشه و ذهنم از اول کتاب داشت همه رو بهم ربط میداد و مشکوک بود به تمام شخصیت ها.
ولی جدای از این مطلب راضی بودم از کتاب. یه بحث های روانشناختیم داره که خیلی خوبه.
من ترجمه نشر سنگ رو خوندم که یکم جای کار داشت، پیشنهادش نمیدم!
          

            متاسفانه اگر به دلایل دو ستاره‌ای بودن کتاب اشاره کنم، کل داستان لو می‌ره :|

+ من ترجمه‌ی مریم حسین‌نژاد رو خوندم، بی‌نقص نیست، بد هم نیست. 
++ نویسنده چقدر عاشق فرویده :)
          

            آلیسیا برنسون نقاش با گلوله به صورت همسرش گابریل شلیک میکند و بعد از آن در سکوتی مطلق فرو میرود، و  تئو فیبر روان‌درمانگر سعی به کمک به آلیسیا دارد تا همه چیز روشن شود. 

یک رمان جذاب و پرکشش، که در صفحات پایانی شما را با یک شوک همراه میکند، دقیقا جایی که فکرمیکنید کلاغ داستان به خانه اش رسیده.
کمی بی انصافی است اگر این کتاب را یک تریلر دانست ، حتی خیلی کتاب راز آلودی هم نیست(یعنی هست، اما این احساس را به مخاطب القا نمیکند:)چون خبری از شوک های متوالی در آن نیست. اما خب این هم برای خودش روند جذابی است:/!
جنبه روانشناختی کمرنگی هم دارد که با تاثیر روزهای کودکی بر رفتار و عمل بزرگسالی اشاره دارد.  و خیانت…
نویسنده به خوبی داستان را پیش برده و روی همه شخصیت ها، فضا ها و پلان ها. و نوع روایت و زمان بندی تسلط کامل دارد و به خوبی شوک پایانی غیرقابل حدس داستان را به جا به کار برده که حاکی از هوش سرشار نویسنده است.
ترجمه داستان خوب و مطلوب بود، اما کمی هم در روان و شیوا بیان کردن جملات جای کار داشت، یا جاهایی که عمه آلیسیا را  به اشتباه تماما خاله ترجمه کرده بود.
 کتاب را خیلی دوست داشتم. و به نظرم میتوان پیشنهاد مناسبی برای علاقمندان ادبیات ژانر و حتی ناعلاقمندان به این سبک دانست!(درکل برای همه کتابخوان ها پیشنهاد مناسبی است، اما با توقع بالا سراغ آن نروید…)
          

            رمان خطی نیست و بین گذشته و آینده در تردد است، نه آن قدر زیاد که اذیت کند و نه آن قدر کم که خطی دانسته شود. 

 من هیچ وقت نتوانسته ام با رمان های خارجی ارتباط بگیرم با این که این رمان، داستان جذابی دارد. رمان های خارجی پر شده اند از سیگار و مشروب و روابط خارج از چارچوب خانواده که این کتاب، کمتر از این مدل روابط داشت، ولی ماجرای اصلی را همین رابطه خارج از چارچوب جلو می برد. 

تقریبا در یک پنجم انتهایی کتاب می شد حدس زد که پایان ماجرا چه می شود، هر چند که نویسنده سعی کرده بود پایان را غافل گیرانه تمام کند ولی تا حدود زیادی می شد حدس زد که پایان ماجرا از چه قرار است. 

به شدت مفاد روانشناسه داخل آن اشراب شده است و از این جهت فوق العاده هنرمندی به خرج داده است و نویسنده را می توان بابت این کار تحسین کرد.
          

            خاموش یا خاموش؟ روانکاوی در روانکاوی.
‏乁໒( ͡◕ . ◕͡ )७ㄏ.

داستان با دفتر خاطرات آلیسیا برنسون شروع میشه که یک نقاشه و  به‌عنوان نقاش، خیلی خوب شخصیت‌پردازی شده.
نقاش معروفی که بعد از ۷سال زندگی مشترک، شوهرش گابریل (که یک عکاسه) رو میکشه و سپس خاموش میشه! یعنی صحبت نمیکنه. و در ادامه‌ی داستان اینو میخونیم که چرا و چیشد که به اینجا رسید؟ 
از طرفی گابریل مُرده و آلیسیا هم که سکوت کرده، پس داستان چطور روایت میشه؟ از زبان روان‌درمانگره آلیسیا.
پس رمان درون‌مایه‌ی روانشناسی و جنایی_معمایی داره و از همین جهت پر از از تعبیر و تفسیر روانشناسیه.

حالت معمایی داستان علاوه بر اینکه اذیت کننده نیست شمارو به جلو سوق میده. همچنین همین‌مورد باعث هیجان و تعلیق بجا و جذاب میشه.




❌⚠️احتمال لو رفتن داستان:
یکی از نکات جالب واسم، این بود که تئو خودش هم درگیرِ مسائل شخصی و روانی خاصیه و هم‌زمان به‌شکل موازی داستان خودش رو هم روایت می‌کنه. ممکنه این‌طور فکر کنیم یا حداقل این شُبهه وجود داشته باشه که روان‌شناس‌ها خودشون هیچ مشکلِ شخصی یا روحی‌-‌روانی‌ای ندارن و همه‌چیشون گلو بلبله! ولی این کتاب نشون میده که نه، همه‌ی ما آسیب‌پذیریم. و جالب‌تر اینکه اول کتاب روان‌شناسان رو زیر سؤال میبره و میگه که خوبش کم پیدا میشه:
🌱 روان‌درمان‌گرهای اندکی هستند که مهارت و روشِ درستِ درمانی دارند، بیشترشان فقط یک لوله‌کش هستند.

تئو و آلیسیا هر دو از سمت پدر مورد آزار قرار گرفته بودن، چیزی که عادی و همیشگیه آسیب دیدن از طرف مادره)!
از طرفی اینکه سعی کرد این مفهوم رو جدای از جنسیت بیان کنه (یک دختر و‌ یک پسر) ارزشمند بود.
ولی در نهایت هردو نفرشون اون مشکل روانی‌شون حل نشد! 
و شاید مایکلیدیس میخواست اینو بگه که بعضی آسیب‌ها در ذهن ما هیچ‌وقت حل نمیشه و کوچکترین تلنگری ممکنه دوباره فعالشون کنه.

تنها جایی که حس میکنم فریب خوردم (بجای شگفت‌زده شدن) این بود که چند بار تأکید شد که آلیسیا برای همیشه ساکت شد ولی در موقعیتی معمولی شروع به صحبت کرد. 
اما اینکه دوتا داستان موازی پیش میره شاید بشه حدس زد که این دو تا داستان بهم مربوط میشن ولی فکر‌کنم بخاطر داستان‌ و شخصیت‌پردازی خوبش بود. گذشته و حال قاطی میشد باهم و حدس زدن رو سخت میکرد. و حتی فکر نکردم که خود تئو درین قتل نقش داشته باشه و اینجوری برگشته به صحنه. اینجا بیشتر شگفت‌زده شدم تا فریب‌خورده.^◡^.

دلیلایی که برای انگیزه‌ی تئو، در دنبال کردن آلیسیا و سرنوشتش، بعد از قتل پیدا کردم: رواندرمانگرِ چِتْ!😂
از طرفی از کتی زده شده بود و فهمیده بود بخاطر گابریله که ناراحته!
یا شاید فقط به این دلیل که حال خودش رو خوب کنه!

و نکته‌ی آخر اینکه دوست داشتم در مورد رابطه‌ی کتی و گابریل هم اطلاعات میداد(｡•ㅅ•｡)، ما فقط اون رو از زبون تئو که یک راوی غیرقابل اعتماده خوندیم.
          

            در ابتدا اجازه بدهید موضع خودم را مشخص کنم: دوستش داشتم ولی خب باز هم بنظرم توی بعضی نظرات زیادی هایپ شده بود؛ به افرادی که به ژانر مهیج و روانشناختی علاقه دارند توصیه می‌کنم.

خط داستانی و پروسه‌ای که تا به انتها طی می‌شد جذاب و پر کشش بود، و شما را وادار به حدس زدن تا پایان ماجرا می‌کرد.
یک سری از خواننده‌ها از قابل پیش‌بینی بودن و حدس درست‌شان درمورد محرک قتل صحبت می‌کردند، آن هم نه در نیمه‌ی اول کتاب بلکه در یک پنجم پایانی! یعنی زمانی که کتاب تقریبا تمام شده بود؛ بنظر میاد هدف هم همین باشد، اینکه خواننده منفعل نبوده و بتواند با کنار هم چیدن سرنخ‌ها، کنجکاویش را به حدس بکشاند (مثلا من فکر می‌کردم شبیه به فیلم شاتر ایسلند باشه که...=|)

از بازی با احساساتش خوشم آمد (عصبی هم شدم) شما همراه راوی با تک تک شخصیت‌ها برخورد می‌کنید، از ظاهر قضاوت می‌کنید، گاها ساده‌لوحانه برخورد می‌کنید و هر شخصیت تبدیل به کاراکتر منفور و یا مورد علاقه‌تان می‌شود، اما در انتها ورق بر می‌گردد، و شخصیتی که احتمالا دوستش داشتید و با او هم‌دلی می‌کردید را به دیوار میکوبید که "انقدر خودت و بقیه رو گول نزن! تو واقعا گناهکاری! با اون توجیه‌های مسخره‌ت!" (کمی هم یاد وانیل و شکلات افتادم، اون هم توجیه می‌کرد و انگار نویسنده مردسالار بود!)
مورد دیگه‌ای که درمورد شخصیت‌ها دوست داشتم، معمولی بودن‌شان بود، و احتمالا حداقل در یکی از واکنش‌ها تجربه مشترک داشتید. "مثلا انکار تئو"

و امتیاز منفی، بخاطر پلات‌توییستی بود که در پایان رمان اتفاق افتاد و بعد از روشن شدن ماجرا خیلی سریع پیش رفت که هرچه زودتر تمام‌ش کند؛ انگار که نویسنده قصد خسته کردن خواننده را نداشت اما این کمی کلافه‌کننده بود چرا که در طی خواندن رمان به‌قدری به همه چیز و همه کس بی‌اعتماد می‌شدید که تا زمانی که شخص مذکور به صندلی الکتریکی بسته نمی‌شد و جزغاله شدنش را ندیده بودید، خیال‌تان راحت نمی‌شد!
هرچند... آیا واقعا گناهکار بود؟!

دررابطه با ترجمه هم نمی‌دونم ترجمه کدام بزرگوار رو مطالعه کردم چون نسخه فیزیکیش نبود، که به جز دو سه نیم‌خط حذفیات دیگه‌ای نداشت (همون نیم خط هم نمی‌دونم چرا حذف کرده بود)

-داستان‌هایی در بطن داستان: شمشیر داموکلس_آلکستیس و آدمتوس
-به صدای ساز Oboe هم علاقه‌مند شدم و بنظرم زبان لاتویایی جالب اومد
-من رو به یاد موزیک Murder Song (5, 4, 3, 2, 1) از Aurora می‌انداخت.
-حقیقت این‌ه، من اون رو نکشتم بلکه اون کسی بود که من رو کشت؛
تنها کاری که من انجام دادم کشیدن ماشه بود.
          

            عجبببب🙊
یه کتاب خوبِ و پرکشش معمایی و جنایی!⚰

داستان بیمار خاموش ،درمورد آلیسیا خانم هنرمندیه که با شلیک گلوله به صورت همسرش مرتکب قتل شده و پس از آن سکوت اختیار کرده و دیگه سخنی نگفته و به عنوان بیمار روانی شناخته و بستری شده..

نکته اصلی که نویسنده در کتاب به آن اشاره داره و در فصل های مختلف به خوبی تاکید به آن میکنه ، اثر احساسی زخم های روانی بر کودکان و آشکار شدنشان در بزرگسالی است.👌

اوایل کتاب شاید جذابیت زیادی نداشته باشه ولی تقریبا از اواسطش دیگه نمیشه به راحتی کتاب و زمین گذاشت ، و درنهایت با پایانش شگفت زده میشید 😁
          

            نمی‌دونم چه اوضاعی تو ینگه دنیا برقراره که الان مدتیه کتاب‌های پرفروششون کتاب‌هایی با تم خیانت و مشکلات روح و روانه.
اکثرا هم مرد داره به زنش خیانت می‌کنه و برای پنهان کردن خیانت خودش، زن رو دیوانه جلوه میده.
البته این کتاب علاوه بر اینها یه غافلگیری بزرگ هم در انتهاش داره که جذابتر و متفاوتش کرده از کتابهای مشابه.
          

            راسش اولین کتابیه که دارم مطالعه میکنم
یه جورایی نوبم و علاقه ای هیچ وقت به کتاب نداشتم اصلا

ولی تجربه خیلی خوبیه
کتاب تصویر سازی خوبی داره
برا منی که متنفر بودم از کتاب خوندن و فاز کتاب خونا رو درک نمیکردم میبینم خیلی ام جذابه

این کتاب تم سریالی داره
ادم دوس داره ادامه اش بده مدام
خوندنش اعتیاد اوره از اون ور تم کتابم باحاله...


کتاب رو بلاخره بعد حدودا ۵ روز تموم کردم
با توجه به اینکه اصلا کتابخون نبودم مدت کمیه از نظرم
راسش اواخر داستان سوپرایز شدم
تو ذهن خودم همچین پایان‌بندی رو اصلا متصور نبودم

تجربه زیبایی بود

پیشنهاد میکنم حتما مطالعه شه
چون داستان رو نمیخوام لود بدم زیاد تعریف نمیکنم
اما خیلی از ما فقط از  چیز هایی که شنیدیم و دیدیم اون هم سطحی راحت قضاوت میکنیم
باور میکنیم و بر اون اساس شکل میگیریم
          

            یک کتاب روانشناسی و داستانی خیلی جذاب، دیروز  شروعش کردم و امروز تموم شد و پسندیدم.
اینکه داستان با دید دانای کل نوشته شده نکته واقعا مهمیه، اینکه قطعات پازل آروم آروم کنار هم قرار میگیرن و باعث میشن که به سختی بتونی آخر داستان رو حدس بزنی، اینکه آدمها میتونن چقدر پیچیده باشن و چه کارهای دردناکی انجام بدن، همه و همه چیزهاییه که این داستان رو برای من جذاب کرد.
تاحدی داستان جنایی قابل قبولی بود، فکر کنم اگر ازش فیلم هم بسازن جذاب بشه.