بعد از خواندن اولین داستان از این سه‌گانه فهمیدم این بدترین داستان برای شروع خواندن آثار پل استر بود!! (از نظر طرفداران این نویسنده)و همین باعث دلسردی از کتاب شد.
از خواندنش پشیمان نیستم چون در حین خواندن از تک تک جملات آن لذت بردم چرا که مشخصا هرکدام با فکر و عمق نوشته شده بود.
داستان‌ها فوق العاده جذاب و معمایی بودند اما پایان آن‌ها دلسرد کننده بود و حداقل مرا راضی نکرد، ولی همچنان امیدوار بودم داستان‌ها به یکدیگر مرتبط باشند و گزه ذهنی مرا بازکنن و دلگرمم کنند اما زهی خیال باطل!😅
در کل که دوستش داشتم اما انگار آنطور که انتظارم را برآورده نکرد برایم دلسرد کننده شد و سی صفحه نهایی کتاب را رها کردم.
        

          شهر شیشه ای
شروعی طوفانی اما پایانی عجیب و شاید ضعیف
اول و حدودا وسط داستان اطلاعات قدرتمندی به خواننده منتقل می‌کنه که خیر از یه پایان معرکه میده اما اونجوری که انتظار داشتم تموم نشد و هر سوالی که نویسنده تو اوایل داستان مطرح کرده بود بی جواب گذاشت یا حداقل من یه جوابی نرسیدم
 یه جاهایی احساس کردم شاید نویسنده میخواد غیر مستقیم یه پیامی رو برسونه مثل اونجا که کوئین خیلی پیاده روی های عجیب غریب میکرد و چ بسا آدم خیال می‌کنه که نکنه مثل راه رفتن های پیتر استیلمن یه نقشی رو روی زمین می‌کشه که حتی خود کوئین هم یجا اشاره به این موضوع می‌کنه: «شاید راه رفتن من هم داره نوشته آیی رو رو زمین میندازه»
یا اونجا که تو داستان اسم خود نویسنده (پل استر) وارد رمان میشه.
ولی خب من یکی که برداشتی از این اشارات نتونستم داشتم باشم.
یه جایی هم به رمان دن کیشوت ارجاع میده و از اونجایی که من این رمان رو نخوندم ارتباطش رو نتونستم متوجه بشم شاید اگه این رمان رو خونده بودم متوجه هدف نویسنده میشدم.
هدفی که میتونم از داستان نتیجه بگیرم پوچی و نهیلیسم هستش، چه قبل از ماجرای کارگاهی و چه بعدش و خیلی به سمت و سوی رمان کارگاهی نمیره، بخاطر همین شاید بعضیا با هدف خوندن رمان کارگاهی سمت این رمان بیان و مایوس بشن‌.

ارواح
کارآگاه خصوصی تو این داستان درنهایت به نوعی با خودش مواجه میشه با کسی که مثل خودش کارآگاهه و وظیفه داره کسی رو که تقریبا هیچ کاری نمیکنه رو زیر نظر بگیره.
تو هر دو داستان برخورد بین کارآگاه و فرد تحت نظر از هدف های نویسنده‌ست و تقریبا همه حرفش رو تو همین برخورد ها میزنه.
به نظر من این داستان شباهت هایی هم به فیلم فایت کلاب داره.

اتاق در بسته
توی هر سه داستان روبرو شدن شخصیت راوی و حریفش (یا رفیقش) رو داریم که اوج داستانن و به زیبایی نگارش شدن جوری که آدم رو میخکوب میکنن.
داستان سوم هم به صورت کلی شبیه داستان های قبلیه ولی بنظرم جذابیت های بیشتری رو از لحاظ مهیج بودن داستان داره؛ یک سری اسامی و اشیا در داستان ها تکرار میشن که باعث مرتبط بودن این سه رمان شدن و سرنخ هایی هستن که بشه رمان سه گانه نیویورک رو درک کرد.
بنظرم برای اینکه بشه منظور نویسنده رو کامل درک کرد، به خوندن نقد های مختلف و شاید خوندن چند باره رمان نیاز هست.
یجایی هم خوندم که رمان درباره بحران هویت هم حرف میزنه، راجب اینکه چرا افراد تو هر سه داستان اسم اصلیشونو عوض میکردن و با هویت جدید زندگی میکردن تا بتونن از محدودیت های اجتماعیشون خارج بشن؛ که البته بنظرم منطقی و درست بود بخاطر همین ترجیح دادم اینجا عنوان بشه.
در آخر می‌خوام بگم که رمان ها بصورت تک تک آنچنان شاید مفهومی رو نرسونن یا جذابیت نداشته باشن ولی بعد از خوندن هر سه اثر مفهوم نویسنده آشکار میشه و از خوندن لذت میبرید، پس پیشنهاد من اینه که یا سمت این سه گانه نرید یا حوصله کنید ( و با وجودی که مباحث تکراری تو هر سه داستان هست) کامل سه گانه رو بخونید.

از اونجا که بعد از خوندن هر کدوم از این سه گانه بلافاصله بعدش نظرم رو نوشتم،  تفاوت برداشتی تو نوشته هام برای رمان اول و دوم و  رمان آخر دیده میشه بخاطر همین تو این متنی که میخونید بنظر میرسه اول نسبت به رمان رضایت خاطر نداشتم ولی آخر متن از رمان خوشم اومده، که البته همین طور هم هست😊،ولی ترجیح دادم نوشته ایی که تنظیم کردم رو ویرایش نکنم❤️💎
        

          تجربه جالبی بود از وقت گذاشتن بابتش پشیمون نیستم اما خودم هم برای ادامه ندادن داستان های بعدیش سرزنش نمی کنم. برای من تنهایی یکی از سه گانه ها کافی بود:)
قلم پل آستر منو راضی میکرد اون چیزی بود که میخواستم و دغدغه های نویسنده منزوی و شکست خورده که به صورت اتفاقی تبدیل به یک کارآگاه میشه برام مملوس و دلنشین بود

این اولین یادداشت من توی این برنامست
و امیدوارم بتونم دوباره بنویسم...
        

          داستانهایی درباره تنهایی انسان در شهری مدرن که وجود انسان را می بلعد 
        

          با این پیش‌زمینهٔ ذهنی که بهترین و معروف‌ترین اثر آستر است به سراغش رفتم. و اصلاً این‌گونه نیافتمش. انتظار کار بهتری داشتم. حتی به‌نظرم رسید رمان «اوهام»ش که پیشتر خوانده بودم از این کتاب گیراتر بود.🌺
        

          خیلی بعدای جالبی رو تجسس میکنه
        

          اولین کتاب این سه گانه به نام شهر اشباح رو خوندم، به نظر معمایی، جالب و خاص میومد، جذب شدم و به سرعت تمومش کردم، و بووووم، پایان افتضاح
من کلا با پایان های رمان های پل استر ارتباط نمیگیرم، و به نظرم پرونده این نویسنده رو تو زندگیم ببندم به صلاح همه است. دو داستان دیگر این سه گانه رو هم بوسیدن و گذاشتم کنار.
        

          «پل استر» در این اثر قابل دفاع و خوانایش کوشیده است انسان را با جزئیات مختص به خود روبروی جهان مدرن نمایان سازد. حال در این راستا موقعیت جغرافیایی، داده‌های درونی و بیرونی شخصیت‌ها را که نماینده انسان این کره خاکی است را به یکدیگر پیوند داده و از آنها جهت پیشبرد روایت خود استفاده می‌کند.
        

          غیر قابل توصیف!! فقط میتونم بگم محشر بود فقط باید حوصله کرد و هر سه تا رو خوند
        

          در سه‌گانه‌ی نیویورک با سه کتاب با سه داستان مجزا طرفیم که المان‌های مشترکی باعث شده تا به شکل یک سه‌گانه تعریف بشن. مثلا اشتراک در مورد شغل نقش اصلی که کارآگاه خصوصی هست(به شکلی) و اشتراک در مورد فلسفه‌ی هر داستان، اشتراک در بین آدمهایی که در داستانها وجود دارند، نقش‌های گذری هر کتاب ممکنه نقش اصلی کتاب دیگه باشه مثل کارآگاه کوئین، اشتراک در بین وسایلی مثل دفترچه‌ی قرمز و در نهایت اشتراک مکانی در نیویورک که اسم سه‌گانه از اون وام گرفته شده. هر سه کتاب پایانی تقریباً باز داره و قسمت جالب کتابها اینه که با این که ظاهراً با ژانر کارآگاهی-جنایی روبرو هستیم اما در باطن کتاب بیشتر با کتابهایی معناگرا و فلسفی مواجه میشیم. کتابهایی که به بحران هویتی و سرگردان بودن بشر و لزوم شناخت خود صحبت می‌کنه. در مجموع شاید مجموعه‌ی کنار هم این سه کتاب جذاب‌تر از تک‌تک اونها باشه و برای همین با وجود اینکه به هر سه کتاب قبلی سه ستاره داده بودم به مجموعه‌ی این سه گانه چهار ستاره میدم.ه
        

          سمفونی انعکاس‌ها

موضوع فقط انعکاس نیست، گاهی چیزی در پشت شیشه‌ست و گاهی هم فقط شبحی از چیزی دیگر‌ است.
همه چیز مدارم در حال انعکاس و بازنمایی‌ چیز دیگه‌ایه. اما نه روی هم که تبدیل به سیاهه‌ای کابوس‌گونه و تصویری بشه؛ دقیقا در کنار هم و مرتب منعکس می‌شوند، در یک توالی که انگار کلمه‌های یک جمله‌‌ست.
بازنمایی و انعکاس‌ها انقدر گسترده که نه تنها در خودش جریان داره، که حتی در بین متون و تاریخ هم حرکت می‌کنه،طبیعیه که رمانتیسیسم‌های آمریکایی رو شفاف‌تر می‌بینیم و یک شبه لرزان از یونان باستان.
خلاصه چشم از پس این‌همه دیوانه بازی برنمیاد پس استر قهرمان برای ما همه این‌ها رو روایت می‌کنه. البته روایت‌هم جزوی از همین بازی بی انتها می‌شه.
توی یکی از داستان‌ها یک چیز قرمز بود، توی یک داستان دیگه ‌هر رنگی بود جز قرمز، اشخاص اسم رنگ‌ها رو داشتن که توی تصور کاراکتر توی فضای رنگی توصیف شده، ذهنم کیف عجیبی می‌برد.
        

          حسی که بعد از خوندن هر سه داستان می‌مونه در یک کلمه گیجی است.