یادداشت‌های احلی احسنیان (103)

          برای شروع فلسفه خوندن کتاب خیلی خوبیه و برای منی که تاحالا اصلا فلسفه نخونده بودم بسیار قابل فهم و ساده شده و لذتبخش بود. ترجمه هم واقعا روان و راحت بود.
        

          یکی از بهترین رمان هایی که توی زندگیم خوندم، میشه گفت تقریبا به همه مشکلات اجتماعی معمول پرداخته و پیرنگ بسیاااار خوبی هم داره. ترجمهٔ آقای قبرایی هم خیلی خوشخوان و روان هست.
        

          اولین رمان روسی‌ایه که باهاش ارتباط برقرار کردم، و قطعا بازم سراغ آثار داستایفسکی میرم.
داستان بشدت ساده ولی عمیق و خالصی بود. تنهایی و عشق رو تعریف کرده بود و دل‌شکستگی رو بشدت خوب و درست بیان کرده بود. اونقدری که تونستم به آسونی حسش کنم. قطعا بازم دوباره میخونمش.
        

          وقتی تو کتاب فروشی دیدمش اینجوری بودم که: هولی فاکینگ شت! من اگه این کتابو نخرم میمیرم!
در این حد برام جذاب بود.
ولی بعد از خوندنش، با اینکه ازش لذت بردم و جالب بود، ولی اونقدرام خفن نبود. در حد خودش خوب بود.
این کتاب سفرنامه کارتونیست کاناداییه که برای مدتی به کره شمالی سفر میکنه. قسمت جذابش اینه که کل سفرش رو مثل کامیک تصویر سازی کرده.
راستش برای منی که دیوونه‌ی داستانای کره شمالیم، تصویر جالبی از پیونگ یانگ ارائه کرد. و برعکس تمام داستان هایی که قبلا خونده بودم و شنیده بودم، این کتاب صرفا سفرنامه بود و اطلاعات و اتفاقات سفر خودش رو نوشته بود و به تصویر کشیده بود. و شاید همین جزئیات بود که کمک میکرد بشه تصویر دقیق تری از حال و هوای کره شمالی توی ذهنم ترسیم کنم.
هر کتابی که با این موضوع خوندم و هر فیلمی که دیدم و...، همشون تیکه های پازلی ان که کمک میکنن یه کره شمالی بسازم توی ذهنم، و این کتاب، واقعا کمک کننده بود برای ساختن تصویر دقیقی از اونجا.
راستش یکی از ستاره هایی که کم کردم بخاطر این بود که کتاب بعد از دوبار باز شدن کاملا تیکه پاره شد و از جلدش جدا شد! میدونم چیزی نیست که بخاطرش امتیاز کم کنم، ولی عصبانیم:/
اونیکیم بخاطر این بود که اونقدرا خوب نبود که 5ستاره بدم:)
        

          نمیتونم بگم کتاب مورد علاقم از موراکامیه، ولی موقع خوندنش خیلی لذت بردم. تم گنگی و معمایی جذابی داشت که من از جنگل نروژی میشناختمش و خیلی دوستش داشتم. 
شخصیت سوکورو تازاکی آشنا بود. آدمی به قول خودش "بی‌رنگ". که وقتی بهترین چیز های زندگیش یعنی صمیمی‌ترین دوستاش، بدون هیچ دلیلی، بهش میگن دیگه نه میخوان ببیننش و نه دیگه میخوان صداش رو بشنون، ضربه‌ی بسیار عمیقی میخوره و مدت‌ها با مرگ دست‌وپنجه نرم میکنه…
به نظر من سوکورو تازاکی نماد این بود که چقدر باوری که خودمون از خودمون داریم میتونه روی قضاوت بقیه از ما و البته اتفاقاتی توی زندگیمون که ظاهرا کنترلی نداریم روشون تاثیرگذار باشه…
        

          تموم شد.
نمیتونم بگم چقدر خوندنش بهم کیف داد.
کتابای توسعه شخصی نه تنها مورد علاقم نیستن، حتی نزدیک به مورد علاقمم نیستن و شاید توی سال یکی دوتاشونو به زور بخونم، ولی این کتاب...
خیلی فراتر از هر کتاب و هر چیزی بود که درمورد بحث توسعه شخصی (اگه بشه اسمشو این گذاشت) خونده بودم و شنیده بودم. خیلی متفاوت بود.
اول از همه اصلا شعار نمیداد. خیلی ساده، یه سری داستان از زندگی خودش و چیزای دیگه تعریف میکرد و بعدش ازشون به نتیجه گیری میرسید.
دوم اینکه میشه گفت کل این کتاب، مثال بارز این بود که "هر چیز عمیقی نباید به زبون سخت و قلمبه سلمبه گفته بشه" موضوعات عمیق رو میشه به ساده ترین زبون گفت و یاد گرفت و ازشون استفاده کرد.
سوم اینکه، این دیدگاهی که مارک منسن به زندگی داره، نسخه خیلی کامل شده و فکر شده از دیدگاهی بود که من قبل از خوندن این کتاب به زندگیم داشتم. شاید یکی از دلایلی که خیلی از خوندنش لذت بردم همین بود که انگار یه سری افکار نصفه نیمه‌ام رو کامل میکرد و یه رنگ دیگه ای بهشون میداد.
چیز جالب دیگه این بود که بعضی موضوعات کتاب انقدر برام جالب بود و ذهنمو درگیر میکرد که تا مدتها بهشون فکر کردم، با بقیه درموردشون حرف زدم و نظرات اونارم شنیدم و انگار فضایی به وجود میومد که این مفاهیم رو توی مغزم هی پراسس کنم و بهشون فکر کنم و انقدر بپزمشون که توی ذهنم حک بشن. این چیزیه که یه کتاب توسعه شخصی رو متفاوت میکنه. اینکه صرفا دستورالعمل نباشه، مفاهیمی باشه که بهشون فکر کنی و به روش خودت توی زندگی به کارشون ببری.
واقعا هر کسی باید این کتابو بخونه توی زندگیش.
پی نوشت: زبان اصلی کتاب به انگلیسی خیلی روون و راحته (حداقل برای من بود) و چون ترجمه رسمی درستی توی ایران ازش موجود نیست، فکر میکنم بهترین کار زبان اصلی خوندنش باشه
        

          برای طرفدارای تینیج دراما میتونه کتاب دلچسبی باشه، ولی نه برای من:)
        

          با انتظار خوندن اثری مثل بیگانه یا طاعون اومدم سراغش ولی شدیدا حوصلم رو سر برد.
قطعا یه جاهاییش آدم رو به تفکر وا میداشت، ولی نه تنها یکم طرز فکرش اذیتم میکرد، بلکه کتاب خیلی هم برام انسجام نداشت و واقعا یه جاهایی به زور خوندم که تموم شه.
        

          کتاب بشدت خوشخوان و قشنگ و دلپذیری بود. واقعا بود. وقتی شروعش کردم، نصفشو یه ضرب خوندم، اتفاقی که مدتها بود با کتابی برام نیفتاده بود.
با وجود اینکه داستان خیلی ناقصه و از بخش هایی از زندگی فروغ که اتفاقا خیلی مهم و تاثیرگذار بودن اصلا حرفی زده نشده، بازم برای من کتاب ارزشمندی بود.
اینکه کل اتفاقات از زبون فروغ روایت میشد جالب بود و این دیدگاه نویسنده رو نشون میداد که نمیخواد قضاوتی روی داستان زندگیش داشته باشه. اما یه جاهاییم اعصاب خورد کن میشد. با اینکه با بخش های اخر کتاب اشک ریختم، ولی نمیشه اینو انکار کرد که روایت کردن مرگ خودش، از زبون خودش، یکم کار مسخره ای بود:))
یکی دیگه از نکات مهم اینه که خیلی جاها میبینیم که از این کتاب به عنوان "زندگینامه فروغ فرخزاد" اسم برده میشه، که واقعا نیست و حتی خود نویسنده هم همچین ادعایی نداره، چون بخش هایی از زندگیش و مرگش هستن که هیچوقت قرار نیست بفهمیم واقعیت اتفاق هایی که افتاده چی بوده. "رمانی بر اساس زندگی فروغ فرخزاد" بهترین توصیف برای این کتابه.
خیلی جاها دیدم این نقد رو که: وقتی داستان تماما واقعی نیست و خیلی جاها حتی نویسنده تخیل کرده یه سری چیزارو، چرا باید این کتاب رو خوند؟
این کتاب، میتونه شخصیت فروغ رو، بر اساس شعر هاش، مصاحبه ها، حرف های خودش و اطرافیانش ترسیم کنه. شخصیتی که اگر تصویری ازش داشته باشیم، خوندن و فهمیدن شعر هاش خیلی تاثیر گذار تر میشه.
پی نوشت: من واقعا نفهمیدم چرا نویسنده اسم ابراهیم گلستان رو به اسم مستعار داریوش گلشیری تغییر داده بود. من اوایلش حقیقتا قاطی کرده بودم‌:))
        

          اگه میخواید بدون هیچ پیش‌فرض ذهنی ای کتاب رو بخونید، این ریویوو رو نخونید. ولی اسپویل نداره. 

ایدهٔ کلی داستان، واقعا جالب بود. "قاصد مرگ" یه شرکته که یک روز قبل از مرگتون باهاتون تماس میگیره تا بهتون خبر بده که امروز میمیرید. پس شما میتونید تصمیم بگیرید که آخرین روز زندگیتون رو چجوری بگذرونید.
روفوس و متیو، دوتا پسر نوجوونن که توی آخرین روز زندگیشون از طریق اپلیکیشنی که مخصوص روز آخری هاست باهمدیگه دوست میشن و روز آخرشون رو باهم میگذرونن.
بازم میگم، ایده کلی داستان جالب بود و در نوع خودش کتاب بدی نبود. برای طرفداران کتابایی مثل نحسی ستارگان بخت ما و امثالهم میتونه خدا باشه(عاشقانه نیست البته). فصل های کوتاه و خوشخوان داره و داستانشم کشش داره.
        

          این اولین کتابی بود که از موراکامی خوندم و خب سطح انتظارم با توجه به تعریفایی که ازش شنیده بودم خیلی بالاتر بود. شایدم کتاب درستی رو برای شروع انتخاب نکردم. بهرحال. داستان ها هرکدوم یه جورین که تا ذهن آدم رو تا اوج میبرن و یهو مثل پری که از ارتفاع زیاد داره میفته پایین، یواش یواش تموم میشه، بدون اینکه داستان پایان مشخصی داشته باشه. قلم موراکامی دلپذیر بود و این ترکیب جالب واقعیت و خیال برام جالب بود اما نمیتونم به چشم یک سری داستان کوتاه خیلی خوب بهشون نگاه کنم. هیچکدومشون آنچنان مورد علاقه ی من نبودن. ای کاش داستان شهر گربه ها کمی بیشتر ادامه پیدا میکرد و ادم رو توی این گنگی نمیذاشت:))
        

          تاحالا شده کتابی رو در زمان مناسب، دقیقا همون وقتی که بهش نیاز دارید بخونید؟
مسئله‌ی اسپینوزا دقیقا برای من اینطوری بود. وقتی رفتم کتابفروشی، اصلا برنامه‌ای برای خریدنش نداشتم، یه جورایی انگار اون پیدام کرد:) و خوندنش توی این یک هفته و فضای ذهنی‌ای که درست کرد برام و اتفاقات دیگه‌ای که در خلال خوندنش افتاد برام، شدیدا برام لازم بود و البته لذت خوندن کتاب رو هم دوچندان کرد. 
مسئله‌ی اسپینوزا یه رمان فلسفی-روانشناختیه که اروین د یالوم با ترکیبی از شواهد و واقعیت، و تخیل خودش نوشته.
در طول کتاب، دوتا سیر داستانی دنبال میشه: در قرن 17ام، اسپینوزای جوان که راه خودش رو از جامعه‌ی یهودی‌ای که توش بزرگ شده جدا کرده، و در قرن بیستم، آلفرد روزنبرگ که با وجود اعتقادت شدیداً یهودی‌ستیزانه‌ش، بدون اینکه خودش بخواد، شدیدا تحت‌تاثیر اسپینوزا قرار میگیره.
به نظر من، اگر به زندگی و فلسفه‌ی اسپینوزا علاقه‌مندید، اگه سعی کردید آثار خودش رو بخونید و نتونستید (چون واقعاا خیلی سخت‌خوان و سنگینن)، یا حتی اگه خوب اسپینوزا رو نمیشناسید:)) به نظرم خوندن این کتابو از دست ندید.
*اگه یه کتاب مقدس دم دستتون داشته باشید موقع خوندنش، تجربه‌ی جالبی میشه. تو کتاب بعضی جاها قسمتایی از کتاب مقدس کوت میشه و برگشتن و خوندن اصلش برای من خیلی جذاب بود.
        

          توضیح کتاب خیلی ساده به نظر میرسه : " روایت زن هایی که توی جنگ جهانی دوم توی جبهه روسیه جنگیدن. "
اما خوندنش انقدرا ساده نیست.
 من راستش خیلی خوشم نمیاد که چیزهایی خشن رو صرفا مردانه و چیزهایی لطیف رو زنانه ببینیم. چون خیلی هم حقیقت نداره. ولی چیز غیر قابل انکار اینه که زن ها، به سبب هم خصوصیات فطری و هم تربیتی، هرچیزی رو از چندتا زاویه میتونن ببینن.
خیلی جالب بود برام، توی کتاب از چیزایی گفته شده بود که من هیچوقت درمورد جنگ نشنیده بودم و نخونده بودم و بخوام صادق باشم، مطمئنم جای دیگه ای پیدا نمیکردم. روایت هایی از زنای رزمنده، کسایی که یه عمر بهشون گفته بودن تو لطیفی، تو بشین تو خونه، تو بچه‌داریتو بکن، و حالا که بهشون نیازه بدون هیچ چشمداشتی و با تمام وجودشون جنگیدن.
خوندن این کتاب سخت بود. با این که نثرش روون بود و روایت ها هم کوتاه و ساده بودن، ولی یه جاهایی کتابو میبستم و اشکامو پاک میکردم و میدیدم دیگه نمیتونم ادامه بدم. جنگ خیلی فراتر از روایت های ساده ایه که ازش میشنویم. خیلی...
و در آخر بگم، خود نویسنده‌ی کتاب، سوتلانا اَلکسویچ، خیلی آدم تحسین بر انگیزیه. با این که این تازه دومین کتابیه که ازش خوندم، واقعا تحسینش میکنم. پیشنهاد میکنم چندتا مصاحبه ازش ببینید حتما. همین.
        

          محتوای خاصی نداشت. 2تا ستاره صرفا برای فضاسازی و شخصیت‌پردازی نه‌چندان خوب، ولی دوست‌داشتنی بود.
        

          داستان درمورد دختر سیاهپوستیه به اسم استار، که یکی از بهترین دوستاش جلوی چشمش توسط پلیس کشته میشه و اون، تنها کسیه که شاهد این قضیه بوده. کل کتاب درمورد زندگی شخصی استار، خونوادش، تصمیماتی که میگیره( اینکه ساکت بمونه یا درمورد این ماجرا حرف بزنه) هست. زندگی ای که سیاهپوستا دارن تجربه‌ش میکنن، تبعیضی که همه فکر میکنن تموم شده ولی کماکان ادامه داره.
من راستش با کتاب خیلی ارتباط برقرار کردم. با وجود اینکه من زبان اصلی خوندمش، اصلا کلمه های سخت و عجیبی نداشت و زیاد مجبور نشدم از دیکشنری استفاده کنم. نثر ررون و اینکه تمام داستان از زبون خود استار روایت میشد واقعا برام جذاب بود.
شنیده بودم نشر جنگل سانسور میکنه (البته که طرح جلد کتاب سانسور شده) و تا یه جایی از کتاب هم اینطوری فکر میکردم، ولی خب اگر قرار بود سانسور داشته باشه، خیلی چیزا بود که باید سانسور میشد:)
        

          شخصیت ملاله همیشه برای من تحسین بر انگیز بوده و هست. این کتاب هم برای من خیلی الهام بخش و تاثیر گذار بود. تنها چیزی که یکم اذیتم میکرد شعاری شدن یه قسمتایی ازش بود. از ترجمه هم راضی بودم.
        

          از اون داستانایی بود که وقتی تموم شد، کتابو بغل کردم.