بریده‌های کتاب مبینا آقابابائیان

آدم ها فقط پس از پایان همه چیز می‌فهمند باید لحظه را زندگی کرد.

اگر کسی رنج ببرد، رنجش مال خودش است؛ هیج کس نمی‌تواند که بار آن را ولو بس اندک از دل او بردارد. دریافت که اگر کسی دردمند باشد، حتی عاشق بی قرارش نمی‌تواند به سبب درد او درد بکشد و علت تنهایی انسان همین است.

صدای حرف زدن رفتار، همیشه بلندتر از واژه هاست.

شما ممکن است مغرور و خردمند و خوب باشید، منتها مرگ چنان شما را از صفحه زمین محو می‌کند که گویی چیزی بیش‌ از موش کور نبوده‌اید.

<<حالت چطوره؟>> بی مصرف ترین عبارت دو کلمه‌ای در دنیای ارتباطات. هیچ کدام از کسانی که این را می‌پرسند نمی‌خواهند جوابش را بدانند و هیچ کدام از کسانی که جوابش را می‌دهند حقیقت را نمی‌گویند.

تنها یک زمان است که بسیار ارزشمند است و آن "اکنون" است.

آدم فقط وقتی خوشبخت است که برای دیگری زنده باشد.

انگار فقط به چیز های بدی که برایمان اتفاق می‌افتند توجه می‌کنیم، و اصلا نمی‌دانیم گاهی چقدر خوش شانسیم.

آگاهیِ بیش از حد نوعی بیماری است؛ بیماری واقعی و تمام عیار

بهترین دروغ ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان

آرامش و‌ خشنودی و رضایت بشر در خارج نیست بلکه در خود اوست.

فردا ممکن است با از میان مردگان برخیزم و زندگی نویی شروع کنم؛ و انسان را،تا هنوز کاملا در من تباه نشده، کشف کنم.

خیلی دردناکه که دلتنگ کسی بشی که هنوز اینجاست.

دیوانه تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران، آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

تو هنوز نفهمیده ای با من چه کار کرده‌ای. مثل این است که دست بکنی ته حلقم و آن‌قدر بکشی، بکشی، بکشی تا قلبم از جا دربیاید.

من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی ام را در سکوت حرف زده ام.

آخرش آدم به همه چیز عادت می‌کند.

زندگی رشته رنج هایی بود که مدام شدید تر میشد و با سرعت پیوسته فزاینده ای به سوی پایانش، که عذابی بی‌نهایت هولناک بود می‌شتابید.