پدر سرگی
در اینجا مایلم به‌جای معرفی کتاب بخشی از آن را به ضمیمه کتابی دیگر تقدیم کنم. 
از متن کتاب: آیا به راستی ذره‌ای نیت صدق نسبت به خدا در دل من بود؟ و جوابش این بود: بله، بود، اما هر چه بود با علف هرز شهرت‌خواهی و شهوت‌ نام در چشم مردم، پوشیده و آلوده شده‌ بود. بله، برای کسی که مثل من برای کسب نام در نظر مردم زندگی کرده خدا وجود ندارد. من از این پس به جست‌و‌جوی خدا خواهم رفت.»
در ادامه و بدون اطاله کلام بخشی از «شرح چهل‌حدیث» که به موشکافانه‌ترین وجه ممکن یکی از بیماری‌های درونی را کاویده به اشتراک می‌گذارم. 

«...بسیار اتفاق افتد که شخص ریا کار خودش هم ملتفت نیست که ریا در اعمال او رخنه کرده و اعمالش ریایی و ناچیز است، زیرا که مکاید شیطان و نفس به قدری دقیق و باریک است و صراط انسانیت به طوری نازک و تاریک است که تا انسان موشکافی کامل نکند نمی فهمد چه کاره است. خودش گمان می کند کارهایش برای خداست، ولی برای شیطان است. انسان چون مفطور به حب نفس است، لهذا پرده خودخواهی معایب او را بر خود او می پوشاند.
...
مثلا تحصیل علم دیانت، که از مهمات اطاعات و عبادات است، انسان گاهی مبتلا می شود در این عبادت بزرگ به ریا، در صورتی که خودش هم ملتفت نیست، به واسطه همان حجاب غلیظ حب نفس. انسان میل دارد در محضر علما و رؤسا و فضلا مطلب مهمی را حل کند به طوری که کسی دیگر حل نکرده باشد، و خود او متفرد باشد به فهم آن، و هر چه مطلب را بهتر بیان کند و جلب نظر اهل مجلس را بنماید بیشتر مبتهج است، و هر کس با او طرف شود میل دارد بر او غلبه کند و او را در بین جمعیت خجل و سرافکنده کند، و حرف خود را، حق یا باطل، به حلق خصم فرو ببرد، و بعد از غلبه یک نحو تدلل و فضل فروشی در خود ادراک می کند، اگر یکی از رؤسا هم تصدیق آن کند نور علی نور می شود. بیچاره غافل از آنکه اینجا در نظر علما و فضلا موقعیت پیدا کرده، ولی از نظر خدای آنها و مالک الملوک همه عالم افتاد، و این عمل را به امر حق تعالی وارد سجّین کردند. 
...
اگر نفس. باز دام کید خود را بیفکند و به تو بگوید که مقصود من معلوم شدن حکم شرعی است و اظهار کلمه حق است، که از افضل طاعات است، نه اظهار فضیلت و خودنمایی، در باطن خود از او استفسار کن که اگر این حکم شرعی را رفیق و همدرجه من می گفت و او حل این معضله را می کرد و شما در آن محضر مغلوب شده بودید، آیا به حال شما فرقی نمی کرد؟! اگر چنین است، تو در این دعوی صادق هستی.‏
‏‏اگر باز از کید و مکرش دست نکشد و بگوید اظهار حق چون فضیلت دارد و ثواب پیش حق دارد، من می خواهم به این فضیلت نایل گردم و دار ثواب الله را تعمیر کنم، به او بگو اگر فرض شود که عین آن فضیلت را خداوند به شما عنایت کند در صورت مغلوبیت و تصدیق حق، آیا باز طالب غلبه هستی؟ پس، اگر رجوع به باطن ذات خود کردید دیدید باز مایل به غلبه هستید و اشتهار پیش علما به علم و فضل و این بحث علمی برای حصول منزلت بود در قلوب آنها، پس شما بدانید که در این بحث علمی، که از افضل طاعات و عبادات است، مرائی هستید، و این عمل شما، به حسب روایت شریف کافی، در سجّین است و شما مشرک به خدا هستید. این عمل برای حب جاه و شرف است، که به حسب روایت از دو گرگ که در گله بی چوپان رها شود ضررش بیشتر است به ایمان‎‏. پس شما که اهل علم و متکفل اصلاح امتی و راهنمای آخرت و طبیب امراض نفسی، لازم است اوّل خود را اصلاح نمایی و مزاج نفس خود را سالم کنی تا از جمله عالمان بی عمل، که حالش معلوم است، نباشی.‏»
        

          این داستان کوتاه به غیر از یک صحنه، به نظر بلاتکلیف و تاریخ مصرف دار می آمد.
        

          تولستوی در کتاب به عرفان رهبانی مسیحی حمله‌ور می‌شود؛ یعنی روشی که از شخص دعوت می‌کند که برای نزدیک‌شدن به خداوند و کسب کمالات، از مردم فاصله بگیرد و در کنجی خلوت کرده و به عبادت بپردازد. شخصیت اصلی داستان تولستوی، پس از عمری عبادت و جنگیدن با خود در تنهایی، سرانجام در برابر زنی ساده و بی‌خبر که صرفاً وظایف روزانه‌ی خود در قبال خدا و مردم را انجام می‌دهد، احساس حقارت می‌کند. در واقع زن، شاید خود هم خبر ندارد که چه‌قدر ارزنده  زندگی می‌کند و حتی به مخیله‌اش هم خطور نکند، اما او طلایه‌دار نوعی عرفان اجتماعی است.
        

          چرا این همه کتاب هست که من فکر می‌کردم براشون یادداشت گذاشته بودم ولی نذاشتم؟
من 10-12 تا کتاب از تولستوی خوندم. به‌نظرم بین اونا، بعد از جنگ‌وصلح پدرسرگی از همه بهتر بود. واقعا از انسان‌شناسی تولستوی لذت می‌برم. احساس می‌کنم دارم شهیدمطهری می‌خونم. حتما پیشنهاد میشه. 
        

          چه یادم آمد؟ آری، داستان یوسف و قدرت تعبیر خوابش.. 
کتاب نیکی بود، دوستش داشتم.. 
از تولستوی بیشر خواهم خواند.. 
        

          • پدر سرگی که در دسته ی داستان های رئالیسم قرار میگیره داستان یک پرنس زیبا و رشیده که به دلایلی  سمت خودش رو رها می کنه و تبدیل به یک پدر روحانی میشه رو روایت میکنه.

• قبل از خوندن باید این رو بدونیم که این داستان یک جورایی نشونه از درگیری های معنوی و درونی خود تالستوی میده و درون این نویسنده رو برای مخاطب روشن میکنه، جالبه که بدونید خودت تالستوی هم مدتی یک زندگی انزواطلبانه همراه با سختی رو در پیش می گیره.

• تو این کتاب با صفحات کم خبری از هیچ اضافه گویی نیست و به خوبی سیر رشد و نزول شخصیت داستان به تصویر کشیده میشه و نکته ی آشکار کتاب نقد کلیسا و ایمان های رایج در جوامع مسیحیت که به خوبی نشون می ده که ایمان خالصانه چگونه میتونه تبدیل به یک گناه بشه و شکل غرور رو به خود بگیره.

• از ترجمه استاد حبیبی که نمیشه چیزی گفت پس سراغ این میرم که چقدر این کتاب با درون مایه های روان شناختی خودش قابل لمس بود و تالستوی در این چند صفحه نشون میده انسان رو به چه اندازه میشناسه و در کنارش از عقیده خودش دفاع می کنه و ایمان واقعی به خدا رو نه در انزوا بلکه در زندگی عادی و کمک به دیگران میبینه.

• خطر لو رفتن داستان اجازه تحلیل بیشتر این اثر رو بهم نمیده اما خوندنش رو بهتون پیشنهاد می کنم چون این کتاب باعث میشه به کارهای خیر خودتون نگاه جدیدی داشته باشید.
        

          ۴از۵⭐️
اولین تجربیه تولستوی خوانی و همچنین ادبیات روسیه ی من بود ،بنظرم شروع خوبی بود.
روند داستان،موضوعش،حوادثش،بالا و پاییناش و... اوکی بود.در کل دوسش داشتم
        

          اولین داستانی که از تولستوی خواندم…
رمان کوتاهی که در آن نظاره گر مسیر رشد یک انسان هستیم 
در نگاه اول ، داستان دغدغه ای کهنه مربوط به قرن نوزده و عصر حکومت کلیسا ها به نظر میرسد
اما وقتی درون قصه وارد میشویم تولستوی را می بینیم که ما را در همین عصر حاضر به چالش می کشد
مدل دین داری و نزدیک شدنمان به خدا و روش زندگی مان را
آیا راهی که ما انتخاب کرده ایم  ما را به جایی که باید می رساند و عشق و احساسمان را در برمیگیرد یا انتهایی جز حسرت و یاس و  ناامیدی ندارد؟!
        

          یه داستانِ خوب.
هم روند کتاب و هم موضوعش باعث می‌شد که کتاب رو زمین نذارم. گاهی اوقات به نظر می‌رسید که دیگه از این به بعد نویسنده نمی‌تونه حرفی داشته باشه و باید به ابلهانه‌ترین شکل ممکن تموم بشه ولی ادامه داد و ادامه داد و بهله... داستان رو به زیباترین شکل ممکن برد و قیچی‌ش کرد.
        

          رمان "پدر سرگی" اثر لئو تولستوی با ترجمه سروش حبیبی 

 ماجرا از این قرار است که شخصیت داستان، طی تألماتی به رهبانیت و عزلت گزینی روی می‌آورد. 
او متوجه می‌شود غول های سرسخت تری از غول شهوت هم وجود دارد؛ وانگهی که ناشنتاخته هستند و التفات به آنان هم به این آسانی ها حاصل نمی‌شود.

کتاب را درس بندگی و اخلاص می‌دانم که به خوبی در حدود 80 صفحه‌ مراد خود را به مخاطب می‌رساند.
        

          ماجرای یک مرد به شدت کمالگرا و جویای نام که مدتی در ارتش و مجالس نجبا سیر میکرد و بعد تصمیم گرفت راهب و تارم دنیا بشه.
به نیات درونی افراد خوب پرداخته بود.
حتی عبادت می‌تونه باعث کبر بشه و فرد رو وادی سقوط بکشونه.
و از اونطرف یکی فرد عادی بی ادعا ممکنه اخلاص بیشتری داشته باشه و مقرب تر باشه.

«پدر سرگی» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/82781
        

          گاهی آدم‌هایی پیدا می‌شوند که تارک دنیا شده و مسیر ریاضت در پیش می‌گیرند اما چند درصد این‌ها صرفا برای معبود خود این کار را می‌کنند؟ چند درصد به دنبال شهرت هستند؟ چه تعدادشان برای دوری از نفس دقیقا از دستورات همان نفس پیروی می‌کنند؟ این‌ها سوالاتی‌ست که بهتر است قبل از شروع این کتاب در پس ذهنتان نگاهشان دارید و بعد دوباره از شاهکاری از جناب تولستوی لذت ببرید.
        

          یک اثر متوسط، نه فوق‌العاده
شاید چون با ایده اش آشناییم
شاید هم چون ایده اش سهل ممتنعه.. 
        

          داستان آدمی که توی تار شهرت خواهی و غروری که دور خودش بافته، گیر افتاده و تنها با پاره کردن این تاره که میتونه خودشو پیدا کنه و به نجات برسه‌.
دوستش داشتم و تولستوی بازم منو شگفت‌زده کرد.
        

          امان از ادبیات روسیه
        

          پدر سِرگِیْ شاهکار کوچکی‌ست از تالستوی بزرگ؛ اثری‌ست که در عین مختصر بودن عمیق‌ است و عظیم. اثر حول زندگی پرفرازونشیب تحول کاساتْسْکیِ نظامی و پرنفوذ به پدر سرگیِ راهب و قدسی است. آشکارکنندهٔ نبرد اخلاقی درونی پدر سرگی و پناه‌بردن وی به گوشهٔ عزلت و عبادت؛ نقد رهبانیت مسیحیِ روسی‌ است و یافتن جوهرهٔ بندگیِ معبود در زندگی‌ِ سادهٔ پیرزنی رنج‌کشیده‌ که بی‌چشم‌داشت به فقرا و زائرانِ تنگ‌دست صدقه می‌دهد. 
        

          «به نام خدا»
 عموماً تولستوی را  به شاهکارهای حجیمش  مانند جنگ و صلح و آناکارنینا می شناسند و همین باعث شده خواندن از تولستوی کاری بسیار دشوار نشان داده شود. در حالی که او غیر از رمان های طولانی و سنگینش آثار خوب دیگری هم دارد.
 داستان های بلندی که نشر چشمه با ترجمه حبیبی  چاپ کرده  برای شروع از تولستوی گزینه مناسبی ست. 
پدرسرگی یکی از آن هاست.
« پرنس کاساتسکی که جوانی زیبا بود و همه انتظار داشتند که به زودی  آجودان مخصوص تزار نیکلای اول بشود و مسیری درخشان پی گیرد ، یک ماه پیش از ازدواج با نامزدش که دوشیزه ای به غایت زیبا و ندیمه امپراتوربانو بود  ، ظاهراً بی مقدمه ، از خدمت ارتش کناره گرفت و پیوندش را با نامزدش برید و ملک کوچکی را که داشت به خواهرش وا گذاشت و به صومعه ای رفت و راهب شد.»

 سوالی که ابتدا برای مخاطب ایجاد می شود علت این تحول ناگهانی  پرنس کاساتسکی ست. بعد از دستیابی به علت ، اصل داستان آغاز می شود. کاساتسکی  مدارج معنوی را یکی پس از دیگری طی می کند ، در حالی که  همیشه شکی در دلش نهفته است و  با خشم و شهوت درگیر است. او بعد از گذشتن از خشم و شهوت نهایتا درگیر اصلی ترین آفت زهد می شود. شهرت یا ریا .
 کاساتسکی که دیگر پدرسرگی خوانده می شود ،  هرقدر توجه مردم را به خود بیشتر می بیند خود را از خدا دورتر احساس می کند . تا آخر که او به کشفی مهم می رسد و از ریا به اخلاص می رسد.
سیر تحول پدرسرگی در عین عمیق بودن جذابیت خاصی دارد و ضرباهنگ داستان کند نمی شود. 
تولستوی در این کتاب رهبانیت را نقد می کند و معتقد است خدا را  نه در غار و خلوت ،  بلکه در خدمت به مردم باید جست.
شعری ست منسوب به شیخ بهایی که در انتسابش به ایشان تردید بسیار هست اما با پدرسرگی تولستوی قرابت معنایی بسیار دارد :
 همه روز روزه بودن، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به کعبه ، سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیّک ، به وظیفه باز کردن
به مساجد و معابد ، همه اعتکاف جستن
ز ملاهی و مناهی ، همه احتراز کردن
شب جمعه ها نخفتن، به خدای راز گفتن
ز وجود بی نیازش، طلب نیاز کردن
«بخدا که هیچ کس را، ثمر آنقدر نباشد
که به روی نا امیدی ، در بسته باز کردن»
        

          " وسوسه باید وارد دنیا شود ولی بد به حال کسی که از طریق او وسوسه وارد شود"

لئو جان!
خیلی خوشحالم که تصمیم گرفتم این کتابتو بخونم.
 بشدت باهات موافقم توی مضمون و درون‌مایه حرفی که زدی.
تالستوی عزیز؛
درست گفتی!
هیچوقت گوشه گیری و رهبانیت باعث رشد و تعالی نمیشه و توی اجتماعه که باید بزرگ و بزرگوار بشیم.
خیلی از کتابت لذت بردم و قول میدم بقیه کتاباتو هم بخونم بزودی!
تا نامه‌ای دیگر خدافظ😁
        

          خیلی دوست دارم میتونستم یک روزی حضرت عالیجناب تالستوی عزیز رو ببینم
ببینم چطور آدمیه با چه اخلاق و رفتار و سکناتی
چه مقدار سکوت میکنه و چه مقدار صحبت میکنه
چه مقدار غذا میخوره و چه چیزی میخوره
چه مقدار کار و کشاورزی میکنه
و چه مقدار مینویسه و کی مینویسه و وقتی مینویسه فقط نگاهش کنم...
اما حیف که فقط شاید اون دنیا شاید توفیق دیدار این مرد بزرگ رو داشته باشم...
واقعا شما با قلب و روح ما چه میکنی با داستان ها و شخصیت ها و دیالوگ ها و فضاهایی که میسازی حضرت تالستوی؟؟؟
چطور میتونی بدون ذره ای شعاری بودن این همه حرف حکمت آمیز و اخلاقی و دینی بزنی و درس زندگی بدی و روح ما رو دگرگون کنی؟...
با این حجم کم داستان و با این تعداد شخصیت بسیار کم و با فقط تقریبا سه اتفاق مهم در طول داستان...
پدر سرگی، مثال بارز تحول و زیر و رو شدن و فرزانگی یک انسان ساده که مثل بقیه مردم جامعه‌ست و ویژگی عجیبی نداره و نماد روشن این جمله مهم که تا به شک نیفتی به یقین نمیتوانی برسی...
واقعا چه میتوان نوشت و گفت و شنفت راجب این انسان بزرگ و آثار عجیبش؟...