بد نبود. از دید من در همین حد بود.
تعریف‌های زیادی که ازش توی فضای مجازی شنیده بودم توقع‌ام رو نسبت به این کتاب واقعا بالا برده بود.
اما با خوندنش توقعاتم برآورده نشد. ارزش یک‌بار خوندن رو داشت.
”توی آسمان ناپدید می‌شود تا جایی که دیگر از میلیون‌ها ستاره توی آسمان، تشخیصش نمی‌دهم.”
        

                بخش مورد علاقه‌ام از کتاب نامه‌ها بودن.
خوندن‌شون به صورت کلی عجیب بود و سوالاتی رو توی ذهنم هربار به جا می‌ذاشت. با به آخر رسیدن جواب تمامش رو گرفتم و چند دقیقه فقط بابت همون نامه‌ها با دوباره خوندن‌شون به دیوار خیره شده بودم.
بین این کتاب و کتاب دیزی دارکر که یه اثر معروف دیگه در فضای مجازی از آلیس نویسنده کتاب به حساب میاد، به شخصه دیزی رو بیشتر دوست داشتم و آشنایی که تونستم با شخصیت های اون داشته باشم احساس بهتری بهم منتقل کرد.
بااینکه پایان این کتاب هم غیر قابل پیش‌بینی به حساب میومد اما دیزی برای من جالب‌تر بود.
”آن‌قدر به خیلی نسخه های متفاوت از خودم تبدیل شدم و سعی کردم دیگران را راضی کنم که دیگر خودم را نمی‌شناسم”
        

                برام جالب بود.
نمیتونستم پایانش رو پیش‌بینی کنم و این از دید من امتیاز کتاب به حساب میاد.
در مقایسه کتاب سنگ کاغذ قیچی که یکی دیگه از کتاب های این نویسنده ( آلیس فینی ) هست، من این کتاب رو بیشتر دوست داشتم و اگه قصد داشته باشم بین‌شون به کسی پیشنهادی بدم قطعا دیزی رو پیشنهاد میدم. در مجموع جالب‌تر بود. 
پی‌نوشت: هممون در زندگی به یک نانا نیازمند هستیم.
”از اینجا تا ماه و از ماه تا اینجا و از اینجا تا ماه سه بار برای خوش‌شانسی دوستت دارم.”
        

                این کتاب واقعا مورد علاقه‌ست.
سریالش خیلی جذاب نبود، من قبل از خوندن کتابش قصد دیدن سریالش رو داشتم.
همون قسمت اول هم زیاد برام جالب نبود و ادامه ندادم و شروع کردم به خوندن کتابش.
کتابش رو توی کمتر از دو روز تموم کردم؛ با خوندن درمورد آلاسکا واقعا احساس کردم یکی رو پیدا کردم خیلی نزدیکتر از شبیه به من.
”هرشب پیش از آنکه به خواب بروم، مایل های بسیاری پیش‌رو دارم”
        

                داستان آرومی داشت.
چیزی که باعث شد این کتاب رو دوست داشته باشم معمولی بودن شخصیت ها بود. بااینکه زیاد کتاب هایی که داستان آرومی دارن و اصلا خیلی جاها به عنوان کتاب های خسته کننده شناخته میشن نمیخونم اما این رو دوست داشتم، سارا که شخصیت اصلی داستان بود قیافه معمولی ای داشت. توی یه شهر با آدمای معمولی ای بودن.
چیز خاص و غیر قابل باوری وجود نداشت. عادیِ عادی.
”بوش رو حس می‌کنی؟ بوی کتاب تازه رو. ماجراجویی‌هایی که هنوز خونده نشدن. دوست‌هایی که هنوز باهاشون آشنا نشدی، ساعت‌ها تعقیب و گریز. جادویی که در انتظارته.”

        

                موضوع جالبی داشت اما خیلی برام جالب نبود.
میتونست بهتر هم باشه، تعریفش رو توی فضای مجازی خیلی شنیده بودم و همین هم باعث شده بود که توقع بالاتری از این کتاب داشته باشم و حدود دوماه طول کشید تا بالاخره تمومش کردم.
توی این دو ماه چند کتاب رو تموم کردم اما علاقه نداشتم که این رو تموم کنم، یجورایی پایانش برام مشخص شده بود دیگه.
جذابیت خاصی برام نداشت، البته که این نظر منه.
”البته که نمی‌توانیم از هر مکانی دیدن کنیم یا هر شخصی را ملاقات کنیم یا هر شغلی را انتخاب کنیم، با این حال، بیشتر آنچه در زندگی احساس می‌کردیم همچنان فراهم است. مجبور نیستیم در تمام بازی‌ها حضور یابیم تا مزه بردن و پیروزی را بچشیم. مجبور نیستیم تمام قطعات موسیقی در این دنیا را بشنویم تا موسیقی را درک کنیم. مجبور نیستیم تمام انگورهای هر تاکستانی را بچشیم تا لذت شراب را بفهمیم. عشق، نشاط، ترس و درد ارزهای جهان مشمول هستند”