مجموعه داستان های طنز از نویسنده ی نوجوان فهم آقای حسن زاده. حالا چرا نوجوان فهم؟ وقتی آثار آقای حسن زاده رو مطالعه کنید و از اونطرف با قشر نوجوان هم سر و کار داشته باشید قشنگ درک می کنید که آقای حسن زاده چقدر اندیشه اش رو می تونه به نوجوان نزدیک کنه انقدر که گاهی احساس می کنید واقعا این کلام و تفکر یک نوجوانه!
اولین چیزی که از این مجموعه داستان توجهم رو جلب کرد لبخند های کشمشیه! اولش فکر می کردم چرا کشمشی؟ خیلی ذهنم درگیرش بود تا اینکه خیلی یهویی به این نتیجه رسیدم که به جای لبخند های نخودی از لبخندهای کشمشی استفاده شده و این یعنی طنز ماجرا از همین ابتدای کتاب شروع شد!
داستان اول که بنظرم بهترین داستان این کتابه ماجرای یک ناکامی پدر و فرزندیه. کلا از آثار حسن زاده نمی شه پیام خاصی انتظار داشت. اما در اکثر آثاری که خوندم ازشون همدلی نمایانه!
نوجوانی که با شخصیت داستان همدرد باشه به این نتیجه می رسه این بدبختی خیلی هم مانع زندگی نیستا می شه مثل این شخصیت باهاش زندگی کرد.
در داستان دوم:
که این داستان بنظرم خیلی روی هوش کلامی بچه ها کار کرد با تکیه به ضرب المثلهایی که داشت و نگاه عینی و ملموس و دقیق و موشکافانه
گاهی اوقات توجه رو جلب می کرد که واقعا چرا از این اصطلاح استفاده می شه.
من دورویی حاکم تو داستان رو دوست نداشتم تقریبا تمام اعضای خانواده سر همو کلاه گذاشتن و کارشون پیش رفت بدون هیچ مشکلی!
یعنی بعضی اوقات آقای حسن زاده می تونه بدآموزی هم داشته باشه.
و داستان روز جهانی زلزله
داستانی ساده و جالب و ملموس برای بچه هایی که احتمالا زیاد شاهد دعواهای بابا مامانشون هستند.
پیام داستان هم اینه که نباید زود قضاوت کرد حتی اگر همه ی شواهد می گه مثلا یکی دزده باز باید درصدی احتمال خطا رو براش در نظر گرفت مگر اینکه دلایل منطقیو قابل اثبات باشه
و اما داستان مورد علاقه ی من در این کتاب:
*یخچالی که سرما خورده بود*
همونطور که اسم این داستان مشخصه انگار قراره جور دیگه ای به موضوعات نگاه کنه، یک نگاه خلاقانه!
جانشینی نوسینده در این داستان خیلی جالب و تر و تمیزه. از شبیه سازی صدای یخچال کهنه به عطسه گرفته تا تشبیه موتور به قلب و ...
این جانشینی گاهی انقدر خوب انجام شده که احساس دلسوزی رو برای یخچال پیر و طرد شده بر می انگیزه.
در نهایت هم پایان داستان با نگاه متفاوت و همدلانه و خلاقانه بچه ها به پایان می رسه که حاصل درک زیاد اونها از شرایط پدر و مادره
خلاصه که علی رغم تمام باگ هایی که قلم آقای حسن زاده داره بنظرم و نقد هایی که بهش وارده  من قلم ایشونو خیلی دوست دارم.

      

        شنیدم که داستایفسکی این کتاب رو در شرایط خیلی بد مادی نوشته! کتابی روانشناختی و فلسفی با شخصیت جذاب و درونگرای راسکلنیکف.
جوانِ فقیری که مرتکب یک جنایت شده ...! 
قدرت نویسنگی داستایفسکی اونجایی به نمایش گذاشته می شه که تو دلت برای یه قاتل می سوزه و حتی باهاش همذات پنداری می کنی و حتی توجیه می کنی که این کارش اونقدراهم جنایت نبوده ها!
بیشتر رمان هایی که می خونیم به بررسی رفتار شخصیت ها می پردازه و خواننده عموما کسیه که از بیرون داره ماجرا رو می بینه اما این کتاب دقیقا جایی بین وجدان و تفکر و گاهس توهم راسکلنیکف قدم می زنه.
راسکلنیکف رو خیلی از ما زندگی کردیم.همین مایی که خیلی وقت ها از له شدن مورچه ها زیر انگشتمون ممکنه اشکمونم در بیاد یه وقتایی می شیم مثل راسکلنیکف. مدعی برپا کننده عدل در بی رحم ترین حالت ممکن... حالا این وسط حق با کیه! قطعا خودمون.. چرا؟ چون ما می دونیم چیزی درسته و کسی برخلافش عمل کرده و داره خیلی از زندگی ها رو مختل می کنه پس باید بکشیمش ...
شاید خیلی از ماها اگر قدرت و شجاعت لازم رو داشتیم به گزینه های زیادی برای از بین بردن رجوع می کردیم! 
"سونیا" شخصیت که بیش از همه ی شخصیت دلم به حالش سوخت. کسی که برای حل مشکلاتش بهترین راه رو انتخاب نکرد اما انقدر مورد ظلم و سختی بود که نتونستم مقصرش بدونم.
خودش خیلی تنها و ستم دیده بود اما پنآه بود برای راسکلنیکف. این کتاب اونقدر شخصیت پردازیش و تیپ های شخصیتیش با جزئیات و جالب و فلسفی هستند که درباره ی هر شخصیت می شه ساعت ها بحث کرد.
من این داستان و با تمام جزئیاتش و اطناب و فلسفه اش دوست داشتم. و درونگرایی این شخصیت برام بشدت جذاب بود.
یکی از بهترین صحنه هاش تقابل راسکلنیکف و پروفیری بود که بنظرم پروفیری نماد وجدان راسکلنیکفه و این گفت و گو واقعا جذابه..! 


      

        
تلفیقی از سفرنامه و مقاله از خانم بنت الهدی صدر که خواهر شهید محمدباقر صدر و دختر عموی امام موسی صدر هستند.
فصل ابتدایی کتاب سفرنامه ست که از سفر به مکه و اعمال مربوط به حج توش صحبت می شه که نگاهی بسیار ظریف و شاعرانه و عمیق به پیرامون و اعمال وجود داره تو این فصل.
طوری که از یک اتفاق به ظاهر ساده پیامی پنهان و مهم استخراج می کنه و اتفاق ها رو تعمیم می ده به زندگی و احوالات روزمره ی انسان و بعضی قسمت ها از چرایی اعمال واجب در اسلام رمز گشایی می کنه. مثلا چرا نماز بخونیم؟ که خیلی جالبه! من به این بخش کتاب واقعا علاقه داشتم.
بعد از اون فصل های بعد به صورت کلی به زن و حقوق و تکالیف اون در دیدگاه اسلام می پردازه. که صفحات ابتدایی به حدی قلم نویسنده می چرخه و عام پسندانه و ساده می نویسه که گاهی حتی من احساس می کنم به شعار زدگی نزدیک می شد و کلیشه ای بود جملات که بعد از تاملی که درباره ی این اتفاق انجام دادم حدس زدم که بخاطر این باشه که این متن به صورت یک مقاله یا یادداشت به شکل روتین داشت اون زمان منتشر می شد و نویسنده هم همش مدعیه که داره به دختران مخاطبش نامه می نویسه. پس می شه گفت برای همین به ساده نویسی روی آوردن.
اما هر چقدر که جلوتر رفتیم تقریبا از زنان پیامبر به بعد بنظرم دوباره جذابیت قلم نویسنده تا حدودی برگشت خصوصا که برگشت خوبی به تاریخ اسلام داشت.
دیدگاهش به زن دیدگاه کاملا اسلامیه که بسیار زیاد برای من ارزشمند و قابل احترام و بی نقصه
      

        کتابی که بنظرم طبل توخالی می تونه بهترین تعبیر ازش باشه. علی رغم سر و صدایی که این داستان بین مردم داشت اما حقیقتاً حرفِ خاصی برای گفتن نداشت.
می شه گفت مثل تمام کتاب های زرد روانشناسی این کتاب هم مملو از جملات انگیزشی و کلیشه ایه و اونقدر جنس جملات به شعار نزدیک می شه که گاهی علی رغم حس ترحمی که به شخصیت مرشد داستان داری حس می کنی تظاهر می کنه و خودش هم عامل به اون جملات نیست.
در هر فصل یا جلسه ی درسی یک موضوع عمیق انتخاب می شه و قراره موری(پیرمرد) پندها و تجاربی رو در اختیار شاگردش (میچ) بذاره. اما نتیجه چی می شه؟ یکسری سوالات عمیق و قابل تامل بیان می شه و پاسخ اون ها در سطحی ترین حالت ممکن بیان می شه. اونقدر این پاسخ سطحیه و به عمق نمی رسه که ممکنه غیر از موری حتی از یک فرد بی سواد به دور از تفکر هم این چنین سوالی پرسیده شه دقیقا همون جواب رو ارائه بده.
این کتاب حقیقتاً چیزی به من اضافه نکرد. و داستان هم به واسطه ی روزنانه نگار بودن نویسنده و همچنین واقعی بودن مصاحبات و بیان اون ها بدون ظرافت های ادیبانه جذابیت و کشش خاصی برام ایجاد نکرد. 
و حتی نتونستم از شیوه ی بیان یا روند پیشرفت داستان لذت ببرم.
نویسنده سعی کرد از صنعت تکرار برای زیباتر شدن کلام خودش استفاده کنه که حتی در اون قضیه هم نا موفق عمل کرد. تکرار غیر قابل توجیه جمله ی : "یا عاشق دیگران باشید یا بمیرید."
گاهی رگه هایی از خودشیفتگی در موری کاملا قابل رویته و خودش رو شایسته ی تحسین و تمجید می دونه اگر چه روحیه اش قابل تحسینه اما این غرور و خودشیفتگی آزار دهنده ست(حتی در خواست می کنه روی سنگ قبرش مربی تا ابد نوشته شه).
غیر از اون قسمت کتاب که بنظر به قضیه ی بکر تری اشاره کرده بود در مورد توجه کامل و 
 و وقف خود به طرف مقابل در هنگام گفت و گو واقعا قسمتی نبود از این کتاب که من رو به وجد بیاره.
البته این ممکنه از بی علاقگی بنده به مباحث روانشناسی زرد هم باشه.
عموما با شعار و شعارزدگی نمی تونم راحت کنار بیام.
البته اینها طبق معمول نظر شخصی بوده و کسایی که احتمالا سلیقه ی مطالعاتیشون نزدیک به منه فکر نمی کنم از این کتاب لذت ببرید.

      

        کتابی دیگر از آقای حدادپورجهرمی.
همونطور که روی جلد کتاب نوشته ما با یک مستند داستانی رو به رو هستیم و طبق تحقیقات من تقریبا ۹۰ درصد مسائل بیان شده کاملا واقعی بوده.
حقیقتش اینه که من از آقای جهرمی کتاب حیفارو هم خونده بودم و واقعا اگر بخوام برای معرفی ایشون اثری معرفی کنم انتخابم "حیفا" خواهد بود به چند دلیل:
برای من نوع نگارش و روایت حیفا بسیار جذاب تر و هیجان انگیز تر بود اگر چه کف خیابون هم از هیجانات خوبی برخوردار بود اما بظرم جهرمی در روایت حیفا بهتر عمل کرده.
دلیل بعدی موضوع مستند هست که موضوع روزِ داعش در حیفا و تکنولوژی های جدید و عجیب امنیتی از جذابیت و تازگی بیشتری برخوردار بودند. در کف خیابون موضوع حول حوش فتنه ی ۸۸ و اتفاقات قبل و بعدشه. نقدی که به حیفا بیشتر و کف خیابون کمتر وارده عریان گویی نویسنده ست که احتمالا از خصلت های مستند نویسیه که به همه نمی شه توصیه کردش.
همیشه در قلم جهرمی نیروهای امنیتی خانم بسیار عملکرد تیزهوشانه و به موقعی دارند و در ماموریت ها نقش حرفه ای و مهمی رو ایفا می کنند که این برام خوشاینده. در اکثر موارد خانم ها در کتاب های جهرمی میان میدان ایستاده و می جنگند و کمک کردن آنها به روحیه بخشی به مردان محدود نمی شود(هرچند که نویسنده به این مسئله هم بی توجه نیست)
داستان شروع و گره و اوج و پایان نسبتا مقبولی داشت اما واقعا چیز خارق العاده و بینظیری نبود و خیلی ساده و معمولی جلو رفت...
غافلگیری ها از حد انتظار من کمتر بود و بنظرم مهارت نویسنده در توصیف وقایع و صحنه ها کمه.
در کل کتاب نسبتا خوبی بود.
      

        نکات مثبت:
۱. مفاهیم عمیق و بسیار جذابی در این داستان بود.از جمله اینکه آنقدر در دوستی و روابط عاطفی از وجودتان مایه نگذارید به حدی که دیگر خودی وجود نداشته باشد.(این موضوع به دلیل هیجانات و احساسات بسیار زیاد نوجوانان و غلبه ی آن بر منطق بسیار حیاتی است و اگر درک شود از بسیاری از آسیب های روانی این دوره جلوگیری می کند)
۲. گریه همیشه غم انگیز نیست و شکست خوردن هم پایان ماجرا نیست. شعار هر شکست زمینه ساز پیروزی ست تقریبا در اینجا به تصویر کشیده شد. زمانی آبی و زرد توانستند  دوباره به اصل ماهیت وجودی خود دست پیدا کنند که بخاطر شکست گریه کردند. و این نمایان گر ایستادن پس از سختی هاست. البته در این داستان پیشرفتی نبود اما بنظرم بازگشت به هویت اصلی می تواند نوعی دستاورد یا پیروزی قلمداد شود.
۳.این کتاب علی رغم جملات کوتاه و تصاویر ساده ای که دارد، به گمان من برای نوجوانان مناسب است چرا که کودکان خصوصا کودکان دوره ی اول ابتدایی از نظر رشد شناختی هنوز پردازش مفهومی ندارند یا در اکثر آنها به رشد کافی نرسیده و پردازش آن ها ادراکیست. چیزی را درک می کنند و می پذیرند که لمس کنند یا ببینند. به همین دلیل بنظرم نمی توانند مفاهیم عمیق پنهان در رنگ های این کتاب را درک کنند.
۴.من به شخصه همیشه از در لفافه صحبت کردن لذت می برم و دوست ندارم چیزی را مستقیم بشنوم و از شعار هم بیزارم که یقینا اکثر افراد، خصوصا نوجوانان این خصلت را دارند که این کتاب به خوبی از شعارزدگی جلوگیری کرده در حالی که مفاهیمش به خوبی بستر را برای ادبیات تعلیمی و جملات کلیشه ای فراهم می کند.
۵. و یکی از نکاتی که نشان دهنده ی دوری از کلیشه در این داستان است: این بار این فرزندان هستند که به پدر و مادر خود چیزهایی را یاد می دهند.
۶.مفاهیم استعاری در این داستان بشدت برای من جالب و پرکشش بود. مثلا استفاده کردن از ترکیب در آغوش کشیدن برای نشان دادن محبتِ بسیار که مشکل ساز هم شد و...
 

 نکات نه چندان مثبت:
۱.ایده بسیار جالب بود اما برای من بدعتی نداشت و من ترکیب رنگ ها و دوستی رنگ ها را چندین و چند بار شنیده بودم.
۲. آیا پدر و مادر آبی و زرد کوچولو تا حالا فرزندانشان را در آغوش نگرفته بودند؟ که تازه به این نکته دست یافته اند؟
۳.آیا در واقعیت می شود رنگ های در هم آمیخته را از هم جدا کرد؟ این تناقض داستان با واقعیت بنظرم برای خواننده پذیرش را سخت می کند چرا که خواننده داستان را با آگاهی خود قیاس می کند و می سنجد. و یقینا تا کنون نتوانسته دو رنگ در هم آمیخته را از هم جدا کند!
۴. و نکته ی بعدی که بسیار توجه من را به خود جلب کرد استفاده از رنگ سیاه در فضای مدرسه بود! رنگ ها مثل کلمات بار حسی و معنایی دارند.و از نظر روانشناسی رنگ ها به راحتی احساسات را به انسان خصوصا کودکان منتقل می کنند. رنگ سیاه ذاتاً رنگی غمگین با بار معنایی و نمادی منفی و اضطراب آور است چه بسا معانی دیگری از جمله نا امیدی، استرس و حتی در بدترین دیدگاه مرگ و نابودی را به همراه داشته باشد. استفاده از این رنگ برای فضای مدرسه بنظرم انتخاب بسیار نادرستی بود و در ناخودآگاه کودکان و احساسشان به مدرسه تاثیر خواهد گذاشت.
۵. مسئله ی بعدی فضا سازی داستان است. خانه ی رنگ ها دقیقا کجاست؟ من ترجیح می دادم رنگ ها را در فضایی مثل پالت رنگ آمیزی تصور کنم یا حداقل ایده ی خلاقانه تر و معنادارتری از آن درک می کردم اما همچنان درک نکردم فضای کرم رنگی که خانه ی آبی و زرد و معرفی شده است چه چیزی می تواند باشد؟! البته احتمال می دهم نویسنده تمام تلاش خود را کرده است که از واقعیت فاصله بگیرد و هرچه بیشتر از قوه ی تخیل کودک بهره ببرد و مفاهیم را انتزاعی تر کند.
۶. حل شدن مشکل پس از گریه کردن اگرچه نکات مثبتی که پیشتر گفتم را به همراه دارد اما یک مفهوم دیگر هم با خود یدک می کشد که خیلی مطلوب نیست. و آن هم عدم تلاش است. آبی و زرد کوچولو تلاشی برای حل مشکل نکردند و فقط به تخلیه ی احساسات خود پرداختند.مثلا اگر بعد از گریه کردن دنبال راه حل می گشتند و با تلاش اشتباه را جبران می کردند آموزنده تر بود. 
پایان بندی پیشنهادی من: بعد از گریه کردن تصمیم گرفتند از هم جدا شوند و تبدیل به دو سبز کوچولو شوند سپس آبی کوچولو که حالا تبدیل به سبز کوچولو شده بود به آغوش پدر و مادر پناه برده و از آنها می خواهد تکه ای از وجودشان را به او بدهند و سپس با زیاد شدن رنگ آبی سبز کوچولو مجدد تبدیل به آبی می شود با این تفاوت که کمی بزرگتر شده که این حاصل تجربه ی بدست آمده و البته خسارت آن اشتباه است و زرد کوچولو هم به همین صورت.  


      

        سفرنامه ای جذاب، خوش خوان و صمیمی با توصیفات تقریبا دقیق و کاملا جالب.
اگر دوست دارید به کشور مراکش سفر کنید اما همواره رو تختتون هم لم داده باشید حتما این کتاب رو بخونید. این کتاب بنظرم از همه بیشتر برای عاشقان سفر و سفرنامه نوشته شده.
بیشتر به مسائل اجتماعی، فرهنگ و مقدار بسیار کمی سیاست پرداخته شده. چون روایت دقیقا بین مردم و درست وسط اجتماع اتفاق می افته و توصیفات هم دقیق و دوستانه بیان می شه فضای کتاب رو خیلی صمیمی کرده و این بنظرم نقطه قوت سفرنامه محسوب می شه.
با همه ی این تفاسیر این دومین و احتمالا آخرین تجربه ی سفرنامه خوانی من بود😂
چون کاملا شخصی علاقه ای به سفرنامه ندارم.
      

        کتابی پر کشش، جذاب و گاها مهیج.در این کتاب با روایتی سیاسی_اجتماعی با رگه های شیرین عاشقانه و البته عقیده ی ضد دین روبه رو می شیم.
کتاب در دو برهه ی زمانی گذشته و آینده اتفاق می افته. 
اگر به کتاب های انقلابی علاقه مندید می تونه بهترین انتخاب باشه. یه مسئله ای که تو این کتاب خیلی تفکر برانگیزه میدانِ عمل تفکرات و اعتقاداته!
آرتور مبارز شجاع و عاشق داستان به دلیل ایمان و شیفتگی که به پدر مونتانلی داشت تاب نیاورد ناراستی اون رو و این باعث شد مسیر زندگیش به کلی تغییر پیدا کنه...
دقیقا می شه تعمیمش داد به دین زدگی حال حاضر..!
چقدر می تونه ادعای توخالی دین داری و عمل نادرست عقاید برای دین مخرب باشه!
"خرمگس"
چرا برای کتاب این اسم انتخاب شد؟ در کل کتاب توجیهی برای این اسم خاص و مستعار نشد و من متوجه دلیل این انتخاب نشدم!
(البته مواردی رو داخل بهخوان و گودریدز خوندم برای توجیه اسم مثلا اینکه لقب سقراط بوده چون جوانان رو بی بیراهه مثلا می کشونده! یا...) اما بنظرم باید حتما به دلیلش تو کتاب اشاره می شد.
شخصیت های این کتاب خیلی جالب و خوب توصیف شده. و احساسات درست رو نویسنده از خواننده راحت می گیره. به موقع حس دلسوزی و ترحم و به موقع غم و به موقع شیفتگی ...
*خطر اسپویل*
در مورد پایان کتاب باید بگم پایانش در مورد جما خیلی خوب و پر احساس بود اما درباره ی مونتانلی که  کشیشی مقید شناخته شده که بین دین و فرزند هم دین رو انتخاب می کنه آیا خودکشی می تونه قابل تصور و بهترین پایان باشه؟ این تناقض در پایبندی به اعتقاد رو البته می شه به جنون مونتانلی نسبت داد.
و همچنین بی دین شدن کشیش مقید کتاب آیا نمی تونه تمایل و گرایش نویسنده رو به بی دینی نشون بده؟ البته این رو بگم این کتاب بیشتر از اینکه ضد دین باشه، ضد دین نمایی هست و از این نظر خیلی ارزشمنده.
به صورت کلی من خیلی این داستان رو دوست داشتم و واقعا لذت بردم ازش، پیشنهاد می کنم بخونید حتما.



      

        کتاب نوجوان درخت آرزو که نویسنده اش، یک کتاب بسیار معروف دیگه ی نوجوان (پاستیل های بنفش) هم داره کتابی فانتزی و بسیار لطیفه.
بارز ترین و جذاب ترین نکته ای که درباره ی این کتاب وجود داره شخصیت بخشی و جانشینی بینظیر نویسنده ست که در عمیق ترین و دقیق ترین سطح ممکن اتفاق می افته. انقدر که حتی نویسنده وقتی می خواد از سن درخت صحبت کنه نمی گه ۲۰۰ سال می گه ۲۰۰ حلقه... و این برای نوجوان می تونه بسیار جذاب و ملموس و باور پذیر باشه و این تبحر نویسنده رو نشون می ده.
در این کتاب خصوصا نیمه ی اول کتاب بیشتر از اینکه با روایت و داستان رو به رو باشیم با دیالوگ های خاص و ماندگار روبه رو هستیم. دیالوگ ها و جملاتی که بار معنایی فلسفی_روانشناسی دارند. نیمه ی اول کتاب کند و حوصله سر بر تقریبا می گذره که باز بنظرم ناشی از عدم روایته...
بعضی از قسمت های کتاب به صورت استعاری به تفهیم و آموزش مهارت های اجتماعی خصوصا برقراری ارتباط دوستانه می پردازه. مثلا به تفاوت ها یا شباهت بین دو دوست که باید مورد احترام قرار بگیره یا....
فصل پنجم این کتاب خیلی ناگهانی به موضوعی می پردازه که بنظرم بسیار بعیده که بدون هدف بهش پرداخت شده باشه. موضوع درباره ی درخت هاییه که جنسیت مشخصی ندارند و هم نر و هم ماده محسوب می شن. بنظرم با توجه به مخاطب سنی که این کتاب داره خواسته گریزی بزنه به مشکلات جنسیتی (ترنس ها و...) و سوالی ایجاد کنه برای مخاطب که اگر سوال یا حتی مشکلی در این باره احساس کرده با پرسیدن سوال یا حتی توضیحات ضمیمه ای تسهیلگر به آگاهی لازم برسه... بنظرم نوع اشاره ی نویسنده که در حالت استعاری بود برای نوجوان ۱۴+ مناسب بود.
با توجه به اینکه ورود و پرداخت به این موضوع خیلی در بافت داستان نبوده (نبودش به روند داستان لطمه ای وارد نمی کنه) و خب از فرهنگ و عقاید دینی ما هم دوره مترجم می تونست با ورود هوشمندانه به این بخش و حذف این چند خط به سلامت و در چارچوب اخلاقی بودن کتاب کمک کنه.
در بعضی قسمت های ترجمه به سن مخاطب کمتر توجه شد و کلماتی وجود داشت که شاید درکش برای کودک و نوجوان راحت نباشه و حتی جملات ثقیلی که خواننده باید برای درک اون از کمک استفاده می کرد ( فصل ۷_مرافه، مصالحه و‌..)
در جایی از کتاب در فصل یازدهم درخت لحظه ای خودش رو با شخصیت پرنده ی داستان یعنی بانگو مقایسه می کنه و نواقصش رو در مقایسه با اون بیان می کنه... از حسرت هاش می گه و از تجربه هایی مثل پرواز کردن و شنا کردن که هیچ وقت نمی تونه لمسشون کنه... اما در ادامه بیان می کنه که با همه ی اینها یه ریشه ی کوچیکش رو هم با کل اینها عوض نمی کنه و خودش رو با تمام نواقص و کم و کاستی ها دوست داره. همون مفهومی که نوجوان کمالگرای امروز بهش نیاز داره.(که البته مفهوم کمالگرایی هم بحث زیادی داره و امروزه فقط به ظاهر محدود شده)
اما بنظر صرف گفتن هر جور هستید خودتون رو دوست داشته باشید برای نوجوان قابل درک و قانع کننده نخواهد بود باید استدلال یا منطقی آورده بشه. اما این مفهوم به خودی خود بسیار ارزشمند و مهمه خصوصا در سن حساس نوجوانی.
در فصل نوزدهم درخت با خود فکر می کنه که دقیقا برای چی خلق شده؟ هدف از آفرینشش چی بوده؟ این سوال که ریشه در عمیق ترین مباحث فلسفی داره و شاید از مهم ترین سوالهاییه که هر انسانی باید در زندگی از خودش بپرسه خیلی ظریف و جالب به خواننده منتقل می شه و تلنگر لازم برای ایجاد این سوال و اندیشه درباره ی هدف آفرینش زده می شه.
همونطور که گفتم مباحث عمیق فلسفی تو این کتاب با زبان کودکانه بررسی می شه. مثلا در فصل ۲۰ ما به خوبی درک می کنیم که نویسنده در پی رسوندن این مفهوم به خواننده ست (که همه چیز در جهان پیوسته در حال حرکت است). فرضیه ای که شاید کتاب های زیادی رو به خودش اختصاص داده اما با بیانی ساده و روایتی لطیف به خواننده منتقل می شه و مثل یه کلیدواژه یا چراغ روشن در ذهن نقش می بنده.
از دیگر برآیند های این کتاب می شه به تحریک شدید احساسات اشاره کرد. طوری که بعیده بعد از خوندن کتاب نگاهتون به درخت ها مثل قبل باشه. احتمالا وقتی تنها از کنار درختی رد می شید دست نوازشی می کشید یا حتی باهاش صحبت می کنید. این تحریک احساسات می تونه هدفمند بشه و به عدم اسراف بچه ها در مصرف کاغذ یا ذوق برای کاشت درخت و محافظت از محیط زیست سوق پیدا کنه. 
 و در آخر اینکه نویسنده احتمالا مخاطب را خیلی خوب می شناسه و می دونه که با چه شیوه ی پردازش و تفکری طرفه.. اینه که کتاب گاهی ملموسه و گاهی انتزاعی... گاهی فلسفیه گاهی اجتماعی و گاهی پر از احساس... و این مهم ترین نکته برای جذب مخاطبه یعنی درکِ مخاطب ...








      

        از روز عاشورا و از واقعه ی کربلا همیشه زیاد گفتن و شنیدیم یا حتی خوندیم.
روضه ها و هیئت ها و اشعار و داستان ها اکثرا به شرح جوانب این حادثه ی بزرگ پرداختن.
همیشه برام جالب بود علت و زمینه ی این واقعه رو دقیق تر بدونم. حالا چه بهتر که این شرح تاریخی همراه با داستان و روایتی جذاب از بطن همون قبیله ها و تاریخ باشه.
اسامی نامردانی که دین و آخرتشون رو به بهای ناچیزی مثل وعده های دنیایی عبیدالله فروختن زیاد شنیدم اما توی این کتاب تازه معنای تنهایی امام و ظلم بی حد پست فطرت های کوفه رو درک کردم
 تغییر شخصیت ها و اهداف هر کاراکتر به خوبی روایت شده و همه ی اینها در خلال داستان جوانی عاشق و آزاده ست به اسم ربیع که در نهایت حقیقت را در آغوش می گیره.
استحکام عقیده و منطق عبدالله بن عمیر برام بیش از همه جذاب بود. و واقعا غبطه خوردم به احوالش اونجایی که خدا انس و قیس رو سر راهش قرار داد تا بینش عمیق و معرفت و روح پاکش تلف نشه و بتونه در راه حق قدم برداره‌...
شجاعت و باور و ایمان برخی زنان مثل ام وهب، سلیمه و... توو این کتاب برام بسیار شیرین و قابل احترام بود. گاهی مرز حق و باطل به نازکی تار مو می شه و اگر ایمان و باور قلبی مستحکم نباشه و نفس انسان پرورش یافته نباشه احتمال اینکه نتونه تشخیص درستی داشته باشه بسیار زیاده. 
تغییر مسیر گاهی انسان رو به اوج ذلت می کشونه و حقارت مثل عمرو بن حجاج و گاهی انسان رو به اوج عزت و سربلندی می رسونه مثل عبدالله بن عمیر.
اینجاست که عمیق تر پی می برم " عاقبت بخیری" یعنی چی.
نمی دونم چرا نشده بود این کتاب رو توو محرم خوانی های سال های گذشته بخونم، شاید موقع درست ترش الان بوده.
اما این کتاب تاریخی جذاب رو پیشنهاد می کنم اگر نخوندید حتما مطالعه کنید تحول شخصیت ها، خنجرهای از پشت، بی معرفتی ها، باطل هایی که با لباس حق ظاهر می شوند و ... شما رو متحیر و متعجب می کنه. به حال بعضی ها غبطه می خورید و برای بعضی ها متاسف می شوید.
و در نهایت برای هممون عاقبت بخیری آرزومندم.

      

        این کتاب رو محرم پارسال خریدمش اما امسال قسمت شد بخونم. روایتی ساده و روان از واقعه ی عاشورا و البته روزهای پیش از آن.
روند کتاب رو می شه به دو قسمت تقسیم کرد اول که بخش تاریخی و روایت و توصیف واقعه ست و دوم بخش تحلیلی واقعه که با بیانی ادیبانه و گاه شاعرانه نوشته شده.
حقیقتش انتظاری که من از کتاب داشتم بسیار بیشتر بود. اگرچه این کتاب همونطور که گفته شد دو منظوره بود اما تقریبا در هر دو ساحت مطالب نصفه و ابتر بیان شده.
نه می شه به روایت تاریخی این کتاب اکتفا کرد و نه بخش تحلیلی کتاب جامعه! مثلا من ترجیح می دادم نویسنده روایت تاریخی رو در همین سطح نگه داره اما تحلیلش از وقایع رو بیشتر و عمیق تر کنه و از حالت تلنگر یا در سطح نوشتن عبور کنه اما همچین اتفاقی نیفتاد.
با همه ی اینها لطافت این کتاب و حجم کمش می تونه "فتح خون" رو به گزینه ی مناسبی برای مناسبت خوانی تبدیل کنه...


      

        این کتاب برای گروه سنی الف و ب در نظر گرفته شده به اساسی ترین و مهم ترین مشکل در بچه ها اشاره کرده.
عدم اعتماد به نفس و کمبود عزت نفس در کودکان می تونه بستر پهم ترین ناهنجاری های اجتماعی در بزرگسالی باشه که تبعاتش رو این روزها بسیار زیاد می بینیم بلایی که افراد سر چهره هاشون میارن که ناشی از همین ماجراست...
سیر روایت توی این کتاب این شکلیه که دکمه ی کوچک که احساس عدم کفایت داره و فکر می کنه وجود مفیدی نداره اول آرزو می کنه کاش کلا چیز دیگه ای باشه یک چیز مفید مثل عینک مثلا اما بعد در ادامه این آرزو به تغییر جایگاه محدود می شه که احساس می کنه شاید در جای دیگه ای با همین ماهیت می تونه مفید باشه(مثل لباس پادشاه) 
نمی دونم از نظر روانشناسی این تغییر رو می شه بهبود در نظر گرفت یا نه که اگر بشه در نظر گرفت در این داستان توجیه نشده و ناگهانی بوده بنظرم‌.
در ادامه دکمه از حسرت های زندگیش می گه که خیلی راحت کودک می تونه با حسرت های احتمالی کودکانه خودش تطبیق بده و حس همذات پنداری بهش می ده.حتی دکمه در جایی خودش رو با باقی دکمه های احتمالا موفق مقایسه می کنه که این هم عادت ذهنی بسیاری از بچه ها و حتی پدر مادراشونه.
در ادامه قسمتی که دکمه تو جیب پسرک زندانی می شه می گه حس می کنه یه قهرمان اسیره! که من واژه ی "قهرمام" رو اینجا توجیه نشده می بینم و اونم در شرایط روحی دکمه که در سطح پایینی از اعتماد بنفس بود.
در نهایت پایان داستان برای من خیلی جذاب و دوست داشتنی و شگفت انگیز بود. 
اینکه جای مناسبش رو پیدا کرد اون هم نه جایی شاید همه متصور می شدن براش بلکه جایی که برای اون ساخته شده بود. که اشاره به همون هدف خلقت داره که از مهم ترین مسئله. 
اما یه مسئله اینجا خیلی مهمه که این استعداد یابیه و پیدا کردن جایگاه چطور اتفاق افتاده؟ فرآیندش چی بود؟  آیا در ازای تلاش و پرسشگری و جست و جو بدست اومده؟ یا در نتیجه ی نا امیدی و بی برنامگی و در نهایت سرنوشت و شانس؟ 
متاسفانه بنظرم این از مشکلات اساسی پایان این داستان بود که این موفقیت و احساس رضایت بدون تلاش حاصل شد...
در کل داستان شیرینی بود🤭 

      

        
اول از همه می خوام به شباهت های این کتاب و کتاب دکمه اشاره کنم. تقریبا هدف و پیام هر دو در یک راستا بود و یک موضوع رو دنبال می کرد اعتماد به نفس، خودشناسی و باور به خود و استعداد یابی از محور های اصلی داستان بود.
هر دوی این داستان ها می شه گفت پایان غیر منتظره ای داشتن و همین غیر قابل حدس بودن پایان از دلایل جذابیتشونه.
اما این داستان ها تفاوت هایی هم با هم داشتن مثلا در فرآیند شناخت خود و کشف استعداد دکمه و فلو تفاوت مهمی وجود داشت و اون نقش تلاش و پرسشگری بود. فلو به نحوهای متفاوت تلاش می کرد که مشکل خودش رو بر طرف کنه هرچند نتیجه ی حاصل همچنان حاصل شانس و برخورد اتفاقی اورژانس با فلو بود اما در طول داستان هم ما شاهد تلاش های گاهاً حتی بی منطق فلو هم بودیم.
بی منطق چون بعضی تلاش ها صرفا تقلید به دور از منطق و شناخت خود بود مثل در خاک رفتن برای گل دادن، یا رفتن دردن پیله برای پروانه شدن در صورتی که استعداد هیچ کدام در ذات فلو وجود نداشته!
وقتی فلو رو ما در تقابل با بوته ای می بینیم که گل هاش رو از دست داده به یک مفهوم بزرگ می رسیم و آن هم آسیب های جبران شدنی و آسیب های جبران نشدنیه... از دست دادن گل ها می تونه با تغییر فصل جبران بشه اما از دست دادن نت ها شاید نمونه ی جبران ناپذیری از یک آسیب باشه.
وقتی داستان رو مطالعه می کردم دائم این مصرع تو ذهنم مرور می شد: 
(هر کسی از ظن خود شد یار من)
اینکه هر موجود با زاویه ی دید خودش به مشکل فلو نگاه می کرد به دنبال کشف راه حل و ارائه اون به 
فلو بود کار رو جذاب تر می کرد.
در ادامه بنظر من کاراکتر سگ نماد انسان هایی هست که بدون ارزیابی همه جانبه مشکل و نیاز و بدون تفکر اقدام به عمل می کنند و ساعت ها تلاش و عمر رو هزینه ی ایده خودشون می کنند اما به قول معروف لباسی که می دوزن قواره ی تن مشکل نیست. و خب خودش ممکنه معضلات روحی مثل ناکامی و نا امیدی رو به همراه داشته باشه.
یکی دیگه از پیام هایی که می شه از این داستان برداشت کرد تعاون و همکاری و همدلیه. خیلی وقت ها نمی شه به تنهایی بهترین بود و وجود و استعداد ها ی فردی و متفاوت هر کسی گاهی می تونه مکملی باشه برای بهترین بودن مثل ترکیب اورژانس و فلو!
تصویر سازی هم جز چند مورد اشتباه جزئی (مثلا قسمت تصادف فلو با ماشین روی بدن فلو چسب زخم به صورت ضربدر زده و این قابل تصور نیست که دقیقا در همون صحنه ی تصادف فلو به زخمِ دستش چسب زده باشه) باقی قسمت ها به سلیقه ی من خیلی نزدیک و جذاب بوده خصوصا سایه های فلو در تصویر


      

        داستانی بسیار ساده، پرکشش و دردناک که برهه ای از تاریخ آمریکا رو به تصویر می کشه که کمتر ازش گفته و شنیده شده. 
شخصیت پردازی در این داستان به بهترین شکل ممکن انجام شده جورج و لنی که از شخصیت های اصلی داستان هستند احتمالا تا همیشه قراره گوشه ای از ذهنتون بمونن بخاطر ویژگی هایی که منحصر به خودشونه.
زوج لنی و جورج ترکیبی از قدرت و هوش و سادگی و زیرکیه. هوش و زیرکی از آن جورج قدرت جسمی و سادگی از آن لنی. هیچ کدام بدون هم موفق به تبدیل رویا به واقعیت نیستند هر دو به نحوی به هم محتاجن.
فکر کردن به رویاها درست در دل بدبختی از احساسات خوشایندی بود که این کتاب منتقل می کرد که حتی لنی هم عاشق این تخیل و تکرارش بود.
از پایان بندی غم انگیز و غیر منتظره ی کتاب هر چی بگم کمه. دردناک، غم انگیز و ناجوانمردانه...


خطر اسپویل:

 برام عجیب بود که از ابتدای داستان من اصلا به جورج خوش بین نبودم و این بی اعتمادی برام عجیب بودم بنظرم منطقی نبود حمایت بی چشم داشت جورج که آخر داستان هم فهمیدم خیلی هم اشتباه نمی کردم. اما برام عجیب بود این عدم اعتماد...




      

        کتابی روانشناختی و بسیار عجیب و غریب و نمادین و لایه ای! بنظر کتاب جریان سیال ذهن نویسنده ست که در داستان ما پرش های زمانی می بینیم و داستان همواره معلق بین خواب و بیداری می باشد.
فرم داستان مدرن و غربی اما محتوای سنتی بادالگوها و نماد های ملی_فرهنگی و قدیمی ست.
اما این تلفیق خیلی خوب صورت گرفته به گونه ای که خواننده احساس بدی از این تلفیق پیدا نمی کند.
در داستان به تبعات ارتباط شاید نادرست راوی و پدرش اشاره می شود.به گونه ای که بسیاری از ناهنجاری های شخصیتی و ذهنی که گلوگیر شخص اول داستان می شود را می توان به همین رابطه ی شکل گرفته ی خانوادگی نسبت داد.
در داستان راوی بدون اینکه اشاره ی مستقیم کند به مخاطب این نکته را القا می کند که شیفته ی شخصیت گلچین معلم پایه ی چهارم اش است و شاید در ذهن خود همیشه دوست دارد جای او باشد. و این را از چند قسمت می توان دریافت اینکه راوی برای دیدار و صحبت با او به مدرسه می رود و با بهانه های گوناگون سعی در ورود به مدرسه دارد. سعی می کند با گلچین ارتباط کلامی برقرار کند. اما همچنان نویسنده می خواهد سرخوردگی و احساس بی ارزش بودن راوی را منتقل کند آنجا که هیچ کس از گذشتگان او را بخاطر نمی آورند.
لحن راوی انقدر گاهی ساده و پیش پا افتاده می شه که خواننده احساس می کند شاید این شخصیت بسیار ساده لوح است اما جلوتر که می رویم می بینیم اینطورها هم نیست و وقتی بحث مهریه و مغازه و حتی افزایش حقوق وسط باشد می تواند از حق خود دفاع کند.
روایت و زبان داستان بسیار ساده و بی تکلف بود و در قسمت هایی بی پرده سخن گفتن داشت و خیلی راحت مفاهیم و داستان را روایت می کرد.   
راوی که تا انتها نامش مشخص نیست تقریبا در تمام روابط خودت دوگانگی داشت.‌
مثلا از پدرش متنفر بود و در آرزوی مرگش بود اما از طرفی در تمام ساعات زندگی همراه او بود چه واقعیت چه خواب.
یا همسرش را بسیار دوست داشت و عاشقش بود اما از طرفی پس از ازدواج علاقه ای به اون نداشت.
این رابطه حتی در ارتباط با رودخانه و آب هم صدق می کند. علی رغم اینکه هر روز از دور دست به آب نگاه می کرد اما بشدت از شنا کردن و حتی ذره ای خیس شدن دوری می کرد.