یادداشت گوهر قوامي

        شنیدم که داستایفسکی این کتاب رو در شرایط خیلی بد مادی نوشته! کتابی روانشناختی و فلسفی با شخصیت جذاب و درونگرای راسکلنیکف.
جوانِ فقیری که مرتکب یک جنایت شده ...! 
قدرت نویسنگی داستایفسکی اونجایی به نمایش گذاشته می شه که تو دلت برای یه قاتل می سوزه و حتی باهاش همذات پنداری می کنی و حتی توجیه می کنی که این کارش اونقدراهم جنایت نبوده ها!
بیشتر رمان هایی که می خونیم به بررسی رفتار شخصیت ها می پردازه و خواننده عموما کسیه که از بیرون داره ماجرا رو می بینه اما این کتاب دقیقا جایی بین وجدان و تفکر و گاهس توهم راسکلنیکف قدم می زنه.
راسکلنیکف رو خیلی از ما زندگی کردیم.همین مایی که خیلی وقت ها از له شدن مورچه ها زیر انگشتمون ممکنه اشکمونم در بیاد یه وقتایی می شیم مثل راسکلنیکف. مدعی برپا کننده عدل در بی رحم ترین حالت ممکن... حالا این وسط حق با کیه! قطعا خودمون.. چرا؟ چون ما می دونیم چیزی درسته و کسی برخلافش عمل کرده و داره خیلی از زندگی ها رو مختل می کنه پس باید بکشیمش ...
شاید خیلی از ماها اگر قدرت و شجاعت لازم رو داشتیم به گزینه های زیادی برای از بین بردن رجوع می کردیم! 
"سونیا" شخصیت که بیش از همه ی شخصیت دلم به حالش سوخت. کسی که برای حل مشکلاتش بهترین راه رو انتخاب نکرد اما انقدر مورد ظلم و سختی بود که نتونستم مقصرش بدونم.
خودش خیلی تنها و ستم دیده بود اما پنآه بود برای راسکلنیکف. این کتاب اونقدر شخصیت پردازیش و تیپ های شخصیتیش با جزئیات و جالب و فلسفی هستند که درباره ی هر شخصیت می شه ساعت ها بحث کرد.
من این داستان و با تمام جزئیاتش و اطناب و فلسفه اش دوست داشتم. و درونگرایی این شخصیت برام بشدت جذاب بود.
یکی از بهترین صحنه هاش تقابل راسکلنیکف و پروفیری بود که بنظرم پروفیری نماد وجدان راسکلنیکفه و این گفت و گو واقعا جذابه..!