این کتاب به درد این روزا میخوره...
اینکه بعضی افراد به اشتباه فک میکنن همه چی خیلی ساده اس... نه، مطمئنا سیاست به این سادگی ها نیست...
اونم توی کشوری که تاریخش نشون دهنده این مسئله است...
        

          باوجود تمام انتقادهایی که به کتاب‌های جهرمی هست ولی من کتاب‌هاشو دنبال میکنم به چند علت؛ اولا کمتر از کسی‌ست که سراغ این موضوعات امنیتی برود و درباره‌اش کتاب بنویسه درحالی که به شدت به بالابردن سواد اطلاعاتی و امنیتی مردم در این برحه زمان نیاز داریم و خوندن این کتاب‌ها دید عمیق‌تری راجع به خیلی از مسائل میده. دلیل بعدی اینه که کتاب‌های ایشون براساس واقعیته و این برای من جذابه. البته هیچ استنادی درباره واقعی بودن وجود نداره ولی حتی اگه مخاطبی به اسم داستان تخیلی هم کتاب رو بخونه بازم نکته‌های مهمی رو یاد میگیره.
درباره مسائل جنسی که مطرح میشه شخصا معتقدم نویسنده میتونه مسائل رو انقدر باز نکنه و ولی منظور رو برسونه و آنقدر توضیح جزئیات واقعا ضرورتی ندارد
درباره نقدهایی که درباره ضعف داستان نویسی وجود داره از شخصیت‌پردازی تا صحنه‌پردازی و ... تقریبا همه رو قبول دارم ولی باوجود تمام این ضعف‌ها کتاب رو همیشه به همه پیشنهاد کردم چون به موضوعاتی پرداخته که به شدت جامعه ما نیاز داره بشه مخصوصا ما جوونا
        

          من با محمد در این کتاب به ماموریت رفتم و مانور رو به خوبی پشت سر گذاشتم و خاطرات شهید شاهرودی را خواندم و برای مظلومیتش اشک ریختم و با یک خدا رحمتش کند گذشتم و رفتم سراغ النازو باز جویی اش کردم و بعد در کنار ابوالفضل با موتور زمین خوردم و آن نامرد ها حسابی با چوب و چماق نوازشم کردند و بعد با 233 برای نجات برادر جانم رو فدا کردم و در کنار خانم عبداللهی  به مرکز کهریزک رفتم و دست فائزه که قصد سیاه نمایی داشت رو برای همه گان رو کردم و بعد به سختی با محمد همراه شدم و به دو بچه کوچک ۲۳۳ خبر یتیم شدنشان را دادم. 
و در آخر این حقیر از نویسنده خبره کتاب تشکر میکند که کتابی نوشت که در کتابخوان کردن امثال من بسیار موفق بود.
و العاقبة للمتقین؛ )
        

          این کتاب پرونده های کاملا واقعی امنیتی و اطلاعاتی رو بصورت داستانی جذاب به قلم آورده که به نظر حقیر کاری بسیار عالیه در جهت مطلع کردن مردم از این قضایا
        

          فضای جنسی کمتر
فکر کنم بعضی اسم ها با شیطنت انتخاب شده بود
اواخرش به شدت حالم را منقلب کرد تا دو سه روز حالم بد بود
        

          نفس زدم، بغض کردم، اشک ریختم، دلهره گرفتم،  خندیدم، آه کشیدم، افسوس خوردم...
کاش قدر این امنیت دونسته بشه!
        

          کتاب داستانی بسیار مفیدی بود. بعد از سالها که از فتنه ۸۸ میگذره، تازه میبینم چطور یک انقلاب قلابی رو شبیه‌سازی کرده بودن و آنتی‌تز انقلاب رو در قم ایجاد کرده بودن. خدا به این مردم برکت بده که ۹ دی هرچی این انگلیسیا و دنباله‌هاشون و مزدوراشون رشته بودن رو پنبه کردن. لا حول و لا قوة الا بالله
        

          ما مدیون قطره قطره خون شهیدانی هستیم که از خانواده و همه چیزشان برای  امنیت کشور گذشتند...
        

          بررسی اتفاقات پیش تا حین فتنه ۸۸. بسیار خوندنی و هیجانیه
        

          دوستداران سریال امنیتی گاندو

داستانی امنیتی، چندلایه و پیچیده از ابعاد چند پرونده ی امنیتی به همراه مطالبی که شاید در قالب فیلم، هیچ وقت قابل پخش نباشند.
در مستند داستانی کف خیابون
این کتاب امنیتی به لایه های پنهان فتنه 88 می پردازد که به ظاهر هیچ ارتباطی با فتنه ندارند و شما را شگفت زده می کند...داستان هم جذاب هست و هم بسیار عبرت آموز.
        

          چه ظلم هایی میشود و هیچ کس هیچ وقت نمیفهمد....
        

          خوانده نشود
        

          جذاب جذاب جذاب
        

          همه چیز تو خیابون و سازمان اطلاعات امنیت اونطوری که ما میبینیم پیش نمیره
        

          درباره آثار حدادپورجهرمی در صفحه اینستاگرامم مفصل نوشته ام، دوست داشتید بخوانید.
herman._.217
        

          زبان کتاب زبان کوچه و بازاری امروزی یا به عبارتی زبان وبلاگ نویسی بود. رفت و آمد بین زبان محاوره و زبان معیار نوشتار زیاد داشت که حتی در یک عبارت هم ممکن بود دیده شود. در قسمت‌هایی هم نویسنده سعی کرده بود با عبارت های «کاش نمیشنیدم»،«شما ببخشید» و... بخش‌هایی از ماجرا را سانسور کند که بیشتر مضحک بود تا مودبانه. حتی اینکه نویسنده در بخش‌هایی از کتاب هم عنوان میکرد، «من نباید اینها را بگویم»، «طبقه‌بندی است» و... باز مضحک بود تا محافظانه.

بنظرم فرم کتاب بسیار تحت تأثیر محتوای جذاب قرار گرفته بود و خواننده را مجذوب میکرد، ا این حال فضای نوشتاری، بیشتر مناسب وبلاگ نویسی و پخش در فضای مجازی بود، نه کتاب، یا حداقل نیاز به ویراستاری جدی داشت. 
        

          برای شرایط الان و درک این موضوع که دشمن بیکار ننشسته و رسانه ها چطور برنامه ریزی شده پیش میرن این کتاب و جلدهای بعدیش عالیه
 کتاب از لحاظ محتوا و اطلاعاتش خوب بود
اطلاعات مستند و واقعی از فتنه ۸۸ بهمون میده 
دشمنی برنامه ریزی شده که متاسفانه ذهن مردم را همراه خودشون کردن با دروغ هاشون 
تصمیم دارم دو جلد دیگر که ادامه این کتاب هستند رو بخونم تا به داستان انلاین و جلد چهارمش برسم
به خاطرمسائل جنسی که نقد شده شده بود در فضای مجازی شک داشتم کتاب رو بخونم یا نه 
ولی دیدم فقط اشاره هایی شده ازش و کتاب اروتیک اصلا حساب نمیشه
کما اینکه این مسائل واقعا هست و مخصوصا در قضیه های امنیتی زنان و دختران ما رو دارن درگیر این مسائل میکنن متاسفانه
        

          هیچوقت فکر نمی کردم اون اتفاقات اون سالها تا این حد برنامه ریزی شده و از بیرون مرزها طراحی شده که مملکت رو دچار بحران بزرگی کنه
یه سیاستمدار و تیمش تا چه حد می تونن خائن باشن
این کتاب از واقعیت های وحشتناکی از اون اتفاقات پرده برداشت
فضاسازی ها رو به خوبی از پس شون براومده بود
اما خب یکسری تصویرسازی هایی حاشیه ای دیگه رو که وجودشون خیلی هم ضروری نبود و ایشون انگار  خیلی هم در آثارشون اصرار دارن بهش بپردازن رو دوست نداشتم
و شاید این آخرین کتابی باشه که ازشون خوندم : )
        

          جزء محدود مستند داستانی‌های امنیتی بود که یه سری مطالب درخوری رو عایدم کرد و منِ دهه‌ هشتادی رو که زمان فتنه کودکی بیش نبوده‌ام، با فضا و اتفاقات آن دوران تا حدودی آشنا کرد.

        

          چرا باید کتاب «کف خیابون» را بخوانیم؟
یا چرا نباید بخوانیم؟ مدت¬ها پیش درباره کتاب¬های محمدرضا حدادپور جهرمی شنیده بودم. کتاب¬هایی که هم مخالفان سرسختی دارد و هم طرفداران پر و پا قرص.  هر دو گروه هم اعتراف می¬کردند که در این کتاب¬ها یک نوع ساختارشکنی رخ داده است. عده¬ای موافق این ساختارشکنی بودند و عده¬ای مخالف. من از میان کتاب¬های این نویسنده فقط « کف خیابون» را خواندم و تحلیلم فقط معطوف به همین کتاب است. سوژه اصلی کتاب درباره اتفاقات سال 88 است. اما داستان چند ماه قبل از انتخابات شروع می¬شود و سلسه حوادثی شخصیت¬ها را به کف خیابان و اتفاقات بعد قبل و بعد از انتخابات می¬رساند. نوع ارائه اطلاعات به صورتی است که مخاطب مجاب می¬شود نویسنده به اطلاعات دستگاه¬های امنیتی مرتبط بوده و  از اطلاعات دسته اول استفاده کرده است. این به این معنی نیست که صحت اطلاعات را تأیید می¬کنم به این معنی است که نویسنده از پس کار اطلاعاتی برآمده. چه دروغ و چه راست. حسن بعدی کتاب ریتم تند و نفس¬گیر کتاب است. یه کتاب کاملاً پلیسی پر هیجان که مخاطب را پای اتفاقات نگه می¬دارد. 
زبان نویسنده ساده و صمیمی است. اما بلاتکلیف. نثر بین زبان معیار و زبان محاوره معلق است. 
ریتم تند کتاب باعث شده نویسنده برای توصیفات هم همان ریتم تند را انتخاب کند. اما این توصیفات پویا نیستند و باعث ایستایی متن می¬شوند
نمی¬دانم چقدر با کتاب¬های محمدرضا حدادپور جهرمی و پیشینه آنها آشنا هستید. این داستان¬ها قبل از اینکه تبدیل به کتاب بشوند، در دنیای مجازی منتشر شده¬اند. یعنی اینکه نویسنده کتاب¬هایش را به صورت سریالی در کانال تلگرامی¬اش منتشر می¬کرده. همه ما می¬دانیم که فصل¬بندی کتاب با فصل¬بندی کانال¬های تلگرامی متفاوت است. فصل¬بندی مجازی بر اساس تعداد کلمه صورت می¬گیرد و فصل¬بندی کتاب بر اساس صحنه و زمان. که ممکن است تعداد صفحات دو فصل با هم اختلاف فاحشی داشته باشند. اما نویسنده زمان تبدیل این داستان¬ها به کتاب برای فصل¬بندی کتاب هیچ تمهیدی نیندیشیده.  ادامه یک صحنه در فصل دیگر ادامه پیدا می¬کند. 
کتاب محتوای قابل دفاعی هم ندارد. منظور من محتوای اطلاعاتی و ... نیست. منظور من پاکی و طهارت قلم است. سرتاسر کتاب سرشار است از اشاره¬های جنسی. نقطه آغاز ماجراهای کتاب کشف یک باند فحشا بود. در لایه¬های پنهان کتاب به طور ضمنی همه کسانی که فعالیت سیاسی می¬کنند به فحشا متهم شده¬اند. آیا این اتهام از لحاظ شرع و عرف مستحق مجازات نیست؟ فارغ از این مسئله این کتاب¬ها در دسترس نوجوان¬ها است و با توجه به محتوای مستهجن مناسب نیست. عده¬ای از دوستان این نقد را رد کردند و گفتند که نوجوان¬ها کتاب¬هایی به مراتب مستهجن¬تر از این کتاب¬ها می¬خوانند. سؤال من این است. آیا آن کتاب¬ها هم توسط یک روحانی و به اسم کتاب مذهبی و انقلابی نگاشته شده؟ 
راوی اصلی داستان یک مأمور اطلاعات و امنیت به نام محمد است. یک شخصیت به شدت مذهبی و انقلابی. همین شخصیت مذهبی و انقلابی تمام طول داستان در حال فحش دادن است. عجیب¬ترین قسمت داستان مربوط به اسامی حقیقی در داستان هستند. اسامی دو زن که در جریانات سیاسی سال 88 دخالت داشتند. با همان نام¬های حقیقی اما بدون اشاره به نام خانوادگی. نقش این زنان در ماجراهای سال 88 غیرقابل انکار است، اما دادن نسبت¬ها و ارتباطات با نوع خاصی از افراد و... در صورت اثبات نشدن آیا مستحق حدود شرعی نیست؟  یا اگر اثبات شده چرا خود نویسنده عنوان کرده که این نام¬ها هیچ ربطی به افراد حقیقی ندارد. اما اگر هدفی جز معطوف کردن ذهن¬ها و دادن نسبت¬های ناروای شرعی به این افراد را داشته به چه دلیل از اسم¬های دیگری استفاده نکرده است؟
برخی  این کتاب و کتاب¬های مشابه را  به عنوان کتاب¬های زرد مذهبی معرفی می¬کنند. اما به نظر من این کتاب یک کتاب سیاه ضد مذهب و انقلاب است. آیا هدف نویسنده از این نوع نوشتار جذب مخاطب عام و ارائه اطلاعات امنیتی و سیاسی به آنها است یا اینکه به اسم اسلام و انقلاب برای ذهن¬های بیمار خوراک تهیه می¬کند؟