من بنده یِ خوب نوشتن هستم. درباره یِ مضخرف ترین موضوع، زیبا بنویسی،با صدای بلند تشویقت میکنم. فرمِ داستان خون مردگی را تشویق میکنم، استفاده از کلمات و لهجه بومی، عطر خوبی به متن داده است.
اما راستش برایِ محتوایِ"خون مردگی" به لبخند وگفتنِ "چه جالب" اکتفا میکنم! داستانی که در دنیایِ غیرواقعی خلق شده است و ضد جنگ بودنش را حتی نویسنده اعتراف کرده است، محبوب من نیست. 
نیمه اولِ داستان پر از حربه یِ رئالیسمی بود، اما به نیمه دوم و انتهایِ داستان که میرسیم چاشنیِ بیش از اندازه یِ اغراق و تخیل، حربه رئالیستم را بی اثر و کم پیدا میکند! راستب شخصیت پردازی هم به شدت ضعیف بود. هرچقدر که شروع خوب بود، پایانش بی معنا بود! 
      

        زندگیِ این روزها با دویدن فرقی ندارد.اما میان این شتاب ها هرزمان مقداری از "آدم ها"را خواندم،تصور میکردم آقای غلامی در میانِ عجله انسان ها،نشسته رویِ  چهارپایه یِ چوبیِ محکم ، پا روی پا انداخته است و لبخندزنان از پشت عینکِ نزدیک بینش، بادقت جزئیات را تماشا میکند. خوب قصه گفتن را هرکسی بلد نیست و آقایِ غلامی ثابت کرد قصه نویسِ خوبی ست. به راستی کتابِ "آدم ها" باارزش است چون آدمیزاد ارزشمند است.(:

      

        زویا پیرزاد در غرق کردنِ مخاطبِ خود استاد است!
"یک روز مانده به عید پاک" درباره یِ ادموند، در سه سن مختلف با چالش هایِ مرتبط!
دومین اثری ست که از او خواندم.متن روان،سادگی کلام،کم حجم بودن، روایتِ اتفاقات از زاویه های درست و انتخاب زیرکانه موضوعات ، کتاب را به یک میان وعده خوشمزه و لذید تبدیل کرده است.(: 
 تنها نکته ای که باب میل نبود، به برخی جزئیات، کوتاه پرداخته شده بود، که البته به این هم فکر کردم که شاید این نکته از چشم من، نقطه قوت آن به حساب بیاید. همین.
      

        داستان عشقی که رسوایی خطاب شد.همین. 
داستان را "عطار نیشابوری" سروده است و امیرعباسیان آن را به داستانی با ادبیاتِ روز مبدل کرد. بد بود؟خیر؛ ولی فکر میکنم اگر اصل شعر را میخواندم،حداقل لذت میبردم.احتمالا هدیه خوبی برای نوجوان ها باشد. 
      

        بوسنی و هرزگوین؛ کشوری که هیچ تصوری از آن نداشتم و اکنون در لیست آرزوهایم قرار دارد.
_تاریخ هر سرزمینی چقدر پر حادثه بوده است و آدمیزاد چقدر نسبت به شناخت این فراز و فرودها کم کاری میکند. 
+از محتوا چیز زیادی نمی گویم؛ در این حد بدانید که ۷۰درصد کتاب در یک پیاده روی هستید با عنوان"مارش میرا" که یک رویدادِ ملی و در سال های اخیر بین المللی به حساب می آید که نمادی ست برخواسته از مظلومیت مسلمانان آن کشور. 
+هرچقدر تعداد سفرنامه هایی که خواندم بیشتر میشوند،برایم محرز میشود که مقایسه دو سفرنامه حتی اگر مقصد سفر یک کشور بوداشتباه است.و اتفاقااین تفاوت ها در نگاه و تعامل، جذابیت ماجراست!(البته این تعهد که اعتبار و صحت انتقال حفظ شود، نکته ای ست!) 
+من از جمله های طولانی اش اذیت نشدم، صمیمیت کلام نویسنده دوست داشتنی بود.دو سفرنامه از خانم صفایی راد خواندم که... باید بگویم هردو نمره نسبتا خوبی از نگاه بنده داشتند.(: 

      

        همراه حلقه مبنا این اثر را شروع کردم و دیرتر از همه دوستان تمام کردم. 🫠
یکی از اصلی ترین دلایل این بود که نسخهـ چاپی نداشتم و خواندن کتاب در موبایل برایم مانند خوردنِ دارو بود؛ مفید است ولی به غایت بدمزه!! 
دلیل بعد، روند کندِ ماجرابود؛ تا ۴۵درصد اولِ کتاب خودم را مجبور به همراهی با روای میکردم.
عنوان کتاب استعاره ای از وضعیتِ تفکر آنهاست.نه تنها که خبری نیست، که اگر خبری هم بسازند چیزی نیست جز تهی شدن!! 
ببخشید ولی دوست داشتنی نبود. 🥲
      

        در ۳الی ۴مرحله کتاب را خواندم و  قبلِ  به پایان رسیدن،تقرببا ۲بار قضاوتش کردم! 
۴،۵روز پیش که تقریبا به یک سوم کتاب رسیده بودم، بستمش و از شروع کردنش پشیمان بودم و حال که در صفحه سفیدِ آخر کتاب می نویسم، حداقل پشیمان نیستم. 
این کتاب سردرگمم می کند،اوریانا را هم می فهمم و هم نمی فهمم. 
آغاز کتاب خوب بود و شوکه کننده!فراز و فرودها و موضوعات و جهان بینی که در این کتاب و در قالبِ صحبت یک طرفه مادر با فرزندش می خوانیم تعلیق دارد،حتی اگر مخالف محتوا باشیم،خط داستان را ادامه می دهیم تا ببینم خب؟! و چه حیف کهـ نام کتاب،اسپویل کرده بود نیمی از ماجرا را! پایانش...........قشنگترین قسمتِ کتاب پایانش بود. که بلاخره آن منطقی که ادعایش را داشت را دیدیم.(: 
کلام را طول نمیدهم، اگر خواستید بخوانید در شرایط روحی و روانی مناسب بخوانید. 
      

        فقط عشاق میفهمند" یک عاشقانه آرام"یعنی پارادوکس. 
چقدر دیر خواندم و چقدر خوب که خواندم این جهانِ خطیِ کم نظیررا. نویسنده ی عزیز میانِ تاریخِ عجولِ که بی دقت می دَوَد (و مدام به سرعتش می افزاید) صفحه ای باز کرده اند، قلم زده اند و دنیایی خلق کردند به زیباییِ "یک عاشقانه آرام".معانی را پررنگ کرده اند که در سیلابِ حوادث و گردوخاکِ حیوانیت، میرفت که رنگ ببازند.دوست دارم کتاب را به هرکس که ذره ای عاشق است، هدیه دهم.(: 
      

        دوست داشتم فضای کتاب را. 
      

        خلاصه ی کتاب؟! 
"تبلورِ ارزشمندیِ تلاشی درست." 
قشنگ بود، چون هنرمندانه محتوایی مناسب در فرمی صحیح قرار گرفته بود. 
حتی اگر با مسئله به نام "اعتیاد" سر و کار ندارید هم بخوانیدش، مفید است.
      

        قطرِ کتاب به ۵سانت هم نمیرسد اما هربار که کتاب را باز کردم با تمامِ قد ۱۷۰سانتی ام در جریانِ جاریِ آن غوطه ور شدم. 
 در سطری  دست هایم به سوی تریلیِ حاملِ ضریح دراز شدند، در بین کلماتی پاهایم بی اراده باازدحامِ مردم همراهند، در صفحه بعد در اتوبوسِ همراهان، میانِ جمعِ خسته اما شاداب به خاطره هایشان میخندم و نگاهم به حاج محمد است که در سکوت به امور درونی اتوبوس میپردازد، در روز دیگر درون ضریح گوشم به بحث هایِ مسئولین و.. ست و دل توی دلم نیست تا رفتنِ زمینیِ تریلی تصویب شود.میبینی هنرِ نویسنده که با روایتِ عشق ترکیب شود چه می آفریند؟!حتی باوجود تکرارِ مکررات هم تمایلم به ادامه کاسته نشد. 
صفحات پایانی کتاب جمع اضداد شد در من، ازطرفی دلم خنک شد با خنک شدن دلشان و از طرفی دلتنگی ام و.. بماند. 

کتاب و ماجرایِ انتقالِ ضریح ،مصداقی ست بر حقیقتِ"حُبُّ الحُسَینِ یَجمَعُنا".

دروغ چرا، نگاهی حرفه ای به فرم کتاب نداشتم، هربار احساساتم درگیر میشدند، اگر هم نکته قابل توجهی بود،من سرم جای دیگر گرم بود. 

      

        روایتِ مقتل حسین است از نگاهِ زینب... 
تو خود حدیث مفصل بخوان از ین مجمل. 🩸
      

        لذت بردم از آشنایی پر جزئیات با مصعب بن عمیر. 
اولین کتابی ست که از نویسنده میخوانم. نمیدانم اقتضای موضوع کتاب است یا بطور کلی شیوه ی آقای شهسواری ست که در چشمم متنِ  روانی نبود، نمیدانم. 
کتاب پرجزییات بود ولی شسته رفته و منظم چیده شده بود و حوصله مخاطب سر نمی رفت. القصه که اگر ذره ای به تاریخِ صدر اسلام علاقه مندید از خواندن کتاب پشیمان نمیشوید. 
      

        قلم را دوست داشتم. 
با موضوع ناآشنا نبودم. 
میدانی، ام جواد راست می گوید؛ ظلم نمی ماند. 
      

        _من چیزی از کتاب نمیدانستم، فقط میدانستم احمد محمود، نویسنده ی چیره دستی ست که همشهری هستیم.وقتی راویِ بی نامِ کتاب اولین مقصد پیاده روی خود را پل سفید انتخاب میکند،خوشحال میشوم که حال علاوه بر ترسیمِ دست سازِ خیالی ام،نمایی زنده از مکان های کتاب دارم. 
_احساساتم عاشقِ کلماتند؛
در این ۸روز کهـ زمینِ سوخته دست گرفته بودم، زخم خوردم از توپ ها، خمسه خمسه ها، شهادت ها و...! نفسم تنگ شد با هر نخ سیگاری کهـ راوی و اطرافیانِ راوی کشیدند!
_اگر تصویرِصورتی که بعضی کتاب های صورتیِ دفاع مقدس برایتان از جنگ و شهادت ترسیم کرده اند را دوست دارید و نمیخواهید خدشه ای به آنها بیافتد، سراغ این کتاب نیایید،این کتاب چهره سانسور نشده و متفاوتی از جنگ در شهر آشوبِ اهواز است!