از خوندنش( و در واقع گوش کردنش) پشیمون نیستم، اقای عمرانی هم به لیست گوینده های محبوب کتاب صوتی های من اضافه شد.
 سه فصل آخر رو خیلی دوست داشتم.  تقابل نیروی شر و نیروی خیر در افکار انسان، اونجایی که توی کالسکه، آنا با افکارش نیروی شر رو در وجود آدم ها بیان می‌کنه و به تصمیمش بیشتر مُصِر میشه و اونجا که افکار لوین نیروی خیر رو مرور می‌کنه و  به این نتیجه می‌رسه که به ایمان رسیده، به نظرم قشنگترین و بهترین نقطه داستان بود. 
دوست داشتم اسم کتاب به جای آنا کارنینا ، کنستانتین دیمیتریویچ لوین بود😵‍💫🥸🫢خب تولستوی در این مورد با من توافق نداشته و به تصمیمش احترام می ذارم 😅🫢
      

        سفرنامه حال من رو خوب می‌کنه، این که باقی مردم به چه سنتی زندگی می‌کنندو چطور فکر می‌کنند و چی می‌پوشند و چی می‌خورند و... برام جالبه. من این کتاب رو صوتی شنیدم، با صدای خود آقای ضابطیان، خوانش  عالی بود، متن کتاب رو هم دوست داشتم، حیف که از عکس های این کتاب محروم موندم. خب شنیدن  کتاب صوتی این عیوب رو هم داره که باز هم بر مزیت هاش غلبه نمی‌کنه و آدم رو از شنیدن کتاب صوتی پشیمون و منصرف نمی‌کنه😅🤷‍♀️
      

        حالا که با علی پیر شده ام، ای کاش با علی هم بمیرم.... 
      

        حقیقت رو بخواهید اصلا خوشم نیومد، تعریفی که شنیده بودم با چیزی که خوندم مغایرت داشت برام. 🫠
      

        از قوی ترین کتاب های داستانی مذهبی بود که خونده ام، نه یک بار بلکه دوبار، و شاید در آینده باز هم.
قسمت جنگ صفین رو با علاقه اما با قلبی فشرده از مظلومیت آقا می‌خوندم ، و در تک تک لحظات دعا کردم که  عاقبتم به خیر شود، که عاقبتم نشود ابن مجلم ها و شمرها... که مرا هم از غرق شدن نجات دهد آن مشکل گشا و راه گشای عالم...
      

        کاش می‌تونستم بنویسم خوشحالم که مردم افعانستان از رنج جنگ، از درد جنگ و از غصه جنگ رها شدند، کاش می‌تونستم بگم الحمدالله که گذشت که کشورشون به آرامش رسید، اما...
این کتاب و روایت قرار بود نمونه‌ای از گذشته تلخ و تاریک زنان و دختران و مردم افغانستان باشه، حالا اما با ظهور مجدد طالبان  و اعمال دوباره قوانین سخت‌گیرانه و زن‌ستیزانه، به روایتی از وضعیت حاضر زنان و دختران و مردم افغانستان تبدیل شده...💔💔😭😭
خالد حسینی، خالق این روایت تلخ، اسم کتاب رو از ترجمه انگلیسی بیتی از یک قصیده‌ صائب تبریزی درباره کابل گرفته  :
حساب مه‌جبینان لب بامش که می‌داند؟/دوصد خورشیدرو افتاده در هر پای دیوارش
 که این دوصد خورشید، در نسخه انگلیسی معادل «هزار خورشید تابان» ترجمه شده.. .

به امید صلح در سراسر جهان، به امید نابودی جهل، به امید ظهور...
رنگ های گل چه فرقی می‌کند
غزه و کابل چه فرقی می‌کند
بمب با موشک چه فرقی می‌کند
کشتن کودک چه فرقی می‌کند
      

        صوتیش رو از برنامه طاقچه گوش کردم، خوانشش رو که اصلاً دوست نداشتم یکنواخت بود و بدون حس، نمی‌تونستم احساس شخصیت های داستان رو حس کنم  و باهاشون همراهی کنم.
 اما متن کتاب که خیلی حرفه ای نبود،   داستانی کوتاه   از زندگی یک زن. بدم نیومد، و اونقدری هم خوشم نیومد که بخوام دوباره بخونمش. 
      

        داستان کتاب درباره‌ی یک مقام دولتی است که به طور اتفاقی به مراسم عروسی یکی از کارمندان و زیر دستان خود می‌رود تا بلکه به  همه نشان دهد چه انسان فروتنی است و شعارهایی که در باب انسانیت سر می‌دهد توخالی نیست.  و حرف هایش از اصلاح امور فقط شعار نیست. اما آنچه در این مراسم اتفاق می‌ افتد به‌ کل چیز دیگری است...

کوتاه بود و جالب. 
      

        بعد از گذشت حدود 8 ماه (با وقفه های بینش) بلاخره گوش کردن این کتاب رو تموم کردم🫣😂
اولین بار گمان می‌کنم سال‌های دبیرستان بود که با اسم نویسنده و کتاب هایش آشنا شدم. هیچوقت به طور جدی نخواستم این رمان طولانی رو بخونم، یکی از دوستانم چندین بار استوری این کتاب رو گذاشت و باز من فقط یواش یواش و جلد جلد کتاب رو از برنامه کتابخوانی الکترونیکی می‌خریدم(که متأسفانه الان دیگه در اون برنامه، امکان دسترسی به این کتاب نیست به دلیل درخواست ناشر) اما خب از من بعید بود بخوام خیلی زود شروعش کنم😂حدود یک سال پیش در گروهی مجازی از دوستانِ خوبِ کتاب، مجدد به این کتاب برخوردم، ولی باز هم از متن طولانیش ترسیدم و به علت نامساعد بودن حالم بازم دست نخورده نگهشون داشتم، تا اینکه بلاخره صوتی این کتاب منتشر شد و من بلاخره خریدمش و شروعش کردم.
و حالا که بلاخره موفق شدم ناکام از خوندن  این کتاب از دنیا نرم 😅می‌خوام بگم قدرت نوشتن آقای دولت آبادی تحسین برانگیزه. حس می‌کردم من هم کنار شخصیت ها در دل داستان هستم. و جالبتر از تمام اینها این بود که انگار داستان یک شخصیت اصلی نداشت بلکه تک تک شخصیت ها اونقدر خوب توصیف شده بودند و ازشون صحبت شده بود که انگار همه شخصیت اصلی بودند. و اون پایان الهام گرفته از بزرگترین واقعه تاریخ هم که دیگه جایی برای صحبت نمی‌ذاره.
خوشحالم که بلاخره خودنمش(گوش کردم) 🦾

شخصیت های محبوبم:بلقیس و زیور و ستار 💔
      

        سال ها پیش این کتاب رو خوندم، آخرین سال مقطع راهنمایی، هدیه ای  از طرف معلم ریاضی عزیزم.
یادم هست که از خوندنش چقدر لذت بردم. هم چون شرح حال زندگی نویسنده خوب قصه های مجید بود و هم چون هدیه ای بود از طرف یک فرد عزیز.
در مصاحبه از آقای مرادی در مورد این کتاب خوندم که نوشته بود :
(من در این اثر خود، زندگی‌نامه‌ام را صادقانه نوشتم و به نظر می‌رسد تأثیر گذار هم بوده است، آنچه که من نوشتم یک پارچه از جامه بود که به عنوان خیاط آن را به یک پیراهن برای خودم تبدیل کردم. حدود ۱۰۰ جلسه برای نوشتن این کتاب صحبت کردم و با روانشناسان و افراد بسیاری  صحبت کردم. 
شبی که کتاب «شما که غریبه نیستید» را تمام کردم داشتم دیوانه می‌شدم اما هیچ وقت از آنچه که واقعیت بوده و من در آن دخالت نداشتم خجالت نکشیده‌ام.) 

باید دوباره خوندن این کتاب رو داخل برنامه بذارم، چون دلم تنگ شده برای حال و هوای نوجوانیم. 🥰

      

        زندگی مثل یک فنجون قهوه است تا سرد نشده ازش لذت ببر.
سفر در زمان! چیزی که آرزوی همیشگی بشر بوده و هست.نویسنده ما رو به کافه ای می‌بره که با نشستن روی یک صندلی و قبول شرایط میشه در زمان سفر کرد....
آه از فرصت هایی که می‌سوزند و از دست میرن و آه از لحظه هایی که می‌شد بهتر بود اما با لجبازی، تعلل،خودخواهی و ندانم کاری از  دستشون دادیم.

از خوندن این کتاب لذت ببرید💝
      

        از اون طنزهایی نبود که من رو به خنده بندازه. 🙃 به نظرم اگه کسی این کتاب رو نخوند چیزی رو از دست نداده. 
      

        به جز یکی دو داستان نتونستم با بقیه هم‌ذات پنداری کنم، شاید چون مدل زندگی این مادرها با من متفاوت بود.
طیف مادرها و دغدغه هاشون اونقدر مختلفه که نمیشه ازش یه کتاب جامع و کامل بیرون آورد، اما همین کتاب می‌تونست مادرهای متفاوت تری رو هم پوشش بده، نه صرفا مادرهای تحصیل کرده و بعضا شاغل در منزل رو . جای خالی  مادرهای روستایی، مادرهای تحصیل نکرده (به هر دلیلی) ، مادرهای شاغل بیرون از منزل، مادرهای خانه دار(فقط خانه دار) ، مادرهای چند فرزندی و و و...خیلی احساس می‌شد در این کتاب. 

      

        گاهی فقط یکی لازمه که گوش شنوا داشته باشه. یکی که فقط براش حرف بزنی... همه نیاز داریم به گوشِ یه نفرِ اَمن.
      

        از اون دسته کتاب هایی بودکه اگه هیچوقت توی زندگی نخوندین چیزی رو از دست ندادین. طنز تلخ و بی محتوا،با پایانی بی محتواتر...